Duiken en ontspannen op het gemoedelijk Porto Santo.

Op dinsdag 24 augustus gaan we eerst boodschappen doen. We halen de fietsjes te voorschijn en fietsen  in 10 min langs de prachtige boulevard naar de enige supermarkt, genietend van de zon en de blauwe zee. De stoep gebruiken we zoveel mogelijk als fietspad; immers we weten niet hoeveel ervaring de automobilisten van Porto Santo hebben met fietsers. Gelukkig passen alle boodschappen in onze rugzakjes en op de bagagedragers.

's Middags gaan we duiken, voor het eerst sinds 2009 in Egypte. De duik zelf is mooi, niet zo gevarieerd als in de Rode Zee of in Oman, maar het zicht is heel goed en er is een redelijk aantal verschillende soorten vissen en ook heel veel zee-egels. De dive leaders gebruiken deze als visvoer. Dit verklaart deels het grote aantal vissen in de buurt van de duikers. We blijven 55 minuten op een diepte tussen 9 en 12 m. Als we boven komen, héb ik het toch koud! Voor mij is een wetsuit van 5.5 mm bkijkbaar niet genoeg bij een watertemperatuur van 22 graden. De kou gaat gelukkig snel over; de duik was erg de moeite waard! De foto hiernaast laat de aangroei aan het trapje in de haven zien.

We maken het ons gemakkelijk en gaan de volgende dag met een open bus over het eilandje toeren. De bus is helemaal vol, we zijn blij dat we mee kunnen! Pas later zien we dat er nog twee bussen komen. Het is tenslotte augustus, de vakantiemaand in Portugal. Er zijn mooie uitzichten, de kliffen rijzen steil op uit zee, Porto Santo is een vulkaaneiland. De golfbaan blijkt de enige groene ruimte op het eiland.

 De 3 historische windmolentjes moeten natuurlijk op de foto.

De bus rijdt zelfs langs onze eigen haven, die we ook al vanaf een uitkijkpunt hadden gezien. Tenslotte heeft een klein eilandje niet zoveel te bieden, dus zelfs een haven, gebouwd door de NATO in de tijd van de Koude Oorlog, wordt dan onderdeel van de eiland rondrit!

Nils gaat naar de tandarts, de bobbel op zijn kaak is niet echt geslonken. Hij krijgt weer een antibiotica kuur; een andere dit keer. Misschien moet de kies er toch nog uit als we in Nederland zijn?

We blijven nog een extra dagje en doen het lekker rustig aan met dit heerlijke weer. Er is goed Internet in de haven. Lum is terug van vakantie en heeft post doorgestuurd, die actie nodig heeft. Dit geeft ons ook de tijd met onze Nederlandse buren gezellig bij te praten. Morgen naar Madeira, 29 mijl varen.

Naar Porto Santos bij Madeira, 519 mijl, onze langste oversteek tot nu toe

Vertrek naar Madeira
Donderdag 19 augustus vertrekken we vanuit Lissabon naar Madeira, of eigenlijk naar Porto Santos, het eilandje vlak voor Madeira , een afstand van 519 mijl. We denken er vier dagen en vier nachten over te doen. We willen in de loop van de ochtend vertrekken, want dan hebben we op de Taag stroom mee. Eindelijk maken we energie om een steeds uitgesteld klusje te doen, we maken de waterlijn van de Pélagie schoon met het bijbootje. Hard nodig, want de algen zijn al begonnen te groeien vlak boven de anti-fauling!

Als we het anker ophalen komt er een heleboel touw mee naar boven met daaraan een hele meerboei, dit is een groot betonblok waaraan je kunt vastleggen. Marc van de Franse catamaran komt helpen en hangt het betonblok aan de boot zo dat het anker en de touwen losgemaakt kunnen worden. Het anker kan op de boot en de meerboei en de touwen gaan weer naar de bodem, voor de volgende onfortuinlijke ankeraar!

De oversteek
De eerste dag en nacht is er een pittig windje; we schieten op; alleen het slapen is wat lastig met zoveel golven-lawaai ook hoorbaar in de slaapkamer. Gelukkig worden we niet zeeziek. Het is bewolkt, dus de windgenerator houdt, met het nodige lawaai, onze energievoorziening een beetje op peil. Hard nodig want de stuurautomaat gebruikt heel wat energie met die wind! Toch moet de motor een uurtje aan om "stroom te draaien". We zijn erg blij met onze nieuwe drie-taps dynamo, die drie keer zo snel laadt.
De tweede dag wordt het rustiger, dus beter slapen maar minder snel vooruit. Aan het eind van de derde dag is de wind op en moet de motor bij. We hebben een wacht systeem van 4 uur op , 4 uur af. Nils gaat na het avondeten slapen tot 1:00. Dan houdt Nils wacht en slaap ik tot 5:00. Om 9:00 lost Nils mij weer af en mag ik in principe zolang slapen als ik wil. Van 01:00 tot 05:00 slaap ik redelijk maar in de ochtend is dat veel lastiger! Om 11:00 heb ik zoiets van “de dag is begonnen”. Dat gaat wel een of twee dagen goed maar niet vier of vijf. En zeker niet drie weken, straks bij de oversteek van de Atlantische oceaan. Dus ik moet toch beter leren uitslapen.
We genieten van een prachtige sterrenhemel met een goed zichtbare melkweg als de maan onder is. De laatste nacht is het volle maan, betoverend dat schijnsel op het water! Het laatste deel van Harry Potter is heel spannend om weer eens rustig te lezen. Ik begin zelfs aan het fotoboek van onze reis tot nu toe. Het verhaaltje van Lissabon speelt door mijn hoofd, maar ik heb geen energie genoeg voor het creatieve proces.
Aankomst Porto Santos
De vierde en laatste dag zetten we de motor wat zachter om niet bij donker aan te komen. Dat lukt; om 07:30 bij zonsopgang gaat het anker uit vlak voor de haven. Prachtig om dit vulkaan-eiland te zien opdoemen in zee en steeds dichterbij te zien komen. We drinken samen een glaasje port om deze langste overtocht te vieren! Heerlijk rustig en zonder golven slapen we nog even bij.

Aan het eind van de ochtend gaan we de haven in, met de ARC vlag in top voor 25 % korting! Wilma en Thijs van de Luna Verde liggen er al een paar dagen. Dus met de koffie praten we gezellig bij en gaan ’s avonds gezellig met hun uit eten.
Er zijn hier meerdere duikclubs, we hebben meteen maar een duik geregeld. Het zicht is hier heel goed en de watertemperatuur wordt eindelijk een beetje acceptabel, 22-23 graden.
Onze eerste indruk van Porto Santos is prima: blauwe lucht, diep-blauwe zee, bruine kale bergen, palmbomen, het lijkt Oman wel! Alleen hoeven we hier te werken, behalve de boot schoonmaken en onderhouden. Het is al eerder gezegd: we boffen!

Interessante architectuur en prachtige musea in Lissabon

Zondagmiddag 15 augustus vertrekken we vanuit Cascais naar Seixal. Een prachtige tocht de rivier de Taag op, langs de voorsteden, oude forten en historische gebouwen van Lissabon. We varen onder de 70 meter hoge brug door, dit keer geen zorgen dat onze mast tegen de bovenkant aankomt! We kunnen de auto's zien rijden. Het lijkt of er alleen een stalen rooster ligt, is het asfalt weggelaten om gewicht te besparen? De spoor- rails hangen direct onder het wegdek, een fraai gezicht.

De anker plek is fantastisch, we liggen er met vijf andere boten vlakbij de veerpont naar Lissabon. We hebben Marc en Christine van de Franse catamaran, en Eli en Jou van de Noorse Jolly Sailor, van deze plek verteld en zij liggen er ook. Leuk om weer bij te praten. Ook ligt de Yosoy er. Die ken ik alleen uit hun column in het maandblad Zeilen en van hun Web-site, die ik een tijdlang heb gevolgd. Leuk de opvarenden te groeten als ze de volgende ochtend langs varen!

De volgende dag met Peltje, ons bijbootje naar de kant en met de veerboot naar Lissabon. We blijken redelijk in het centrum uit te komen en kopen een dagkaart voor het openbaar vervoer. Het is altijd weer leuk om een nieuwe stad te verkennen. We lopen rond, proeven de sfeer van de nauwe straatjes met veel smeedijzeren balkonnetjes en de huizen bekleed met tegels, en gaan met een oude lift uit 1898 omhoog. Veel oude gebouwen zijn verwoest een aardbeving in de 19e eeuw, dus de stad doet relatief modern aan. Natuurlijk bekijken we de nodige kerken; de grote kathedraal is kaal en valt tegen aan de binnenkant. Het kasteel is indrukwekkend met zijn imposante muren; er zijn prachtige uitzichten op de stad. Helaas geen stijl-kamers, de koninklijke familie heeft er eigenlijk nooit gewoond. Voor het woongedeelte klaar was, werd ook dit verwoest door die aardbeving.

De volgende dag naar Belem, een voorstadje van Lissabon. Hier staat de prachtige kerk en klooster in de zogenaamde Manuele stijl; gotiek maar wel met veel versieringen, kenmerkend voor het rijke Portugal van de 17-de eeuw. De kerk is prachtig, indrukwekkend; wat een gevoel van ruimte, zie foto. Er staat een enorme rij voor de kassa van het klooster, tegen mijn verwachting in wordt deze rij niet kleiner in de loop van de middag, maar alleen maar groter! We gaan dus naar het nautisch museum; zo zien we de andere helft van het klooster!

Het museum is erg de moeite waard: veel over de Portugese ontdekkingsreizen met modellen van schepen uit die tijd. De ontwikkeling van zeil- naar motorschip werd duidelijk getoond., boeiend. Er is ook een zaaltje over de huidige Somalische kaapvaart. Wat een groot contrast: de fantastisch goed uitgeruste westerse mariniers ten opzichte van de armzalige bootjes, hand-gelaste ladders om tegen de schepen te klimmen van de Somalische “kapers”. Natuurlijk keur ik kaapvaart niet goed, maar je krijgt wel begrip voor mensen die helemaal niets lijken te hebben.

's Middags de wind-verwachting opgehaald in het enige (ons bekende) Internet café in Lissabon. Er is veel wind voorspeld voor de volgende dag, dus we besluiten nog een dagje in Lissabon te blijven. Het rijtuigen museum staat op het programma. Wat een luxe voertuigen, van goud, met krullen, gebeeldhouwd; met rijk fluweel bekleed, het kan niet op. Er is zelfs een koets voor een heiligenbeeld. Ook de ontwikkeling naar veiliger, meer comfortabele koetsen over de eeuwen wordt goed uitgelegd.

Nog even bij het Internet café langs en als laatste gaan we naar het Gulbenkian museum. Deze rijke Armeniër heeft fantastisch mooie kunstvoorwerpen verzameld. Toen Engeland hem geen onderdak meer bood is zijn collectie naar Lissabon verhuisd, op voorwaarde dat er een museum gebouw zou komen. Topstukken uit de Egyptische, Japanse en Chinese culturen hangen naast Rembrandts en Monets. Het Turkse glaswerk uit de 18e eeuw, de Arabische en Engelse geschriften vond ik het meest indrukwekkend, zie foto.

Dit bericht is verstuurd vanaf Dos Santos, vlak bij Madeira. Het verhaal van de overtocht komt morgen

Heel veel wind en een losse bout en moer

Naar Lissabon met 40 knopen
Vrijdag 13 augustus gaat de wekker om 5:55! Het het eerste licht gloort aan de horizon als we wegvaren. We hijsen het zeil bijna direct uit de haven, maar dat lukt niet; de grootval, het touw waarmee het zeil omhoog getrokken moet worden, zit met een lus om de radar reflector. Er zit niets anders op dan de mast in te gaan en de lus handmatig weg te halen. We gaan dus terug naar de haven, Nils de mast in, en om 7:30 varen we weer weg. Nu kunnen we wel het zeil hijsen en een lekker windje brengt ons naar het zuiden.
Op een derde van de tocht gaat het eerste rif in. Nils hoort en ziet iets vallen op het voordek, gaat aangelijnd kijken en vindt een afgebroken bout met moer. We schrikken vreselijk, waar komt dat vandaan en wat zit er nu los? We zien de marifoon antenne behoorlijk heen en weer gaan en denken dat dit uit de top van de mast is gevallen. Teruggaan is geen optie, dan hebben we die sterke wind tegen en in Nazaré zijn weinig reparatie faciliteiten.
We varen door met een lekkere snelheid en hoge golven. De Pélagie gaat er prima overheen. We moeten wel erg uitkijken voor visnetten aangegeven door vlaggetjes; die staan hier langs de hele kust. Het laatste uurtje voor Lissabon trekt de wind verder aan, zoals verwacht. We zetten het tweede rif en met een puntje fok kan de Pélagie, én haar bemanning, de harde tot stormachtige wind prima aan. Nils gaat over op handbesturing, deze krachten zouden de stuur automaat wel eens te boven kunnen gaan. Hij klokt zelfs een vlaag van meer dan 40 knopen wind, windkracht 8+, we surfen met ruim 11 knopen van de golven af, en dat met zo weinig zeil. Heel goed voor ons zelfvertrouwen, zeker als we eenmaal veilig voor anker liggen de baai van Cascais, een voorstadje van Lissabon.

Een losse bout en moer.
De volgende dag naar de haven, want die losse bout zit ons nog steeds dwars. Nils gaat de mast in en vindt niets. Hij maakt wel foto's die we laten zien aan een van de boot-reparateurs hier in de haven. Die denkt dat de klep aan de bovenkant van de mast nu misschien los zit. Ook hij gaat naar boven, maar vindt niets. We concluderen dat het een oude bout zou kunnen zijn. Tot dat onze Noorse buurman zegt : “ Misschien is die moer wel van de giek”. Nils gaat kijken en schrikt zich wezenloos , de giek, dat is de aluminium staaf waar de onderkant van het grootzeil aan hangt, zit niet meer vast aan de mast: de bout die de verbinding maakt is weg!
Gelukkig heeft onze Noorse buurman een reserve bout van de goede maat! Gezamenlijk wordt die er in gezet. Daarna gaan Nils en ik uit eten voor mijn verjaardag en besluiten de dag met een glaasje goede port, samen met onze Noorse buren om de dag te vieren! Wat zijn we blij dat we dit hebben gezien. Je moet er toch niet aan denken dat we met een losse giek naar Madeira op weg zouden zijn.
Nu gaan we voor anker voor Lissabon, de stad bekijken en daarna oversteken naar Madeira. Dus voorlopig geen nieuwe verhaaltjes meer, want internet hebben we niet op zee. (Geen fotos’dit keer, we moeten weg).

Zwerven door sfeervolle Portugeese stadjes

Zondag 8 augustus varen we door naar Figuera del Foz, een haven en badplaats met prachtige, grote zand stranden, zoals zoveel van deze plaatsjes hier langs de kust. Weinig wind maar gelukkig hebben we onze motoren. Totdat blijkt dat de bakboord-motor geen stuwing meer geeft! De schroef zit er gelukkig nog aan, zoals we kunnen zien in het heldere water. We concluderen dus maar dat ook deze versnellings-kabel is gebroken. We gaan op de andere motor richting haven. In het rustige water van de havenkom bekijkt Nils het nog eens goed: met de hand schakelen gaat ook, tenminste als je in de motor ruimte staat! Dus dat doe ik. Bij het aanleggen spring ik op de kant en dus heeft Nils een probleem om ook de bakboord motor uit de versnelling te zetten. Met hulp van mede-zeilers gaat alles net goed! Nils gaat meteen de reparatie uitvoeren, tenslotte heeft hij dat al eerder gedaan in Zweden en de reserve kabel lag er al. Twee uurtjes later is het probleem opgelost, fantastisch zo’n handige reparateur aan boord.

We kunnen dus op stap naar Coimbra, waar de oudste universiteit van Portugal staat. We gaan er in een uurtje met de trein naar toe langs maïs- en rijstvelden, kleine, soms armoedige dorpjes en welvarende buitenwijken. We vinden de 13e eeuwse vroeg-Gotische kathedraal erg mooi, statig en voornaam. Het prachtige vergulde altaarstuk, gemaakt door Vlaamse kunstenaars, siert deze kathedraal al ruim vijf eeuwen onveranderd. De kloostergang straalt rust en bezinning uit.

Het universiteit plein, zie hieronder, ligt boven op de heuvel. De basis vormt een middeleeuws kasteel met aanvullingen in latere tijden. Het is nog steeds in gebruik. We bezoeken de oude bibliotheek van midden 16-de eeuw, vol met boeken uit die tijd. Het is boeiend om te zien dat eikenhout, dikke muren met een gelijkmatige temperatuur en zelfs vleermuizen om insecten te vangen allemaal worden ingezet om die boeken goed te conserveren. Foto’s maken mocht helaas niet.

De examen- en afstudeer zalen komen oorspronkelijk uit het oude paleis en zijn sfeervol ingericht. En hebben een balkon met prachtig uitzicht op het stadje.

Het is die dag erg warm, dus na de lunch eten we nog een ijsje onder de bomen en lezen de Volkskrant die we konden kopen. Het is aanmerkelijk koeler als we terug zijn in de havenplaats, de overdekte markt is er nog net open voor onze boodschappen.

Bij het wegvaren volgende dag doet de motor het wel, maar de sterke stroom zet ons behoorlijk af tegen de halve steiger waar we tegenaan liggen. Het gaat maar net goed, wederom dankzij hulpvaardige buren, maar een krasje hebben we wel, denk ik.

We varen door naar Nazaré, ja weer op de motor, geen wind en wat er is, is tegen! De kaap voor ingang zien we al van ver liggen! In deze haven wordt engels gesproken, het beheerdersechtpaar komt uit de UK en is hier blijven hangen. Ze hebben uitstekende informatie ook over de bussen.

De volgende ochtend vinden we gemakkelijk de bus naar Obidos, een oud Middeleeuwse vestingstadje boven op een heuvel, een uurtje rijden. Leuk wat meer van het land te zien, dan alleen de kust en de havens. De streek ziet er hier redelijk welvarend uit, met appel boomgaarden en wijnbouw. De muren van Obidos zijn nog grotendeels intact, bekroond door een echt kasteel, wat nu een sjiek hotel is. Ook zijn er erg leuke straatjes en prachtige uitzichten. Genieten, ook van de lunch onder de platanen op het plein.

We nemen de bus naar Alcobaca en stappen onderweg uit in Caldas de la Reinha. Daar moeten we een uur wachten voor de juiste bus, maar dat komt goed uit, want hier bewonderen we de oude thermische baden en het oude ziekenhuis. De electriciteitsdraden hangen gewoon aan de buitenkant, wel zo gemakkelijk, zie foto.

Het oude Middeleeuwse klooster van Alcobaca is indrukwekkend en vooral heel groot, zie hieronder! Prachtige gotische bogen en kloostergangen; een enorme kathedraal, ook met de 17-de eeuwse aanvullingen in renaissancestijl een waardig geheel. Mooi gerestaureerd, volgens de bordjes met Europese subsidie. We komen moe en voldaan met de taxi terug in het busstation van Nazaré, waar onze fietsjes staan.

Vandaag wilden we Nazaré zelf bekijken, maar door de mist was het niet de moeite waard helemaal de heuvel op te gaan. Dus alleen boodschappen gedaan en gezellig met onze Noorse buren gekletst. Die gaan ook met de ARC mee, de georganiseerde oversteek van de Atlantische oceaan. Dat schept een band.
Ook hebben we ons iridium abonnement geactiveerd. Nu kunnen we ook midden op de oceaan bellen, als dat nodig mocht zijn.
Morgen willen we in één keer naar Lissabon varen, ruim 65 mijl. Het gaat pittig, of zelfs hard waaien, een dikke windkracht 6, maar met de wind in de rug denken we dat de Pélagie en haar bemanning dat wel aankunnen. Dan gaat het in ieder geval snel! Bij zonsopgang weg iets na 6 uur, dan komen we hopelijk voor donker aan.

Hoe bevalt het zeilers-leven?

Nu we ruim drie maanden aan boord wonen, lijkt me dit een goed moment om de balans op te maken: hoe bevalt het ons eigenlijk. De belevenissen van de afgelopen week vind je in het berichtje hier-onder.

De Pélagie als huis
Het is heerlijk om je geen zorgen te maken over het huis in de Mikkenkamp. Ons huis is nu de Pélagie en dat voelt prima! Ze is groot genoeg om ons een gevoel van ruimte te geven, de binnen-ruimte met al de ramen is heerlijk en ons buiten-terras geeft een extra gevoel van ruimte. We hebben ook al onze spullen aan boord, boeken, films, muziek, spelletjes en computers.

Vooral met Internet toegang komen we niets tekort: bellen met vrienden en kennissen, nieuws, bankzaken, bridge, verhaaltjes lezen van mede-zeilers: Internet geeft ons een ruime blik op de wereld. Maar ook zonder Internet, zoals nu in een baaitje in midden Portugal hoeven we ons niet te vervelen. Er zijn altijd foto's die uitgezocht moeten worden en we hebben nog lang niet al onze en films bekeken en boeken gelezen (en de E-reader biedt nog veel meer). We zijn erg blij met onze fietsjes, die maken dat we op land ook de verdere winkels en bezienswaardigheden makkelijk kunnen bezoeken, zolang er geen bergen zijn natuurlijk.
Bovendien, zoals nu, ontmoet je op de onverwachtste momenten nieuwe kennissen. De eigenaar van een zweedse boot, vlak bij ons geankerd, kwam even langs om ons schip te bewonderen, resulterend in een heel gezellig borreluurtje met het echtpaar. Leuk met Nederlanders, maar het is ook heel boeiend andere nationaliteiten to ontmoeten, je hebt altijd iets om over te praten.
Ieder huis heeft onderhoud nodig, er zijn altijd klusjes om te doen: naast ons huis is de Pélagie ook ons vervoermiddel en dat moet tip-top in orde zijn!

Het zeilen
We gaan zeilend op avontuur, en dat is altijd weer anders, immers afhankelijk van de wind. We leren nog steeds onszelf en de boot beter kennen. Besluiten tot de juiste zeilvoering geeft bij ons vaak discussie: Nils vindt het ook prima om snel de motor aan te zetten, Hanneke wil het maximale uit de zeilen halen!
We leren heel goed voor de wind te zeilen, we kunnen nu nog beter het grootzeil vastzetten met dank aan een tip van een werktuigbouwkundige mee-zeilster, Saskia.
De zeildagen zijn bij rustig weer ook heerlijke ontspannende dagen, lekker luisteren naar de golven rond de boot en een boekje lezen, meestal de zon erbij. Tot nu toe is het met name op het water niet te warm.
We zijn nog geen harde wind tegen gekomen, tot nu toe loopt alles heel voorspoedig; houden zo! We kijken uit naar de grotere oversteken om te zien hoe ons dat gaat bevallen, 6 dagen naar Madeira later deze maand en natuurlijk 2-3 weken over de Atlantische oceaan in november.

De reis
We genieten van alle boeiende en wisselende ervaringen . De zeildagen tussen de verschillende bestemmingen geven ons tijd voor reflectie en verwerking, een prima combinatie. Er is ook veel afwisseling tot nu toe: in Zuid Engeland genoten we van de droogvallende rivieren en de dorpjes die we bezochten, in Spanje voelden we ons echt thuis in La Coruña en de Spaanse Ria's zijn een prachtig beschut zeil-gebied met mooie wandelingen. Nu langs de Portugese kust bezoeken we de grotere steden, leuk om weer met zijn tweeën door een stad te sjouwen en alles te bekijken.
Als je zou vragen of ik mijn werk mis is het antwoord nee, geen moment. Er is zoveel voor in de plaats gekomen. Ook onze familie en vrienden missen we niet zo heel erg: na een middagje internet en even met iedereen bijpraten, valt ook dat erg mee. En in oktober komen we alweer naar Nederland! Wat een weelde dat we hier zo van mogen en kunnen genieten.

Langs de Portugese kust, eerste vis gevangen en verorberd

Zondag 30 augustus begint voor ons vroeg, we brengen Saskia en Liesbeth naar het vliegveld in Vigo. De zaterdagavond-vierders lopen nog zwierend door de straten als wij om 05:30 een taxi vinden. Gelukkig komen beide dames goed op hun bestemming aan, met hun bagage. Het was hartstikke gezellig bezoek aan boord, Liesbeth was een prima zeil-maatje, en met Saskia heb ik heerlijk gewandeld. Het is ook fijn om de boot weer voor onszelf te hebben.

Nils en ik gaan nog even naar bed, en vertrekken 's middags naar een baaitje vlak bij Bayona, de laatste Spaanse stad die we zullen aandoen. Harde wind achter, dus we vliegen er naartoe. Er liggen veel schepen op deze ankerplaats maar als de avond valt zijn we de enigen. We genieten van de lichtjes van Bayona tegenover ons.

Maandag 1 augustus verkennen we de oude stad Bayona, het prachtige fort aan de ingang van de Ria levert mooie uitzichten op, ook op de eilanden, Isles de Cies, waar we eerder gewandeld hebben. We doen de was en ontmoeten een andere groep Nederlandse vertrekkers, die we al eerder zagen in La Coruña.

Dinsdag vertrekken we vroeg, immers er is veel wind voorspeld langs de Portugese kust, die in de middag meestal nog sterker wordt. Deze dag valt het mee, we zijn blij als we in de haven van Viano do Castelo liggen en de wind buiten horen gieren. Onderweg zet Nils de vislijn uit. Als hij die na een halfuurtje weer ophaalt, omdat we niet willen dat de lijn in een visnet blijft steken, blijken we beet te hebben! Het is een geep, een langwerpige vis, zie foto. Nils hakt deskundig te kop er af en maakt de vis schoon. Dit wordt ons avondeten.

We lopen 's middags door het leuke historische stadje, dat rijk is geworden door de wijnhandel. We moeten wel vis eten op de boot, een geep blijkt inderdaad blauwgroene graten te hebben.

Om 22:00 begint de muziek te spelen. Wel leuk, maar niet bevorderlijk voor je bedrust op 10 m afstand van je boot. We besluiten de volgende dag door te varen, we liggen vlak bij de vuilnis-containers en er is geen wind in ons hoekje , dus is het erg warm.

Woensdag 3 augustus is een heerlijke zeil dag. Er staat vrij veel wind, zoals altijd hier van achteren, dus de 30 mijl naar Lexões doen we in minder dan 5 uur. We zijn voor de harde middag wind binnen, prima timing. Het is leuk een olietanker te zien liggen die Olie lost via een zee-terminal, net als in Oman, zie foto links.

Ook in deze haven hebben we internet op de boot, dus we praten uitgebreid bij met een aantal familieleden en vrienden. Ook vinden we een tandarts die Nils zijn kaak-ontsteking behandeld. Hij had wel een bobbel, maar geen pijn. Hij krijgt antibiotica voorgeschreven en slaapt heerlijk bij.

Donderdag 4 augustus gaan we Porto verkennen. We zitten een uurtje in de bus en praten gezellig bij met ons de Franse buren, die ook in een catamaran varen. Haar Engels is heel beperkt, zijn Duits en mijn Frans houden ook niet over, dus de communicatie verloopt wat chaotisch met allerlei talen door elkaar heen. Leuk is het wel. Ze hebben hun catamaran na aankoop helemaal opgeknapt. De boot ziet er dan ook prima uit.

Porto is een levendige, oude stad, heerlijk om doorheen te lopen. We besluiten een Portugese reisgids te kopen, Immers we komen in nog meer steden. We genieten van de sfeer in de stad, de oude gebouwen. De blauwe tegeltjes vallen op, niet allen aan de buitenkant van kerken als hiernaast, maar ook op veel huizen en binnen.
We voelen ons bevoorrecht bij de koffie in het “Café Majestic”, en als we zo genieten van de gezellige sfeer aan de haven. Wel missen we onze kennis van de taal, dat was erg leuk in Spanje, maar het Portugees is toch wel echt anders .

Naast een aantal kerken wil ik ook het beurs paleis uit de 19e eeuw zien. Het is inderdaad even opzichtig en rijk ingericht als een paleis, ook dit gebouw is bedoeld om indruk te maken, maar dan op de handelsdelegaties die over gehaald moesten worden zaken te doen met Porto. Tot 1996 werden hier inderdaad de aandelen verhandeld, nu natuurlijk alleen nog in Lissabon. De Arabische zaal, geïnspireerd op het Alhambra in Cordoba, is rijk en overdadig gedecoreerd.

Nils wil graag port proeven. We denken een proeverij te doen van kleine glaasjes wijn en port. Het blijken vijf grote glazen te zijn, zie foto. We krijgen er chocolade bij, heerlijk…… maar je begrijpt dat we halfdronken teruggaan naar de boot. We hebben ook nog afgesproken om bij andere Nederlandse zeilers op bezoek te gaan, heel gezellig!

We lassen een klusdag in, we doen de was, en boodschappen, maken de boot van binnen en van buiten schoon, geven de Pélagie ook haar naam op de tweede voorsteven en maken een beter schaduw-scherm. Ik sta versteld van de mogelijkheden van ons kleine naaimachientje! Even lijkt het erop dat de stugge stof te veel was voor dit kleine batterij aangedreven machientje, maar gelukkig weet Nils een reparatie uit te voeren en kan ik het karwei afmaken.

Na een rustige zeil- en motor-dag liggen we nu, zaterdag, voor anker in de lagune van de Ria de Aveiro. Morgen weer verder zuidwaarts.

Heerlijke laatste dagen in NW Spanje

Na het schrijven door mijn schoonzus en dochter, kan ik niet achterblijven, dus hierbij een verslag van mij, Nils.
Ria de Pontevedra
Een dag na de onverwacht harde wind (tot 36 knopen in de Ria) zijn we met kalm weer naar de Ria de Pontevedra vertrokken. De eerste haven, die we aandeden was Nanxenxo, moeilijk met al die x-en. Hier was recent een grote marina gebouwd in een druk toeristencentrum, dit alles gefaciliteerd door de nieuwe autoweg. Aangelegd met Europeesche subsidie..??? 

Er lagen knotsen van motor jachten van rijke mensen, denken we. De schoonmaaksters hadden het er maar druk mee. We hebben wat rondgewandeld, maar er was niet veel aan. Wel waren we verbaasd over hoe vol de kerk was bij de avondmis.

De volgende dag, do 29 juli door naar Combarro. De vissershaven bleek in een marina omgetoverd te zijn, die ook nog goedkoop was met mooie douches met uitkijk op zee.

Combarro is een pittoresk dorpje met een oud centrum, nog mooi bewaard met leuke oude straatjes, Gallicische balkonnetjes, zie hiernaast, kruis/mariabeelden op oude heilige plaatsen en vooral veel horreo’s, graanschuurtjes op poten, zie linksonder. Deze vonden we niet alleen in het oude centrum maar ook er ver buiten, als een nieuw huis ergens was gebouwd, hadden ze de oude horreo vaak laten staan.

In de oude wijk was elk tweede huis een restaurantje met zeevoer, elk vierde een toeristenwinkeltje! We trakteerden onszelf buiten de toeristenwijk een heerlijk Menu del Dia, 9 Euro pp, gebakken scharretjes, gevolgd door stoofvlees, gratis drank (ook wijn, ik bestelde witte en kreeg een hele fles) en een toetje of koffie.

Een panaderia bleek dichtbij, dus ’s-morgens vers brood bij het ontbijt.

Ria de Vigo

Na het ontbijt door de vivero’s, de drijvende stijgers waar schelpdieren worden gekweekt , zeilend de Ria uit naar de Illas de Ceìs, waar we bij het belangrijkste strand voor anker gingen. We ontmoetten een aantal Nederlandse vertrekkers weer. Gezellig even bijgekletst.

Er was harde wind verwacht, maar met 25 knopen lag onze Pélagie rustig achter haar anker. Zoals Saskia al schreef, wandelen, zonsondergang bekijken, weer wandelen, Peltje had zwaar werk met ons steeds naar en van het strand vervoeren. Als beloning krijgt ze binnenkort haar naam op de voorplecht geplakt.

De volgende dag met rustige wind naar Vigo gevaren, bij de RCN de Vigo de marina in en een plaatsje gekregen voor twee nachten. Immers hier gaan Saskia en Liesberth zondag ochtend vroeg weer terug. Het is een kwartier lopen naar het havenkantoor en de toiletten en we betalen per m2. Dus nu liggen we het duurst tot nu toe.

’s-Avonds de stad in, waar een clowns-festival bezig was. Na onze uitgebreide wandeling die ochtend was het heerlijk lekker rustig naar een clowns act op het slappe koord te kijken. Leuk en gezellig.

De volgende morgen (za 31 juli) uitgeslapen, gewandeld en met de toeristenbus Vigo rond.

Vigo is de grootste stad van noord-west Spanje, niet veel oude gebouwen, maar wel interessante moderne standbeelden en pleinen die we met mooi uitzicht van boven op de dubbeldekker aan ons voorbij zagen komen. We genoten van ons laatste “menu del dia” met zijn vieren , gemengde sla of vissoep, gevolgd door kabeljauw, heerlijk. Het verschil in prijs tussen de reguliere kaart en het “menu del dia” blijft ons verbazen. Dit keer betaalden we 10 Euro pp, inclusief drankje en toetje. Hoe kunnen ze het er voor doen.

Dit restaurant was eigenlijk gespecialiseerd in inktvis. We konden uitgebreid bekijken hoe die werd klaargemaakt. Hanneke en Liesbeth mochten zelfs met de gekookte inktvis op de foto.

Daarna nog wat gewinkeld, bloesjes en kadootjes gekocht, geïnternet en huishoudelijke inkopen gedaan.

Ook eindelijk onze Pélagie voorzien van een extra naam, die Liesbeth had mee genomen.

Nu kijkt ieder foto’s terwijl ik typ. Dat is nu afgelopen, ik ga ook foto’s kijken.

Nils