Indrukwekkende natuur in de Galapagos!

De baai bj Plaza's

Op weg naar Plaza's

Boot onderhoud

Vrijdag moet er nodig weer gewerkt worden; de diesel van de motoren moeten afgetapt worden om te kijken of er nog water in zit. Geen Kenneth in de buurt, dus we moeten het helemaal zelf doen. Het lukt allemaal prima, we hebben dus toch wat geleerd, een goed gevoel. Een zeeleeuw komt even nieuwsgierig kijken en als ik denk dat er iets van de Pélagie in het water valt is het een boobie, een soort Jan van Gent, die met een enorme klap net naast de Pélagie het water induikt! De dierenwereld is hier nooit ver weg.

Zeeleeuwtjes

Ook het huishouden vraagt aandacht en we laten de was doen. Fijn om weer tussen schone lakens te slapen! Internetten stond ook op het programma, maar de stroom is in het hele dorp uitgevallen; dus niet.

 

Boomcactussen

Zaterdag gaan we met weer een grote motorboot om Santa Cruz heen naar “Plaza’s”, aan de ander kant van het eiland. Onderweg zien we weer veel springende Manta roggen en dolfijnen in de verte. We gaan aan land midden tussen een kolonie jonge zeeleeuwen. De moeders zijn vissen, de vader bewaakt de kleintjes, haaien vinden een klein zeeleeuwtje heerlijk. De kleintjes dartelen en springen in het water, Ze komen de steiger op om aan onze voeten te ruiken, misschien zijn wij mensen wel hun moeder; zo schattig!

Even ruiken... is dit mijn mama?

Op onze wandeling zien we veel land-leguanen, ze hebben een interessante gele kop en gele poten. Ze liggen in de schaduw van de cactusbomen, die alleen op de Galapagos voorkomen. Op de rotspunt zien we veel vogels, de nacht zeemeeuw met zijn hele grote ogen, blijft gewoon zitten. Je kunt hem tot 2 meter benaderen en dus heel goed bekijken. Ook de blauwe poten boobies, zijn niet bang. Jonge vogels zitten gewoon in een kommetje van de rotswand, waar je vlak langs kunt lopen. Een bijzondere belevenis. We genieten van alle kleuren, de speciale Galapagos vetplantjes kleuren de rotspunt rood. 

Na een lekkere lunch op de boot, varen we naar een plekje waar we haaien zouden moeten kunnen zien bij het snorkelen. Helaas vandaag niet, maar wel mooie vissen een beetje hetzelfde als de vorige keer. We kletsen onderweg gezellig met een Nederlands stel, dat nog even een drankje komt drinken op de Pélagie. We kunnen hun foto’s kopieëren, want onze batterij was een beetje leeg. Dom, dom, dom…..

Cactus bomen

Land-leguaan

Nils stapt pardoes op een leguaan!

Zee leguanen warmen zich in de zon na hun duik in de zee

Vlak bij de zee leguanen

Zondag maken we een prachtige wandeling door de cactussen en struiken naar Tortuga Bay. De golven komen met grote witte koppen aanrollen, de zee kleurt van licht turkooizen naar diepblauw en het zand blinkt in het zonlicht. We genieten; ook van de vele zee leguanen die we op het strand maar ook in het water zien. Nils is zo met zijn aandacht bij een groepje leguanen onder een struik, dat hij even niet oplet en bovenop een ander leguaan stapt! Die geeft een kreet en schuifelt verontwaardigd weg. Tsja, hier hebben dieren echt voorrang! De vele steltlopers op het strand houden wat meer afstand.

We hebben snorkelspullen meegenomen, maar het zicht is erg slecht. We zien wel 2 kleine haaitjes voorbij zwemmen. De weg terug is warm en vermoeiend, toch een welbestede dag.

Hele grote schildpadden

De prachtige baai van Isabella

Hele grote schildpadden

Maandag staat een uitstapje naar het grootste eiland van de Galapagos op het programma: Isabella. We zouden om 6 uur vertrekken, maar het blijkt 7 uur te zijn en pas om half 8 echt weg. Met 25 personen in een motorboot met 2x200 pk motoren er achter is het 2 uur varen, ruim 40 mijl. De beloofde flamingo’s blijken er 4 te zijn in een meertje. Wel leuk, maar ja in Bonaire…… (oh, wat zijn we verwend!).

Het “breeding centrum” van de diverse soorten schildpadden is erg interessant. Ieder eiland heeft zijn eigen ondersoort van schildpadden, die meerdere honderden jaren oud kunnen worden. Op veel eilanden waren ongeveer 20-30 jaar geleden nog maar zo weinig schildpadden over, dat voor het voortbestaan van de diverse soorten werd gevreesd. Met name varkens, ratten en ingevoerde mieren en andere insekten maakten het bijna onmogelijk voor jonge schildpadjes om te overleven. Van veel soorten zijn een aantal ouders in het broedcentrum bijeengebracht en worden de eieren kunstmatig uitgebroed. De kleine schildpadjes worden in het centrum beschermd, tot hun schild sterk genoeg is om ratten e.d. te weerstaan. Dit duurt zo’n 6 -8  jaar! Daarna worden ze weer naar hun oorspronkelijke gebied terug gebracht. Het duurt 100 jaar voor de schildpadden volgroeid zijn, dus alleen de kinderen van de huidige beschermers zullen weten of het programma echt geslaagd is! Het is erg leuk om de schildpadden in allerlei groottes te zien. En wat zijn de volwassen beesten indrukwekkend!

Blauw-voet boobies (Jan van Gent-soort)

Nils en ik maken een mooie strandwandeling en na de lunch zien we nog veel zee leguanen en vogels. De blauw-voet boobies duiken met een een enorme klap en in grote aantallen de zee in op zoek naar vis. Er zwemt zowaar een Galapagos pinguin vlak voor onze boot! Bij het snorkelen ziet Nils 3 haaien langs zwemmen: prachtig! Het is nog ruim 2 en half uur teug naar Santa Cruz, toch nog wel een erg lange tocht.

 

Vrijdagochtend weg?

Ondertussen houden we de windverwachting in de gaten. Het lijkt erop dat er vanaf donderdag een paar dagen wat wind is om naar het Zuiden te varen om op 5 graden zuiderbreedte de passaat op te pikken die ons naar de Marquesas kan blazen. Begin volgende week is er op dit moment erg weinig wind voorspeld. Dus we plannen nu a.s. donderdagmiddag of vrijdagochtend te vertrekken, tenminste als de windverwachting zo blijft!

Struikelen over beesten

Wachten op visafval

Woensdag bellen we met het thuisfront en gaan Puerto Ayora verkennen. Het is groter dan gedacht. Je moet oppassen niet over de beesten hier te struikelen. Op de aanmeerplaats voor de kleine bootjes liggen wel 3 zeeleeuwen gewoon op de steiger! We kunnen er net langs. Bij de vismarkt heb je geen probleem met visafval, de zeeleeuwen, pelikanen, fregat vogels en een enkele reiger, staan te wachten tot het afval op de grond valt of naar ze toegegooid wordt! Overal zijn prachtige rode sally lightfoot krabben en de zee-iguana’s liggen gewoon vlak naast je op de rots. We zijn in de Galapagos, waar de dieren niet bang voor mensen zijn!






Naar Bartolomé

Uitzicht op San Christobal vanaf de top van Bartlomé

Er zijn voldoende dagtourtjes om uit te kiezen, dus we boeken er meteen een aantal, want we zijn hier om de Galapagos te zien.

Gestolde lavastromen

Donderdag onze eerste dagtocht, met de bus en de boot naar Bartolomé. Het is wel ver, dus we vertrekken al om 6 uur ’s ochtends met de bus over het eiland, een interessante tocht. Vooral als we over de bergen rijden, waar vreemde lage bomen staan, helemaal met mos begroeid. Dan stappen we over op een motorboot voor de 2 uur durende tocht naar Bartolomé. Onderweg zien we vogels, zeeleeuwen en schildpadden. Bartolomé is een vulkanisch eiland, overal om ons heen zien we roodachtige lavasteen. Je ziet de lavastromen zo voor je liggen alsof ze gisteren zijn gestold; heel interessant.


Pas op; overstekende zeeleeuwen

Er is een mooie houten wandelweg aangelegd, die ook een zeeleeuw weet te waarderen. Onderweg krijgen we prima uitleg in het Engels. We genieten van de prachtige uitzichten op een aantal grotere Galapagos eilanden.
Dan kunnen we snorkelen in de baai; prachtig. We zien veel vissen die we nog niet eerder hebben gezien, hiernaast een paar foto’s. Ook zie ik, Hanneke, twee adelaarsroggen die statig langs zwemmen. Ze zijn niet bang, dus ik kan er rustig boven blijven hangen tot ze langzaam verdwijnen in de diepte. Schitterend. Deze tocht biedt een kans om pinguins te zien, maar helaas vandaag zijn ze er niet. Nils maakt mooie onderwater foto's, die komen nog.

Nils stuurt dit grote schip nonchalant met één hand

De lunch wordt geserveerd op de boot en dan varen we weer terug. Onderweg kletsen we gezellig met de andere reizigers.

Nils stuurt zelfs een tijdje dit grote schip! Moe en voldaan komen we thuis en gaan vroeg naar bed. We moeten nog een beetje bijslapen.



Terugblik – foto’s geplaatst!

Land in zicht! Het eiland Santa Cruz, een van de eilanden van de Galapagos. Hier gaan we voor anker

Na een prachtige tocht langs Isla Santa Cruz, met springende manta roggen, schildpadden en zeeleeuwen om ons heen, laten we aan het begin van de middag ons anker vallen in Puerto Ayora, het grootste plaatsje hier op de Galapagos. Het eerste wat we doen is een uurtje bijslapen!


Met weinig wind de nacht in

Uiteindelijk is deze overtocht, onze langste op de Altantische Oceaan oversteek na, ons meegevallen. Het begin was wel lastig met zo weinig wind en stroom tegen. Daar stond tegenover dat we lekker konden lezen en zelfs af en toe een filmpje konden kijken als we toch moesten motoren, want dan hebben we stroom zat! De tweede helft ging redelijk vlot met stroom mee. De halve winder gaf ons extra snelheid dus toen schoot het lekker op. En op het laatst hadden we genoeg diesel om zonder problemen de motor te laten draaien. 
Het mooiste moment van de dag vind ik de uurtjes na het warm eten. We eten rond half 5 en dan is rond half 6 de afwas gedaan. Dan hoeft er niets meer; Nils gaat naar bed en ik kan meestal genieten van een prachtige zonsondergang en bij deze overtocht de rust op het water. De lastigste momenten zijn voor mij het uurtje voor ik mag gaan slapen, zo tussen 8 uur en half 10 en midden in de nacht tussen 3 en half 5. Het is dan zaak wakker te blijven en iets te doen: een goed boek lezen of luisteren, of dit keer mijn Spaanse les luisteren. Het aller-lastigste is om midden in de nacht wakker gemaakt te worden, voor mij om 01:00 uur. Eigenlijk wil je dan verder slapen….. Mijn remedie is een pot sterke thee zetten en buiten met een boterham lekker van de sterren te gaan genieten. Dan word ik wel wakker. En dan is toch wel heerlijk als je er bent!


De Pélagie wordt gecontroleerd

Dinsdagmiddag klaren we meteen in, geholpen door onze agent, die we al van te voren per e-mail hadden gewaarschuwd. Binnen een uur zitten er 4 officials bij ons aan boord om van alles te controleren: of we geen dieren of verkeerde planten aan boord hebben. De Galapagos moet zuiver blijven: onze sinaasappels mogen niet naar de kant. Ook onze portemonnee is hard nodig: of we maar even 500 dollar willen betalen! Dat is overigens 100 dollar minder dan we hadden verwacht. Voor dat bedrag mogen we alleen maar maximaal 20 dagen hier in Puerto Ayora voor anker blijven liggen, rond varen is er niet bij! Die avond eten trakteren we onszelf op een etentje in een internet cafe, we halen e-mail op en bekijken het nieuws. De wereld is gewoon door gedraaid.
Ondertussen hebben we de berichten van deze oversteek van foto's voorzien, dus kijk even terug op de website.

Neptunus op bezoek

De genaker, of de `halve winder`komt helpen

Eindelijk komt in de middag van 18 maart, dag 7, wat meer wind. De genaker kan op en blijft de hele dag staan. 's Nachts is de wind weer op; het lukt mij Hanneke, dit grote zeil eraf te halen, zonder Nils wakker te maken. Ons ijzeren zeil neemt de voortstuwing over! De volgende dag en nacht blijft de gennaker wel staan en wordt zelfs de stroom eindelijk mee. Dat schiet op!
De evenaar komt in zicht! Onze plotter telt keurig af en op maandagmiddag komt zowaar Neptunus aan boord om Hanneke in te wijden in de geheimen van de Zuidelijk halfrond. De winden waaien tegen de klok in bij een depressie en water draait tegen de klok in als het wegloopt. Natuurlijk proosten we op dit heuglijke feit. Dan valt natuurlijk de wind weg en gaan we slapen op het gedreun van de motor. Geen probleem, als we doorvaren wordt dit onze laatste nacht op zee, voorlopig. Gelukkig hebben we nog genoeg diesel.

Neptunus komt aan boord

Land in zicht
Als ik dinsdag 19 maart op sta is Isla Santa Cruz vaag zichtbaar aan de horizon! Na 10 dagen zien we eindelijk weer meer dan zee. Bij het ontbijt buiten springt een grote manta rog uit het water en wordt de Pélagie begroet door een hele kolonie zeeleeuwen. Ze steken hun koppen boven water en kijken nieuwsgierig naar de Pélagie; wat een prachtig welkom. Fregat-vogels, een soort visdiefjes en zwaluwen vliegen rond de boot. Ook onder water is leven, ons aas-visje is helemaal weg! Aan de hengel hangt de vislijn zielig te wapperen. We hebben nauwelijks boten gezien, alleen een paar vrachtschepen, maar nu we de Galapagos naderen, hebben we 2 andere zeilboten in de buurt. Nog maar 15 mijl naar de ankerplaats. Waauw, dan zijn we veilig op de Galapagos!----------


OP de evenaar / onze positie ° 00 00 000 N, boven midden

radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Ruim over de helft

Lunchen met zelf gebakken brood op een rustige zee

We zijn ruim over de helft! Gisternacht werd deze magische grens van nog 450 mijl te gaan gepasseerd! We zijn nu aan het aftellen, een goed gevoel.
Iedere dag sturen we onze positie o.a. naar Lum, de broer van Nils, die dit op de site zet onder het kopje "Positie van de Pélagie". Ook de dagelijkse berichtjes die we hem sturen zijn daar te vinden.
Gisterochtend hebben we eindelijk de genaker op kunnen zetten. Met ruim 6 knopen wind en uit de goede richting gaat dat prima. Prompt kunnen we een dagrecord van wel 5 knopen door het water noteren. We besluiten de gennaker ook 's avonds te laten staan, er is niet veel wind voorspeld. Helaas laat de wind het helemaal afweten en de zeilen klapperen vreselijk. Niet goed dus! Nils moet uit bed en samen halen we alle zeilen binnen en gaan verder op de motor.

Lunchen met zelf gebakken brood op een rustige zee-2

We blijven bezig met de zeilen. Ieder zuchtje wind willen we gebruiken. Vooral 's nachts is de wind variabel. Ik, Hanneke, heb al 2 keer het zeil zelf laten zakken en weer gehesen zonder Nils uit bed te halen. Natuurlijk werd hij wel wakker van al dat geloop op het dek. Het is goed om bootzaken ook in je eentje te kunnen doen, je weet maar nooit wanneer dat nodig is. Met weinig wind is het niet zo moeilijk, zelfs als het pikdonker is. Daar hebben we zaklantaarns voor. Met veel wind is het vast een ander verhaal.
Nu motorzeilen we alweer sinds gisteravond. Er is net genoeg wind om de zeilen gevuld te houden, dus ze helpen mee. Maar met nog steeds ruim een knoop stroom tegen, is onze diesel slurper onontbeerlijk om toch in de goede richting te gaan. Het eerste stukje van de Galapagos staat nu voor het eerst op het scherm van onze plotter, de boot TomTom. We beginnen in de buurt te komen. Nog 348 mijl te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Doldrums

Het is donderdag 14 maart, onze 4-de dag op zee. Rond de evenaar is altijd een zone met weinig wind, de bekende doldrums. Daar zitten we dus midden in. Het houdt niet over met de wind en helaas hebben we op dag 2 en 3 wel een hele knoop stroom tegen; één knoop is één mijl per uur. Het is erg frustrerend als je met moeite en veel trimmen van de zeilen net 3 knopen door het water gaat maar volgens de GPS blijven er nauwelijks 2 knopen over. Tsja, als je dan 900 mijl moet varen gaat dat lang duren……


Het laatste schip... Daarna zien we 6 dagen lang alleen water.

De motor gaat bij als we minder dan 2 knopen door het water gaan. We hebben geen eindeloze hoeveelheid diesel en even bijtanken midden op de oceaan zit er niet in. Sinds gisteren is er wat meer wind, maar ja ook deels tegen, dan moet de motor echt bij. Op dit moment zeilen we al weer ruim 12 uur, de stroom is niet meer tegen en we gaan zelfs rond de 3 knopen in de goede richting. Dat betekent dat we misschien wel een dagtotaal gaan halen van rond de 80 mijl! Een record, uitgezonderd de eerste dag. 

Al het roet en zand moet van de zonnepanelen af.

Met weinig wind is de zee kalm, dus het leven aan boord is comfortabel. We maken lekkere gelatine toetjes van al het fruit dat we hebben ingeslagen. We maken yoghurt uit melkpoeder en bakken vers brood. En natuurlijk is er veel tijd om te lezen. Nils is gelukkig aan het herstellen van zijn griepje. Er is zelfs tijd om de zonnepanelen schoon te maken. Als we dag en nacht zeilen, zijn zelfs onze super grote panelen niet genoeg. De stuurautomaat vraagt veel stroom en een deel van de dag valt het zeil over de zonnepanelen. Andere schepen hebben we al in 2 dagen niet meer gezien. Het voelt of we helemaal alleen zijn op deze grote plas! Gelukkig hebben we ieder ochtend om 09:00 uur met de SSB, de korte golf radiozender, contact met andere schepen via het Pacific Radionetje. Er zijn een behoorlijk aantal schepen op weg naar de Galapagos.

Een kleurige passagie, die het niet heeft overleefd

Er is wel leven in en boven de oceaan. We zien regelmatig vogels, zwart-witte boobies, een soort Jan van Gent. De dolfijnen komen bijna iedere dag langs en maken grote sprongen uit het water. Helaas blijven ze wel op een behoorlijke afstand van de Pélagie. Gisteren hebben we de vishengel uitgegooid en binnen een paar uur zat er tonijntje aan, net genoeg om een avond lekker van te eten. Vanochtend zien we een klein inktvisje op het dek, aangespoeld maar niet meer weg kunnen komen.
We blijven controle rondjes lopen en goed letten op zaken en geluiden die ineens anders zijn. Zo merken we dat het schip veel meer trilt als de bakboord motor aangaat. We kijken in de motorruimte maar zien niets. De volgende dag bij licht bekijken we de schroef eens goed. En ja, we zien iets blauws achter de boot hangen. Daar vereist inspectie onder water! Toevallig gaan we best hard, wel 4 knopen onder zeil, dus zomaar het water in gaan is er niet bij. We maken eerst maar eens een plannetje. Het water is niet koud, dus Hanneke wil het water wel in, Nils is nog een beetje ziek. Goed vastzitten is belangrijk, dus we halen een harnas onder het bed vandaan met lijnen om goed aan de boot vast te zitten. Ook de snorkelspullen komen te voorschijn. Nils draait de Pélagie tegen de wind in zodat het schip stil komt te liggen en Hanneke zekert zich aan de Pélagie, stapt over boord en gaat kijken onder water. Er hangt een lus van een touw om de Saildrive, dat is het stuk aluminium waar de schroef aan vast zit. Gelukkig zit er niets in de schroef. Binnen een paar tellen is het probleem opgelost. Nils zet de Pélagie weer op koers; Hanneke gaat douchen en alle gebruikte spullen afspoelen. Wat een werk om in 10 tellen een touw weg te halen!
Zo komen we onze dagen rustig door, we zijn al bijna halverwege. Al 386 mijl gevaren, nog 514 mijl te gaan.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Naar de Galapagos - dag 2 –Géén wind

Laatste blik op Panama-stad

Pakketje aangekomen, laatste boodschappen gedaan, de party was leuk, dus zondag ochtend 10 maart zijn we er helemaal klaar voor! We besluiten toch maar meteen naar de Galapagos te varen; de wind is niet je dat, als ie op is zetten we gewoon de motor bij.
Nadat we het anker hebben opgehaald en bekende boten op de ankerplaats goeiedag hebben gezwaaid, moeten we allereerst onze nieuwe windmeter kalibreren. Dat verloopt gelukkig allemaal goed. De wijzer wijst nu de goede windrichting aan. Na een uurtje lekker zeilen is de wind op. De motor gaat bij, maar die kan rond het middaguur uit. Met een lekker windje achter genieten we van een lekkere maaltijd op zee en een prachtige zonsondergang. Hier zo vlak bij het Panama kanaal is veel scheepvaart. Het is dus goed uitkijken. Nils gaat om zes uur naar bed; ons wachtrooster begint. De nacht is donker, het is nieuwe maan.
De sterren schitteren aan de zwarte hemel, ik denk zelfs het Zuiderkruis te zien. De boeggolf van de Pélagie licht fluorescerend op; er zijn kleine garnaaltjes of andere beestjes in het water die licht geven, wat je alleen ziet als het echt donker is. Ineens zijn er nog meer zilveren strepen in het water. Ik hoor een ademhaling en zie fluorescerende dolfijnen vormen die zilveren sporen treken door het water. Wat een betoverend gezicht!

De Pacific is héél rustig

's Ochtends is de wind een stuk minder. We willen de halve-winder opzetten, dat hele grote lichte zeil, om toch te kunnen blijven zeilen. Het is meer dan een jaar geleden dat we het hebben gebruikt, dus eerst moeten er natuurlijk nog een paar kleine reparaties worden gedaan. Als die een uurtje later klaar zijn, is de wind echt op! Nu staat de motor alweer een paar uurtjes bij. Volgens de gribfiles zou hier toch een beetje wind moeten zitten…. Nou ja we zien wel. Ondertussen hebben we stroom genoeg en kan de watermaker een paar uurtjes aan. Ook altijd handig.
Het lijkt erop dat Nils nu de griep krijgt, die ik net heb gehad. Hier op zee kan hij in ieder geval lekker veel op bed liggen, zeker als het zo rustig is als nu.
Wat een leuke berichtjes hebben we gekregen via onze Sailmail! Leuk om even met jullie contact te hebben, hier zo midden op de oceaan. Veel dank voor het meeleven.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

De laatste loodjes

Grote zeeschepen komen vlak langs onze ankerplaats

De klussenlijst vraagt meer werk en tijd dan gedacht en er komen (natuurlijk!) ok weer nieuwe dingetjes bij. Mijn nieuw gekochte stevige zeilbril verliest zomaar een poot en natuurlijk kunnen we het schroefje niet vinden!

Het helpt ook niet echt dat ik, Hanneke, een behoorlijke griep blijk te hebben opgelopen. Zondagavond in bed veel koorts, daarom was ik al zo moe, en die koorts blijft een paar dagen hangen. Gelukkig maar net boven de 37 graden, want in de tropen denk je bij hoge koorts en griep verschijnselen al gauw aan dengue, knokkelkoorts, en daar wordt een mens niet blij van!

Peltje beschermd tegen schavielen.

Nu donderdagavond is de lijst vrijwel af. We hebben een oplossing gevonden voor het goed ophangen van ons nieuwe Peltje. Die schuurde tegen de davits aan, maar een oud buiten-kussen, mooi groen, krijgt een tweede leven als stootkussen. Een paar dingen, zoals het poetsen van het roestvrij staal, is niet zo urgent en kan ook nog wel onderweg. En de kabel van de snelheidsmeter is er ook nog niet; tenminste de kabel die we besteld hebben in de VS. Gisteren belde alsnog de Raymarine dealer in Panama, dat hij een kabel voor ons had; redelijk geprijsd, die precies zou moeten passen. Dus nu hebben we er waarschijnlijk twee! Overigens, de snelheidsmeter doet het nu weer wel, hoe accuraat is dan natuurlijk de vraag, maar de GPS vertelt wel de snelheid over de grond. Morgen doen we de rest van de boodschappen, voornamelijk verse groenten en fruit.
De “Puddle Jump”, of de “Sprong over de Plas” is een Amerikaans initiatief voor alle boten die dat jaar de Pacific gaan oversteken, http://www.pacificpuddlejump.com/

Pélagie voor anker met de nieuwe groene anti-fouling
 

Ook hier in Panama worden in dit kader activiteiten georganiseerd. De afgelopen weken waren er 3 seminars. Ook wij hebben ons (gratis) ingeschreven en profijt gehad van de informatie. Eén bijeenkomst ging over het bewaren van etenswaren op een lange zeiltocht en waar je wat kunt kopen in Panamastad; altijd nuttig. Ook van de lezing over het “tuigage” (alles wat de mast omhoog houdt) hebben wij, zeil-amateurs, het nodige opgestoken. Bijvoorbeeld dat dit na ongeveer 10 jaar vernieuwd moet worden; de Pélagie is nu bijna 10 jaar oud! Dat gaat op het lijstje voor Australië.

A.s. zaterdag is er de vertrek Puddle Jump “party” voor alle bemanningsleden. Daar gaan we ook naar toe; het is altijd leuk andere zeilers met dezelfde bestemming te leren kennen.

Zondag is het plan om te vertrekken. Als de wind niet goed is om meteen door te varen naar de Galapagos, gaan we nog een paar dagen voor anker bij de eilanden hier voor de Panamese kust, de Las Perlas eilanden. We verwachten ongeveer 8 dagen te doen over de ruim 900 mijl van hier naar de Galapagos.

Goed internet, hoera!

We hebben enorm veel zin om weer lekker een eind te zeilen. Hoe mooi de schepen door het Panamakanaal ook zijn, we hebben het nu wel gehad met de zwarte roetdeeltjes die hun schoorstenen uitstoten. De Pélagie is alweer behoorlijk vies. Tot eind maart is hier de droge tijd, dus een lekker regenbuitje om alles schoon te poetsen is er nog even niet bij, maar dat komt vast wel weer. 

Vanaf zondag zijn we voorlopig alleen bereikbaar via ons Sailmail mailadres: PD8752@sailmail.com. Een berichtje vinden we heel leuk; graag alleen tekst en geen attachments. Die ontvangen we liever via ons Gmail adres wat we weer kunnen lezen in de Galapagos.

Boem, tegen de kant!

De Pélagie in de scheepslift

Dinsdag 26 februari varen we weg van onze ankerplek richting marina. Alle onderdelen zijn aangekomen, we gaan eindelijk op de kant. Bij het wegvaren merkt Nils dat de bakboord motor niet in zijn achteruit wil! Inderdaad de versnelling reageert niet, het lijkt er op dat de kabel (weer) kapot is. Gelukkig ligt er een reserve klaar, maar de marina moeten we wel in! Dit hebben we eerder bij de hand gehad, dus stel ik mij op in de motorruimte om de versnelling met de hand te bedienen, op kommando van Nils. We oefenen op zee tot we genoeg vertrouwen hebben op een goede afloop. Helaas op de afgesproken tijd vaart een ander schip de scheepslift in! En de marina reageert niet op onze oproepen. Er zit niets anders op dan weer naar buiten te varen. Als we een half uur later weer in de haven gaan kijken, blijkt er wéér een ander schip in de touwen te hangen! We willen graag aanleggen om eens te vragen hoe het nu zit, maar ja, ik Hanneke, kan maar op één plaats tegelijk zijn. Als ik de meerlijnen naar de kant gooi, is er niemand die de bakboordmotor van de Pélagie in zijn achteruit kan zetten. En ja hoor, boem…… onze bakboord voorpunt knalt tegen de steiger. Bááálen……..

Héél veel aangroei aan de Pélagie...

Uiteindelijk is de scheepslift vrij en krijgen we hulp bij het losgooien, zodat ik dit keer wel de versnelling kan bedienen. Gelukkig gaat alles goed, het is altijd weer spannend of de marina mensen weten wat ze doen. Eenmaal op de kant blijken we een deukje in de punt te hebben, maar verzekeren de mensen van de marina ons, dat kunnen ze wel repareren.

... met veel eeendemosselen

De aangroei van de Pélagie is niet om aan te zien;hele kolonies eendemosselen kijken uit hun schelpen waar dat lekkere water is gebleven…… We hebben geen medelijden, ze worden er allemaal afgeschoven.

Weer iets kapot!
Woensdagochtend balen we vreselijk als blijkt dat onze snelheidsmeter kapot is, de geleideplaatjes zijn afgebroken, misschien wel in de scheepslift. We zijn optimistich, ieder boot hier heeft een snelheidsmeter, dit onderdeel zal toch wel in Panama te leveren zijn? De lokale RayMarine dealer heeft het niet; hij denkt dat hij het wel in 2 dagen uit Amerika kan laten komen en zegt dat hij me morgen terug belt. Ik vertrouw het niet en bestel het direct zelf op internet via Miami. Ook nu weer is het onduidelijk of het nieuwe onderdeel compatibel is met het 10 jaar oude scherm. Gelukkig reageert de internet winkel alert op mijn vraag en bevestigen de compatabiliteit. De lokale Raymarine dealer belt dus niet terug!

Nils vlecht het anker in, voor de 2-de keer!

Heel veel werk

De dagen erop zijn we hartstikke druk om al het werk dat aan de Pélagie gebeurt in goede banen te leiden. Donderdag zijn er wel 10 man tegelijk bezig! De waterlijn van de Pélagie wordt alweer verhoogd, die schelpen groeiden immers net boven de oude anti-fouling. We kunnen iedereen nog net op tijd vertellen dat overal primer op moet, omdat we overstappen op een andere antifouling, die Australië-proof is. Kenneth heeft gereedschap nodig voor het motor onderhoud en wij proberen te snappen wat er gebeurt voor het geval dat. De versnellingskabel blijkt niet gebroken, maar is losgeschoten. Die zetten we weer vast en Kenneth stelt onze versnellingen bij zodat ze beter schakelen. We krabben de schroeven en saildrive af en zetten ze in de anti-fouling. Nils vlecht het nieuwe anker in en moet dat de volgende dag nóg een keer doen, omdat de leverancier de verkeerde ketting heeft bezorgd; we vonden hem al zo lang! De ankerketting krijgt merkjes zodat we weten hoeveel ketting we uitzetten.

Met de boor en radar de mast in!

De lokale Raymarine dealer, Protecsa, zet de nieuwe windmeter er in, en zowaar die werkt, hoera! De radar installatie is meer werk. De monteur moet in de mast nog de schroefgaten boren in de nieuwe aluminiumplaat. Onze kostbare nieuwe radar-ontvanger bungelt achteloos  aan een dun touwtje, eg hoor. Maar ook dit lukt al is het vrijdagmiddag 6 uur.

Slecht nieuws

Donderdagavond komt het slechte nieuws, met behulp van het tracking nummer zien we dat het nieuwe onderdeel voor de snelheidsmeter per vrachtwagen naar Miami is gestuurd, de “2 dagen delivery” die ik had gevraagd, geldt alleen voor pakketjes boven de 200 dollar, en dit onderdeel is “maar” 120 dollar. Nee ze kunnen het niet alsnog per airmail opsturen want het was het laatste onderdeel. Balen, balen, want deze installatie moet op het droge gebeuren. Nog 4 dagen op het land blijven liggen is wel heel duur; het hotel komt daar natuurlijk nog bij.
We slapen er allebei slecht van, maar de volgende ochtend hebben we een idee. Andere zeilers gaan naar een strand van een eiland voor de kust en zetten hun catamaran op het zand. Het getijde verschil is hier groot, ruim 4 meter en volgend weekend is het springtij. Dat kunnen wij natuurlijk ook doen, hopen we. Bovendien denkt Kenneth dat er een kans is dat de snelheidsmeter toch nog wel werkt zonder de geleide randjes.

De Pélagie is bijna klaar om het water ingereden te worden

Weer in het water

Alles op alles wordt gezet door iedereen om zaterdag rond 11 uur weer in het water in te gaan. De bovenkant van de Pélagie moet nog in de was worden gezet zaterdag ochtend. Nils en ik zijn alles binnen aan het opruimen als de Pélagie al begint te bewegen rond 10 uur. Ze “gooien” ons het water in, zelfs onze stoel staat nog op het land. Pas na veel aandringen wordt de bovenkant van de Pélagie alsnog afgemaakt terwijl we aan de steiger liggen. Maar dat moet worden gezegd, de Pélagie ziet er weer bijna als nieuw uit, een heerlijk gevoel.
Dus nu liggen we weer in het water van de frisse wind te genieten en denken dat we bijna klaar zijn om te vertrekken. Allereerst maken we maar eens een lijstje met zaken die nog gedaan moeten worden: er staan nog maar 18 acties op, variërend van alle lifelines terug op de Pélagie zetten, de belasting aangifte doen tot het weer tot leven brengen van onze watermaker! En natuurlijk zijn er nog de rest van de boodschappen. Ons pakketje komt woensdag of donderdag aan, dus we hoeven ons nog niet te vervelen. Ook is er deze week een behoorlijke depressie op de route naar de Galapagos, vanaf donderdag is de wind mogelijk gunstig om te vertrekken.
Maar vandaag, zaterdag, doen we het even rustig aan, we hebben behoorlijke spierpijn en moeie benen van de klussen. Dus vandaar dat ik nu lekker zit te typen. Straks genieten van weer een mooie zonsondergang!

Info voor zeilers

We gebruiken Airbox Express, www.airbox.com.pa, om pakketjes in te laten vliegen via hun adres in Florida. Prima, betaalbare, snelle service. Je moet je wel eerst aanmelden bij hun kantoor tegenover de El Rey supermarkt in Albrook. Daar haal je ook zelf je pakket op.
Er is een uitstekende cruisers guide van Panamastad, met alle nuttige adressen. Te downloaden via adres volgt.
De Flamingo marina is duur en helaas reageren ze nauwelijks op E-mail. Maar als je er langs gaat, zijn er goede afspraken te maken. Het werk aan de Pélagie hebben ze prima gedaan met een aantal extra’s zonder de kosten te verhogen. Victor spreekt prima Engels.