Baracuda onder de Pélagie

Zuidkust van St Maarten, veel vaknatie huizen en hotels

Donderdagochtend zijn we weer bij ons leuke snorkelplaatsje. Allereerst speuren we de omgeving af, ligt de schroef soms hier? Helaas, geen succes, er moet een reserve schroef gekocht worden. Het snorkelen is wel aardig, maar niet zo heel bijzonder, ondanks het grote aantal toertochtjes dat hier snorkelaars naar toe brengt.

Schildpad komt boven om adem te halen vlak naast de Pélagie

We gaan verder langs de kust naar het eilandje Tintamarre. Het water is er helder blauw, schildpadden komen vlak naast de Pélagie boven om adem te halen.

Baracuda onder de Pélagie

De witte tropic birds roepen ons een welkom toe. Ze dartelen door de lucht, hun lange witte staarten schitteren in de zon.  We zien een grote donkere vlek in het water onder de trampoline, wat zou dat zijn? Vlug pakken we onze snorkel spullen. Er hangt een hele grote barracuda onder de Pélagie! Nils maakt een paar prachtige onderwater fotos.

Prachtige uitzichten op Tintamarre

De volgende ochtend verkennen we het eiland, nu een nationaal park. Er zijn heel veel verschillende soorten bloemen, de prachtige “spin lely” bloeit naast de cactussen. Ook is er een soort tijm, die je ook in Frankrijk tegenkomt. Genieten.
Ook de uitzichten zijn prachtig; water in alle kleuren blauw, witte zandstranden en de golven tegen het rif. En we zien een landschildpad.
Vrijdag varen we richting St Barths. Een pittige tocht, ruim windkracht 6; het is net bezeild, tegen golven en stroom in. Het is hard werken geblazen, de Pélagie en haar bemanning houden zich prima en genieten ervan weer op het water te zijn.

Onderweg met veel wind. St Maarten op de achtergrond

In het nationale park van Anse de Colombier moeten we weer aan leggen aan een meerboei., dat is verplicht in dit park. Dat gaat ons nog niet zo goed af. Ankeren vinden we veel gemakkelijker, ons nieuwe Rocna anker ligt als een huis! Van een meerboei weet je het nooit zeker. Het troost ons als we later vele andere boten ook zien worstelen met het aanleggen bij zo’n gele bal.
Het snorkelen hier is weer leuk, hoewel niet heel bijzonder. De rotsen onder water lijken door elkaar gegooid met een reuze hand, daar op en tussen mooie koralen en sponzen. Ik zie weer nieuwe vissen, dit keer de Nassau Grooper.

Op Anse de Colombier, St Barths

Ook op dit schiereiland zijn prachtige wandelpaden. Het doet ons een beetje denken aan de krijtrotsen in Engeland waar we met Marcel Honhoff toen zo leuk hebben gewandeld. De uitzichten zijn prachtig, veel eilandjes en schuim van de branding kleuren de blauwe zee. Ook hier veel bloemen en vlinders. De Tropic Bird is hier ook present met zijn capriolen in de lucht. Genieten!
St Barths is een sjiek vakantie oord. Er zijn prachtige resorts gebouwd op de heuvel met een grandioos uitzicht, sommigen met zwembaden. Ook de privé huizen bovenop de heuvel zien er heel luxe uit.
‘s Middag varen we terug naar St Maarten. Zondag is de familiedag van Hanneke’s familie, daar willen we met Skype een beetje bij aanwezig zijn en bij Shrimpies is de verbinding het beste.

Langs Ile Fourchu

Weer een heerlijke zeiltocht met véél wind. We kruisen het laatste stukje op, de Pélagie zeilt prima ook bij een dikke windkracht 7.  Alles moet een eerste keer gebeuren: een ontbijtbord waait overboord! De zuidkant van Maarten met al haar huizen en flats blinkt in de middagzon.
Volgende week, als het wat minder hard waait, gaan we naar Saba en St Eustacius.

Schroef verloren!

Maandag komen we niet verder dan de baai net buiten de brug. Het is er zo blauw en het water zo helder dat we er zelfs 2 nachten blijven liggen. We bekijken het stadje Marigot. Het kleine museum geeft een goed beeld van hoe de indianen hier leefden vóór de komst van de Europeanen. Wat landbouw, vooral maniok, visvangst en jacht. Het maken van een grote kano, onmisbaar voor handel en inter-eiland contacten, was een enorme klus. Eerst werd de wortel van een grote boom kapot gemaakt door vuur of met een stenen mes. Dat kon wel 3 maanden duren. Als de boom dan was verzwakt, kon die worden omgehakt, alles met stenen messen of scherpe schelpen; niet eenvoudig. Vervolgens moest de boom worden uitgehold, met vuur of weer dezelfde beperkte messen. Een project van het hele dorp over meerdere jaren……
Het goede internet en het makkelijk water halen zijn ook redenen om te blijven hangen. Woensdagochtend vertrekken we echt. Een heerlijk zeiltochtje van 4 mijl naar een leuke snorkelplaats, gewoon op de fok, lekker gemakkelijk. We willen daar een “meerboei” oppikken een bal waaraan je de boot kunt vastmaken; die bal ligt op de grond aan een groot stuk beton. Nils kan altijd heel goed de Pélagie vlak naast de meerboei parkeren, zodat ik die met de pikhaak kan pakken. Nu dus niet, de Pélagie schiet door. Is er iets met de bakboord motor, hij loopt wel maar doet de schroef het wel goed? Ik ga kijken in de motorruimte, de versnelling lijkt goed te werken. Met zwempak en snorkel kijk ik onderwater en geloof mijn ogen niet: de schroef is zomaar weg……..
Er zit niets anders op dan terug te zeilen. Met één motor gaan we op de oude plek weer voor anker. Het water is helder en er is veel zand. We gaan de schroef zoeken met duikbril en snorkel, maar ik zie wel prachtige zeesterren, lege blikjes, veel zwarte plastic zakken en stukken touw, maar géén zwarte schroef. Gelukkig is de Volvo dealer hier toevallig vlak in de buurt. Die heeft een nieuwe schroef en alles om die goed te bevestigen. Nils heeft het met Frits al eerder gedaan, ook onder water, dus een half uurtje later en 400 euro armer zijn we weer mobiel.
Rest de vraag hoe het heeft kunnen gebeuren. Ook in de andere schroef blijkt een beetje speling te zitten; Nils zet hem weer goed vast. In Trinidad hebben we de schroeven eraf gehaald om ze te verven. Toch niet goed terug gezet? We moeten het nog maar eens navragen. Voorlopig dus af en toe controleren, een controle rondje onder water.
Morgen gaan we alsnog snorkelen bij dat leuke plekje. Geen foto’s bij dit bericht, het is geplaatst vanaf de Pélagie met de SSB. Dan kunnen er geen foto’s bij. Die houden jullie te goed.

Zeilcentrum St Maarten

Sint Maarten vanaf zee

Het is een groot contrast: van het ongerepte, lege Barbuda naar het drukke, wereldse St Maarten. Het aantal schepen om ons heen is lange tijd niet zo groot geweest. Al die lichtjes om ons heen zijn wel erg gezellig ’s avonds. Er zijn er ontzettend veel havens waar ook hele grote zeil en motor jachten liggen, genoeg te zien dus. Het aantal witneuzen is groot, vooral natuurlijk in de zeilerswereld. De bediening in de restaurants en supermarkten is wel gekleurd, maar in de winkels voor bootspullen werken ook veel Europeanen. Hun betaling is niet denderend, toch blijven blijkbaar veel zeilers hier hangen. Er zijn best veel Nederlanders, maar meestal spreken we Engels. De borden op straat in het Nederlandse deel zijn in het Engels; in het Franse deel is alles 2-talig, Frans en Engels. De temperatuur is heerlijk, zo rond de 25 graden met meestal een heerlijk fris windje.

St Maarten, Marigot Bay- De Pélagie ligt er ook

Onze boodschappen en klusjeslijst is gegroeid, daar gaan we meteen mee aan de slag. Allereerst gaan we op zoek naar een dokter. We treffen een landgenoot en kunnen het verhaal van Nils’ Leishmaniasis gewoon in het Nederlands doen; vreemd vertrouwd. Een paar dagen later blijkt uit het nieuwe bloedonderzoek dat alle uitslagen normaal zijn. Nils is echt helemaal genezen, hoera!!
Eindelijk wordt onze korte golf zender gemaakt, nu kunnen we weer vanaf zee weersinformatie ophalen en korte e-mails versturen en ontvangen. We bedenken een oplossing voor ons probleem dat de verbinding tussen de ankerketting en het touw wat er achteraan komt, niet meer klem zit in de ankerlier. Nils verstevigt en verdikt het touw met zeildraad. Nu nog kijken of het werkt.
Ik naai de rest van de broek, de zak waar het grootzeil in valt als we het laten zakken. Het naaigaren van de broek is door de tropenzon verteerd. Deze broek is meer dan 6 meter lang en er zijn 2 naden kapot, dus het is een hele klus. Vooral als ik op de bimini, het zonnedakje boven de kuip,  moet zitten om erbij te kunnen. Maar het is weer gelukt, natuurlijk tot de volgende naden het begeven…. 

Mansgrote varens

We kopen eindelijk nieuwe hoofdkussens, dat mocht wel eens na ruim 10 jaar. De kruidenrekjes voor in kastdeurtjes die we vinden, blijken erg handig. We zien op een buurschip een keukenrol aan het plafond hangen; die installeren we ook, weer iets handig opgeruimd.
Hier in de Lagoon kunnen we geen internet ontvangen, maar bij McDonalds is het gratis en goed. Prima om uitgebreid met het thuisfront te bellen en te skypen. En om naar watermakers te zoeken en documentatie te lezen. We bellen met een mogelijke dealer in St Lucia en krijgen goede informatie. We zoeken in de Pélagie naar een goede plaats waar een watermaker zou kunnen worden geplaatst en besluiten voorlopig er eerst maar eens een nachtje over te slapen.
Met een huurauto gaan we zaterdagmiddag op stap en rijden het eiland rond. 

Lokale vissersboten en spelende kinderen op zaterdagmiddag

Overal veel bebouwing, leuke baaitjes met veel zeilschepen voor anker en in haventjes. Er wordt ook nog steeds gebouwd, het lijkt of de economische crisis hier iets minder is, we zien geen onafgemaakte gebouwen.
In het noord-oosten liggen nog een paar lokale vissersboten, kinderen spelen in het water. We wandelen en kopen fruit bij een stalletje. Zondag maken we met Deep en Malika een lange wandeling in het meer ongerepte, centrale deel van het eiland.

Lunch met Deep en Malika gedurende onze wandeling

Omdat Sint Maarten minder hoog is, krijgt het minder regen dan bijv. Dominica. De vegetatie bestaat voornamelijk uit struiken, varens en grassen. Grote bomen zijn er eigenlijk niet. De uitzichten zijn prachtig!  
We besluiten met een heerlijke koffie met een keus uit heel veel soorten gebak in het Franse gedeelte; gezellig!
Maandag 23 april willen we Sint Maarten vanaf zee verder verkennen, een beetje afhankelijk van de wind.

Iedere dag een ander behangetje

Antigua, Bird island

We vertrekken uit de smerige baai bij St John op tweede Paasdag, nadat we eerst boodschappen hebben gedaan. Om de hoek is een prachtig baai waar je kunt snorkelen bij een wrak. Het is erg leuk om het in 1905 gezonken schip vlak onder water te zien liggen. Er groeit al heel wat koraal en er is redelijk veel vis. Mooi. We ontmoeten hier de IImpact weer. Marieke en Tom komen gezellig bij ons eten die avond.

Het noorden van Antigua heeft prachtige beschutte anker baaien; ook daar willen we kijken.  De wind steekt op, er is eigenlijk iets te veel wind voor onze ongereefde zeilen, maar het is maar een klein stukje….. We zeilen met dicht geknepen billen.
De route gaat vlak langs de kust met aan de zeekant het rif, tegen de wind, dus de zeilen gaan omlaag. Best spannend, want soms is het maar twee en een halve meter diep. En hier weet je maar nooit hoe nauwkeurig de kaarten zijn. Het water is heel helder, dus we leren langzamerhand ook de diepte te schatten aan de kleur van het water. Alles gaat goed!

Bloeiende guave

Tegen de middag gooien we het anker uit achter 2 onbewoonde eilandjes met kristalhelder, blauw water er omheen.  Er liggen maar 3 andere boten. Dit water nodigt uit tot snorkelen en we vinden inderdaad de prachtige stukken koraal en sponsen met ook wat vis. Er komt zomaar een grote barracuda voorbij!  Op het buurschip gaat de schipper met het bijbootje de meerboei controleren met alleen de roeispanen, zonder motor. De wind en de stroom zijn te sterk dus Nils brengt hem even later terug naar zijn schip.

Kolibries bij de guave

Ze komen nog even dank je wel zeggen. Heel aardige lui, ze zeilen voor een weekje met een huurboot. Vergeleken met hun voelen we ons heel ervaren zeilers, dat gebeurt niet zo vaak.  Om de benen te strekken gaan we de volgende ochtend op één van de eilanden wandelen.
Ook hier bloeit de guave uitbundig, er zitten wel 4 of 5 kolibries in de tros met gele bloemen. Op de top van het eiland zien we een aantal “Red billed Tropic birds” voorbij zweven; heel sierlijk met hun grote witte staart en rode snavel.

Red billed tropic bird  

We genieten wel een uur van hun acrobatiek in de lucht vlak bij deze klif . Op een gegeven moment scheren ze zelfs vlak langs en onder ons. Indrukwekkend! Jammer dat hun aantal sterk achteruit gaat. Voor toeristen worden BBQ’s georganiseerd op het strand. De voedselresten trekken ratten aan, die zich ook de eieren van deze vogels goed laten smaken!

Blowhole op Bird Island

Ook zijn er indrukwekkende "blowholes", gaten in de rots waar de golven onderdoor slaan, dooheen blazen.
’s Middags wil ik op een andere plaats snorkelen. Het is dan altijd lastig om te bedenken hoe je er komt en wat je dan met Peltje, het bijbootje doet. We bedenken dat als de Pélagie dichter bij de kust ligt, Nils me met Peltje kan brengen en ikzelf terug kan zwemmen. Een hele operatie met de pittige wind, maar het lukt. Ik zie zelfs nog een grote rog langs zwemmen.

Afscheid van Antigua

Op donderdag vertrekken we richting Barbuda, het volgende eiland. We voelen ons ondertussen wat meer ervaren rifzeilers en besluiten de shortcut dóór het rif te nemen ipv helemaal om te varen. We halen al het zeil weg en met beide motoren aan varen we op de doorgang af. Nils houdt de vooruitkijkende dieptemeter scherp in de gaten, ik sta op het voordek om eventuele ondieptes met het oog te kunnen zien. Het water krijgt dan een bruinige kleur. Het is immers niet zeker hoe nauwkeurig de kaart van onze plotter, de  boot TomTom,  is. Als we het rif waar we links langs moeten varen met het oog zien, daar waar de plotter het ook aangeeft, is dat een hele geruststelling.  Ondertussen haalt een catamaran vol onder zeil, ons links in, aan de  verkeerde kant van het rif volgens de pilot en de kaart. Deze schipper kent hier wel erg goed zijn weg.

Lange zandstranden op Barbuda

Oogverblindende stranden op Barbuda

Het is een heerlijke zeiltocht naar Barbuda. Halve wind, nu zit er wel een rif in het zeil; de les van de dag ervoor zijn we nog niet vergeten! We varen ruim 7 knopen. Het anker valt voor een oogverblindend zandstrand met palmen, vrijwel zonder mensen; op tijd voor de lunch.  Er liggen zo’n 10 andere boten waarvan 4 Nederlandse!

Koralen en vissen voor de kust van Barbuda

Ook hier kun je snorkelen volgens de pilot. Helaas valt het wat tegen, maar we frissen er wel van op. We wandelen langs het strand naar het resort wat er ligt. Nee, niemand kan ons vertellen hoe je naar het hoofddorp, Codrington, kunt komen. We willen er uitklaren.
Daarom zeilen we de volgende dag door langs de kust tot de hoogte van Codrington. Volgens de pilot zou je een watertaxi moeten kunnen oproepen met kanaal 16 van de Marifoon. Het lukt zowaar, met King 1 spreken we om 2 uur af.
De wonderen zijn de wereld niet uit, op dit verlaten strand kunnen we zowaar een internet signaal oppikken met de code uit St John. Nils haalt meteen de gribfiles op, de wind informatie van de komende 7 dagen. Immers voor het weekend was veel wind voorspeld. De harde wind blijkt nu nog verder zuidelijk te komen. We besluiten nog die middag meteen de nacht door te zeilen naar St Maarten, daar liggen we dan in ieder geval beschut. 

Met King 1 en zijn boot

Als we met Peltje naar het strand gaan zien we King al staan in zijn knalrode outfit met een grote 1 op zijn T-shirt. Het kan niet missen. Dwars over het ondiepe binnenmeer stuiven we in zijn boot naar de fregatvogel kolonie. In de kleine eilandjes met struiken lijken deze zwarte vogels nog groter. Het is aan het eind van de broedtijd, we zien heel veel jongen op de nesten zitten.

Jonge fregatvogels 

De jongsten zijn helemaal wit, de ouderen lijken meer op hun ouders en worden steeds zwarter. Ze zijn niet bang voor mensen, we mogen ook met de boot maar tot een bepaalde afstand.
Daarna scheuren we dwars over het meer naar het dorpje Codrington, de “hoofdstad”. Barbuda is een droog eiland, te droog voor suikerplantages. Er wonen weinig mensen en na de afschaffing van de slavernij is het beheerd als een commune.


Dorpsgezicht Carrington

De grond is gezamenlijk eigendom. Hier geen grote flatgebouwen of grote resorts. Onstuimige ontwikkeling van het toerisme is tegengehouden door de dorpsraad. Deze is ook de grootste werkgever, vertelt King. Op vrijdagmiddag zitten de mensen al gezellig vanaf 3 uur te wachten op het uitbetalen van hun weekloon om 5 uur tot wel 7 uur. 



Knatoor in de auto

Eerst even bij de havenautoriteit langs. Dit is een dame, die kantoor houdt in haar auto bij de aanlegsteiger. Zou zij speciaal voor ons daar staan te wachten of staat ze daar elke dag? Het leven is hier relaxed, zo relaxed dat King eerst maar eens controleert of de douane ambtenaar er nog wel is, een half uurtje voor de sluitingstijd op vrijdagmiddag. Niet dus! Geen nood, we wandelen door het dorp, gaan bij immigration langs, ook om te zorgen dat die er straks nog zijn als we ze nodig hebben, en King vraagt aan voorbijgangers of ze de douane meneer ergens hebben gezien. We hebben geluk, hij staat benzine te tanken. We springen in een passerende auto die ons er wel even naar toe zal brengen. Onderweg komen we de juiste auto tegen. Ja, ja,  hij was juist op weg terug naar zijn kantoortje.  Handig dat King alles en iedereen kent in het dorp!
Na de formaliteiten en het kopen van een hapje eten en brood, stuiven we met volle vaart terug naar de smalle strook zand die het binnenmeer scheidt van de zee. Peltje ligt er nog en we nemen afscheid van King. Het was een hele interessante middag. En we hebben met onze dollars bijgedragen aan de economie van Barbuda.

We gaan vrijwel meteen anker op naar St Maarten. De Pélagie zeilt de nacht in onder een prachtige sterrenhemel met weinig wind. Zo weinig dat om 03:00 de motor aan moet. Het lijkt de stilte voor de storm. Zaterdag varen we de baai van St Maarten in en een uurtje later onder de brug door. Wel aan de Franse kant, want dan is inklaren vrijwel gratis en veel eenvoudiger. Aan de Nederlandse kant niet. We ankeren naast het Zeebeest, die kennen we nog van Tobago vorig jaar. Leuk, de zeilwereld is klein!

Nu op zondag ochtend waait het stevig. We zijn blij dat we goed beschut liggen hier in de binnen baai.  

Weer motorpech langs de prachtige kust van Antigua!

Donderdag 6 april verkennen we Nelson Dockyard hier op Antigua.

Deze oude haven, scheepsreparatie en opslag plaats van het Engelse leger uit de 18-de eeuw is recent gerestaureerd. De meeste gebouwen hebben een nieuwe bestemming gekregen, zoals het admin gebouw voor de zeilboten verhuur. Het is erg leuk er rond te dwalen.

's Middags varen we om het hoekje naar Indian creek, een nauwe baai vlak bij. Het is spannend om erin te varen, het is een beetje smal. We hebben weer veel plezier van onze vooruitkijkende dieptemeter, ook al “kijkt” die maar zo’n 20 meter vooruit. We liggen er helemaal alleen, wat bijzonder. We maken een mooie wandeling en  zien de grote agaves overweldigend prachtig geel bloeien, zie hiernaast. We genieten van de rust. Heerlijk. Hieronder nog een blik op deze baai.

De volgende dag gaan we verder omhoog langs de kust, een aantal uren tegen stroom, wind en golven om naar “No such Bay” te verkassen. De kust waar we langs varen is prachtig, zie ook hiernaast. Antigua is veel minder begroeid, dan de eilanden waar we eerder waren. De ruige kust doet ons denken aan Oman.

Deze baai is eigenlijk een soort binnenmeer, tegen de golven beschermd door een rif. We wilden er eigenlijk snorkelen, maar het is erg ver en we zien er niemand. Dus genieten we van het uitzicht vanaf de Pélagie. Er wordt les gegeven in kitesurfen. Leuk om te zien. De vele kleuren blauw van het water blijven ons boeien.

Zaterdag hebben we weer een heerlijk zeildag. Nu met wind achter langs een prachtige kust met goedgele zandstranden door het heldere blauwe water naar de hoofdstad St John. We willen met Pasen naar de kerk.
Bij het invaren van de baai, krijgt Nils de rechter motor niet meer aan. De startmoter werkt prima, die is dan ook net gerepareerd, maar het lijkt of er geen diesel wordt ingespoten!
Het lukt om met één motor te ankeren. Het diesel filter zit niet verstopt, er komt diesel uit met het handpompje. Volgens de motor handleiding kan er lucht in de brandstofleiding en/of motorblok zitten. We hebben geen idee hoe we de motor kunnen ontluchten.

We gaan dus direct op zoek naar een monteur, natuurlijk zonder succes op Paaszaterdag rond 17:00 uur. Dinsdagochtend maar weer proberen. Boodschappen doen, inclusief een internet ticket, lukt gelukkig nog wel. Genieten van de gezelligheid op straat zo aan het eind van de zaterdag middag lukt ook prima. De huisjes hier in St John zijn erg kleurrijk.

Als we een kerk hebben gevonden, blijken er mensen te zijn. De dienst is morgen, Paaszondag, om 06:30 en 08:30. De ankerplek is niet plezierig, het riool komt ernaast uit, er is verkeerslawaai en er blijken ook nog muggen te zijn. Maar ja, we kunnen geen kant op met maar één motor….. Wel zijn er zomaar ineens dolfijnen te zien die rustig langs zwemmen in deze vieze baai!

De plaatselijke kerkgangers (methodisten) zijn op hun “Paas best” gekleed, heel feestelijk, met prachtige hoeden met bijpassende jurken. De meeste mannen dragen een stemmig pak. Bezoekers worden welkom geheten en uitgenodigd om zich voor te stellen. We kunnen als enige witneuzen niet achter blijven en we stellen ons voor; de microfoon wordt netjes gebracht. Het samen hand in hand het  “Onze Vader” zingen is heel bijzonder. Na afloop praten we nog even met wat kerkgangers. We voelen ons erg welkom. Dit is een heel fijne manier om (een beetje) met de lokale bevolking in contact te komen.

We maken er een rustige middag van, alles is hier dicht op Paaszondag. Wel nodigen we onze buren uit voor een drankje. Laat nu de schipper aanbieden om even naar onze motor te kijken...en het in 10 minuten oplossen. Het “trekding” waarmee de motor wordt uitgezet, de diesel toevoer onderbreker, kon niet helemaal terug naar de beginstand, omdat er wat slangen voorzaten. Vandaar dat de motor geen diesel kreeg toegevoerd. De slangen zitten nu niet meer in de weg door een simpel tie-wrapje. Weer wat geleerd.

Nu toch nog maar even niet weg, dit verhaaltje moet nog op de site en morgen hebben we een auto gehuurd.

Heerlijke Franse kaasjes

We hebben genoten van Guadeloupe, waar we eerst eigenlijk helemaal niet heen wilden! Zoals ik eerder schreef, het is erg Frans. Prima, zo snel en efficiënt als ze onze motoren hebben gerepareerd. De supermarkten zijn uitermate goed voorzien. Het stokbrood en de Franse kaasjes zijn heerlijk!! We letten maar even niet op de prijs. Het sorbet-ijs mag er ook zijn. Omdat ons diepvriesje niet koud genoeg is om het goed te houden, hebben we een uitstekend excuus om binnen een halve dag een bak van een halve liter te verorberen, mmmm…….

Met ons gehuurde autootje rijden we het westelijk deel van het eiland rond. Inderdaad, de wegen zijn prima, de tuinen verzorgd, er staan vuilnisemmers langs de weg, die worden blijkbaar vandaag geleegd en de bushaltes hebben zowaar een bordje met buslijnen. Onze mond valt af en toe open van verbazing na maanden in andere Caribische eilanden.

Er zijn natuurlijk forten, uit de 18-de eeuw, hierboven fort Delgres. De natuur is schitterend vooral in het nationale park. De oude kraterwand is zo steil dat de Carbet waterval in drie trappen ruim 200 meter naar beneden valt. Het middenstuk is 100 meter hoog en wordt door alle reisgidsen aangeraden. Het pad van 20 minuten erheen is helemaal verbouwd zodat het nu de catagorie  “gemakkelijk” heeft, zie hiernaast. ’t Mocht vast wat kosten, want de EU heeft het betaald, volgens het bord naast de ingang. Helaas was er geen geld (meer?) om een goed platform aan te leggen waar je naar de waterval kunt kijken. Een boom staat heel hinderlijk in de weg. De foto van hiernaast is gemaakt van een uitzichtpunt vóór het pad.

We maken nog een mooie wandeling langs een rivier; leuk! Dinsdagmiddag nog een laatste rondje snorkelen; een baracuda maakt zijn opwachting, een heel groot beest, en 3 schildpadden zijn op de bodem aan het grazen. Wat een gracieuze dieren onder water. De zon schijnt op de koralen in dit heldere water. We proberen eindelijk de onderwatercamera uit, het is nog wennen, maar hiernaast een redelijk gelukte foto.

's Middags zeilen we vast naar het noorden naar Deshaies, een vriendelijk vissersplaatsje in een mooie bai, zie hiernaast. Eigenlijk is het motoren, want de wind is op. Het advies van Frits, dat je een uitlaat af en toe schoon moet blazen door een motor 20 minuten op volle toeren te laten draaien, brengen we maar meteen in de praktijk bij de StuurBoord, SB, motor. Die heeft immers nog de oude uitlaat. De volgende ochtend willen we om 07:00 uur wegvaren naar Antigua. Ik, Hanneke, kijk zoals altijd naar de motoren, ook om te zien of er wel water uit de uitlaat komt. Laat de SB motor nu nauwelijks tot geen water spugen. Wat nu? De impellor is vernieuwd, dat kan het niet zijn; zou er toch iets de uitlaat hebben verstopt, na die 20 minuten vol gas van gisteren? Ik weet niets anders te bedenken dan een flinke dot gas te geven om te zien of dat helpt. En ja hoor, nu loopt het water wel door en blijft goed door lopen. Een hele opluchting, we kunnen weg. Voorlopig nog wel in de gaten blijven houden en natuurlijk de uitlaat vervangen als we in St Maarten bij de Volvo dealer zijn.

Weer een heerlijke zeildag. Een half windje 12-15 knopen, vrij vlakke zee, heerlijke zon, het kan niet op. Dit keer kan ik zelfs mijn spannende boek uitlezen.

Om 15:00 valt het anker. Nils moet inklaren, ik moet tot die tijd op de Pélagie blijven. Geen straf, ze hebben hier prima gratis internet in de haven. Een belrondje langs de dochters is altijd leuk! Daar staat tegenover dat we ook voor deze ankerplek moeten betalen. Morgen gaan we Antigua verkennen.

Weerziens met de Bella Ciao

Zaterdag 31 maart zijn we vroeg uit de veren. We willen op tijd weg, maar ook nog eerst onze kleindochter en haar ouders feliciteren. Lisa wordt één jaar.

Weer een heerlijke zeildag, ruim 40 mijl varen. We genieten, ook van de uitzichten op Guadeloupe, zie ook hierboven. Het laatste deel komt de wind van alle kanten, binnen 2 minuten is ie 100 graden gedraaid. Nou ja, het is nog bezeild, dus we klagen niet.
De blauwe Bella Ciao zien we al van afstand liggen.na maanden alleen mailen zitten Reinhilde, Frits en hun bezoek Johan zowaar weer gezellig bij ons in de kuip. Alsof we niet maanden in Nederland zijn geweest! We kletsen gezellig bij en natuurlijk vraagt Frits naar onze motor problemen. Een half uurtje later ligt de tweede, nog niet vervangen uitlaat bij ons op tafel, vakkundig door Frits gedemonteerd. Frits en ik maken hem schoner, terwijl Nils met Reinhilde boodschappen doen. Nu kunnen we er weer even tegen en hebben  we minder haast om naar Sint Maarten te varen.
Het wordt nog een heel gezellige avond op de Bella Ciao. Ook de bemanning van de Horizon, Guy en Annie, schuiven aan. Iedereen neemt wat mee voor het eten en wij oefenen ons Frans, want het Engels van Guy en Annie is beperkt. De volgende morgen zwaaien we de Bella Ciao uit, we zien we weer eind Mei in Trinidad, voor onze Venezuela trip.

Zondag gaan we snorkelen in het Cousteau onderwater park hier. Het zicht is erg goed, maar we zien, is een beetje gewoontjes. We zijn verwend, denken we. Guy en Annie komen gezellig eten op de Pélagie. Mijn Frans komt helemaal een beetje terug. Ook omdat Annie heel langzaam praat en dan blijk ik nog best veel woorden te kennen. Toch niet voor niets 5 jaar Frans gehad op de Middelbare school. Het is weer heel gezellig.

Maandagochtend huren we een auto.  Het is even zoeken naar het verhuurbedrijf; uiteindelijk komen we bij een heel klein zaakje terecht, maar voor 35 euro voor een hele dag, vinden we het prima.
Nu even snel bij een internet cafe, maar met een lege PC accu. Dus volgende keer meer over Guadeloupe. Wij gaan morgen verder naar Antigua.