Terug in de tropen

Terug in de tropen
Toen we Kaapstad verlieten, blies er een koude wind over het water van 11°, lange broeken en truien weer. Na een aantal redelijk zonnige, maar dus koude dagen hadden we 2 bewolkte dagen met zelfs regenbuien. Onze nieuwe generator kwam prima van pas. Nu hebben we al drie dagen heerlijk zonnig weer, het is weer lekker warm, de lange broeken en truien zijn alleen nog 's nachts nodig: we zijn terug in de tropen, heerlijk. Aan onze zonnepanelen merken we dat de zon hoger staat: rond het middaguur worden de accu's met meer dan 20 A opgeladen!

Minder wind en minder stabiel.
Al een aantal dagen zagen we in de windverwachting dat achter ons een gebied was met minder wind. Nu heeft het ons ingehaald, we gaan nog maar tussen de vier en vijf knopen per uur. Vannacht hadden we een aantal buien die overtrokken net als vanochtend. Voor en na de bui is vaak heel weinig wind, in de bui vaak heel veel. Zowel Nils als ik hebben een actieve nachtwacht gehad, want als de wind steeds verandert moet je erg alert zijn en steeds de koers (of de zeilen) aanpassen. Zeker pal voor de wind luistert het erg nauw. Teveel de ene kant op doet de fok inzakken waarna die weer met een grote klap terugkomt: niet goed voor het zeil en de verstaging. Teveel de andere kant op kan een klapgijp veroorzaken: de giek slaat naar de andere kant. Die zit wel vast met een touw aan de kikker maar het is toch niet goed voor het zeil en de verstaging.^

Eindelijk beet
Na vijf dagen de hengel uit gehad te hebben, heeft eindelijk een mooie grote dorade gehapt én Nils heeft hem binnen kunnen halen, zonder dat hij ontsnapt is. Een prachtig beest, eigenlijk zonde om dood te maken, maar ja we moeten eten. Nu zitten er vijf pakjes filé in de diepvries en gisteren smaakte de verse vis heerlijk. De hengel is voorlopig weer opgeruimd.

Sailmail perikelen
De radio-ontvangst hier op de oceaan is redelijk, onze netjes werken ook met grote afstanden tussen de boten. Het Sailmail station in Afrika kunnen we ook (nog) goed bereiken, maar, helaas, het station zelf werkt niet altijd helemaal goed. Een paar dagen geleden kregen we een boodschap dat zij onze berichten niet door konden sturen naar internet! En om weersverwachting op te halen hebben we toch echt die link naar internet nodig! Gelukkig hebben we onze Iridium telefoon als back-up. Daarom is ons vorige verhaal waarschijnlijk ook twee keer op onze website gezet: een keer door Nils via Iridium, een keer door Sailmail toen de internetverbinding weer gerepareerd was. Zelf kunnen we op zee niet op onze site kijken, straks in Sint Helena wel en kunnen we alles weer netjes maken.

We zijn er bijna. . .
Het is nu, 28 januari 13:00 uur, nog 110 mijl naar de noordpunt van Sint Helena. Morgen in de loop van de dag denken we aan te komen; als de wind nog verder wegvalt zetten we de motor bij. Lekker weer een glaasje wijn drinken morgenavond en vooral een hele nacht doorslapen! Het is ook leuk de mensen van ons radionetje te ontmoeten, want die kennen we nog niet.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Rond de wereld in de breedte

Vannacht zijn we de 5° Oosterlengte gepasseerd. In mei 2010 zijn we onze wereldreis in Groningen begonnen, wat ook op 5° Oosterlengte ligt. Dus we zijn alle lengte graden gepasseerd en hebben dus de wereld rondgezeild! Tenminste in de breedte, want ons eigen pad hebben we nog niet gekruist. Dat gebeurt pas ergens onderweg naar Sint Maarten als we weer op het noordelijk halfrond zijn.
We zijn er natuurlijk nog niet, Nederland is nog erg ver weg. We moeten nog ruim 4500 mijl naar het noorden. Door Afrika heen zeilen lukt natuurlijk niet. Om goed gebruik te maken van de wind gaan we met de Oost passaat helemaal terug naar het Caribisch gebied om vandaar via de noordelijke Atlantische Oceaan naar West Europa terug te zeilen. Daar waaien voornamelijk westenwinden, maar helaas heb je daar ook depressies en de daarbij behorende harde wind! Nou ja, dat is van later zorg.

Over de helft
De wind blijft hier lekker door waaien, we maken nog steeds dag gemiddelden van net boven de 150 mijl. We hebben al ruim 900 mijl afgelegd en dus nog minder dan 800 te gaan, we kunnen gaan aftellen. Vrijwel iedere dag halen we een nieuwe weersverwachting op. De komende dagen zal de wind wat gaan afnemen, dagen van 150 mijl zullen wat zeldzamer worden, maar 120 mijl per 24 uur zullen we waarschijnlijk wel halen.

(Nog) geen verse vis
De vishengel hangt al een paar dagen uit. Bij het eerste licht zet Nils het aasje overboord, ook nu sleept het achter ons aan. Regelmatig slaat de hengel aan, maar we hebben nog geen vis binnenboord kunnen halen, wel een stuk plastic draad! Een paar keer is de vis al ver van de Pélagie ontsnapt, één keer hebben we een kleine dorade tot 10 m van de boot kunnen binnenhalen, maar toen raakte hij los. Ook heeft een hele grote vis de ijzeren lijn doorgebeten waarmee het aasje vastzit. Die zwemt nu waarschijnlijk met een haak in zijn bek, als hij het al overleeft. Gelukkig hebben we nog vlees in ons diepvriesje en natuurlijk eieren en heel veel blikken, nog keus genoeg.

Radionetje
in Kaapstad hebben we met een behoorlijk aantal boten een afspraak gemaakt over een radionetje onderweg naar de noordelijke Atlantische Oceaan. We zouden met drie boten op dezelfde dag vertrekken. Helaas, het liep anders. De Evita vaart met drie schoolgaande kinderen en wil eigenlijk wel een jaar in Zuid Afrika blijven zodat de kinderen daar naar een echte school kunnen, vertelden ze ons drie dagen voor het geplande vertrek. Met de Gosi hebben we samen boodschappen gedaan, maar bij de BBQ de laatste avond bleek hun watermaker kapot. Ze hebben ontzettend hard geprobeerd die te repareren, maar zijn uiteindelijk uitgeweken naar Namibië om op onderdelen te wachten.
Een paar andere boten die ook half januari wilden vertrekken, konden vanwege het slechte weer niet in Kaapstad komen om uit te checken. Ze komen waarschijnlijk een paar dagen later, want ook hun visa lopen af. Nu hebben we met twee andere boten contact die net achter ons naar Sint Helena varen, ook prima.

Zo rijgen de dagen zich aan een hier op de zuidelijke oceaan. Andere schepen hebben we al dagen niet gezien, af en toe zien we een klein stormvogeltje en een paar dagen geleden zelfs een albatros, mooi! De vliegende vissen zijn ook weer terug maar niet in zulke grote aantallen als in het Caribisch gebied. We vermaken ons prima, slapen en eten goed, genieten 's nachts van de volle maan, maar vinden het wel heel fijn dat we een beetje opschieten.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Naar Sint Helena, dag 1-3

Zondag 17 januari gaat de wind zoals voorspeld, liggen in de marina van Kaapstad, we kunnen vertrekken. Onze buurman Shoan houdt de punt van de Pélagie vast met een lijn als Nils ons schip draait in de beperkte ruimte naast de steiger. Het gaat prima, net als de nauwe doorvaart tussen alle boten naar de dieselpomp. Helemaal vol met diesel en water laten we Kaapstad achter ons; geen uitzicht op de Tafelberg meer!
We worden uitgeleide gedaan door heel veel zeerobben die op hun rug naar de Pélagie liggen te kijken; het lijkt wel of ze ons uitzwaaien zo met hun flippers boven water. Aalscholvers vliegen in langere formaties laag over het water, de meeuwen roepen ons toe: goede reis.
Na een half uurtje zeilen zien we een motorbootje op volle snelheid naar ons toe varen. Het blijkt de 'Amberes' van onze buren Robert en Trudy te zijn die met hun antieke Nederlandse motorzeiler ons komen uitzwaaien, wat leuk!
De routine van een lange oversteek is ons ondertussen vertrouwd, we eten rond vijf uur. Dit keer is het gemakkelijk, er is nog sla en biefstuk over van de BBQ van de avond ervoor. Het is hier heerlijk lang licht, als Nils naar bed is, geniet ik nog van de dolfijnen die springen en duiken rond ons schip. De zon gaat bloedrood onder, het is lekker om weer op weg te zijn. Rond Kaapstad is de Atlantische Oceaan maar 12° dus de wind is koud, zeker 's nachts. Onze lange broeken en truien komen goed van pas, zelfs ik zit vaak binnen. De warme kruik in bed is heerlijk, zeker na een nacht wacht.
Het is wel weer wennen, na drie maanden marina's in Zuid Afrika zijn we verwend. Nu moeten we het weer doen met de elektriciteit van de zonnepanelen en de generator, het water is op rantsoen en internet hebben we ook niet meer. Nils kan eindelijk lekker bijslapen en zijn gekneusde rib extra rust geven. Ik bak brood, maak yoghurt en lees lekker een boek per dag. ' s Middags spelen we drie spelletjes Rummikub. Maar vooral genieten we van de blauwe lucht en de blauwe zee!
Nu op de derde dag zijhebben we ons ritme weer gevonden. De wind waait lekker door, komt heerlijk ruim in en maakt het leven aan boord comfortabel. We varen ruim zes knopen, het rif van de afgelopen nacht hebben we laten zitten, want de wind gaat nog wat toenemen. Dit levert daggemiddelden op van rond de 150 mijl, dat schiet op.
Al (pas?) 313 mijlen afgelegd, nog 1377 te gaan!
Dit bericht is verstuurd met onze korte golf radio, dus geen foto's, die komen later.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Klaar voor de Atlantische Oceaan

De Pélagie in Kaapstad

Eenmaal terug uit Namibië moeten we binnen een week vertrekken uit Zuid Afrika; ons drie maanden visum loopt af. Al voor onze Namibie tocht hebben we de laatste dag autohuur gebruikt om een heleboel houdbare boodschappen te doen: musli, meel, rijst, sauzen en vooral veel pakken Zuid Afrikaanse wijn.
Tom en Barbara zijn natuurlijk erg benieuwd naar onze belevenissen. Als we bijpraten onder het genot van een drankje en een maaltijd vertelt Tom dat het de afgelopen 10 dagen verschrikkelijk heeft gewaaid hier in Kaapstad en dat doet het nog steeds! Onze eerste nacht op de Pélagie was het moeilijk slapen van de gierende wind en al die klapperende lijnen. De Pélagie ligt weer onder het stof!
Tom wil zondag 17 januari vertrekken naar Sint Helena, dan is er een dag met weinig wind zodat hij de haven kan uitvaren. Daarna komt de gierende wind weer terug. Ook wij willen dit weervenster benutten, dus gaan we hard aan de slag. Tom en Barbara hebben nog een auto en we mogen mee om de laatste versie boodschappen te halen; wat een luxe!
Vandaag, zaterdag, maken we de Pélagie helemaal schoon van binnen en van buiten, vullen de watertanks en werken onze voorraadlijst bij, zodat we weten waar wat ligt en hoeveel we nog hebben.
Vanavond is er een BBQ met alle lange afstandzeilers hier in de haven; morgenvroeg gaan we tanken en dan op weg!
Het is altijd een beetje moeilijk om afscheid te nemen van een land waar je zo hebt genoten en waar we veel vrienden achterlaten. Lang niet alle zeilers zullen we weer zien, velen hebben een andere route dan wij. Ook onze buren op de steiger hier Robert en Peter zullen we missen. Maar dat is het leven van een vertrekker!

We zijn er klaar voor!

Onze eerste stop na ongeveer 10 dagen zeilen, 1690 nautical miles, is Sint Helena. Dan 700 mijl verder naar het piepkleine eilandje Ascention waarna we de grote oversteek naar Sint Maarten gaan maken, nog 3300 mijl. Van daar uit vliegen we voor een maand naar Nederland. In mei steken we de noordelijke Atlantische oceaan over en hopen via de Azoren midden juli in Nederland aan te komen. Zie ook het hoofdstukje "Plannen" wat is bijgewerkt

Leeuwinnen op jacht

Etosha nationaal park, een waterplaats met de zoutvlakte op de achtergrond

Zaterdag 9 januari rijden we het Etosha nationale park in. Dit grootste wildpark van Namibië ligt rond een grote, lage zoutvlakte, die alleen in de regentijd soms wat water bevat. Aan de randen zijn wel natuurlijke bronnen en de beheerders van het park hebben extra waterplaatsen aangelegd. In de droge tijd kun je het wild bewonderen bij deze waterplaatsen, maar nu in de regentijd moet je het zelf vinden.



We zien véél dieren

De eerste dag zien we veel dieren, zelfs flamingo's, erg mooi maar eigenlijk zijn we op zoek naar leeuwen. Als in de loop van de ochtend van de tweede dag iemand ons vertelt dat zij 10 km terug aan de rechterkant van de weg een leeuw onder een boom hebben zien liggen, rijden we dan ook terug. Alle bomen worden aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen; we zien herten, oryxen en parelhoenders, maar geen leeuwen. We rijden het stuk weg terug en kijken nu ook aan heel zorgvuldig onder alle bomen aan de andere kant; tenslotte is daar de schaduw. Wel 10 keer denk ik: "dat is een mooie boom voor een leeuw om onder te liggen", maar steeds niets.
De 11e keer verzucht ik het hardop, denk iets te zien en vraag Nils toch maar eens met de verrekijker te kijken en ja hoor. . . onder die boom ligt een leeuwin heerlijk uit te rusten. Het is wel een beetje ver weg, toch lukken de foto's.

 


Leeuwinnen op jacht

Ineens zien we door de verrekijker wat beweging aan de andere kant van de boom: een tweede leeuwin staat op en tuurt aandachtig in de verte. Ook de eerste staat nu heel voorzichtig op, loopt een paar stappen naar voren en verbergt zich achter een bosje. Dan zien we nog een derde leeuwin op de uitkijk staan. Langzaam sluipen de eerste twee verder naar voren, als we de auto een paar meter vooruit rijden kunnen we ze gespannen zien kijken. De derde maakt een omtrekkende beweging en verdwijnt een eindje verderop in het lage struikgewas. Na een tijdje gaan beide leeuwinnen toch maar weer liggen met hun kop op de poten, blijkbaar is de jacht afgeblazen.
Net als we verder willen rijden, schiet een oryx met grote snelheid vlak voor ons de weg over; hij mist onze auto maar net! Was dat de prooi waar de leeuwinnen op aan het jagen waren?
Wat een avontuur!! Ons bezoek aan dit park is geslaagd!

Hartebeesten met op de achtergrond de zoutvlakte

De laatste ochtend in Etosha rijden we langs de imposante zoutvlakte. De regen heeft nieuw gras doen groeien waar hele kuddes zebra's, gnoes, en vooral springbokken lopen te grazen. Twee heel jonge gnoe- kalfjes huppelen vlak naast hun moeder, een vertederend gezicht. Ook de jonge zebra's maken koddige sprongen. Een vijftal giraffes doen ons uitgeleide, we hebben genoten. 



Bloemen in de kale vlakte: het heeft geregend!

De laatste twee dagen rijden we door het midden van Namibië terug naar het zuiden. Hier is het wat minder droog en houden grote boeren koeien en geiten, die onder de doornige acacia bomen hun kostje bij elkaar scharrelen. Het valt op dat we honderden kilometers rijden en nauwelijks bewoning zien, behalve af en toe een afslag naar een grote boerderij met wat huisjes van arbeiders er naast. De oorspronkelijke bevolking is door de blanken naar elders gedreven zo'n 200 jaar geleden.

Onbekende herten in het groene Mountain Park

We nemen een klein weggetje door de bergen, waar ineens een "Mountain Park" blijkt te zijn. Springbokken en herten die we nog niet eerder zagen lopen tussen de koeien en geiten in. Ze weten precies waar ze onder de omheining door moeten kruipen om bij het drinkwater van het vee te kunnen komen.

 

250 miljoen jaar oude sporen van dinosauriërs

De laatste middag rijden we naar de "Sporen van de dinosauriërs". Deze zijn te zien in een laag zandsteen van 190 miljoen jaar oud die bloot is komen te liggen, interessant om te zien. De boerderij waar deze sporen liggen heeft ook een camping midden in de bergen ver van alle verkeer en bewoning, waar we helemaal alleen staan.

Dino sporen

 

Daar genieten we de laatste avond van ons laatste restje wijn bij een heerlijk kampvuurtje en concluderen dat we een prachtige tijd in Namibië hebben gehad. Wat een indrukwekkend land met een prachtige natuur, imposante dieren en eigenlijk heel weinig bewoners. Wel is het heel droog, het gebrek aan water is misschien wel het grootste probleem voor dit land. En misschien het gebrek aan industrie, veel wordt vanuit Zuid Afrika ingevoerd. Maar de corruptie is minder dan in Zuid Afrika en het onderwijs is net gratis geworden, dus hopelijk gaat het ook voor de arme bevolkingsgroepen, zoals de Himba's, de goede kant op.

Genieten van de laatste avond kamperen

We hebben genoten van het kamperen, het is wel een fijn gevoel je slaapplek bij je te hebben; overal zijn campings. Het is ook leuk om andere kampeerders te ontmoeten en een praatje te maken. Nils heeft zich kranig gehouden, want het slapen met een gekneusde rib viel niet altijd mee. Ook hebben we ons niets aangetrokken van een niet meer werkende koelkast, gelukkig deed deze het nog wel op netstroom, maar dat was er lang niet altijd. Dan biedt een zak ijsklontjes uitkomst!

Woensdag middag 13 januari leveren we de auto in en vliegen terug naar een winderig Kaapstad, waar we ons moeten gaan voorbereiden op de oversteek naar Sint Helena en daarna naar Sint Maarten.

Damara en Himba dorpen

Eeen traditionele Damara dans in het Damara 'Living Museum'

De levende woestijn
Woensdag 4 januari doen we een uitstapje naar de woestijn vlakbij Swakopmund. Zo op het eerste gezicht zien al die grote zandheuvels er erg dood uit, er staan maar een paar plantjes. Dit zijn heel bijzondere planten, ze zijn speciaal aangepast om het vocht van de mist effectief te gebruiken om te groeien. De zee is hier maar 11°, het land wordt wel 35° zeker in de zomer; twee van de drie dagen ontstaat hier 's ochtends een dichte mist.

Woestijn Gecko

Onze gids ziet sporen in het zand en graaft zomaar een bijna doorzichtige gecko op. Deze soort verbergt zich voor de felle zon en is alleen 's nachts actief. In een bosje een eindje verder heeft een woestijnadder zich verstopt. De gids haalt haar heel voorzichtig tevoorschijn, zodat ze van alle kanten bewonderd kan worden.

Woestijn kameleon

Wel drie kameleons warmen zich op in de struikjes langs onze route, mooi! Tenslotte klimmen we een hoog duin op en genieten van het uitzicht. Een bijzondere ochtend.
's Middags toen we het lekker rustig aan, we rijden en lopen wat door het stadje, waarvan het centrum maar een paar straten groot is. Er staan mooie oude Duitse huizen en gebouwen, het museum met informatie over de verschillende bevolkingsgroepen hier is interessant.

Langs de kust

Om nog meer van de "Skeleton" kust, zo genoemd omdat alle beenderen door de zon worden gebleekt, te zien rijden we de volgende dag door de Dorob en Skeleton Coast Nationale parken 300 km naar het noorden. Het is een prachtige rit langs uitgestrekte vlaktes, rode rotsen en mooie zandduinen. Drie rivieren "monden" hier uit in zee. Helaas is er geen water, alleen een paar groene struikjes geven de rivierloop aan. Volgens onze reisgids is de derde rivier echt de moeite waard, je zou er wild moeten kunnen zien. Wij zien niet veel meer dan ook hier wat groene grassen en wilde tabaksplanten. Totdat we ineens een gemsbok of Oryx langs de kant van de weg zien. Een auto naast ons op het uitkijkplatform vertelt dat hier ook drie leeuwinnen rondlopen; dus toch! Later kruisen we deze rivieren als we verder in het binnenland rijden. Daar zijn ze veel groener, zo kan het wild zelfs tot de kust komen.

Stukje groen in de woestijn geeft de rivierloop aan

De camping bij Twijfel Fonteyn hebben we al geboekt, dus kunnen we rustig genieten van de prachtige rit door de overweldigend mooie natuur met imposante rode rotsen naast ons. Om half zeven aankomen is ook prima; het blijft hier tot half acht licht.
Twijfel Fonteyn, ja zo heet deze plek echt, heeft een bron die slechts af en toe water geeft. Duizenden jaren was deze plaats heilig voor de lokale San volkeren, die een verzamel en jaagcultuur hadden. Ze hebben veel rotsinkervingen achtergelaten die interessant zijn om te zien. Het is niet helemaal duidelijk wat de betekenis van deze figuren zijn, documentatie voor het nageslacht op welke dieren je kunt jagen? Hulp bij de sjamanen om in een trance te geraken? Intrigerend.

Nils met onze gids bij de rode rotsen bij Twijfelfonteyn

De natuur doet hier gekke dingen. De aardlagen in alle kleuren rood, staan verticaal in kleine stukjes, net orgelpijpen. Leuk om te zien

Damara cultuur

Hut an de dorpshoofdman en de zetels va hem en zijn vrouw

Langs de kant van de weg heeft een ondernemend dorp een "Living museum" opgezet. Hier wordt gedemonstreerd hoe hun voorouders leefden als jagers verzamelaars, compleet met kleding van dierenvellen waarbij bij veel vrouwen de bovenkant totaal onbedekt is. Het geeft een heel aardig inkijkje in de oude cultuur van het Damara volk. Speciaal voor ons, en de twee andere bezoekers, wordt er ook een zang en dansshow opgevoerd, leuk.

Onze gidsen

Als we nog een keer de entree betalen, mogen we ook in hun huidige dorp kijken hoe ze nu leven. Dat vinden we ook reuze interessant! Het dorp is opgezet om alle gidsen van de bezienswaardigheden en hotels in deze omgeving een woonplaats te bieden. De huisjes staan netjes in rijen, de toiletten, in principe een gat in de grond, er achter, soms door meerdere huizen gedeeld.

 Het is een rijk dorp, de "chief" heeft elektriciteit aan laten leggen. Veel huizen hebben een schotelantenne op het dak staan. Onze gids Theo laat ons haar huis in. De muren zijn gemaakt van in elkaar gevlochten boomstammetjes, dichtgemaakt met een mengsel van modder en koemest. Tenminste dat zal het worden, het huis is nog niet af. Op dit moment staan de muren er, een kamer is af; dat is de slaapkamer met een groot bed, een koelkast en een televisie. De keuken moet nog komen, nu kookt Theo op een klein vuurtje op de grond. Kastjes, huisraad, voorraden dat zien we allemaal niet. Het huis is erg leeg.

Naar het Himba volk

We slapen nog een nachtje op dezelfde camping en doen de was. De volgende ochtend rijden we naar het Petrified Forest, het is aardig om de versteende bomen te zien.

uuuren onderweg om je sieraden te verkopen

Het leukste is dat we onderweg een ezelswagen tegen komen met een hele familie er op. Ze zijn op weg naar hetzelfde Petrified Forest, om er hun zelfgemaakte kettingen en armbanden te verkopen. Verkopen kan natuurlijk ook gewoon vanaf de ezelskar, de vrouw houdt enthousiast haar koopwaar omhoog. Het is mooi gemaakt en we kopen drie kettingen om er een mobilae van te maken. Of we nog wat te eten hebben? Er is nog een halve rol chocolade biscuit en omdat je daar dorst van krijgt geven we ze ook een fles water. Daarmee zijn ze erg blij; voor hen is het nog een paar uur rijden!

Naar Opuwo

Wij zetten koers naar het noorden, naar Opuwo. Ook weer een prachtige rit langs veelkleurige bergen. Het land blijft droog, we zien alleen wat geiten en koeien en af en toe kleine huisjes. Het heeft duidelijk geregend, er staat gras langs de weg en onder de bomen, er bloeien zelfs gele bloemetjes.

Himba vrouwen in Opuwo

Die middag loop ik rond in het kleine stadje, er is van alles te zien. Prachtig uitgedoste Himba vrouwen lopen over de markt, langs de straten en stappen in open trucks, blijkbaar gaan ze die avond nog terug naar hun dorpen. De trotse Himba vrouwen kleden zich in prachtig bewerkte dieren vellen met veel kettingen en halsbanden, die allemaal een betekenis hebben. Hun hele lichaam is met rode oker ingesmeerd, ook hun haar is rood gemaakt met deze oker, zie de foto's.
Herero vrouwen zien er heel anders uit: zij dragen lange Victoriaanse jurken met bijbehorend hoofddeksel, schitterend. Ik durf eigenlijk niet zoveel te fotograferen, dus de plaatjes zijn meestal van achteren.

Herero dame

De volgende ochtend gaan we met Winston naar een Himba dorp. Eerst doen we boodschappen om geschenken, eten!, voor ze mee te nemen. Als we aankomen is het dorp leeg iedereen is aan het werk. Een man en een vrouw zijn bezig de akker te bewerken. Er is mais gezaaid, maar het onkruid groeit harder dan de mais, die er maar droog bijstaat. De regen is hard nodig, anders hebben ze heel weinig te eten het komend jaar. Hun koeien zijn in de droogte van de afgelopen jaren allemaal dood gegaan, ze hebben alleen nog geiten. Gelukkig heeft het nu wel geregend, de geiten zullen het dit jaar wel overleven.

Himba dorp

Alle vrouwen in het dorp zien er prachtig uit met hun rode huid, gevlochten haar en krullende rokken. Winston legt uit wat de verschillende kettingen en haardracht en betekenen. De meeste vrouwen hebben 5 of meer kinderen. Ik vertel dat wij er maar twee hebben; dan komt de vraag hoe we dat dan doen. Ik probeer "de pil" uit te leggen. De oudere hoofd-vrouw vindt het een goed idee om niet altijd zoveel kinderen te hoeven hebben!

Samen onkruid wieden

Alle kinderen willen op de foto, we hebben veel plezier met het fototoestel: er hangen geen spiegels, zo vaak zullen ze zichzelf niet zien.

Camping met leeuwen

We rijden door naar het Etosha Nationale Park. Vlak bij de ingang is een simpele camping waar we nu staan en ik onder de boom dit verhaal schrijf. Nils is even naar het zwembadje.

De beheerder komt ons waarschuwen: we moeten goed opletten als we naar de wc gaan 's nachts want er zijn leeuwen in de omgeving gesignaleerd en er zijn geen hekken om deze camping! Spannend! We houden een kampvuurtje aan. Net als we gaan slapen horen we de leeuwen brullen, ik word er wel een beetje bang van! Gelukkig is onze tent bovenop de auto en kunnen we veilig slapen!

Kamperen in de woestijn van Namibië

Zandduinen bij Sessriem

Op 31 december vertrekken we om 5:00 uur naar het vliegveld van Kaapstad. Een klein vliegtuigje brengt ons in tweeënhalf uur naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. De chauffeur van het autoverhuurbedrijf staat al klaar; een uurtje later beginnen we met het papierwerk om onze Toyota Hilux pick up te krijgen. Alles is prima geregeld, de kampeeruitrusting hebben we gehuurd, een video vertelt ons alles over rijden met deze grote auto op onverharde wegen en een starterspakket met natuurlijk houtskool en houtjes voor een kampvuur staan klaar.
De tent uitklappen op het dak van de auto vraagt behoorlijk wat behendigheid; het verhuurbedrijf heeft een beetje medelijden met deze oude mensen en geeft ons een extra trapje mee. Dat blijkt heel handig. We denken nog wel: "Waar beginnen we aan? Met onze stramme ledematen een trapje opklimmen om op een dak van een auto in een klein tentje te gaan slapen...", maar ja, geboekt is geboekt dus gaan we vol goede moed op weg naar de supermarkt om de rest van de spullen in te slaan. Gelukkig zijn de winkels op oudjaar, ook nog een zondag, open en lukt het zelfs om telefoon en internet te bemachtigen.

Tent op het dak van de auto, mét het senioren trapje

Onbevangen reserveren we een camping de goeie richting op, totdat we tot de ontdekking komen dat die nog vier uur rijden is! Namibië is een groot land. Een beetje dichterbij is handiger, ook daar is plaats. Om zes uur staat onze tent, de BBQ smaakt heerlijk en om acht uur liggen we er in, het was een lange dag. We zijn zo moe dat we zelfs door het eindejaarsfeestgedruis van onze mede-camping gangers doorslapen.

Naar de zandduinen
De volgende ochtend eindelijk echt op pad! We kiezen voor de "mooiste" weg naar het duingebied in het zuidoosten van Namibië, niet voor de snelste. De onverharde weg gaat over een prachtige pass met schitterende uitzichten. Een lunchplekje in de schaduw is gauw gevonden en natuurlijk zitten in onze auto tafels, stoelen en eten, makkelijk zat.

Antilopen en een Oryx, gemsbok, langs de weg

De camping vlak bij het Sessriem natuurreservaat hebben we proberen te reserveren, zonder succes. Het is hier nu hoog seizoen, Het is zomervakantie voor zowel Zuid-Afrika als Namibië zelf. We gaan er op de bonnefooi heen en hebben geluk: er is plaats.

Het is regntijd, een pittige plaatselijke bui die een half uurtje duurt

Het fijne van deze camping is dat je als eerste het park in kunt om de zonsopgang te zien gaan boven de zandduinen. Helaas zit dat er voor ons niet in. Nils heeft zoveel last van zijn gekneusde ribben van de val an zijn fietsje, dat slapen moeilijk gaat. Onze start is dan ook wat later, maar we genieten er niet minder om.

Jakhals

De asfalt weg gaat tussen de bergen en de duinen door, langzaam komen de duinen steeds dichterbij. Er is onverwachts veel wild te zien: een jakhals rent 50 m naast de weg voor ons uit, gemsbokken grazen korte plukjes woestijngras, struisvogels staan in een groepje van vijf naar ons te kijken.
Het einde van de weg is Sussuvlei. De ondergrondse rivier loopt hier dood in het zand, vanaf nu tot de zee en een heel eind naar het zuiden zijn er alleen maar zandduinen. In deze vallei is dan ook relatief veel begroeing van grote acacia bomen; een imposant gezicht wat ons erg doet denken aan de Wahiba Sands in Oman.

Genieten in Sussuvlei

Het is wel heet in deze woestijn, dus vluchten we naar de airconditioning van onze auto. Middags rijden we door weer prachtige bergen naar een ander deel van het Nakluft Nationale Park. Hier zou een ingang en een camping moeten zijn. De weg is bijna helemaal verlaten en wat we ook zien, geen bordjes naar het Nationale Park, laat staan een camping. Als we bijna de moed hebben opgegeven komt de weg naar links uiteindelijk toch nog met een wegwijzer "camping". Het hek het Nationale Park in mogen we zelf openen en natuurlijk weer dichtmaken.

Indrukwekkende bergen met wild op de voorgrond

We hebben geen idee waar we eigenlijk naar toe gaan door dit indrukwekkende landschap, De smalle weg gaat over een vlakte, door de bergen en door een kloof tot eindelijk een aantal gebouwen jn zicht komen. Daar is het kantoor en ja hoor, er zijn nog plaatsen iop de camping.
Die ligt even verder aan een stroompje in weer een andere kloof met prachtige hoge bomen. De toiletten zijn groot, schoon en modern; minder leuk zijn de muggen, zo vlakbij het water. Nou ja, je kan niet alles hebben.
Ontbijt gestolen
Het is een plekje midden in de natuur én midden tussen de bavianen. Die zien we 's ochtends rond het kamp lopen. Net als ik de ontbijttafel heb gedekt, Nils naar de WC is en de buurman uit de buurt, springt een brutale baviaan zo naar de tafel, grist ons hele brood mee en rent weg! Ik sta er bij en kijk er naar, ik kan er niets tegen doen! Aan de overkant van de klof hoen we ze ruzie maken om de boterhammen!

Kamperen in de natuur, mét bavianen

Ik heb mijn lesje geleerd en zet alle etenswaren in een stevige plastic krat mét de deksel erop naast onze tafel. Stenen liggen klaar voor de verdediging van ons eten. De baviaan loopt nog wat rond met een boterham in zijn bek, maar komt gelukig niet meer terug.
Na een korte ochtendwandeling door de prachtige kloof, rijden we de 300 km naar Swakopmund langs veelkleurige bergen en door de woestijn, soms gravel, soms rotsen, soms witte steen en uiteindelijk bij de kust weer zandduinen.
Het is nog heter dan de vorige dag; voor de lunch rijden we een echte droge rivier in, er loopt zowaar een spoor zomaar van de weg af, de hekken zijn verdwenen. Net als in Oman zitten we heerlijk onder een schaduwrijke boom. Na ons rijden nog vier auto's deze droge rivier in om onder het nog schaduwrijker viaduct te lunchen.
De eerste grote stad aan de kust is Walvisbaai. Daar zouden flamingo's moeten zijn, maar voornamelijk in de winter volgens de reisgids. Het is hier nu zomer, toch gaan we kijken aan de lagune. Eerst zien we er één, dan zowaar 20 en in de verte is het zelfs roze gekleurd: duizenden flamingo's scharrelen hun kostje bij elkaar aan de rand van de lagune, een schitterend gezicht.
Na wat telefoontjes vinden we ook nu weer een camping die plaats heeft en nog wel midden in de stad. Morgen staat een woestijntocht op het programma!

Wat een belevenis
We genieten enorm van deze reis. Namibie is een prachtig land met een schitterende landschappen: veelkleurige rotsen, prachtige zandduinen, uitgestrekte vlaktes en veel wilde dieren! Wat een weelde om met een prima 4-wheel drive met airconditioning er zo te kunnen rondrijden, alles mee.
Het kamperen gaat prima, het geeft veel vrijheid. Indien nodig kunnen we altijd nog ergens langs de weg gaan staan, tenminste zolang er geen hekken zijn. Iedere camping is anders; nu in de stad is het óók een soort backpackers hotel, leuk om andere reizigers te ontmoeten. Naast ons staan Nederlanders, die kom je overal tegen!

Bergpassen en wijnen

Dit verhaal is nog niet geschreven, nog geen tijd gemaakt !
Komt later.