Heel veel wind en een losse bout en moer

Naar Lissabon met 40 knopen
Vrijdag 13 augustus gaat de wekker om 5:55! Het het eerste licht gloort aan de horizon als we wegvaren. We hijsen het zeil bijna direct uit de haven, maar dat lukt niet; de grootval, het touw waarmee het zeil omhoog getrokken moet worden, zit met een lus om de radar reflector. Er zit niets anders op dan de mast in te gaan en de lus handmatig weg te halen. We gaan dus terug naar de haven, Nils de mast in, en om 7:30 varen we weer weg. Nu kunnen we wel het zeil hijsen en een lekker windje brengt ons naar het zuiden.
Op een derde van de tocht gaat het eerste rif in. Nils hoort en ziet iets vallen op het voordek, gaat aangelijnd kijken en vindt een afgebroken bout met moer. We schrikken vreselijk, waar komt dat vandaan en wat zit er nu los? We zien de marifoon antenne behoorlijk heen en weer gaan en denken dat dit uit de top van de mast is gevallen. Teruggaan is geen optie, dan hebben we die sterke wind tegen en in Nazaré zijn weinig reparatie faciliteiten.
We varen door met een lekkere snelheid en hoge golven. De Pélagie gaat er prima overheen. We moeten wel erg uitkijken voor visnetten aangegeven door vlaggetjes; die staan hier langs de hele kust. Het laatste uurtje voor Lissabon trekt de wind verder aan, zoals verwacht. We zetten het tweede rif en met een puntje fok kan de Pélagie, én haar bemanning, de harde tot stormachtige wind prima aan. Nils gaat over op handbesturing, deze krachten zouden de stuur automaat wel eens te boven kunnen gaan. Hij klokt zelfs een vlaag van meer dan 40 knopen wind, windkracht 8+, we surfen met ruim 11 knopen van de golven af, en dat met zo weinig zeil. Heel goed voor ons zelfvertrouwen, zeker als we eenmaal veilig voor anker liggen de baai van Cascais, een voorstadje van Lissabon.

Een losse bout en moer.
De volgende dag naar de haven, want die losse bout zit ons nog steeds dwars. Nils gaat de mast in en vindt niets. Hij maakt wel foto's die we laten zien aan een van de boot-reparateurs hier in de haven. Die denkt dat de klep aan de bovenkant van de mast nu misschien los zit. Ook hij gaat naar boven, maar vindt niets. We concluderen dat het een oude bout zou kunnen zijn. Tot dat onze Noorse buurman zegt : “ Misschien is die moer wel van de giek”. Nils gaat kijken en schrikt zich wezenloos , de giek, dat is de aluminium staaf waar de onderkant van het grootzeil aan hangt, zit niet meer vast aan de mast: de bout die de verbinding maakt is weg!
Gelukkig heeft onze Noorse buurman een reserve bout van de goede maat! Gezamenlijk wordt die er in gezet. Daarna gaan Nils en ik uit eten voor mijn verjaardag en besluiten de dag met een glaasje goede port, samen met onze Noorse buren om de dag te vieren! Wat zijn we blij dat we dit hebben gezien. Je moet er toch niet aan denken dat we met een losse giek naar Madeira op weg zouden zijn.
Nu gaan we voor anker voor Lissabon, de stad bekijken en daarna oversteken naar Madeira. Dus voorlopig geen nieuwe verhaaltjes meer, want internet hebben we niet op zee. (Geen fotos’dit keer, we moeten weg).