(Ont)spanning in de Carieb, door Teets

Lum (Nils’ broer) en ik, Teets, hadden het voorrecht 14 dagen met Hanneke en Nils mee te varen in de Cariben.
Voor mij was deze reis vol spannende en nieuwe avonturen:
Voor het eerst in de tropen, voor het eerst snorkelen, zeilen op zee (ik ben een laser-zeiler en beslist géén zeezeiler, voor mij liever geen zee, maar wat rustiger en kleiner meer) en last but not least: 14 dagen optrekken met schoonbroer en –zus, wat we nog nooit eerder gedaan hadden!
Het is op alle fronten niet alleen meegevallen, maar het bleek hartstikke leuk!
De tropen zijn warm, maar hier niet té warm.

Het snorkelen is leuk, maar voor mij nog spannend, het aantal visjes wat te zien is, is echter fantastisch. En ik heb zowaar een zeeschildpad zien grazen in het wier!
Het zeezeilen is soms ook spannend, maar meestal best wel leuk.
Het optrekken met Hanneke en Nils is gewoon hartstikke leuk, we krijgen zo een veel betere band dan op welke andere manier dan ook.
Verder is het leven in de Cariben heel fascinerend om te zien, de levendigheid, de kleurrijkheid en de beleefdheid waarmee je tegemoet wordt getreden geweldig. De armoede is natuurlijk minder aantrekkelijk. Wel zie je dat het toerisme een enorme belangrijke inkomstenbron is, de hele gemeenschap hier leeft ervan.

Er komen honderden felgekleurde, snelle bootjes langs die je iets willen verkopen, allemaal even vriendelijk, “how are you today?”, “no problem, bye”, vissen, brood, t-shirts, of willen helpen met het aanleggen aan een meerboei en daar geld voor willen.

We hebben van een van hen een grote vis gekocht, die hij even later bij ons aan boord kwam schoonmaken. Leerzaam!  We hebben er 2 dagen van gesmuld.

We zien prachtige, zonovergoten palmstranden, met wuivende palmen, net een plaatje. Ik moet me telkens realiseren dat dit werkelijkheid is.

Om de ‘grote’ overtocht van Grenada naar Carriacou in het begin te vermijden heb ik de pont genomen. De wachttijd op Carriacou ben ik heel gezellig doorgekomen met kletsen op het strand met inwoners van het eiland. Het begin van de carnaval was net begonnen en er was een soort feestje met véél, harde muziek. Er waren bijna alleen mannen, waardoor ik, als blanke vrouw wel opviel… Dat heb ik geweten, ik kreeg veel mannelijke aandacht en complimenten. Ze zijn zeer charmant. Vooral met één rasta man heb ik veel gepraat en ik moest beloven bij hem langs te komen met man en familie. Dat hebben we 2 dagen later gedaan. Hij verkocht van alles. De chaos bij hem thuis was met geen pen te beschrijven, zie foto. Buiten stonden wel allemaal kruiden en groenten keurig en goed verzorgd in potten die hij verkocht aan restaurants en particulieren. Een heel interessant bezoekje, waardoor we ons comfort nog meer zijn gaan waarderen.
In het kort wat we de afgelopen dagen hebben gedaan: HaNi kwamen ons van het vliegveld halen in Grenada, dat hebben we verder een beetje verkend, daarna door naar Carriacou, daar gesnorkeld, toen door naar Union, daar ingeklaard (dat is een ander land dan Grenada), toen door naar de Tobago Cays, daar weer gesnorkeld, door naar Mayreau, weer het dorpje verkend (alle dorpjes zijn leuk en interessant), nu terug naar Union, uitgeklaard, water getankt en boodschappen gedaan, en nu liggen we in Petit Martinique, waarvan het dorpje ook heel leuk schijnt te zijn en dat we nu gaan verkennen.Met andere woorden: we hebben een fantastische tijd en zullen straks weer heel erg moeten wennen aan het alledaagse leven.

Met onze walkapitein in de Carieb

De busjes op Grenada brengen je overal, ook naar het vliegveld, al moeten we 4 x zoveel betalen als voor een “normale” busrit. Lum, onze walkapitein, die altijd zo mooi de plaatjes op deze site bijhoudt, en de broer van Nils, komt met zijn vrouw Teets 2 weekjes met ons meevaren.

Peltje is sterk genoeg om 4 personen met bagage naar onze mooring te varen. Vrijdag verkennen we St George’s. We gaan naar de sfeervolle markt, waar we natuurlijk een verse kokosnoot proeven, lopen langs de oude haven, door leuke straatjes en bekijken het oude fort, waar de kanonnen nog staan te blinken. Het uitzicht over de haven en de stad is ook de moeite waard. Ons vertrouwen in de bus is groot, we wagen ons kersverse bezoek aan de 30 minuten durende busrit naar Gouyave. Het gaat als altijd hard door de vele bochten en natuurlijk zitten we niet ruim. Ik bewonder Lum en Teets, TeLu, voor hun sterke maag in de warmte op hun eerste dag in de tropen. Voor heel weinig geld eten we in een plaatselijk restaurantje een prima lunch, zowaar lekker buiten.
De rondleiding door het nootmuskaat-verwerkingsbedrijf is interessant. De oogst is met 80% verminderd door Hurricane Iwan 4 jaar geleden, die het grootste deel van de nootmuskaatbomen heeft vernield. Het duurt ruim 10 jaar voor een nieuw geplante boom vrucht draagt. Vroeger bood het bedrijf werk aan ruim 800 mensen, nu zijn het er nog zo’n 50, die ook nog maar een paar dagen per week werken. Ze verdienen 30 EC, 8.5 euro, per dag, dus geen vetpot!

Op zaterdag varen we langs de mooie zuidkust van Grenada naar St. George’s om in de marina water te tanken en boodschappen te doen voor de komende week waarin we de Grenadines willen verkennen. Teets gaat met de veerpont naar Carriacou, terwijl HaNi en Lum de boot varen. Immers dit is een traject grotendeels tegen de wind in. De tocht valt mee, de wind is niet zo hard en redelijk oostelijk. De stroom zet ons zo sterk naar het westen af, dat we na overstag te zijn gegaan, bijna weer terug gaan!! (Voor de zeilers onder ons: normaal maken we bij het overstag gaan een hoek van ongeveer 90-100 graden en verlijeren we er 10 bij, dus totaal een hoek van 120 graden. Nu doet de stroom er ook nog eens 2x 20 graden bij, dus wordt het 140 graden.) De motoren brengen uitkomst en we genieten van een heerlijke zeil- en motordag. Om 16:30 valt het anker in Hillborough, waar Teets al naar ons staat de zwaaien. De ontzettend luide muziek van een strandtentje, voorbereiding voor Carnaval volgens Teets, jaagt ons uit de baai. We maken vast aan een van de meerboeien voor Sandy Island en genieten van de mooie zonsondergang.

Het is hoog tijd voor TeLu om de meegebrachte snorkeluitrusting uit te proberen. We gaan met Peltje naar het eiland zodat we rustig vanaf het strand het water in kunnen. Voor Teets is het de eerste keer en het gaat heel goed. Ze is enthousiast! Ook Lum ziet heel veel vissen en zee-egels voor het eerst in zee.

We wandelen langs het strand en genieten van de pelikanen, fregatvogels en springende vissen. Caribische vakantie op zijn best!

For our non-Dutch speaking Friends:

Genieten van de rust; van ons anker geslagen!

Als we terug komen van het vliegveld op donderdag 13 januari hebben we tijd voor een babbeltje met onze Amerikaanse buren, ook Lagoon eigenaren. We wisselen Lagoon nieuwtjes uit, heel gezellig. Daarna doen we even helemaal niets! We lezen en goed boek, nieuws op internet en doen wat mail. Nils een Sudoko en na een glaasje wijn (eigenlijk 3!) lekker vroeg naar bed!
De volgende ochtend is wasdag, nou ja we hoeven alleen maar het wasgoed weg te brengen, 3 grote zakken, al ons beddengoed, hand en theedoeken en een beetje kleren. Om 12:00 uur halen we alles gedroogd en gevouwen weer op. Heel gemakkelijk! We zien Henk en Miranda van de Mirus in de haven liggen en praten bij, leuk! Frits en Marleen van de Salon komen onverwachts langs, ook heel gezellig.

We willen verder om onze ARC vrienden, Steve en Jenny, op te zoeken die in een Marina in het zuiden liggen. Die middag varen we eerst naar Prickly Bay, het laatste stuk tegen wind en golven in, we zijn blij dat het maar een uurtje is bij de harde wind. Het is een mooie grote baai, waar we tussen de vele andere boten een ankerplaatsje vinden. Hier geen boat-boys valt ons op. We genieten van de rust en van internet, voor een paar dollars is er WiFi toegang. De Salon ligt er al en de Mirus komt de volgende dag. Gezellig!

Zondag varen we door naar Phare Blue Marina, een stukje verder tegen wind en golven in. De invaart is spannend, de boeien zijn niet per definitie te vertrouwen volgens de pilot, dus is het zaak goed uit te kijken. Ondieptes kun je zien door kleur verschil in het water, Nils stuurt prima! Steve staat klaar om onze lijnen aan te nemen, leuk om ze weer te ontmoeten. Natuurlijk gaan we wat drinken op de Lagoon 570 waar ze nu op passen. Wat een ruimte en wat een mooie boot. Maar wij zouden niet willen ruilen, veel te groot voor ons 2-en. De zondagse BBQ op Hog eiland is erg gezellig. Het is een interessante mix van lokalen en zeilers die hier voor anker liggen.

We willen niet in de Marina blijven liggen, het ligt er niet rustig en is wel erg duur, omdat je het hele resort mag gebruiken. We verkassen naar de baai er naast om voor anker te gaan. Voor het eerst houdt het anker niet meteen, we moeten het wel 4 keer proberen voor het anker houdt. We genieten van het uitzicht en de rust in Clarkes Courts Bay. Ook hier trakteren we onszelf op internet. Dinsdag nemen we de bus naar St George’s voor boodschappen, altijd een belevenis. Als we in de middag terug komen, ligt de Pélagie aan een meerboei 200 meter verder op! We schrikken vreselijk. Het blijkt dat buurboten de Pélagie zagen “krabben”, weg drijven op de harde wind en hebben haar vast gezet aan een meerboei! Wij vreselijk blij, zonder die hulp was de Pélagie zomaar ergens tegen aan gedreven of had een andere boot geramd! Ons vertrouwen in ons anker is wel geknakt. Het blijkt dat we (Hanneke!) wel erg weinig ketting hadden uitgelegd, druk als we waren met te controleren of het anker wel hield. Een goede leer, zeker bij slechte ankergrond, extra ketting uit! We blijven maar liggen aan de meerboei, hier vertrouwen we het niet meer zo goed.

Er gebeurt hier van alles in deze rustige baai. Op een naburig privé eiland wordt gebouwd, ’s ochtends worden véél mensen op een klein bootje opgehaald en ’s avond weer terug gebracht. Pasagiers hangen half buiten de boot. We zijn verbaasd hoeveel mensen eruit stappen.

De steigers zijn versterkt met grote schelpen, conches; die moeten hier in overvloed zijn. Volgens ons boek nu voornamelijk nog op grotere dieptes, omdat ze daar minder gemakkelijk worden geoogst. ’s Avonds wordt een openlucht religieuze dienst gehouden met zang en zeer lange, overtuigende preek. We zijn blij als het voorbij is en de rust weerkeert. Gisteren was er goede live muziek in de marina, kortom we vervelen ons niet. We besteden ook tijd aan een grote schoonmaak van de Pélagie. Dat is hard nodig voor ons volgende bezoek komt; het geeft een opgeruimd gevoel.

Het weer is wisselend, ’s nachts regent het vaak, dus slaapkamer-raampje open, raampje dicht… Ook overdag, maar het duurt kort. Als alles naar binnen is gehaald is het weer voorbij. Overdag is de zon er wel; lekker, maar we zoeken altijd de schaduw op. De volle maan schijnt deze avonden in de kuip, een feeëriek gezicht en bijzondere sfeer. En wind is er altijd, goed voor de windgenerator, want met al die PC’s aan hebben we wel energie nodig. We trekken ons dus maar niets aan van het lawaai, dat er nu eenmaal bijhoort.
De mensen hier zijn heel vriendelijk, en willen je graag helpen. We kregen laatst zelfs een lift aangeboden, gratis!, toen we de weg vroegen. Er hangen overdag veel jonge mannen rond, bijv. hier bij de steiger een groepje van zo’n 12 mannen op woensdagmiddag; de werkeloosheid zal wel groot zijn. Vrouwen zie je niet rond hangen op straat, die zijn blijkbaar drukker met huishouden of kletsen binnen. Er zijn meer cafe’s dan winkeltjes, hier in dit kleine “gat” tellen we 4 plekken waar ze drank verkopen en maar 1 klein winkeltje.
Vanmiddag halen we ons volgende bezoek op van het vliegveld. We kijken er naar uit!

Grenada, specerijen eiland met spectaculaire wandelingen.

Op zaterdag 8 januari gaan Fulko en Rianne, FuRi, zelf 3 dagen Grenada verkennen. HaNiSa huren ook een auto en na de broodnodige schoonmaak van de Pélagie rijden we naar de Concord watervallen. Er is relatief weinig tijd om naar de bovenste waterval te lopen, maar we gaan de uitdaging aan. Hurricane Iwan heeft 4 jaar geleden bijna alle bruggetjes weg geslagen, dus wordt het stapstenen lopen en springen bij de vele beek oversteken die we moeten doen. Het is erg leuk. Een natte schoen van Saskia kan haar niet deren, we lopen gewoon door. 

Net als we om willen keren om voor donker terug te zijn, horen we de bovenste waterval die zich ruim 60 meter naar beneden stort; een schitterend gezicht! Onderweg komen we kleine veldjes met groentes tegen. 2 mannen dragen de oogst op hun hoofd naar beneden, alles heel arbeidintensief dus.

De terugrit naar de marina is nog spannend. Het is hartstikke donker als we bij St George’s aankomen. Richtingaanwijzers zijn hier zeldzaam en zeker niet verlicht, dus we rijden een paar keer goed fout. Nils houdt het hoofd koel, en keert de auto feilloos, ook op een smalle, steile weg. We komen veilig weer thuis in de marina.
Nu we een auto hebben rijden we op zondag rond Grenada. Er zijn weinig mensen op straat, des te meer in de vele kerken langs de weg. 

We gaan langs bij de Belmont Estate waar we een goede rondleiding krijgen over de cacao productie en geschiedenis van deze plantage, die terug gaat tot 1732. Het werk werd door de vele slaven gedaan die bij het minste teken van ongehoorzaamheid aan de boom op het centrale plein werden opgeknoopt als afschrikwekkend voorbeeld. Het kleine museum maakt veel verhalen die ik, Hanneke, heb gelezen over de koloniale tijd, inzichtelijk: een hemelbed met muskietengaas de keukenkast op poten tegen insekten en ander keukengerei. De artikelen over de strijd voor de afschaffing van de slavernij en de onafhankelijkheid van Engeland completeren het beeld.
We rijden langs Gouyave, een leuk dorpje volgens de pilot, maar op zondag is er weinig aan, alles is dicht, een paar verveelde jongens kijken TV en een vader maakt zelfgevangen vis schoon voor zijn zoon.

Op maandag laten we ons niet afschrikken door de vele regen die er ’s nachts is gevallen en rijden we toch naar de Grand Etang Forest Reserve. Het is koud als we uit de auto stappen, zo hoog in de bergen. We willen Mount Qua Qua beklimmen, 2 uur heen en 2 uur terug. Iedereen kijkt ons verbaasd aan, met dit weer? Onze bergschoenen worden met ontzag bekeken, die hebben we dan ook hard nodig op het af en toe heel glibberige pad. De dikke modder lijkt soms wel een glijbaan! We worden beloond met prachtige uitzichten vanaf deze hoogste berg van Grenada. Het lopen op de graat van de krater is erg spectaculair, aan beide kanten kunnen we de zee zien liggen.

Natuurlijk zien we er vreselijk smering uitt; de voldoening is er niet minder om.

Als we met boodschappen thuis komen zijn FuRi al terug. Die hebben genoten van hun laatste privé vakantie als kinderloos stel in een prachtig resort aan de noordkust. Eind maart verwachten ze hun eerste dochter.

We doen met zijn 5-en nog een rustig dagje Concord watervallen, waar we heel gezellig bridgen, de hele dagvoorraad van de plaatselijke tentje opeten en drinken en natuurlijk nogmaals naar de groet waerval lopen om er te zwemmen, want daar was Saskia een paar dagen eerder niet aan toe gekomen. Helaas is de auto die we gehuurd hebben niet berekend op 5 personen, de uitlaat sleept over de weg bij de vele speedbumps die hier zijn.

Op de terugweg liften Hanneke en Saskia mee met een taxi terug naar St George’s, zodat de auto lichter is. De verhuurder maakt er geen probleem van, maar we krijgen voor een zacht prijsje de volgende dag een 2 deurs 4-wheel drive er bij. Fulko blij, kan hij toch nog rijden!

Dat doen we op een toer langs de Zuid kust van Grenada. Eerst bij Fort Frederick langs, gebouwd door de Fransen, maar na de overdracht van Grenada naar Engeland voornamelijk gebruikt tegen diezelfde Fransen. Best een aardig fort met een mooi uitzicht, maar de gids vertelt nog minder dan er op de bordjes staat. In Nederland zou er één persoon zijn, hier moeten wel 20 mensen hun brood verdienen met deze attractie, de bewakers, kaartjesverkopers, gidsen, muziekgroepje en dan natuurlijk nog de verdere restauratie en het onderhoud.

 

We rijden naar de kust en vinden op een achteraf, rustig strandje een leuk resort, waar we zwemmen en SaFuRi ons een heerlijke lunch aanbieden met uitzicht op zee. In Laura’s Spice and Herb garden staan veel planten en bomen die voor een deel van ons nieuw zijn; leuk, ook de uitleg. Fulko probeert verwoed een kolibri goed voor de lens te krijgen, maar helaas zijn die beestjes hem te snel af.

De laatste dag moet een wandeldag worden, zonder Rianne en Nils, maar nu gooit de regen wel roet in het eten. Het stortregent zo hard, ook nog in de ochtend, dat de reizigers nog even in bed kruipen en we er een gezellige bridge-dag van maken.
In de middag zwaaien we de jeugd op het vliegveld uit. Het was hartstikke gezellig de kinderen aan boord te hebben. Het is ook weer heerlijk rustig en fijn om met zijn 2-en te zijn.

De Grenadines: schildpadden, roggen en koraalvissen in kristal helder water.

Met volle watertanks vertrekken we op 2 januari van St Vincent voor een 2 uur durend tochtje naar Mustique, het rijkeluis eiland van de Grenadines. Je kunt er als buur van beroemdheden een villa huren voor 15.000 $ per dag. Wij hoeven alleen maar liggeld te betalen voor een plekje aan een meerboei in het heldere water van de baai. Het is onze duurste overnachtingsplek tot nu toe, 55 Euro. De volgende 2 nachten zijn gratis maar ja, we willen maar één nacht blijven. We komen er om te snorkelen en te wandelen. We gaan meteen het water in en vooral Fulko is opgetogen, zoveel vis en zulk helder water. Hanneke trekt haar wetsuit aan en geniet daarmee ruim anderhalf uur van het onderwaterleven, samen met Fulko die er geen genoeg van krijgt.

HaNiSa wandelen de volgende ochtend langs het strand, het zoutmeer en de mangrove Er is een prima uitleg: het zoutmeer laat het slib bezinken en de mangrove bossen beschermen de kust tegen stormen. Samen filteren ze het regenwater zodat alleen helder water in zee stroomt, wat de groei van het koraal stimuleert, wat op zijn beurt weer de kust beschermt. Een boeiende set van afhankelijkheden die we nadien nog op veel eilanden tegen komen.

Ook komen we langs aangeharkt strand met BBQ´s, waar het hout al klaar ligt. Ja, je krijgt hier wel waar voor je liggeld! We kunnen zelfs brood kopen en de krant wordt lokaal geprint. FuRi krijgen geen genoeg van het snorkelen, we halen ze met Peltje op van de andere kant van de baai. Ze zien een aantal murene alen, veel trompetvissen en koffervissen.

We hijsen de zeilen om naar de Tobago Cays te varen. Het is er loeidruk, een plekje vinden is niet gemakkelijk, we gaan buiten de drukte voor anker! We duiken meteen het glasheldere water in om te snorkelen. FuRi zijn helemaal enthousiast, ze zien 5 schildpadden en 4 roggen, waarvan 2 sting-rays. We liggen niet erg rustig, zelfs de oceaanbedwingers Hanneke en Nils slapen slecht. De volgende ochtend vinden we in de luwte van het eiland een vrije meerboei met mooi uitzicht. Prima!

Natuurlijk gaan we allemaal snorkelen bij het schildpaddenstrand. Inderdaad, schildpadden te over, een fantastische ervaring deze majestueuze beesten zo gracieus door het water te zien zweven. Ook zien we allemaal de Flying Gurnard en ik, Hanneke, ben helemaal onder de indruk van de `spotted eagle ray` die onder de Pélagie doorzwemt. Het is erg leuk om de nieuwe vissen die we zien op te zoeken in ons boek met alle vissen en koralen van de Carieb, meegenomen door Rianne.

Na de lunch met vers gebakken brood, gaan we met Peltje naar het rif. Ook hier is het zicht prima, maar de verscheidenheid aan vis valt een beetje tegen.

’s Avonds verwennen we onszelf met een BBQ aan het strand, heel gezellig en de kreeft smaakt fantastisch op een unieke lokatie! De prijs is dan ook naar, maar het creëert een prima stukje werkgelegenheid voor de lokale bewoners.

Na een laatste snorkeltocht gaat we anker op naar Union. We moeten St. Vincent uitklaren en een paar boodschappen doen is ook handig. Hanneke en Saskia maken een mooie wandeling over het eiland, terwijl Fulko door internet verleid wordt om lekker aan boord te blijven. ’s Avonds wordt er natuurlijk gebridged zoals veel avonden.

We zeilen naar Carriacou, met een lunch en snorkel stop op Sandy eiland, een piepklein eilandje met alleen een fantastisch wit zandstrand en een paar palmboompjes. Het koraal is een aantal plaatsen erg mooi met veel vis in scholen bij elkaar. We zien weer een paar nieuwe soorten, zoals de Palometa en de Yellow tail snapper, die we in ons boek opzoeken, leuk!

We gaan voor anker in Tyrrell bay, een heerlijk rustige baai; we zijn niet de enigen. Nils klaart ons in in Grenada. 

HaSa bekijken met Peltje het mangrovebos.. De pelikanen laten zich gemakkelijk zien en fotograferen. We hebben ook nog energie om samen met Rianne te gaan wandelen. We lopen langs het dorp met al zijn bewoners, zien een kolibrie en andere vogels en genieten van het even vaste grond onder de voeten te hebben. Zoals iedere avond gaan we na een spelletje bridge vroeg naar bed, moe als we zijn na zo’n vol programma.

Donderdag 6 januari is de bestemming Grenada, een volle dag zeilen, die we onderbreken met een snorkelstop op “Isle de Ronde”. Het water is er helder, maar de beloofde koralen en vis zien we niet. Of we zijn verwend met al die mooie plekjes eerder in de week. We varen langs de vogeleilanden de Sisters, prachtige indrukwekkende rotsen met inderdaad veel vogels.
Grenada ligt er prachtig bij als we in de middag langs zeilen. Ook hier veel groen en huisjes langs de vele baaien. St Georges, de hoofdstad, blinkt in de zon. Voldaan stappen we op de steiger van de marina. De jongelui gaan de stad verkennen, de oudjes nemen er hun gemak van en zorgen voor het avondeten. We gaan heerlijk Grenada verkennen.

Caribische groetjes van Hanneke, Nils, Saskia, Fulko en Rianne

Genieten van de natuur op St Lucia en St Vincent

GELUKKIG NIEUWJAAR:  DAT JE DROMEN EEN STAPJE DICHTERBIJ REALISATIE KOMEN IN 2011.

De middag van 25 december wandelen we met Saskia, onze oudste dochter, door Soufriere. Het is onwaarschijnlijk rustig op straat. Vrijwel alles is dicht en zal dat nog 2 dagen blijven. Ook de busjes rijden de feestdagen niet, een tegenvaller want dat is toch eigenlijk een prima vervoersmiddel. Auto’s zijn ook niet meer te huur. De toeristen attracties zijn wel open; we vinden de botanische tuin en watervallen op loopafstand. Vooral de grote verscheidenheid aan planten doet ons versteld staan. Alles lijkt hier de grond uit de brullen. Nou ja het is wel te begrijpen, het is warm, vruchtbare vulkaangrond en veel regen, ook die middag moeten we een paar keer schuilen.

Tweede kerstdag vinden we ’s ochtends met moeite een taxi om ons naar een “natuur-wandeling” te brengen. Het blijkt de broer van de taxi chauffeur te zijn die achter het stuur zit samen met zijn zoontje van 2 en hij moet nog 3 boodschappen doen, maar uiteindelijk brengt hij ons toch waar we moeten zijn. De wandeling valt wat tegen; wel zijn er prachtige uitzichten op de Pitons. We lopen de weg af naar de cacao plantage. `

Het eten is er heerlijk en de bruidszaal interessant met verse bloemen uit eigen tuin als versiering, maar de uitleg over het cacao productie proces is zeer matig. Bij gebrek aan busjes lopen we naar de zwavel bronnen; altijd interessant. Het valt op dat bij al deze bezienswaardigheden er grote aantallen portiers, kaartjes-verkopers en gidsen zijn, naast natuurlijk allerlei verkopers van prullaria. Toerisme is hier echt een belangrijke bron van werkgelegenheid.

Dan moeten we nog naar de Pélagie en we zijn te moe om te lopen. Nee, op feestdagen zal een taxi bellen waarschijnlijk niet lukken…… We lopen naar de grote weg en vinden toch nog iemand bereid om ons naar Soufriere te brengen. Zijn vrouw gaat ook mee, dus of het echt een taxi is betwijfelen we, maar dat maakt ons niets uit!

De derde kerstdag hebben we geen vervoersproblemen, we maken 2 prachtige duiken met de duikclub aan het strand tegenover de Pélagie. Er zijn veel verschillende koralen of sponzen in prachtige kleuren, geel, rood en allerlei bruinen. We zien redelijk wat vissen en zowaar een schildpad. Toch weer een heel ander onderwaterlandschap dan de plaatsen waar we eerder hebben gedoken.
We genieten vanaf onze ankerplek van prachtige avondsfeer en alle cruise schepen die ook de Pitons komen bekijken.

’s Middags bellen we nog maar eens naar het lokale autoverhuur bedrijf. We hebben geluk, ze hebben nog een klein autootje te huur, maar alleen voor 2 dagen. Dat geeft ons de kans om St. Lucia te zien voor we 28 december Rianne en Fulko, onze jpngste dochter en haar man, van het vliegveld ophalen.

We rijden de smalle, steile bergweg omhoog langs de westkust, zien veel, heel veel groen, kleine dorpjes met vrouwen die de was doen in de rivier. Vers brood is te krijgen bij het plaatselijke piep kleine bakkerijtjes, maar je moet wel wachten op je beurt, samen met het halve dorp. Leuk! We wandelen een stukje op de graad van St Lucia in het jungle. Het pad is beperkt, grote delen zijn weg geslagen als gevolg van hurricane Thomas.

We willen graag ook naar de “Tree tops” kabelbaan, maar langs de weg staan alleen lege stellages, geen borden. We vermoeden dat ook deze attractie is geveld door de hurricane. Dus gaan we maar naar een waterval. Saskia en Nils laten zich door het koude water pittig masseren.

We zijn op tijd in Vieux Fort waar Saskia en ik inkopen doen, dat kan weer na 3 dagen, en Nils Rianne en Fulko van het vliegveld haalt. Het autootje is zo klein dat Saskia en Hanneke met de bus gaan; ze zijn er het eerste, de snelbus naar Soufriere scheurt langs de weg.

Bij thuiskomst zijn we erg verbaasd, het hele strand ligt vol met boten; 2 dagen eerder waren we de enigen! De Minor, Flying Swan en de Mirus liggen er ook; we praten met allemaal even bij, hartstikke gezellig!

Het lukt ons kleine autootje maar net om ons vijfen over de steile berghelling naar het strand van Anse Chastanet te brengen. Het snorkelen daar is prachtig aan beide kanten van de baai. Rianne is 6 maanden zwanger, dus duiken zit er niet in en Fulko heeft nog relatief weinig tropisch water ervaring, dus dit is een prima eerste dag voor hen.

Op 29 december zeilen we langs de majestueuze Pitons naar St Vincent. Eenmaal uit de luwte van St. Lucia staat er een pittige wind en al gauw heeft het bezoek een beetje last van zee ziekte. Nee, niemand had om een pilletje gedacht toen het zo lekker zeilde in de luwte. We gaan wel hard, ruim 7 knopen. We hebben een prachtig zicht op de Mirus die achter ons vaart.

In de middag gaan we voor anker in Wallilabou waar we heerlijk lunchen en wandelen naar de kleine waterval. Ook hier is het prachtig groen, maar er is weinig te doen. De overblijfselen van de set van de film “Pirots of de Carribian” ogen eerder een bouwval dan echt interessant. Gelukkig kunnen we inklaren, het weer ophalen en water tanken; vijf mensen aan boord gebruiken best veel. De volgende ochtend varen we op de motor verder. Onderweg bakt Hanneke brood en we gaan heerlijk snorkelen in een baaitje. Het Oman gevoel komt voor ons boven.

In Blue Lagoon in het zuiden van St Vincent veroorloven ons en ons bezoek de luxe van een jachthaven. De taxi brengt de jeugd naar de stad en zorgt ervoor dat Hanneke boodschappen kan doen. Ook hier zijn de winkels 2 dagen dicht. De chauffeur vertelt enthousiast over zijn geloof en kerk en vindt het eigenlijk jammer voor ons dat wij dat niet zo kennen.
Fulko en Rianne trakteren ons op een heerlijk OudJaars etentje. Alleen Fulko blijft wakker tot 12 uur en ziet het vuurwerk, dat hier door de gemeente wordt afgestoken.

Op Nieuwjaar gaan we met een huur auto op stap en maken een prachtige wandeling in de Vermont Nature trail door het tropisch regenwoud in het centrum van het eiland. Het is ook een reservaat voor de St. Vincent papagaai. De toegangsweg is allerbelabberdst, een deel van ons moet lopen, anders schuurt de uitlaat van de auto over de grond. De EU heeft betaald om het reservaat aan te leggen, er was zeker geen geld meer voor de toegangsweg!

De wandeling is fantastisch, het regenwoud indrukwekkend in de regen en de papagaaien laten zich luidruchtig horen en meerdere malen zien. Ook Rianne loopt mee, erg gezellig.

Morgen gaan we door naar de Grenadines.

Groetjes van Hanneke, Nils, Saskia, Rianne en Fulko