Doldrums

Het is donderdag 14 maart, onze 4-de dag op zee. Rond de evenaar is altijd een zone met weinig wind, de bekende doldrums. Daar zitten we dus midden in. Het houdt niet over met de wind en helaas hebben we op dag 2 en 3 wel een hele knoop stroom tegen; één knoop is één mijl per uur. Het is erg frustrerend als je met moeite en veel trimmen van de zeilen net 3 knopen door het water gaat maar volgens de GPS blijven er nauwelijks 2 knopen over. Tsja, als je dan 900 mijl moet varen gaat dat lang duren……


Het laatste schip... Daarna zien we 6 dagen lang alleen water.

De motor gaat bij als we minder dan 2 knopen door het water gaan. We hebben geen eindeloze hoeveelheid diesel en even bijtanken midden op de oceaan zit er niet in. Sinds gisteren is er wat meer wind, maar ja ook deels tegen, dan moet de motor echt bij. Op dit moment zeilen we al weer ruim 12 uur, de stroom is niet meer tegen en we gaan zelfs rond de 3 knopen in de goede richting. Dat betekent dat we misschien wel een dagtotaal gaan halen van rond de 80 mijl! Een record, uitgezonderd de eerste dag. 

Al het roet en zand moet van de zonnepanelen af.

Met weinig wind is de zee kalm, dus het leven aan boord is comfortabel. We maken lekkere gelatine toetjes van al het fruit dat we hebben ingeslagen. We maken yoghurt uit melkpoeder en bakken vers brood. En natuurlijk is er veel tijd om te lezen. Nils is gelukkig aan het herstellen van zijn griepje. Er is zelfs tijd om de zonnepanelen schoon te maken. Als we dag en nacht zeilen, zijn zelfs onze super grote panelen niet genoeg. De stuurautomaat vraagt veel stroom en een deel van de dag valt het zeil over de zonnepanelen. Andere schepen hebben we al in 2 dagen niet meer gezien. Het voelt of we helemaal alleen zijn op deze grote plas! Gelukkig hebben we ieder ochtend om 09:00 uur met de SSB, de korte golf radiozender, contact met andere schepen via het Pacific Radionetje. Er zijn een behoorlijk aantal schepen op weg naar de Galapagos.

Een kleurige passagie, die het niet heeft overleefd

Er is wel leven in en boven de oceaan. We zien regelmatig vogels, zwart-witte boobies, een soort Jan van Gent. De dolfijnen komen bijna iedere dag langs en maken grote sprongen uit het water. Helaas blijven ze wel op een behoorlijke afstand van de Pélagie. Gisteren hebben we de vishengel uitgegooid en binnen een paar uur zat er tonijntje aan, net genoeg om een avond lekker van te eten. Vanochtend zien we een klein inktvisje op het dek, aangespoeld maar niet meer weg kunnen komen.
We blijven controle rondjes lopen en goed letten op zaken en geluiden die ineens anders zijn. Zo merken we dat het schip veel meer trilt als de bakboord motor aangaat. We kijken in de motorruimte maar zien niets. De volgende dag bij licht bekijken we de schroef eens goed. En ja, we zien iets blauws achter de boot hangen. Daar vereist inspectie onder water! Toevallig gaan we best hard, wel 4 knopen onder zeil, dus zomaar het water in gaan is er niet bij. We maken eerst maar eens een plannetje. Het water is niet koud, dus Hanneke wil het water wel in, Nils is nog een beetje ziek. Goed vastzitten is belangrijk, dus we halen een harnas onder het bed vandaan met lijnen om goed aan de boot vast te zitten. Ook de snorkelspullen komen te voorschijn. Nils draait de Pélagie tegen de wind in zodat het schip stil komt te liggen en Hanneke zekert zich aan de Pélagie, stapt over boord en gaat kijken onder water. Er hangt een lus van een touw om de Saildrive, dat is het stuk aluminium waar de schroef aan vast zit. Gelukkig zit er niets in de schroef. Binnen een paar tellen is het probleem opgelost. Nils zet de Pélagie weer op koers; Hanneke gaat douchen en alle gebruikte spullen afspoelen. Wat een werk om in 10 tellen een touw weg te halen!
Zo komen we onze dagen rustig door, we zijn al bijna halverwege. Al 386 mijl gevaren, nog 514 mijl te gaan.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com