 |
| Ascencion vanaf de Pélagie |
Woensdag
10 februari zien we Ascension in de verte liggen. Zoals Matt op het
radionetje zegt: "Nu weet ik waar de Thunderbirds hun verborgen
eiland hadden". Het eiland schittert in de zon als we 's
middags langs de kust zeilen. De hengel die al drie dagen werkeloos
was krijgt het druk. Eerst vangen we een vis die weer ontsnapt, maar
500 m voor de ankerplek hebben we beet; een mooie zeebaars die Nils
snel moet binnenhalen voor we de ankerplek voorbij zeilen.
 |
| De Pélagie nadert Ascencion |
Aan
land gaan en weer terug valt niet mee
Ascension
heeft geen watertaxi zoals Sint Helena en ook hier is de kade niet
beschut door een pier; de oceaan-deining komt gewoon langs. Gelukkig
is er nu weinig wind en kúnnen we naar de kant, dat kan niet altijd.
Het valt niet mee, vooral Peltje goed achterlaten is een probleem. De
eerste avond, in het donker, val ik bijna in het water met de PC in
een rugzak. Het gaat net goed!
 |
| De deining breekt met veel kabaal, de Pélagie op de achtergrond |
De
volgende dag hebben de golven en de lijnen van alle andere boten en
bootjes de benzineleiding van Peltje kapotgemaakt! Er liggen wel
roeispanen in Peltje, maar de Pélagie ligt te ver weg. Gelukkig
krijgen wij én Peltje een lift van iemand die net aankomt met zijn
boot. Hij blijkt de enige te zijn de rest van de middag, bofkonten
die we zijn. We besluiten derde dag de gerepareerde benzineleiding er
dus maar af te halen. Ook dat is niet zo'n goed idee, want er komt
water in Peltje van de golven en de benzineleiding wordt nat!
Gelukkig kan Nils die droog blazen. We zijn bijna blij dat we
overmorgen hier weg kunnen varen. Dan gaat het ook harder waaien, dus
worden die golven alleen maar hoger.
 |
| Kleurige rotsen |
Schitterende
kleurige rotsen
Ascension
is een vulkaaneiland. Het is een relatief jong, hoewel in de
afgelopen paar 400 jaar geen nieuwe uitbarstingen meer zijn geweest.
Overal zie je vulkaangesteentes in allerlei kleuren, oude kraters
liggen overal verspreid over het eiland. De rotsen die de zee inlopen
zijn pikzwart en heel puntig, een mooi gezicht.
 |
| Wandelen met Matt en Jean |
In het midden van het
eiland vangt de hoogte berg de meeste regen. Daar is het groen en
koel en kun prachtig wandelen met schitterende uitzichten. Mijn
voeten kunnen het net 1-2 uur volhouden, fijn!
Het
eiland heeft geen oorspronkelijke bewoners; in het begin van de 19e
eeuw is het ingericht als Engelse basis om Franse schepen te kunnen
zien aankomen die mogelijk Napoleon wilden bevrijden uit Sint Helena.
Nu heeft dit stukje rots midden in de Atlantische Oceaan vele
bestemmingen. De Britten hebben er nog steeds een kleine legermacht,
het is een steunpunt om naar de Falkland eilanden te komen. Het
vliegveld wordt door de Amerikanen gebruikt, de BBC heeft er een
versterkingsstation, er is een oud NASA-volgstation voor het Apollo
programma, de landingsbaan was geschikt voor de spaceshuttle en ook
de Arianeraketten worden van hiervandaan begeleid. Overal zien we
radarbollen, antennemasten en grote schotelontvangers.
 |
| Zwarte lava vormt hier een deel van de kust |
Er
wonen heel weinig mensen, er zijn zelfs geen beroepsvissers. De zee
rond het eiland is dan ook heel rijk aan vis. Vandaag hebben we een
prachtige duik gemaakt. Het is lang geleden dat we zo veel vis en
zoveel verschillende soorten hebben gezien: heel veel morene alen, 2
schildpadden, 4 soorten "Trigger Fish" grote en kleine
kreeften, grote scholen rode kardinaals-vissen en nog veel meer. Het
zicht is heel goed, meer dan 30 meter en het water lekker warm. Super
dus!
Zee-Schildpadden
 |
| Sporen van zeeschildpadden die eiren komen leggen op het strand |
Ascension
heeft prachtige zandstranden, waar de "groene schildpad"
haar eieren komt leggen. Rond de Pélagie zien we meteen al heel veel
schildpadden rondzwemmen en paren. Dat laatste gaat met veel gezucht,
gesteun en gespetter gepaard. We boeken een toertje om te gaan kijken
naar het eieren leggen. Dat begint pas om kwart over negen 's avonds.
We hebben het eerder gezien maar het blijft heel indrukwekkend die
grote beesten eieren te zien leggen in een gat dat ze zelf hebben
gegraven. Daar zijn ze uren druk mee. De vrouwtjes komen een keer of
zes 100-150 eieren leggen met tussenpozen van twee weken. Vandaar dat
enthousiaste paren want al die eieren moeten bevrucht worden. De
groene zeeschildpad eet voornamelijk zeegras, wat hier niet groeit.
Hun voeder zeegebied is in Brazilië. Een keer per drie jaar zwemmen
ze het hele eind naar Ascension, leggen eieren en zwemmen weer terug.
Een periode van zo'n vier maanden waarin ze niet of nauwelijks eten!
Ascension is een aantrekkelijk nestgebied omdat er geen vossen en
andere land-roofdieren zijn.
Morgen
gaan we nog een laatste wandeling doen op de groene berg in het
midden van het eiland. Maandag trekt de wind aan en vinden we het
prima om weer te vertrekken. Dan hoeven we tenminste niet meer die
enge trap op en af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten