Scheurtjes

De Pélagie vaart de baai van Savusavu in

We liggen alweer een aantal dagen in de prachtige beschutte baai van Savusavu aan de zuidkant van het een na grootste eiland van Fiji, Vanua Levu. 
De overtocht is prima verlopen, er was een beetje weinig wind, daardoor was de oceaan heerlijk vlak; het leven aan boord was comfortabel, het slapen heerlijk. De motoren hebben een deel van de tijd bijgestaan. We dachten dat onze bakboord motor in Samoa was gerepareerd, maar niet hoor; het toerental viel nog steeds iedere keer terug. Je houdt je hart vast en doet iedere keer schietgebedjes dat ie toch maar niet afslaat.
Vanochtend heeft er wéér een monteur naar gekeken. Het blijkt dat de onderste helft van het voorste brandstoffilter een klein scheurtje heeft opgelopen. Dat hadden we zelf al eerder gezien, maar ons niet gerealiseerd dat dat zo’n probleem was. Het scheurtje is, denken we nu, langzaam groter geworden, met als gevolg lucht in de motor en dus weinig toeren. Gelukkig hebben we een reserve; die zit er nu in. 

Binnenland van Vanua Levu

Scholieren stappen in de bus; ook
 jongens dragen wikkelrokken als schooluniform

Nog meer scheuren, ook in het grootzeil. Dat scheurtje leek op afstand best klein, maar bij inspectie schrikken we, het is wel 5 cm groot. Dat is waarschijnlijk gebeurd toen het grootzeil verward is geraakt in de verstaging. Er is hier geen zeilmaker, op advies van medezeilers plakken we beide kanten van het zeil met duck-tape! Nu maar kijken hoe lang het houdt. We hebben reservezeildoek, dus we zouden het zelf kunnen naaien. Ook hebben we een reserve grootzeil, dus we komen hoe dan ook in Australië, waar de zeilmaker er naar kan kijken. 

Ook onze trampoline heeft zijn beste tijd gehad, de touwtjes met name in de voorste hoek aan stuurboord, beginnen te knappen. In Australië moet er een nieuwe komen. En dan hebben we natuurlijk nog het kleine scheurtje in de verstaging, nu verborgen door een verbandje van supersterk touw, dyneema. Tsja..... de Pélagie slijt wel hier op de Pacific.

 

Google Maps

Google Maps op OpenCPN-kaart
met de vaarroute van de Drifter

OpenCPN kaart van het Noorden van Vanua Levu

We liggen hier naast de Kahiba met Gunnar en Eva, die we sinds Panama regelmatig tegenkomen, gezellig! Ook liggen we naast een andere Nederlandse boot, de Drifter, met Coby en Ronald. Ze zijn al 6 jaar onderweg en blijven hier nog een seizoen. Ze helpen ons enorm met informatie over Fiji. De zeekaarten van dit gebied zijn lang niet altijd accuraat, zeker op die plaatsen waar toch geen commerciële schepen komen. Zeilers vullen dit nu in met de foto’s van Google Earth! Deze foto’s, genomen vanaf grote hoogte, geven een uitstekende „eyeball“ navigatie, de riffen, ondieptes en dieper water zijn duidelijk te zien. Deze foto’s kun je mét hun coordinaten downloaden, via het programma „GE2CAP“ en plakken in OpenCPN, een gratis navigatie en zeekaart programma, wat wij ook gebruiken. Met de GPS muis weet OpenCPN waar het schip vaart, dus zie je je eigen schip in de Google Earth foto varen. Om het nog mooier te maken, kan OpenCPN de vaarroute, track, van andere schepen op dezelfde kaart laten zien. Die schepen steken bijna altijd dieper dan de Pélagie, dus waar zij gevaren hebben zouden wij dat ook moeten kunnen. Dit geeft ons veel vertrouwen dat we Fiji’s riffen zonder al te grote risico’s kunnen bevaren. En Arnold heeft alle benodigde Google Earth foto’s en tracks van andere schepen op onze PC gezet, fantastisch! 

Met de bus naar Labasa

Bij het busstation van Labasa

Het openbaar vervoer is hier redelijk, dinsdag nemen we de bus naar Labasa, de grootste stad op dit eiland. De 3 uur durende rit weg gaat dwars over de bergen van Vanua Levu. De Savusavu kant is nat, de Labasa kant veel droger; daar wordt veel suikerriet verbouwd vooral door Fiji-Indische boeren. Zij bezitten geen eigen land, ze hebben een langlopend huurcontract met de dorpen die de eigenaars zijn van de grond.


Op de markt in Labasa;
op de voorgrond Taro wortels

Het is erg leuk om te zien wie allemaal in de bus stappen. Het begint met schoolkinderen in uniform. Bij één school zijn de uniformen van de jongens en de meisjes gelijk: beiden dragen een witte bloes en een donkere wikkelrok.  Een boer met kaplaarzen en een grote machete, kapmes, rijdt ook mee. De tarowortels gaan onderin de bus, naast de koffers. Onderweg pikt hij nog een paar bundels taro op. Moeders met kleine kinderen gaan blijkbaar op familie bezoek: de kinderen zien er prachtig uit. Hoog in de bergen zijn er geen huizen meer en stapt niemand in of uit; het landschap is indrukwekkend en ongerept. Als we weer afdalen, zijn er overal kleine stukjes suikerriet. Het is oogsttijd, de vrachtwagens met rietstengels op weg naar de fabriek houden de bus op. Langzamerhand stappen steeds meer Fiji-Indiers in, ook zien we een moskee langs de kant van de weg. Rode vlaggen geven een hindi heiligdom aan. Labasa is een echte stad, het is gezellig druk op de grote overdekte markt en in de winkelstraten. Op straat en in de winkels zijn prachtige sari’s te bewonderen, gedragen door elegante Indische-Fiji dames en meisjes. We zijn even in een andere wereld. Na een lekkere lunch rijden we weer 3 uur terug, vol met indrukken.