Rom dansen

Rom dansen in Fanla

Als we vrijdagochtend aan het ontbijt ziten, peddelt Perri naar de Pélagie toe. Hij stelt zich voor als de persoon die de „yachties" hier welkom heet en alle informatie heeft wat je hier zoal kunt doen. Dat treft, want dat vroegen we ons net af. Arthur wil naar de vulkaan, wij willen vooral het houtsnijden en de rom dansen zien. Perri regelt onderdak voor Arthur en voor ons een tripje naar Fanla een bergdorpje waar de rom-dansen worden gehouden. Het is wel duur, maar ja.. we zijn hier maar één keer.

We ruilen uiteindelijk dit touw voor dit beeldje

De rest van de dag lopen we door het dorp en zien een aantal groepjes houtsnijders aan het werk. Ze werken behoorlijk door, niet echt een gewoonte hier! Het blijkt dat de beelden die ze maken opgehaald worden door een schip, volgende week al. Dit is een manier om het schoolgeld voor de middelbare school bij elkaar te krijgen. Een van de houtsnijders spreekt ons aan, of we geen oud touw hebben zodat hij zijn koe kan vastbinden. Touw hebben we nog wel over, maar echt oud is het niet. We willen het wel ruilen voor bijvoorbeeld een houten beeldje. We spreken af het touw maar eens mee te nemen.

Nils en Perri proberen bamboo fluiten uit

's Middags lopen we samen met Perri door het dorp. Als alle dorpen hier is ook in Ranon ruimte genoeg, er is immers aan grond geen gebrek. De huizen van bamboe wanden en palmblad-daken staan op ruime erven met veel groen er tussen. Varkens en kippen scharrelen rond en er lopen véél honden. Er is zelfs een groot weiland met banken, speciaal voor het cruiseschip wat hier 3 keer per jaar aanlegt. Daar worden traditionele dansen voor de passagiers opgevoerd. Het dorp hoopt dat het cruiseschip volgend jaar vaker komt; ook een mogelijkheid om wat extra geld te verdienen.
Perri brengt ons incontact met iedereen die houten maskers, beelden of bamboe fluiten te verkopen heeft. Het houtsnijwerk is prachtig, met veel zorg gemaakt. Uiteindelijk ruilen we 2 keer een stuk touw, een keer voor een bamboe fluit en één keer voor een houten beeldje.

Het locale bandje spelt bij het schoolfeest
dat geld ophaalt voor een schuilplaats voor een hurricane

De school heeft een „fundraising" event; er wordt gekookt, kava geschonken en natuurlijk muziek gemaakt. We genieten een stukje mee en doneren natuurlijk iets voor het goede doel. Nils wordt gevraagd of hij een zonnepaneel kan repareren, we betwijfelen het maar spreken toch af om de volgende dag er naar te kijken. Onze Duitse buren Heike en Kai komen een drankje drinken; ze varen al 3 jaar rond met hun 2 jongens van nu 5 en 7 jaar oud in hun Victoria. Heike heeft zee-dieren in de buurt van de Pélagie gezien! Zelf kijken we ook extra goed rond. Ik denk dolfijnen te zien, maar herken dan de kop van de dugong, de zeekoe. Dus ze zitten hier ook in de baai! Hun grote staarten zijn goed zichtbaar als ze naar beneden duiken.

Voor de grote boom op het plein in Fanla

Zaterdagochtend maken we een mooie wandeling dwars door het bos, langs een riviertje naar Fanla. Er wonen ongeveer 200 mensen, het is voor Vanuatu begrippen redelijk groot. We krijgen uitleg over wat we gaan zien: Rom dansen worden uitgevoerd als een man van het dorp het ontwerp van een belangrijk masker in eigendom wil krijgen, het dus kan maken en inwijden en zo te stijgen op de maatschappelijk ladder. Hoe belangrijker het masker, hoe „duurder" in eten het feest moet zijn wat bij de dansen hoort. Deze dansen worden nu voor de toeristen gehouden; de „echte" rom-dansen zijn alleen voor de mannen van het dorp; de prachtige kostuuums die worden gebruikt worden voor iedere „echte" dans apart gemaakt en na de dans vernietigd zodat de geesten niet in het dorp kunnen blijven hangen.

Zangers en dansers in Namba dracht; de krulversiering
op de borst van de middelste man zijn slagtanden van varkens

Als we op de dansplaats komen, staan de zangers al klaar in het traditionele „namba" dracht. De mannen dragen alleen een riem om hun middel met een penis houder. Sommigen hebben nog een takje groen op de rug. De muziek bestaat uit een hand tam-tam en zang. Dan komen „tovenaars" in hun kledij van gedroogde bananen bladeren en schitterende maskers een voor een de kring binnen. We genieten een half uur van vrijwel non-stop zingen en dansen. Vooral de „tovenaars" in hun kostuums hebben een groot uithoudignsvermogen! Het is een spectaculair gezicht, maar de variatie in beweging is relatief beperkt, zie de foto aan het begin van dit verhaal.

Poseren met de "tovenaars" van de rom dans

's Middags gaat Nils kijken bij het zonnepaneel, maar de „regulator", het stukje electronica wat de lading van de accu's stuurt, repareren, dat is te hoog gegrepen! Die avond hebben we een maaltijd met andere zeilers op het strand. Er is een geroosterd biggetje, rijst, zoete aardappel en salade. Niet helemaal mijn smaak, maar wel gezellig met 3 andere boten in de baai.

Pentecoast, weer Zeekoeien

Zondag 29 september vertrekken we al om 7 uur net als 2 van de andere boten naar het volgende eiland „Pentacoast", Pinksteren. Daar heeft de bevolking een spectaculaire gewoonten om van hoge torens te springen. Niet elastiek moet de valbreken zoals bij Bungy jumpen, maar men vertrouwt op lianen om net boven de grond tot stilstand te komen! Dit springen gebeurt in april, mei en juni om een goede yam-oogst af te smeken van de geesten. Voor het springen zelf zijn we te laat, maar we willen graag de toren zien.



Zeekoeien, moeder met jong,  in de baai bij Pentecoast,
we zien iedere keer een stukje: kop, rug en staart

We gaan voor anker in Wali Bay en zien zo maar zeekoeien op ongeveer 50 meter afstand van de Pélagie regelmatig boven komen om te ademen. Het lijkt wel een moeder met haar jong. Hun staarten zwaaien vrolijk als ze weer naar beneden duiken voor een paar happen zeegras.

Onze gids, Daniël, met zijn broertje en zusje

Als we in het dorp lopen wil een klein jochie, Daniël, ons wel naar de toren brengen, gestimuleerd door zijn moeder. Helaas heeft het slechte weer van vorige week de toren doen instorten! Toch willen we graag de resten zien. Die liggen op een spectaculaire plaats, het lijkt wel een kraterwand waar de overblijfselen van de toren staat. Het uitzicht is spectaculair! Er onder een open ruimte waar de vrouwen dansen als de mannen hun ijzingwekkende sprongen uitvoeren.


De deels ingestortte toren,
lianen worden gebruikt om het gevaarte bij elkaar te houden

We lopen terug door het dorp en maken hier en daar een praatje. Als altijd is iedereen heel erg vriendelijk. Er is feest deze zondag, het voetbalteam heeft een toernooi gewonnen en ze worden 's middags in het zonnetje gezet. Het hele dorp komt gezamenlijk eten bij de Nakahmal, het mannen huis. De vrouwen en kleine kinderen zitten wat apart in de schaduw van de grote boom. Het is er erg gezellig.
Onze Duitse vrienden van de Victoria komen ook naar Wali Bay. We drinken een drankje op hun schip met sushi van onze vers gevangen tonijn. Het leven is prima hier op de prachtige Pacific.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dugongs, Zeekoeien

Een plaatje van een zeekoe, dugong, van het web

Zondagavond begint het te waaien en te regenen en maandagochtend giet het nog! Pas even na de middag klaart het op. We gaan snel aan de slag om toch nog weg te kunnen, uitklaren, boodschappen en verse groenten halen en natuurlijk de mooring betalen. We zeggen onze vrienden hier gedag en varen om 16:00 de baai uit. Nils voelt zich niet helemaal lekker en gaat onder zeil. Ik, Hanneke, worstel met golven en wind om de baai uit te komen. De motor moet bij in de luwte van het eiland, maar uiteindelijk zit ik om half 8 aan een opgewarmd blikje bonen met vlees.
Om half 10 dinsdagochtend gooien we ons anker uit in de baai van Epi. Het is onrustig op de ankerplek, maar als later de wind naar het Oosten draait, liggen we heerlijk. Hier zouden veel schildpadden en dugongs, zeekoeien moeten voorkomen. We zien al snel wel vijf schildpadden om de Pélagie, maar de zeekoeien laten het nog afweten. Zeekoeien komen voor in tropische ondiepe zeeën en baaien en leven van zeegras, net als de schildpadden. Het is een bedreigde diersoort, hun leefgebied wordt aangetast, maar hier komen ze nog voor!

De bakker bakt vers brood, lekker!

Nils voelt zich nog steeds moe, dus trek ik 's middags de stoute schoenen aan en stap alleen in Peltje en vaar op de kust af. Het is gelukkig geen probleem om Peltje op het strand te zetten. Zoals altijd is het leuk om rond te wandelen. Ook nu veel hutjes met palmbladeren maar ook een aantal betonnen huizen en een grote school, die net uitgaat. De schooluniformen zijn nog uit de Engelse tijd. De bakker bakt brood en verkoopt bananenchips. Altijd lekker!

Langs het strand, om zeekoeien te zoeken

Bij hoogwater zouden de zeekoeien bij het strand aan de andere kant van de baai kunnen zitten volgens Tasso, de eigenaar van het kleine resort. Ook kunnen ze bij het eiland zitten tegenover de baai. De volgende ochtend gaan we met Peltje en snorkel spullen op stap, maar we zien wel schildpadden maar géén zeekoeien; een ochtend wandeling langs het strand is ook leuk.
We gaan meteen Tasso vragen om vervoer te regelen naar het andere eiland om daar te kijken. O

Vissers brengen hun vangst naar de kant

Op het strand laden de vissers hun gevangen vis uit. De veerboot heeft gisteravond koelboxen met ijs gebracht, die de vissers nu vullen met vers gevangen vis. De vis wordt meteen gewogen en afgerekend; de veerboot komt de dag erna de vangst ophalen. Zo hebben alle restaurants in Port Villa verse vis, goed geregeld!

Op zoek in een klein vissersbootje

De veerboot heeft ook Isaac en Arthur gebracht die vanuit Australië in de korte schoolvakantie een paar weekjes Vanuatu „doen". Met ons vieren gaan we op zoek naar de zeekoeien in een klein vissersbootje. We varen wat rond, gaan maar eens voor anker, en varen weer wat verder totdat onze visser ineens roept: daar .... en ja daar zwemt een zeekoe in het heldere water. We kunnen hem of haar een tijdje volgen en zien hoe het met zijn grote neusgaten adem haalt boven water, een héél bijzonder gezicht. Als Arthur het water ingaat om met een zwembril onder water te gaan kijken, is de zeekoe snel weg. We zien hem nog een paar keer van afstand, maar niet meer zo dicht bij. Na een uurtje keren we voldaan weer terug, want we horen van onze visser dat niet iedere toerist de zeekoeien inderdaad te zien krijgt!

We zien er uiteindelijk toch een!

Donderdag varen we naar Ambrym, weer een eiland noordelijker. Het is een heerlijke zeildag, langs meerdere eilanden en vulkanen; ook de twee vulkanen van Ambrym liggen te schitteren in de zon. We hebben ons een beetje verkeken op de afstand en op de stroom tegen, we zijn maar net voor donker op de ankerplek, te laat om Arthur, die met ons mee heeft gevaren, bij het resort af te zetten. Hij blijft dus maar op de Pélagie overnachten. Morgen gaan we Ambrym verkennen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Weer in de bewoonde wereld

Mount Yasur braakt rookwolken uit als we wegvaren van Tanna

Bij het wegvaren van Tanna zien we de vulkaan prachtig liggen vanaf zee, vele rookwolken stijgen uit de krater omhoog. Het is een rustige tocht naar Port Villa, er is weinig wind dus de motor staat de eerste helft van de tocht bij. Daarna zeilen we lekker door de nacht met een prachtige volle maan. Het is druk in de beschutte baai van Port Villa; er liggen wel 20 boten van een georganiseerde zeiltocht van en naar Nieuw Zeeland, gelukkig is er nog een mooring vrij.

Levensgrote beelden

Port Villa is zo ongeveer het enige stadje hier in Vanuatu. Er zijn zowaar weer huizen en zelfs duur internet op de Pélagie. We doen allemaal nuttige zaken, geld halen, gasfles vullen, de was laten doen en natuurlijk de nodige bootreparaties. Misschien is het waterprobleem in de motorruimtes nu echt opgelost, maar ja dat dachten we al minstens vijf keer eerder.
Het is gezellig om met een aantal zeilers weer bij te praten, Gunnar en Eva van de „Kahiba“ liggen hier, Frank zien we ook weer. Een bezoekje aan het museum vertelt ons meer over de cultuur van de vele verschillende stammen. Op Tanna hebben we bij de ingang van de dorpen grote beelden gezien, nu begrijpen we dat ze gemaakt worden uit de zachte stam van de varenbomen. In het museum zien we ook geschilderde beelden.

Krijger met een schelp die als hoorn wordt gebruikt

Vrijdagavond gaan we naar een dorp waar traditionele dansen worden uitgevoerd. We worden welkom geheten door een traditioneel uitgedoste krijger, de kleding gemaakt van pandamus riet, waar ook matten van worden gevlochten. Hij blaast op een schelp als opening van de avond, heel sfeervol. We worden verwelkomd door de hoofdman met  indrukwekkend zang en dans door een twaalftal krijgers. Helaas is het donker, dus de foto’s zijn zeer matig.

Een traditionele Xylofoon en eentje op basis van flessen

Onder de maaltijd spelen alle dansers op de diverse muziekinstrumenten. Een aantal daarvan zagen we ook in het museum, maar de „xylofoon“ van bier en wijnflessen is vast nieuw! Op deze manier probeert deze stam, naast natuurlijk de inkomsten van de toeristen, ook de dansen in ere te houden en ze te leren aan de jongere generatie. De kleine jochies staan belangstellend te kijken en spelen zelfs een beetje mee op de tamboerijn. Hier in Vanuatu zijn dansen en de daaraan gerelateerde ceremonies mannen zaken.

Er komt een front aan met harde wind, dus blijven we hier wat langer liggen tot het front gepasseerd is. Zaterdag huren we samen met de bemanning van FlapJack een auto en rijden het eiland rond. In de „Secret Garden“ zien we niet alleen lokale dieren zoals de kokoskrab, maar ook veel informatie en foto’s over oude gewoontes, die deels nog bestaan. Kannibalisme was hier wijd verspreid rond 1850-1900. Volgens een westers ooggetuige verslag gaf een hoofdman opdracht tot een strafexpeditie om een belediging te wreken, met als doel een van de familieleden te doden en op te eten als ultieme wraakoefening.

Mannen konden zich opwerken in de hierarchie door in stappen steeds meer varkens te (laten) slachten, tot wel meer dan 100 varkens voor de hoogste van de vijf stappen. Het stelsel van hoofdmannen, chiefs, bestaat nog steeds; de hoofdmannen zijn de lokale rechters en alle hoofdmannen samen zijn een adviesraad voor het parlement en de regering.



Op het strand in het noorden van Effathe

De rit over het eiland is niet heel bijzonder; er zijn mooie stranden en we picknicken bij een grot in de kalkrotsen. We moeten overal betalen voor het recht van overpad, de standaard (?) prijs van 10 dollar per persoon vinden we best pittig, afdingen helpt een beetje. De 20 dollar toegang per persoon voor de waterval vinden toch wel wat gortig, dus die slaan we maar over. 

Nu op zondagmiddag is het bewolkt met regen en „maar“ 25 graden, het front is in aantocht. Maandag gaan we uitklaren en varen we in een nachtje naar het volgende eiland in Vanuatu, Epi.

Er staan nu ook foto’s bij de twee vorige verhalen, dus kijk even terug.





 

Gloeiende lava

Gloeiende lava wordt de lucht in gestoten door Mount Yasur op Tanna

Waterval
Op donderdag 12 september staan we om 8 uur op het strand samen met Pauline, Robin, Karen en Miles van de FlapJack. Onze gidsen naar de waterval staan er ook, Elisah en Oki lopen met ons mee. We betalen 1000 Vatu, ruim 10 $ per persoon om er te komen. Het land is van hun stam, dus moeten we hun betalen voor het recht van overpad.

Onderweg naar de waterval; onze gids voorop

We gaan door de velden en langs het dorp van onze jonge gidsen. Hier wordt door de bevolking zelf op kleine schaal hout uit het bos gehaald. Vroeger was er een groot bedrijf dat het bos vernielde, maar dat contract is opgezegd. Nu werken ze met een oude pickup en veel mankracht! Later zien we dat het vrachtschip dat voorraden brengt ook het hout meeneemt.

Even uitblazen bij een van de 17 rivierovergangen

De wandeling is prachtig, dwars door het ongerepte oerwoud, langs grote, hoge rechte kauri bomen, waar nog steeds de kano's van worden gemaakt. Uiteindelijk lopen we langs de rivier die we wel 17 keer oversteken; het is een schitterende maar vermoeiende tocht. Na ruim 3 uur lopen komen we bij de indrukwekkende waterval; het is er heerlijk verkoelend zwemmen al vindt Hanneke het natuurlijk te koud. Dit is een bezondere plaats voor de lokale bewoners; als er een nieuwe hoofdman wordt gekozen, is deze waterval een onderdeel van de inwijdingsceremonie.
Na een boterhammetje lopen we weer de 17 rivierovergangen terug. Zeker Nils en ik zijn behoorlijk uitgeput na deze inspannende tippel! Pauline en Robin, allebei ongeveer 5 jaar ouder dan Nils en ik, hebben nog energie om vooruit te gaan naar de bank, zodat we nog wat extra geld kunnen wisselen.
Een rustige donderdag kunnen we goed gebruiken. We brengen de school pennen en schriften waar ze heel blij mee zijn en natuurlijk gaan we kijken naar de voetbalwedstrijden die in het dorp worden gehouden. Voor de lagere school is een groot grasveld, zowaar redelijk horizontaal. Aan de ene kant loopt het af naar het strand, aan de andere kant een dijkje op waar de school staat. Niemand trekt zich iets aan van die ene boom aan de rand van het veld; er wordt gewoon omheen gespeeld. Er zijn 6 teams, allemaal afkomstig uit Anelcauhat of de omliggende dorpen. Inderdaad, er wordt gewoon op donderdag gespeeld. Er is tocn (bijna) niemand die een kantoorbaan heeft, dus voetbal hoeft heus niet in het weekend. Er wordt goed gespeeld, Elisah vertelde dat hij zelfs de laatste tijd geen kava meer drinkt om zijn conditie op peil te houden. Het gaat dan ook om 100.000 Vatu, ruim 1000$, die een rijke dorpeling heeft uitgeloofd voor het winnende team volgens Tawa, die ook meespeelt. We herkennen nog meer spelers, we voelen ons al een beetje thuis in dit dorp.

Naar Tanna
Vrijdagochtend gaat de wekker om vijf uur. We vertrekken bij het eerste licht naar Tanna, 53 mijl verder naar het noorden. Er is niet veel wind, dus de motor moet vrijwel steeds bij, maar het is wel lekker rustig op zee. Er is tijd voor een aardig boek, schepen zien we onderweg toch niet, alleen FlapJack vaart voor ons uit.

De Pélagie in de baai bij Tanna

De zeekaarten van Tanna zijn niet accuraat, we hebben wel een pilot met (hopelijk) goede informatie, maar die klopt dus niet met de beide kaarten die we hebben. Als we er eenmaal zijn wijst de invaart zichzelf, gelukkig. Om half vier valt ons anker in de prachtige baai van Port Resolution. We weten meteen dat we in „vulkaanland" zijn, de regendruppels nemen fijn zwart stof mee en langs de baai komt op een aantal plaatsen stoom uit de grond. Robin en Pauline regelen nog die middag een tour naar de vulkaan, Mount Yasur, voor de volgende dag.
Zaterdagochtend wandelen Nils en ik door het heel eenvoudige dorp dat direct aan de baai ligt. Alle huizen zijn gemaakt van palmbladeren, alleen de school, de kerk en het gezondheidscentrum zijn deels van beton. Op de rots boven de baai is een klein resort gebouwd met inderdaad een prachtig uitzicht. Er zijn zelfs gasten in het resort, die gaan ook naar de vulkaan.

Een hoekje van het dorp; de vrouwen zitten met hun kinderen gezellig in de schaduw te kletsen

Kindertjes lopen bloot rond met grote snotneuzen, de kleren van de mensen zijn oud en vuil, hoewel er was aan de lijn hangt. Veel mensen en kinderen eten lopend een stuk kokos of een banaan; waarschijnlijk hun ontbijt. Aan de rand van het dorp staan de varkenshokken, onder de kokospalmen staan wat kalveren aan een touw. Overal lopen kippen met hun kuikens. Achter het dorp ligt een prachtig strand, het restaurantje wat er stond heeft de regen van de vorige dag niet overleefd en wordt nu afgebroken. Met het hout en de palmbladdakbedekking wil men een nieuw gebouwtje gaan bouwen.

Het verse brood wordt door de bakker uit de houtgestookte stenen oven gehaald.

De bakker gaat vers brood bakken, lekker! We gaan terug naar de Pélagie om geld te halen. In dit dorp krijg je echt de indruk dat hier vrijwel niets is en alles zelfgemaakt. We zien alleen houten kano's, geen buitenboord motoren.

Vuurspuwende Mount Yasur

Mount Yasur op Tanna

Voor onze tocht naar de vulkaan komt zowaar een 4-wielaangedreven truck voorrijden! Er zijn banken gemaakt in de laadbak, zodat we er met zijn 8-en kunnen zitten. Eerst gaan we bij een traditioneel dorp langs. Daar zingen en dansen een aantal mannen, vrouwen en kleine kinderen voor ons op de traditionele manier, met rieten rokken voor de vrouwen en penislappen voor de mannen. Wel aardig om te zien maar het overtuigd niet echt. De kindjes zijn wel heel schattig.

Bij de vulkaan

De vulkaan is niet erg hoog en bijna helemaal per auto te bereiken. Aan de rand zijn grote asvlaktes, de rookwolken geven aan waar de mond van de vulkaan is. Te voet kunnen we helemaal bij de kraterrand komen, gelukkig zijn de veiligheidseisen hier nog niet zo streng! Om de paar minuten brult en gromt de vulkaan, de grond trilt, stenen worden naar boven geslingerd, donkere rookwolken stijgen omhoog; wat een geweld!
Het wordt langzaam donker, de gloed van de lava en de omhoog geworpen stenen wordt steeds intenser en de neergekomen rode lava blijft zichtbaar op de hellingen. Gelukkig waait er een stevige wind van ons af, anders kregen we vast een stuk gloeiend steen over ons heen. De gaten waar de hete steen uitspuit, kunnen we in het donker goed zien. Wat een indrukwekkend spektakel. We staan verstomd naar dit natuurgeweld te kijken en voelen ons heel klein!

Voor het "restaurant"

Zondag ochtend wandelen we langs de hete, borrelende bronnen langs de baai; met schitterende uitzichten op de Pélagie. 's Middags eten we een lekkere lunch in het „restaurant" van het dorp, heel gezellig met zijn zessen. Ook in dit dorp wordt enthousiast gevoetbald.
Morgen, maandag 16 september, vertrekken we naar Port Villa, de hoofdstad van Vanuatu, 150 mijl verder naar het noorden, ruim 24 uur zeilen. Daar zijn we weer in de bewoonde wereld en kunnen we ook de foto's bij dit verhaal zetten.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Aneityum, eerste stop in Vanuatu

Hoe verder westelijk in de Pacific, hoe meer de wind toeneemt in deze tijd van het jaar. De pilot schrijft zo leuk: „De oversteken van Fiji naar Vanuatu zijn meestal snel". Dat klopt we doen er maar drie keer 24 uur over, in plaats van de verwachte vier, maar het is minder comfortabel dan vorige zeiltochten. De eerste dag zeilen we scherp tegen de harde wind in, een koude, natte, hobbelige bedoening. Het slapen is weer even wennen onder deze omstandigheden. We nemen zelfs een tabletje tegen de misselijkheid! Of zijn we zo snel misselijk door de anti-malairia tabletten waarmee we begonnen zijn? De tweede en derde dag zijn gemakkelijker, de wind ruimt en valt half en zelfs een beetje achterlijk in. Ondanks de riffen in onze zeilen, doen we een record van 184 mijl per etmaal, gemiddeld ruim 7 knopen per uur!


Het strand van Aneythum, schoolmeisjes in "uniform"

Maandagochtend komt het hoge Aneityum in zicht, we moeten helemaal om het rif heen, waardoor we nu in een prachtige, beschutte ankerbaai liggen, vlak voor het grootste dorp hier op het eiland, Anelcauhat, waar we kunnen inklaren.
Het douane kantoor is met hulp van medezeilers gauw gevonden, het ziet er heel nieuw uit, gebouwd met hulp van Australië, zegt het bord. Lokaal geld hebben we niet, maar er is zowaar een bank die Amerikaanse dollars en Euro's wisselt. De dame heeft zelfs een computer voor de laatste koersen. Veel ongunstiger dan een flappentapper, maar zo verdienen ze hier ook wat.

Het wagenpark van het dorp; de enige vrachtwagen, voor hout transport, wordt gerepareerd

Tussen alle burocratie door loop ik door het dorp. De meeste huizen zijn gewoon van palmblad met veel ruimte ertussen. Gezamenlijk wordt hard gewerkt aan een „dorps-administratie" gebouw.
Daarnaast ligt de kava-bar. Dat vertelt een van de drie mannen die met een knapzak op hun rug langs komen lopen en wel een praatje willen maken. Ze zijn, met blote voeten!, op weg naar het andere dorp, ruim vijf uur lopen. Ze hebben daar de komende dagen een vergadering met alle chiefs van de dorpen op dit eiland. Dat doen ze ongeveer drie keer per jaar. Nee er is geen auto, de enige auto in het dorp wordt gerepareerd, had ik al gezien, en er is trouwens ook geen weg. Per boot gaat ook niet; dat snap ik, het waait behoorlijk, dus lopen ze.


De chief gaat voor overleg naar het andere dorp op het eiland, 5 uur lopen op blote voeten.
Op de achtergrond de Kava-bar.

Er is een lagere en zelfs een middelbare school in het dorp. De meeste mensen leven van wat landbouw in de velden achter het dorp. Dat zien we als we op zoek gaan naar een gids voor de watervalwandeling die we samen met de bemanning van de FlapJack willen maken. Roger heeft een ruim huis met 2 slaapkamers; de keuken is apart buiten. Er wordt zoals door iedereen op houtvuur gekookt. Blikjes doen dienst als steun voor de waterketel.

Zo kook je thee water; op hout en met blikjes als steun.

De vrouw van Roger heeft de enige gasoven in het dorp, ze maakt bananen-cakejes om de volgende dag te verkopen als het cruiseship komt. Wij kopen er vast twee, ze zijn lekker blijkt later op de Pélagie.

Tawa wil nóg een keer munten wisselen en roeit daarvoor naar de Pélagie

Als we door de velden wandelen, komt Tawa ons tegemoet. Hij vertelt dat hij Australische munten heeft, gekregen van de toeristen van een cruise schip voor kleine aankopen zoals bananen en kokosnoten. De bank wil die niet omwisselen, of wij dat niet zouden kunnen doen. We gaan naar Australië en we willen wel helpen, dus zitten we een half uurtje later in een kava bar aan het strand Australische munten te tellen. Het is een hele zak, wel 25 Aus. dollars en zoveel lokaal geld hebben we nu ook weer niet. Nou ja, dan wisselen we nog wel wat meer bij de bank, als die weer open is. Jullie snappen het al, een dag later komt Tawa naar de Pélagie gepeddeld en heeft nog meer munten die hij wil wisselen. We zeggen geen nee, maar maken duidelijk dat dit de laatste keer is.

Op het strand bij Mystery eiland

Voor Aneityum ligt Mystery eiland, een vlak eiland dat grotendeels uit zand bestaat. Het is een beschermd gebied en is door het dorp ingericht voor passagiers van cruise schepen. Het is de belangrijkste bron van inkomsten voor het eiland. Op dinsdag vaart inderdaad een enorm cruiseschip de baai in. Vanuit Anelcauhat varen bootjes af en aan met dorpsbewoners die de kraampjes en tentjes gaan bemensen op Mystery eiland. Ook wij gaan er kijken, het is een natte rit; de wind waait behoorlijk en Peltje is maar klein.


Nils is in de kookpot beland!

Dat geldt natuurlijk ook voor de passagies van het cruiseschip, ze gaan niet aan land en het schip licht al snel zijn anker. Helaas geen mogelijkheid om zaken te doen voor alle dorpelingen. Zo te zien is er al veel tijd in de voorbereidingen gestoken, alle paden zijn aangeveegd, er staan verse bloemen en alle vrouwen hebben schone, fleurige lange jurken aangetrokken die gisteren nog aan de waslijnen hingen.

Fleurige jurken voor de cruiseship pasagiers

Iedereen is er heel gelaten onder, morgen komt er weer een cruiseschip. De bootjes brengen iedereen weer terug en Mysterie Island is weer voor een dag verlaten. Wij genieten nog van de prachtige uitzichten en het schitterende strand. Dan moeten we door de golven weer terug naar de Pélagie; we trekken onze broeken uit en bergen het fototoestel op in plastic, want zoals verwacht wordt alles nat en zout in Peltje, maar wel de moeite waard.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

39 jaar

De show op Robinson Crusoë Eiland is inderdaad indrukwekkend. De wervelende dansers en danseressen laten dansen zien uit Polynesië en Micronesië; we herkennen dus steilelementen die we eerder zagen. Wat een kracht en souplesse vooral van de manneleijke dansers; hun donkere, gespierde lijven met mooie tatoeages en beschilderingen glinsteren in het lamplicht.
Vooral het dansen met vuurstokken is heel indrukwekkend en spectaculair. Helaas komt de muziek uit een luidspreker, wat het wat minder authentiek maakt.

 
Gelukkig blijft het 's avonds droog, ik ben wel blij met mijn lange broek, sokken en fleece trui; we hebben hier een paar koude dagen, heel ongewoon volgens de andere zeilers. 

Donderdag varen we naar VudaPoint marina; we moeten tanken en willen er uitchecken. Ondanks dat we bellen, neemt de douane toch een vrije middag dus kunnen we pas vanochtend uitchecken. De marina is helemaal vol, na veel praten mogen we de nacht door brengen op de plek die bestemd is voor het tanken. We ontmoeten bekende zeilers, zodat we heel gezellig borrelen en vast onze 39 jarige huwelijksdag vieren met een lekker, maar vooral gezellig etentje hier in de marina.

Na het uitchecken, als de douane tenminste komt, vertrekken we naar Vanuatu, 4 dagen zeilen. Daar verwachten we de komende weken weinig of geen internet te hebben. Nieuwe berichten komen dus via Sailmail en de foto’s later.

Niet altijd mooi weer

 

Langs Waya

Vrijdag 29 augustus maken we een mooie zeil- en motor tocht langs de Yasawa eilanden. De zee is blauw, er zijn vrijwel geen golven, de zon schijnt, het is genieten geblazen.
We gaan voor anker voor de pas tussen de eilanden Waya en Wayasewa. Volgens zeilverhalen moet het er erg mooi snorkelen zijn. Zaterdagochtend doen we eerst Sevusevu, de kennismakingsceremonie, met het dorp waar we voor anker liggen. Het bosje kava gaat in de rugzak en we varen met Peltje naar het strand. Het is altijd weer spannend op zo’n onbekend strand afvaren. Gelukkig is het water helder en zien we de koraalhoofden liggen. De laatste meters peddelen we, het gaat prima.

Dorp by Waya, rechts het huis van de chief met de vrouwen onder het afdak

De chief is gauw gevonden, hij zit met de vrouwen van zijn huishouding lekker onder het afdakje voor zijn huis. De Sevusevu is snel klaar en we maken gezamenlijk een wandeling door het dorpje. Het is een aantal jaren geleden herbouwd nadat het vorige aan de andere kant van het eiland vernield was door een grondlawine. De dochter van de Chief loopt ook mee en vertelt wat we zien. Ze spreekt prima Engels, leuk. Het dorp leeft van wat landbouw en visvangst, veel zeilboten komen er niet, zo’n 5 per jaar. De kinderen zijn dan ook erg blij met onze kadootjes.

Een keuken buiten achter de huizen

Naast het dorp staat een lagere school, met huizen voor de leerkrachten en twee internaatsgebouwen voor de kinderen die te ver weg wonen om iedere dag heen en weer te gaan. Het ziet er prima verzorgd uit, volgens een bord heeft Unicef geholpen met de bouw.

De school met 4 lokalen; het meisje links zit in groep 8 en spreekt prima Engels

De Chief wijst ons de beste plaats om te snorkelen. Het is er inderdaad prachtig, er zijn mooie koraal heuvels, veel verschillende soorten koraal in allerlei kleuren.

Snorkelen bij prachtig koraal

Er is ook veel vis, voornamelijk de kleinere soorten, waarschijnljk zijn alle grotere weggevangen. We zien een dunne ,langwerpige zeekomkommer soort.

Langwerpige zeekomkommer

De „Crown Of Thorns“ een zeester die koraal eet, is met wel 10-15 exemplaren aanwezig, maar het koraal lijkt er niet buitensporig onder te lijden.

Crown of Thorns, het gebleekte, gegeten koraal ligt rechts

Zaterdagavond begint het wat te waaien, het is een onrustige nacht. Zondag willen we dus echt weg, maar het is nog harder gaan waaien! We moeten nodig boodschappen doen op het vaste land en dat is vrijwel recht tegen de wind in. Het is een oncomfortabele tocht met beide motoren vol aan om tegen de golven en de wind in te komen. Hele bakken water komen tegen de ruiten en zelfs in de kuip. We moeten veel buiten zitten om niet zeeziek te worden, Nils wordt kletsnat van al het overkomend zeewater, ik vind een plaatsje helemaal onder in de kuip waar het wat droger is, gelukkig schijnt de zon wel. Na een paar uur komen we in de luwte van Vita Levu. We besluiten naar Lautoka te gaan om vast uit te klaren, dat is iets minder recht tegen de wind in, we kunnen zelfs nog een uurtje scherp aan de wind zeilen.
We gaan meteen deze tweede stad van Fiji verkennen. Nadat we met moeite een plekje voor Peltje hebben gevonden in de vissershaven, vragen we ons af waar het centrum eigenlijk ligt, we zien alleen de grote suikerfabriek. Na wat vragen krijgen we zowaar een lift van 2 vriendelijke mannen. Het is nog best ver! En natuurlijk is alles dicht op zondagmiddag, oeps... vergeten. De supermarkt is wel open dus we kopen wat verse ingredienten voor het avondeten en lopen in ruim een half uur terug, het is lekker om weer even goed te bewegen.
Maandag doen we de was en de boodschappen. Er rijden bussen en de taxies zijn goedkoop, dus het vervoer is geen probleem. Tussen alle bedrijven door laat ik even een kies repareren, een vulling is er net ‘s avonds uit gevallen. Dat gaat gemakkelijk,  we vinden een tandarts via internet, bellen en ik kan meteen terecht. In Nederland lukt dat niet voor 20 euro!
En dan gebeurt waar we al lang bang voor waren, ons toilet zit echt verstopt, balen. Gelukkig hebben we nieuwe slangen aan boord en Nils is dapper en vervangt de slangen; een lastig, vies klusje.
Dinsdagochtend willen we uitklaren en dan nog 2 daagjes illegaal in Muscet Cove een goed weervenster afwachten voor onze oversteek naar Vanuatu. Dat kan niet, als we uitklaren moeten we echt weg; de douane dreigt met controles en hoge boetes. Eigenlijk wilden we nog naar Robinson Cruisoë eiland waar volgens Coby en Arnold van de Drifter een goede dansvoorstelling wordt gegeven. Daar hebben we nu mooi tijd voor; dinsdagmiddag valt daar het anker en eten we lekker en vooral gezellig met andere mensen in het resort.

Het regenzeiltje ophangen in de regen, dus wil je niet dat je kleren nat worden, maar het is wel koud!

De voorstelling is pas woensdagavond, dus blijven we hier een dagje liggen. Het regent en is best koud, maar 20 graden; ik zit hier met een lange broek en een fleece trui aan. Maar voor de Pélagie is de regen prima, al het zout van de tocht een paar dagen geleden en het vieze suikerriet-stof spoelen er met wat boenen weer vanaf.