Feest in Naqumu

De zon gaat onder in de baai van Nuqumu

Vrijdagochtend kleden we ons netjes aan: een lange wikkelrok en bloes met mouwen voor mij, nette broek en t-shirt voor Nils. Petjes en zonnebrillen mogen niet op, een tas, ook een rugzak, moet in de hand worden gehouden, anders is het onbeleefd. Naast een bundel kava nemen we ook wat ballonnen, schriftjes en pennen voor de kinderen mee; je weet maar nooit. De naam van de chief, waar we volgens de Lonely Planet direct naar moeten vragen, „turaga-ni-koro", oefenen we ijverig en schrijven hem toch maar even op een papiertje. Alleen in een dorp rond lopen is er niet bij.

De "Chief"in de rode bloes zit al op ons te wachten

Met Peltje varen we om een uur of tien naar de houten steiger waar ook de boten van het resort aanleggen. Vandaar is het is nog best een eindje lopen naar het dorp, maar we krijgen zowaar een lift van de resort bus. Als we uitstappen staat Charlotte, de dive leader, al op ons te wachten. Ze neemt ons meteen mee naar een golfplaten afdak op palen, met rieten matten er onder. Het is prachtig versierd met bloemen; het centrum van het feest.
Charlotte geeft aan dat we op de mat moeten gaan zitten met de kava vóór ons op de grond. Een man neemt de kava aan en presenteert die namens ons zittend aan de Chief. Er wordt wat op zijn Fiji's gepreveld en dan zijn we klaar! We mogen met Charlotte door het dorp lopen, het feest begint later. Het dorp ziet er heel verzorgd uit, het gras tussen de houten huizen met golfplaten daken is keurig gemaaid. De huizen zitten redelijk in de verf. Er zijn alleen voetpaden tussen de huizen, erfafscheidingen zien we niet. De meeste keukens zijn buiten, er wordt op hout en kokosnootschalen gekookt. Er is zelfs een winkeltje, dat wordt gerund door alle vrouwen gezamenlijk.

Charlotte laat ons een keuken zen, die los staat van het huis

De voorbereidingen voor de maaltijd van het feest zijn in volle gang. In de hoek van het dorp zijn vrouwen druk in de weer. Op een flink vuur staan grote pannen op een tweetal spoorrails. Ze koken tarobladeren in kokosmelk. De vis, de inktvis en mosselen zijn al klaar; het ruikt heerlijk. Charlotte vertelt dat dit feest bedoeld is om geld in te zamelen om de kerk af te bouwen. Ook jongeren die het dorp hebben verlaten komen voor deze dag terug, zoals de neef van Charlotte die nu in Labasa in een bar werkt. Gelukkig hebben we geld bij ons om ook bij te dragen.


De feestmaaltijd wordt in het groot gekookt

We gaan terug naar het afdak op palen waar de kava ceremonie op het punt staat te beginnen. Eerst wordt onze kava herdacht; de man die onze kava heeft aangenomen, maakt de drank klaar. Nils en ik mogen, na de Chief natuurlijk, als eerste een halve kokosnoot. Gelukkig weten we na de uitleg van de avond ervoor, hoe het moet. Iedereen klapt instemmend mee. Daarna is er de kava van de dominee en van de rest van het dorp. Langzamerhand nemen steeds meer mannen en vrouwen plaats op de mat. Mannen vooraan, vrouwen met wat kleine kinderen achteraan. Iedereen prachtig gekleed, de mannen in een donkere wikkelrok met een kleurig shirt, de vrouwen in een lange rok met bijpassend hes. Alles is schoon en ziet er nieuw uit! Nils en ik hebben een ereplek, naast de Chief! Er wordt gebeden en prachtig gezongen. En natuurlijk blijft de kava rond gaan, ook een aantal vrouwen krijgt de drank aangeboden.
Dan komt een glimmende schaal te voorschijn; er naast zit een man met een schrift het nodige op te schrijven. De eerste bankbiljetten komen binnen. Wij willen ook bijdragen, maar ja... hoeveel??? We besluiten 50 Fiji $ te geven, ongeveer 20 euro. Iedereen klapt uitbundig bij dit bedrag wat op naam van Nils wordt opgeschreven. Ook vrouwen komen bankbiljetten brengen, dus vinden we dat er ook maar 40 Fiji $ op naam van Hanna in de schaal moet. Later horen we van Charlotte dat mannen geacht worden 50 $ bij te dragen en vrouwen 20$. Pfff.... dat hebben we dan toevallig goed gedaan.

De kava wordt gemaakt

Natuurlijk zitten we niet heel gemakkelijk op de mat. Een aanbod van kussens slaan we manmoedig af. Na thee met cake, koek en brood geserveerd op grote borden, stelt Charlotte voor dat we met de plaatselijke jeugd de school gaan bekijken. We zijn blij dat we even de benen kunnen strekken. De school ligt aan de weg naar Labasa, een kwartiertje lopen. Voor dit dorp dan, want de school bedient ook nog 2 andere dorpen wat verder weg aan de baai. Voor onze begrippen is het oud en armoedig wat er staat, de banken en stoelen zijn duidelijk zelf gemaakt, er zijn heel weinig boeken, voornamelijk een aantal gefotokopieerde dictaten. Er zijn wel grote schoolborden en krijt. De leerlingen zijn er heel content mee. Tandenpoetsen staat ieder dag 2 keer op het lesprogramma. In een open kas staan veel stekjes van mahonie bomen, die later geplant zullen worden.Er is ook een project voor extra mangroves. Jennie van het Nukubati resort stimuleert dit plant programma.

De kinderen spelen een vlooienspel

Als we terug komen in het dorp wordt het eten op grote borden geserveerd. Iedereen zit op verschillende plaatsen in de schaduw gezellig te eten. Charlotte heeft voor ons „gedekt" op de veranda van haar huis. Voor ieder van ons een kussen, een tafelkleedje op de grond. Zelfs een katoenen servet ontbreekt niet. Het eten is heerlijk: vis, octopus, tarobladeren en yam.
Charlotte is een prima gastvrouw, maar ze wil vast ook wel met de andere mensen praten. Dus na de maaltjd bedanken we iedereen hartelijk voor de fantastische ontvangst en nemen afscheid. De meisjes, die ons de school hebben laten zien, lopen mee naar de aanlegsteiger; dan hoeven ze niet te helpen met de afwas. We laten ze nog even de Pélagie zien. Ook Charlotte komt de volgende ochtend voor haar werk met haar collega's even kijken op de Pélagie; erg gezellig!
Het was heel bijzonder om een dag mee te mogen maken in een Fiji dorp. De mensen zijn zo hartelijk! We denken dat het dorp zo welvarend is door de banen gegenereerd door het Nukubati resort. Charlote heeft haar hele duikopleiding daar en in savusavu gevolgd. Wat een positieve invloed kan zo'n eco-resort hebben!
Het is jammmer dat we weer verder moeten, maar ja.. dat is het lot van een reiziger.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com