Het rugby team op de foto

De baai van Navigiri, links het dorp

Na alle belevenissen besluiten we toch zaterdag te vertrekken. We willen graag nog een dorp bezoeken en dat kan eigenlijk niet op zondag. Op de motor varen we verder langs de glooiende bergen van de noord kust van Vanua Leva omzoomd met mangroves en riffen, een prachtige tocht. Om half 3 zien we het dorp Navigiri in de verte liggen. We durven met de Pélagie niet al te dicht bij te komen, de baai is ondiep en vol met riffen. 

De kinderen helpen met Peltje, heel in de verte de Pélagie


Sevusevu, het aanbieden van de kava, kan nog net deze middag, dan kunnen we morgen misschien in het dorp naar de kerk. Dus trekken we ons niets aan van de donkere lucht boven ons, pakken de kava en onze nette kleren in en stappen in Peltje. We zijn net een paar minuten onderweg of het begint te regenen. We zijn niet van suiker, dus varen we door. Het gaat gieten, maar nu zijn we zo ver dat teruggaan ook geen zin meer heeft. Boem, de motor van Peltje raakt het koraal, in de regen zagen we dat niet aankomen, balen. De laatste 100 meter peddelen we dus maar. 

Het dorp Navigiri

Eenmaal op het modderstrand, trekken we onze nette rok en lange broek aan, maar we zien er natuurlijk niet uit met onze kletsnatte bloezen en druipend haar. Zelfs de kava hangt er slap bij. De kinderen komen al aan hollen, dus we vragen toch maar naar de „chief“.  We worden een huis binnen geleid waar iedereen klaarblijkelijk net heeft gegeten, en worden uitgenodigd op de mat te gaan zitten.

De Chief komt al snel binnen en we zetten de kava op de grond. Het engels is wat lastig maar gelukkig komt Sera binnen, die uitstekend engels spreekt en ons verder helpt. We vragen of we 2 nachten voor anker mogen liggen en morgen naar de kerk kunnen. Het is prima! Het ritueel is gauw klaar. Of we nog wat „groc“ willen drinken. Nils zegt ja, dus gaan we naar buiten naar net zo’n afdakje als in Nuqumu, het vorige dorp. Daar zitten al zo’n 25 mannen en 10 vrouwen gezellig bij elkaar op de mat rond een grote kava pot. We krijgen ieder een kokosnoot helft aangeboden en vertellen wat over onze reis. Helaas is het engels van de meesten beperkt, dus we stappen al snel op en zeggen dat we morgen graag terug komen. De kinderen lopen met ons mee naar Peltje, we maken ze blij met wat balonnen en gaan terug naar de Pélagie om droge kleren aan te trekken. 

De volgende ochtend zijn we om half 10 present voor de kerkdienst. Het meisje dat er gisteren nog zo haveloos uit zag, heeft nu een keurig staartje in haar haar en een mooie jurk aan. Ze brengt ons meteen naar de kerk. Daar oefent een deel van het vrouwenkoor nog even voor de dienst.

Van de dienst begrijpen we niet veel, maar we zijn wel erg onder de indruk van het mooie zingen. Vierstemmig zonder dirigent en hier zonder enige begeleiding. Eén vrouw neuriet een startdeuntje en iedereen valt in.

 

Het koor

Zangboeken heeft het koor niet, er wordt gezongen uit schriften die met meerdere mensen worden gedeeld. Halverwege de dienst wordt nog even een lied over geschreven. Ik vermoed dat in die schriften alleen de woorden staan, de melodie zit blijkbaar in de hoofden. Er is een klein aantal zangboeken voor iedereen. Wij krijgen er ook een in handen geduwd en kunnen zo twee liedjes mee neurien. We voelen ons erg welkom. 

Na de kerk op de foto

De meeste mensen zien er netjes uit, maar de kleren zijn niet zo kleurrijk en nieuw als die in Nuqubatu, het dorp zelf ziet er ook veel minder welvarend uit. Foto’s maken we vlak voor en na de dienst. Iedereen poseert enthousiast en wil zichzelf graag zien op het kleine schermpje van het fototoestel. We hebben veel plezier. Tot onze verrassing nodigt Sera ons uit voor de zondagslunch bij haar thuis, leuk! 

Nils met Sera, Fred en hun kleinzoon voor de kerk

In de woonkamer van haar huis ligt het tafelkleed al op de grond en staan de borden klaar. We maken kennis met haar familieleden en krijgen een ereplaats naast haar oude moeder van 82.

Zondagsmaaltijd

De maaltijd is lekker (vis, kool en taro) en erg gezellig, hier praten wat meer mensen Engels. Wij vertellen over onze reizen en zij vertellen over het leven in het dorp. Wij krijgen een lepel, maar de meeste tafelgenoten eten gewoon met hun handen. Er staat wel een kommetje water op tafel om je handen voor en na de maaltijd in te wassen. En natuurlijk wil iedereen op de foto. Gelukkig hebben we uit voorzorg wat kadootjes in onze rugzak gestopt, zodat we de familie blij kunnen maken met T-shirts, bellenblaas, pennen en schriften. 

Na het eten willen Sera en haar man Fred graag de Pélagie zien. Ook hun kleinzoon gaat mee. We passen allemaal net in Peltje, al heeft ons 5 pk motortje het wel moeilijk, Sera is niet een van de lichtsten. Op de Pélagie kiest Sera de foto’s uit voor de collage die we voor haar uit printen; daar is ze heel erg blij mee. Het afscheid is lastig zoals altijd, maar helaas we moeten weer verder; Australië is nog ver!

Rugby team in hun nieuwe tenue

Maandagochtend vroeg, we liggen nog lekker gezellig in bed, horen we stemmen rond de Pélagie. Sera is met de boot van haar neef terug gekomen en heeft een verzoek: of we alsjeblieft een groepsfoto willen maken van het rugby team in hun nieuwe tenue. Zeg daar maar eens nee tegen!

Eerst ontbijten we even snel met zijn allen en dan varen we weer terug naar het dorp. Het rugby team heeft inderdaad schitterende sportkleren, Heineken sponsort mee! Sera bedenkt de opstelling en ik denk goed om de lichtinval. Er wordt binnen en ook buiten gefotografeerd. Ze willen graag meerdere groepsfoto’s en ook individuele portretten. Het kan niet op, gelukkig is het allemaal electronisch! En natuurlijk moeten ook de familieleden die er rond lopen ook nog op de foto. We lachen wat af om al die leuke plaatjes op het fototoestel. Het is erg leuk om een van de beste zangers nu als rugby speler tegen te komen. 

Ontbijt voor het hele rugby team

Eindelijk zijn we klaar en gaat Sera mee naar de Pélagie om de foto’s uit te zoeken. Uiteindelijk gaat ze met een A4 groepfoto en een collage naar huis. Het rood van onze kleurencartridge is bijna leeg, maar dat mag de pret niet drukken. Om elf uur vertrekken we alsnog, met nog meer weemoed in ons hart voor al die aardige mensen in Navigiri. Maar...... ze staan wel allemaal op de foto.

Oh ja, ook onze vier vorige berichten hebben nu foto's. Dus kijk even terug.....