 |
| Boot-schilderingen in Horta |
De
tijd vliegt hier voorbij in Horta. Het weer blijft zeer matig: veel
wind, veel regen, af en toe een mooie zonnige dag.
Het
is kil in de boot, we kijken of de kachel het na 6 jaar nog doet.
Warren helpt ons een losse kabel weer aan te sluiten, en zowaar de
kachel slaat aan. Helaas, de gloeispiraal doet het niet goed. Warren
haalt de kachel uit elkaar, maar er moet een nieuwe spiraal en voeler
in, die zijn hier niet. Dat moet dus maar in Nederland.
 |
| Strand van Horta |
Er
is genoeg te doen. We wandelen door het leuke stadje met zijn
karakteristieke gebouwen, je waant je af en toe in een Portugees
dorp, mooie kerken, een echt fort, imposante overheid's gebouwen met groene luiken
en jugendstil ramen, maar ook gewone kleine huisjes en flatgebouwen.
 |
| Overheidsgebouw in Jugendstil |
Een
lekkere wandeling vlak buiten Horta brengt ons naar het aquarium, de
in de oceaan gevangen vissen worden naar andere aquaria over de hele
wereld verstuurd. In het historisch museum over een belangrijke
familie zien we hoe belangrijk de Azoren waren voor de eerste
telegraaf-kabels en natuurlijk de transatlantische zeilvaart. Het
filmpje met de hoepelrokken uit die tijd is leuk gedaan.
 |
| Het oude fort is nu een luxe hotel |
De
boot waarmee je walvissen kunt zien vaart vanwege het slechte weer
maar op één dag uit. Wij zijn aan boord, al is het koud en
regenachtig. Na ruim een half uur flink doorvaren komt het bericht
"in de verte zijn walvissen gezien". De boot spurt er met
vol gas vandoor. Na een minuut of tien is het uitgeblazen water van
een walvis zichtbaar. Het komende half uur varen we achter de
walvissen aan. Eerst zien we een paar keer de vin boven water, later
is twee keer het hele lijf van de "gewone vinvis"
zichtbaar, ongeveer 20 m lang! Een indrukwekkend gezicht. Als de
walvissen naar beneden duiken gaan we op zoek naar dolfijnen die een
tijdlang rond de boot spelen. Een leuk, maar koud tochtje.
We
gaan bijna iedere avond uit eten, met de Nederlanders, met de mensen
van ons radionetje en met nieuwe vrienden die we hier ontmoeten,
allemaal erg gezellig.
En
natuurlijk zijn er bootklusjes; het roestvrij staal wordt
gepoetst, de kraanlijn wordt vervangen en een keukenkastje wordt
opnieuw geschilderd.
De
Pélagie vraagt aandacht: we liggen langs een betonnen kade, onze
lijnen schuiven heerlijk heen en weer en slijten waar je bijstaat. Al
onze oude T-shirts zijn nodig om de landvasten te beschermen.
Bootschilderingen
in
Horta bestaat al ruim 20 jaar de gewoonte dat boten die hier veilig
zijn aangekomen een schildering achterlaten.
Er is ruimte genoeg met al die
betonnen kades. Pas vanmiddag, onze een na laatste dag, besluiten we
dat we toch wel een schilderij willen achterlaten. Helaas blijken op
zaterdagmiddag de winkels waar je verf kunt kopen al dicht. Met
moeite lukt het me nog een blikje witte verf voor de achtergrond te
kopen, de rest van de kleurtjes krijgen we van andere zeilers.
 |
| De Pélagie wordt vereeuwigd |
Gelukkig is het zonnig en droog en lukt het ons de schildering in een
middag af te maken, die is net droog voor de volgende regenbui. Nu
weet iedereen dat de Pélagie met Hanneke en Nils hier in 2016 echt
is geweest, tenminste zolang als het duurt.
Naar
Sao Jorge
Morgen,
zondag 5 juni, is er eindelijk een weervenster om naar het volgende
eiland, Sao Jorge, te varen, 20 mijl verder. Daar willen we graag een
paar dagen rondkijken.
Er staan foto's bij de berichten naar Horta, dus kijk nog even terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten