Samoa, waar de familie vóór gaat

De zuid kust van Samoa met eenvoudige hutjes in een Samoaans " resort"

Het blijkt bij onze aankomst in Apia geen zondag te zijn, maar maandag; bij het passeren van  de datumgrens ergens tussen Bora Bora en Apia zijn we een dag "kwijtgeraakt". Nu lopen we dus op Nederland voor, het verschil is 11 uur. Dat is wel gemakkelijker met verjaardagen, zo is er wat meer kans dat onze verjaardag-felicitaties op tijd aankomen.

Matten vlechten is een vrouwen taak



Met zijn allen voor de waterval



"Woonhuis"; zo drogen kleren gemakkelijk



Gemeenschaps"huis"
 

Dinsdagochtend om 10:00 staat de minibus klaar. We zijn met 9 volwassenen en 3 kleine kinderen. Ik, Hanneke, wordt meteen tot reisleidster gebombardeerd vanwege het bezit van de Lonely Planet. Het is hartstikke gezellig en in de 2 dagen dat we rondtoeren zien we veel! Samoa is heel groen eiland met veel rivieren, prachtige heuvels en stranden. Er is wat landbouw, de kokospalmen staan bijna overal, bananen en taro, een knolgewas, worden ook veel verbouwd. Het is een beetje hap-snap; het intensieve grondgebruik dat we bijv. in Nederland kennen is hier niet te zien, alleen af en toe zien we wat bebouwd land.
Er zijn ernorm veel grote kerken, die zijn samen met de scholen en het gemeenschapshuis het centrum van ieder dorp. Verder van Apia, de enige grotere plaats hier, hebben de huizen vrijwel geen muren. Ze zijn gebouwd op een stenen platform, met een golfplaten dak. Er staat wat mager huisraad: een stapel matrassen, wat stoelen, soms een tafel en een koelkast, heel soms een televisie of muziekspeler. Er is wel overal electriciteit, geen zonnepanelen. De vrouwen werken aan een rieten mat, die overal in de huizen liggen; de kinderen die nit naar school gaan lopen gewoon wat rond. De tuinen rond de kerken en huizen worden nauwkeurig onderhouden en zien er dan ook prachtig uit. Zelfs langs de weg worden struiken met gekleurde

Kinderen die nog niet naar school gaan

bladeren geplant, niet door de overheid, maar door de bewoners zelf. Het is blijkbaar belangrijk dat het dorp er mooi uit ziet! Aan het eind van de middag zien we hele groepen mensen samen onkruid uittrekken.
We dachten te gaan eten aan de zuidkust in een simpel restaurant, maar gewone restaurants zijn blijkbaar alleen in Apia, we kunnen nog wel terecht in een resort. Lang niet zo luxe als in Bora Bora, maar toch heel aardig en natuurlijk redelijk prijzig.
De tweede dag nemen we zelf een picknick mee en eten aan het strand onder een schaduwdak, waar we de verhurende familie een kleinigheid voor betalen. Hier bestaan de huisjes in de “resorts“  alleen uit hele simpele daken op palen met een matras op de grond en een muskietennet erboven.  Er is natuurlijk wel een plek om wat te eten en te drinken. 



Traditionele Samoaanse maaltijd

We nemen een kijkje in het prachtige gerestaureerde woonhuis van Robert Stevenson, wat hij in 1890 heeft laten bouwen. Het is net of je even terug bent in de 19-de eeuw! We zwemmen heerlijk in een waterval op een prachtig koel plekje, wandelen door het tropisch bos naar een boom met enorme wortels en snorkelen aan het schitterende witte strand van de zuid-kust; heerlijk!

 

Donderdagochtend gebruiken we de laatste uren van de bushuur om de jerrycans en gasflessen van alle zeilers te vullen; helaas vult het plaatselijke gasbedrijf geen kunststof flessen, zoals die van ons. Dan maar straks in Fiji proberen; gelukkig hebben we ook nog volle ijzeren camping gaz flessen. 

Muziek en dans zijn een belangrijk onderdeel
van de Samoaanse cultuur 

Het Samoaaans ministerie van Toerisme organiseert iedere donderdagochtend een introduktie tot de Samoaanse cultuur. Het is erg leuk en informatief. We beginnen met haarbanden te vlechten, gewoon van de bladeren van de alom aanwezige kokospalm. Daar worden ook de manden van gemaakt waarmee je iedereen ziet lopen. Er zijn demonstraties van het maken van kleding van boombast op de traditionele manier. Er wordt veel verteld over de Samoaanse maatschappij en het belang dat de dorpsgemeenschap en familie nog steeds hebben in het leven van elke dag. Een dorp wordt bestuurd door de „Chief“, gekozen uit en door de familie van deze Chief.  Het is heel belangrijk dat kinderen leren hun ouders, familie en Chief te respecteren en te gehoorzamen.




De verteller met zijn
tatoeages

De verteller heeft zelf een uitgebreide tatoeage van middel tot knie. Hij vertelt hoe pijnlijk het zetten van deze totoeages is. Dit demonstreert vooral dat je in staat bent veel pijn te verdragen! En dat alles ter meerdere eer van de familie! De mannen zijn degenen die voor het eten zorgen in de oorspronkelijke Samoaanse cultuur; ze maken vuur, breken kokosnoten open en stoken een vuur om de kookstenen te verhitten waarop traditioneel de feestmaaltijden worden gekookt. Dit alles wordt met veel humor en muziek gedemonstreerd. Het feestmaal wordt aan alle bezoekers geserveerd; vis groenten in kokosmelk en taro; lekker!

Veel werk voor de familie of dorpsgemeenschap wordt gezamenlijk gedaan, vandaar het wieden van de gemeenschappelijke tuinen wat we onderweg zagen. Nog een mooi voorbeeld: de ijsalon naast de marina wordt verbouwd. Gisteren waren er aan het eind van de middag ineens 8 sterke mannen die even de betonvloer kwamen storten. Blijkbaar was daarvoor de hele familie opgetrommeld. 

Met de zelf gevlochten haarband



We liggen hier nog steeds voor anker; veel schepen gaan vandaag of morgen weg, er komt in de loop van volgende week een windstilte aan. We hebben besloten hier nog te blijven liggen, er is nog genoeg te zien. We hebben hier een nieuwe PC kunnen kopen, die moet nog worden ingericht. Er is internet, duur en niet zo snel, dus Skypen zal er wel niet inzitten. Mailen wel en onze nieuwe PC van software voorzien, is al deels gelukt.

PS De foto's van Suwarrow, waaronder die van de Manta's staan nu ook op deze site, dus kijk even hieronder!

De tanden van de Pacific

Na 5 dagen in Suwarrow worden we alweer een beetje onrustig! Iedere ochtend hebben we met de Manta roggen gezwommen, we hebben op meerdere plaatsen gesnorkeld en een aantal van de atollen met de parkwachter gezien. De weersverwachting ziet er goed uit, nog 4 dagen goede wind om naar Samoa te zeilen, daarna valt de wind weg en draait via het noorden naar het westen en wordt dus tegen. Nu gaan of minimaal een week wachten; we besluiten te vertrekken. De Giggles blijft nog even, maar 3 andere boten gaan ook.
De eerste dag is een fantastische zeildag, lekker windje weinig golven, heerlijk! De tweede dag komt de wind opzetten en komt er een hoge deining vanuit het Zuiden. Daar waait het hard, hadden we al van andere zeilers op het radionet gehoord. De aanwakkerende wind komt uit het oosten, het is niet meer zo comfortabel op de Pélagie. De wind neemt steeds meer toe, als Nils gaat slapen zetten we een rif in het grootzeil. Om 13:00 's nachts waait het zo hard dat het tweede rif er in moet. Bovendien moeten we gijpen, dwz het grootzeil naar de ander kant zetten. Als we onze koers cocntroleren, blijkt dat we helemaal de verkeerde kant op gaan, de wind is ineens 180 graden gedraaid! Dus gijpen we weer terug, maar de bulletalie zit vast, die is in het water gevallen en in de schroef van de stuurboord motor terecht gekomen. Balen, balen..... daarom klonk die mtor zo raar! Nu in het donker is daar weinig aan te doen, dus zetten we het zeil vast met een ander touw. Morgen in het licht zien we wel weer verder!
Na een onrustige nacht zien we in het daglicht dat het grootzeil "verward" zit in de verstaging: een van de zeillatten is achter de stag vast komen te zitten. Hoe dat nu is gekomen, geen idee, waarschijnlijk midden in de nacht bij die gekke manoevres! Ondertussen is de wind nog verder toegenomen, dus dendert de Pélagie voort, ondanks het kleine grootzeil wat vast zit in de verstaging. Daar wordt je niet blij van, als we nu een windshift zouden krijgen zoals vannacht... Nils denkt lang na hoe we dit nu weer kunnen oplossen; het zeil gewoon laten zakken lukt niet. Uiteindelijk draai ik, Hanneke, de Pélagie in de wind op de fok, de motor met het touw erin willen we niet gebruiken, en maak de grootval los. Nils staat goed aangelijnd op het stampende schip voor bij de mast en wrikt met veel moeite de zeillat tussen de verstaging uit. Hoera, het lukt! Gauw hijs ik het zeil en hebben we weer een beweegbaar grootzeil. Pfff...
Die dag vliegt de Pélagie vooruit; het gaat hard, héél hard, met een gemiddelde van ruim 7 knopen met uitschieters tot 13 knopen! De overige schepen melden 30-35 knopen wind, onze nieuwe windmeter is niet helemaal goed afgesteld, wij "zien" maar tot 25 knopen. De Pélagie houdt zich geweldig. Grote blauwe golven komen aanrollen, de zon doet hun witte koppen schitteren, het geraas is indrukwekkend. Het is best spannend, maar alles gaat goed, we genieten er ook van. Het regent af en toe flink, we worden nat en koud, zelfs de zeilpakken komen voor het eerst sinds 2 jaar weer tevoorschijn. Helaas zijn ze niet meer waterdicht; nou ja zo koud is het ook niet.
Het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door: er moet eten worden gekookt en afgewassen; we bakken brood, de gasfles moet worden verwisseld, we eten zelfs apart om toch maar de wind in de gaten te kunnen blijven houden!
Slapen is lastig met deze wind en die razende golven, vooral Nils heeft er moeite mee. En Nils heeft nog meer pech: in zijn nachtwacht wordt hij 3 keer vreselijk nat. De wind is enorm veranderlijk, dus hij blijft buiten bezig. Hij gijpt in zijn eentje om mij te laten slapen, die lieve schat.
De vierde dag neemt de wind eindelijk wat af en wordt stabieler; de Pélagie kan zichzelf weer sturen zonder toezicht. We hebben geen zin in nog een nacht op zee en overwegen Apia de hoofdstad van Samoa waar we moeten inklaren, bij donker aan te lopen; het is tenslotte volle maan. Maar ja, onze bakboord motor doet het eigenlijk niet. De Fagaloa baai ligt 16 mijl vóór Apia, dat is nog te halen bij daglicht. Dat lukt; om half 6, net voor donker laten we op één motor ons anker vallen in deze prachtge, rustige baai. Na een snelle maaltijd duiken we vroeg ons bed in voor een heerlijke, rustige nacht; wat een weelde. We zijn erg blij er te zijn, de Pacific heeft zijn tanden laten zien: soms is er dus gewoon véél meer wind dan voorspeld. De Pélagie kan het goed aan, maar haar bemanning laat nog wel eens een steekje, pardon touw, vallen.....
De volgende ochtend haalt Nils zonder veel problemen het touw uit de schroef; gelukkig werkt de motor weer goed. De tocht langs de groene, bergachtige kust van Samoa naar Apia is prachtig. Er is even geen plaats in de marina, dus liggen we hier voor anker. Gedurende het happy hour komen we allerlei bekenden tegen, heel gezellig. Er is door een aantal zeilers een minibus gehuurd om het eiland te verkennen; wij kunnen morgen ook mee. Leuk!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Zwemmen met Manta Roggen

Nils zwemt met een hele grote Manta rog

Suwarrow is een nationaal park, het dierenleven is hier bijzonder. Rond de Pélagie zwemmen 5-6 (kleine) rif-haaien; hun glanzende lijven en zwart witte vintip schitteren in de zon in het heldere blauwe water.

De Manta heft zijn bek open zodat
de schoonmaakvisjes  ook van binnen kunnen komen

En..... wat verderop in de lagune is een "Manta schoonmaakstation". "Daar komen de grote Manta roggen ieder ochtend om zich te laten schoonmaken door de rif visjes", vertelt Charlie als we er naar vragen. Meteen de eerste ochtend gaan we er naar toe, er ligt een boei waar onze dinghy zo aan vast gemaakt kan worden. Als we aankomen zien we al meteen een grote zwarte vlek in het water. Zou dat een Manta rog zijn. We plonzen in het water en zijn teleurgesteld, we zien wel prachtig koraal en veel visjes, maar géén grote Manta roggen.

We zwemmen naar de andere boei en na 5 minuten, ja hoor, daar is een grote zwarte vlek, een reuze grote Manta rog van wel bijna 3 meter 

De Pelagie voor anker voor Suwarrow

breed zwemt rustig over het koraal, 

De mannelijke fregatvogel heeft een rode
blaas in de baltstijd 

Zooooveel vogels

Kokos-krabben heb je in veel kleuren

zo'n 4-5 meter onder ons. Hij of zij draait rondjes, de kleine visjes zwemmen er om heen. Even later komt er een prachtige wit/zwarte manta rog aanzwemmen; ook heel groot. Van ons vlak boven hun trekken ze zich niets aan. Wat een fantastisch gezicht. De roggen bewegen hun wijd uitstekende vleugels heel licht en zweven gracieus door het water. De kleine schoonmaakvisjes knabbelen aan hun huid en verwijderen de parasieten. Later zien we dat de Manta's hun gigantische bek opensperren zodat de kleine visjes ook daarbinnen hun schoonmaakwerk kunnen doen. (Ze leven van plankton en dat wordt in die grote bek gezeefd.)
We zijn heel erg onder de indruk; we duiken naar beneden en komen héél dicht bij deze grote, imposante dieren. De volgende dagen gaan we iedere ochtend manta's kijken. Het is zo gemakkelijk, we springen in Peltje, varen 5 minuten, plonzen in het water en zwemmen met de Manta's. Wat een ervaring!!!!

Andere zeilers vertellen dat ze met Charlie naar een broedkolonie zijn geweest. Dat lijkt ons ook wel wat, dus we vragen er Charlie naar. Nou vandaag zou wel kunnen, hij heeft toch niets anders te doen. Het is onze eerste dag in Suwarrow; eigenlijk wilden we de boot opruimen, maar dat moet maar wachten. Samen met onze buren gaan we op pad; Charlie vraagt maar 10 $ per persoon; een koopje. Natuurlijk hebben wij wel voor de benzine voor de buitenboord motor gezorgd.

Het is een snelle vaart naar de vogelkolonie op een van eilandjes van het rif. De vele vogels maken een oorverdovend lawaai! Er zijn fregat vogels, sternen, Jan van Genten en zelfs Tropic Birds. De eieren liggen gewoon op de grond of op een slordig nest. Pas geboren en al wat oudere kuikens wachten geduldig tot hun ouders terug komen. Nu begrijpen we waarom Charlie en Harry de ratten hebben bestreden op hun eigen eiland; als de ratten ooit over zouden zwemmen naar het vogeleiland, worden alle eieren en jongere vogels gewoon opgegeten!
We varen verder naar het kokoskrabben-eiland. Hier zijn de krabben gevangen die we de vorige avondop de BBQ hebben gegeten. Charlie maakt kokosnoten open, wij mogen het verse sap drinken. De krabben komen af op het vruchtvlees van de kokosnoot; ze hebben allerlei kleuren, paars, rood en groen, blauw, het is een prachtig gezicht. Heremietkreeften zijn er in alle soorten en maten; ieder schelp lijkt wel bezet te zijn.
Samen met Charlie snorkelen we voor het eiland tussen hoog opsteigende koraalheuvels. Er zijn veel ook grotere vissen. Het is best diep, dus we oefenen in het naar beneden duiken om meer te kunnen zien. Het is weer fantastisch nieuwe vis-soorten te zien in dit kristalheldere water.
Op de terugweg worden we overvallen door stortbuien. Het maakt niet uit, nat zijn we toch al. Het geeft ons wel regenwater voor de was die we de volgende dag doen. Dan komt ook de Giggles binnen. Anja had last van zeeziekte, dus hebben ze onderweg de boot stilgelegd, bij-liggen, en ze kwamen 's nachts aan, dus toe moesten ze weer wachten tot ze door de pas naar binnen konden. We zijn blij ze te zien.
Ook 7 andere boten zijn vanuit BoraBora aangekomen, het is druk in de baai. Morgen wéér een gezellige BBQ.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Wind

"Wat een vreselijk donkere lucht komt daar aan, nu moeten we toch echt reven", roep ik naar Nils. De hele dag is er al een pittige wind; de Pélagie zeilt fantastisch, maar ik heb al 10 keer geroepen dat we eigenlijk moeten reven. Maar ja, zo lekker snel gaan voor de wind heeft ook wel wat! Het is weer genieten op de Pacific.
Die wolken zien er wel erg dreigend uit , dus hakken we de knoop door, Nils draait de Pélagie in de wind en we voelen hoe hard het eigenlijk waait. Het rif zit er snel in, en meteen wordt de boot rustiger. De donkere lucht komt inderdaad over ons heen en we zijn blij dat zowel het grootzeil als de fok kleiner zijn; zo kan er ook met nog meer wind niet veel gebeuren. Wel moeten we uitkijken voor een klapgijp: als de wind in de bui teveel van richting verandert, kan het grootzeil zomaar naar de ander kant klappen. Dit grootzeil zit wel goed vast met een extra touw, de bulletalie, zodat het niet door kan schieten, maar goed voor de verstaging is zo'n gijp natuurlijk niet. In de regen en wind sta ik buiten op de koers te letten, terwijl Nils binnen de afwas doet. Het gaat allemaal prima, de Pélagie laat de golven met veel geraas onder zich door rollen. De stuurautomaat kan het prima aan, ondanks dat we hem op een energie besparende stand hebben staan.

Nils gaat om 18:00 uur naar bed en de zon gaat onder. Nu wordt het echt donker, het kleine maantje zit stevig verstopt achter al die regenwolken. De buien zie ik niet meer aankomen, horen doe ik de wind wel. Uit voorzorg zet ik de zeilen aan één kant en verander de richting van de boot. Nu is de kans op een klapgijp vrijwel nihil. De wind giert door het want en de regen klettert op de Pélagie! Ik sta relatief droog onder de bimini naar dit geweld te kijken. Even overweeg ik Nils wakker te maken, maar ja, hij kan ook niets doen. De Pélagie doet het voor ons en zeilt gewoon dapper verder. Het schiet lekker op, met deze snelhied zijn we de volgende ochtend in Suwarrow.
In zijn wacht die nacht ziet Nils zowaar ruim 11 knopen op de snelheidsmeter verschijnen. Hoeveel wind we hebben gehad is onduidelijk, onze windmeter geeft te weinig aan, denken we.

De volgende ochtend, vrijdag 12 juli, om 08:00 uur zijn we al vlak bij. Ik ga maar eens kijken of ik al land zie, ja hoor daar ligt het eerste eilandje van dit atol te blinken in de zon. De groene palmen zijn goed te zien. Van de pas hebben we de wayponts, de GPS coördinaten, van de Soggy Paws Companion, zie http://svsoggypaws.com/files/
Het invaren zo midden op de dag met de zon in de rug is geen enkel probleem.

Het is fantastisch binnenkomen, de water in de lagune is rustig en heeft prachtige kleuren: turkoise, licht en donker blauw; het zandstrand oogverblindend wit en de palmen helder groen. De parkwachters wijzen ons een ankerplaatsje en komen meteen aan boord voor de formaliteiten. Het inklaren gaat vlot, we betalen 50 US $ park-toegang en mogen daarvoor 14 dagen blijven. De parkwachters, Harry en Charlie, zijn hier het hele seizoen, de regering van de Cook eilanden voorziet ze eigenlijk niet van genoeg voorraad. We hebben meel, suiker en drank voor ze mee genomen, maar ze hebben in plaats van meel liever koffie. Ze mogen onze reserve voorraad oploskoffie hebben, we kopen wel weer ergens nieuw. Hun benzine voor de buitenboord motor is al op. Ook daarvan hebben we voor hun een tankje.

Diezelfde avond worden we meteen uitgenodigd voor een BBQ op het strand. Charlie is met één van de zeilers die ochtend wezen vissen, ook hebben ze kokos-krabben gevangen op een naburig eiland. De zeilers nemen salades en drank mee. Het is lekker en vooral heel erg gezellig. Harry speelt goed gitaar en zingt erbij. Charlie is een prima danser. Ook worden de zeilers uitgenodigd voor een bijdrage; kortom een heel bijzondere avond zo onder de palmen op het strand met een halve maan.

Het tropisch paradijs laat zich weer eens van haar beste kant zien.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg naar Suwarrow

De eilanden van Frans Polynesië liggen allemaal redelijk dicht bij elkaar, maar nu moeten we weer een stuk over de Pacific zeilen; het is ruim 700 mijl naar Suwarrow. Suwarrow is een nationaal park, waar alleen zeilers met hun eigen schepen komen. Er wonen alleen twee parkwachters. Het is wel een beetje om, maar we hopen er mooi te kunnen snorkelen en misschien Manta Rays te zien.

Nu op dinsdag 9 juli zijn we 2 dagen onderweg hebben al 300 mijl afgelegd. Het begin was lastig, de wind had niet naar de weersvoorspelling geluisterd en was even helemaal weg; de eerste uren hebben we op de motor gevaren. De golven kwamen van alle kanten, Nils werd er een beetje zeeziek van! Gelukkig hebben we pilletjes aan boord die dan goed helpen.

Nu varen we alweer anderhalve dag lekker voor de wind met gemiddeld ruim 6 knopen. Gisteren met een rif in grootzeil en fok, nu alleen nog een klein rifje in de fok. Ook Nils is nu ingeslingerd en heeft zelfs al een kleine, tijdelijk reparatie van de fok uitgevoerd, een harpje was losgegaan. Best eng zo op de voorpunt van zo'n slingerende boot. Het eigen gebakken brood smaakt weer prima na al dat stokbrood. We hebben weer boeken geruild en onze voorraad electronische boeken aangevuld. Gisteren hebben we allebei lekker zitten lezen, tussen het zeilen en de klusjes door.

We moeten nog even goed van de wind genieten, want volgens de weersvoorspelling is er morgen heel weinig wind; tenzij de wind er weer niet naar luistert, natuurlijk.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Terugkijken op Frans Polynesië

Afwachten is niet zo simpel; ik bedenk van alles wat er mis kan gaan met onze ankerlier die moet aankomen. Onze vrienden van de Gabber hebben een week extra op hun onderdeel uit Tahiti moeten wachten; ook bij de Giggles duurde het langer dan beloofd. We gaan vast naar Uteroa om boodschappen te doen en uit te klaren. Er is hier geen openbaar vervoer, maar liften is geen probleem, zelfs niet met 2 rugzakken vol aankopen. Wat een vriendelijke mensen.

Nils maakt voor het eerst in 3 jaar
de rummicup stukjes schoon

We zijn heel erg blij als we vrijdag horen dat onze lier inderdaad is aangekomen. Dit type is zelfs iets sterker, wel prima met ons nieuwe zware 30 kg anker. Hij past precies op de oude plek en na een uurtje zit ie erin. Fantastisch, we kunnen weer verder, hoera! 

Nu de wind nog, er is eigenlijk te veel wind, dus besluiten we samen met de Giggles tot zondag te wachten tot we naar Suwarrow vertrekken. Een dagje klusjes, lezen en genieten van internet is best lekker; veel goed internet verwachten we de komende maanden niet tegen te komen.

 

We hebben enorm genoten van Frans Polynesië. De landschappen op de Marquesas zijn indrukwekkend! Imposante, ruige, groene bergen en schitterende baaien. Je kunt er prachtig wandelen en de oude Marae, de heiligdommen van vóór de Europese bezetting, zijn bijzonder interessant. Het is zo jammer dat de missionarissen de oude cultuur hebben verboden en dus vrijwel hebben vernield!

Hanneke naait de vlag, dat doen we iedere paar maanden

Het snorkelen en duiken op de Tuamotu's is héél bijzonder. Zo tussen de haaien te hangen en zo zo vlak bij je langs te zien zwemmen is een ervaring die je nog lang bij blijft.

Tahiti is weer een echte stad en de andere eilanden hebben allemaal hun eigen charme! Groen, soms heel rustig, oogverblindende baaien in turquise, licht- en donkerblauw met op de achtergrond het geluid van de golven die tegen het rif beuken. Het klimaat is heerlijk, de zon is gewoon lekker warm met bijna altijd een fris briesje. Er zijn zeker op de Pélagie géén muggen. 's Avonds koelt het al behoorlijk af, het is hier nu winter, dus dan zijn een lange broek en lange mouwen af en toe nodig. We slapen weer onder een deken.

Op heel veel plaatsen hebben de meer populaire baaien Wifi zenders zodat we internet óp de Pélagie hebben. Hotspot-WDG heeft zoveel zenders dat aantal uren toegang wat je op één eiland koopt, ook op de andere gewoon te gebruiken is. Het signaal is zo goed dat we prima met familie en vrienden kunnen skypen en bellen! Dan is Nederland niet eens zo ver weg!

De dansen en muziek op Tahiti en Bora Bora zijn voor ons hoogtepunten. Vooral het plezier en enthousiasme van zowel de dansers als de lokale bevolking is erg leuk om te zien. Iedereen lijkt mee te doen; jong en oud, slank en wat dikker, dansen is voor iedereen, lijkt het. In Bora Bora waren zoveel mensen op de been, bijzonder!

De mensen zijn hier enorm vriendelijk; helaas is ons Frans erg beperkt, maar veel mensen spreken toch wel wat Engels. Onze slechte ervaringen in Venezuela zijn we bijna vergeten. Er zijn best rijke mensen hier:er rijden veel mooie moderne auto's rond, natuurlijk veel 4-wheel drives; echte armoede hebben we niet gezien op een enkele bedelaar in Papeete na. De meeste huizen staan op een redelijk groot terrein met fruit bomen en kokos-palmen. Uit eigen tuin eten is een start en Frankrijk subsidieert het stokbrood, 0,49 eurocent, en wat essentiële levensmiddelen, zoals rijst. Voor de rest is het leven hier best duur.

Het valt op dat hier veel personen zijn met een Frans of Europees uiterlijk; alle mensen in de marina, de Gendarmerie, veel mensen die ons een lift geven en een deel van de dansers lijken allemaal Europese voorouders te hebben. Of ze zijn gewoon voor vier jaar door Frankrijk hier naar toe gestuurd, zoals de leraar van de middelbare school die ons gisteren een lift gaf. Ook zijn hier nogal wat mensen "blijven hangen", we komen een behoorlijk aantal ex-zeilers tegen.

Ook wij overwegen of we hier niet een jaar extra willen blijven zoals sommige van andere zeilers doen. We besluiten door te varen, het is nog een heel eind richting huis en we worden wel steeds ouder. En stiekum willen we onze kleinkinderen ook zien opgroeien en dus niet altijd maar op pad zijn. Dus kijken we er naar uit om weer verder te zeilen, er zijn nog zóóveel mooie plaatsen om te ontdekken.

Wachten op een nieuwe ankerlier

Lokale bloemen en planten vertellen een verhaal

Voor we terugvaren naar Raiatea gaan we op maandagavond naar nog een voorstelling van het Heiva festival. Dit keer zijn er met groen en bloemen versierde wagens, een soort corso dus. We zijn er op tijd, het is erg leuk om samen met de lokale bevolking de wagens te bewonderen en foto's te maken van de "prinsessen" die op de wagens gaan staan. Weer zien we veel mensen foto's maken met I-pads of tablet-PC's. Bij ieder van de vijf wagens hoort een eigen orkestje. Overal op het terrein wordt nog even geoefend, er

Véél Ipads

heerst een leuke, heel relaxte sfeer. Natuurlijk zien we dezelfde musici, die ook de orkesten vormden voor de dansuitvoeringen eerder in de week.
Als de wagens eindelijk een voor een het terrein oprijden, worden lange verhalen verteld in de plaatselijke taal, dus we snappen er niets van. De wagens worden gekeurd en het orkest speelt en er wordt gezongen. Heel aardig, maar om half 10 gaan we terug naar de Pélagie, want we willen om 6 uur 's ochtends bij het eerste licht vertrekken.
Gelukkig is er dinsdag weinig wind, want terug naar Raietea is naar het oosten, waar meestal de wind vandaan komt. De motoren 

Bloemen meisje

doen hun werk en om één uur staan we bij de werf op de stoep. Een monteur komt mee, kijkt, meet en demonteert onze ankerlier. Eenmaal op de werkbank blijkt de centrale aandrijfas van de motor helemaal versleten! Repareren zou misschien kunnen, maar wanneer gaat ie dan weer stuk? Helaas is een nieuwe motor niet te krijgen maar gelukkig is er op Tahiti wel een nieuw ankerlier van hetzelfde merk als we al hebben. Niet goedkoop, maar ja.
De ankerlier zou morgen, vrijdag 5 juli, aan moeten komen. Als alles meezit kan die er nog dezelfde dag ingezet worden en zouden we dus zaterdag kunnen vertrekken. Er is de eerste dagen wel een beetje veel wind, maar daar kunnen we wel tegen denken we; daarna is er vrijwel geen wind meer...... We wachten af.

Iedereen heeft plezier!

Heiva, het Bora Bora cultuur festival



De Pélagie aan de Oost kust van Bora Bora

Deze drie weken wordt op Bora Bora het Heiva cultuur festival gehouden. Rond een groot feestterrein worden muziek-, dans-, handarbeid en sportwedstrijden gehouden de komende weken. De afsluiting is natuurlijk op 14 juli, de Franse onafhankelijkheidsdag, dat ook hier uitgebreid wordt gevierd.

Op vrijdagochtend gaat Nils duiken, hij ziet o.a. prachtige, statige adelaarsroggen. Ik heb nog te veel last van mijn verkoudheid, dus ga niet mee. In plaats daarvan ga ik naar de kano-races kijken. Wel aardig, maar niet heel spectaculair. Er zijn relatief weinig toeschouwers.

rachtige hoofdtooien

Vrijdag avond treden twee zang/dansgroepen op. De eerste is voornamelijk zang, een beetje statisch, maar wel mooi. De tweede dansgroep vertelt een verhaal: de inheemse planten worden gered en boven op de berg geplant, zodat ze niet verloren gaan. Deze uitleg wordt verteld in 3 talen, Polynesich, Frans en Engels. Het is een soort musical met zang, veel dansen en vooral ook opzwepende muziek. De band trommelt alsof hun levens er van afhangen; zweetstraaltjes lopen over hun gezicht. De bamboestokken waarop geslagen wordt, dreigen te breken; de dirigent moet ze ondersteunen met zijn knie!

 

De danseressen hebben alle leeftijden

Het dansen is spectaculair, de enthousiaste mannen geven een extra dimensie aan het verhaal. Vooral de laatste dans heeft prachtige kostuums van "natuurlijke" materialen, raffia, veel schelpen en parelmoer ter versiering. Ze dragen de hoofdtooien die we 2 dagen geleden gemaakt zagen worden. We genieten enorm! Het publiek bestaat grotendeels uit de lokale bevolking die op de grond en op zelf mee genomen stoelen zit te kijken, die plaatsen zijn gratis. De tribunes worden voornamelijk bevolkt door buitenlanders, vooral veel hotelgasten.

Zaterdagavond gaan we met Ben en Anya eten in het dorp en weer naar een dansvoorstelling kijken. Ook nu is het eerste deel een beetje tam, er wordt, vind ik, ook minder goed gezongen. Het tweede deel is weer erg spectaculair. Prachtige costuums, opwindende muziek en ook weer schitterende hoofdtooien.

Prachtige kostuums, ook voor de mannen

Ook nu genieten we net zoveel van het publiek langs de kant, waar we zelf tussen in staan, als van de voorstelling.

Het weer werkt overigens nog niet mee. Er komt veel wind en regen aan later komende week dus het vertrek voor onze volgende grote oversteek moet even worden uitgesteld. Zondag varen we naar de oostkant van BoraBora.

 

Er liggen daar prachtige hotels met rieten huisjes vlak boven 

Samen met de regiseur

het prachtige blauwe water van de lanune. Nou ja, het riet is van plastic, het ziet er redelijk uit maar scheelt enorm in onderhoud. De gasten betalen zo'n 800-1000 dollar voor dit schitterende uitzicht, wij hebben het gratis! We willen een kijkje nemen in een van de hotels, maar dat gaat niet: alleen voor hotel gasten! We maken wel een wandeling over een van de eilandjes, leuk. Het is een rustige nacht, de heiva muziek is ver weg.

 

Maandag varen we door naar de prachtge zuidpunt, daar willen we gaan snorkelen. Het is wel spannend door een de nauwe doorgang. Gelukkig staat de zon hoog dus kunnen we de ondieptes goed zien. Als we ons anker willen uitgooien doet de ankerlier helemaal niets! Twee uurtjes geleden ging het anker ophalen nog prima! We beginnen met de simpele zaken te checken, de switch staat goed en de aan/uitschakelaar staat wel onder spanning. Maar er gebeurt nog steeds niets. Dan maar terug naar onze mooring in Vaitape, dan kunnen we daar verder kijken. 

Wandelen op het eiland in de lagune

Daar liggen we nu, we hebben nog een aantal zaken gecontroleerd: er staat wel spanning op de motor van de ankerlier, maar die doet niets, doorgebrand of zo? Morgen gaan we terug naar Raiatea, dan kunnen ze er daar naar kijken en indien nodig een nieuwe ankerlier bestellen. Als die uit Amerika moet komen zijn we hier nog wel even. Nou ja, we zien wel.