20.000 Dansers in Buton!

Pedole-dole ceremonie

Op  het feestterrein bij onze ankerplaats staan grote, open tenten. Hier vindt de Pedole-dole ceremonie plaats; zoals Andini, onze gids het zegt, de “natuurlijke immunistatie” van kinderen onder de vijf jaar. Een van de kinderen van een vroegere sultan was hierdoor genezen van zijn kwalen, daarom bestaat deze ceremonie nu nog steeds. 

Veel vrouwen en kinderen zijn er al vroeg en dragen schitterende prachtige traditionele kleding. 

Iedereen wil met ons op de foto, wat veel hilariteit en plezier geeft.  

De Regent en de andere bobo's op het podium

Nadat de Regent en andere hoogwaardigheidsbekleders de nodige toespraken hebben gehouden, worden onder hun ogen de kinderen ingesmeerd met lokale oliën en overgoten met melk van een kokosnoot.

De ceremonie zelf is interessant, boeiend om te zien dat er niet één set handelingen bestaat, maar dat blijkbaar ieder dorp of wijk zijn eigen gewoontes heeft.

Natuurlijke immunisatie

Andini vertelt dat de kinderen ook de normale inentingen krijgen. Zelf denk ik dat het placebo effect bij dit soort rituelen ook een grote rol speelt.

's Middags wordt een groot welkomst-ritueel gehouden. Traditioneel bieden vrouwen reizigers een schaal met lokale specialiteiten aan. Nu zijn er wel 2000 schalen te zien, de Regent is trots op dit record, zoals blijkt uit de diverse toespraken in oorkondes die worden getoond.

Veel schalen met eten, wat een welkom!

Gasten zoals wij worden uitgenodigd om bij hun favoriete schaal te gaan zitten. De moeder van Andini heeft ook een schaal, daar ga ik dus bij op de grond zitten, in de stellige overtuiging dat dit maar voor 10 minuten is. Alles staat klaar ze gaan vast zo beginnen. Niet dus, dit is Indonesië. De schalen moeten worden geteld, de toespraken moeten allemaal worden gehouden, pas dan mogen de schalen worden open gemaakt. Voor het zover is, zijn we ruim een uur verder en zijn mijn billen een beetje erg pijnlijk! 

Wel heb ik erg leuk met de moeder van Andini en haar buurvrouw gepraat. Zij met hun 100 woorden Engels en ik met mijn 40 woorden Indonesisch. Nils ondergaat het zelfde lot aan de overkant van het gangpad. 
Het eten op de schaal is lekker, maar niet bijzonder. We hadden al een heerlijke lunch gehad in het huis van de Regent. De gast wordt geacht te "ruilen". Dit is een manier om de familie van Andini wat geld te geven.

Eindelijk gaat de schaal open, naast mij Andini's moeder en haar zus.

20.000 Dansers en danseressen

Het grootste spektakel staat voor de volgende dag op het programma. 20.000 dansers zullen de "Bentana Butuni" (Buton Kasteel) dans uitvoeren. De vorige dagen hebben we al vrachtwagens vol scholieren naar het grote theater zien rijden hoog boven op de berg. Nu mogen we gaan kijken!

Onze auto's met chauffeur staan klaar en terwijl de 20.000 dansers langs de weg omhoog moeten lopen, worden wij, net als de bobo's, prinsheerlijk met een auto naar boven gereden. De locatie is prachtig! In de berg is een horizontaal vlak uitgehakt met de omvang van vier voetbalvelden. Het uitzicht is schitterend, over het water naar de volgende bergrug. Het doet me denken aan de theaters van de oude Grieken en Romeinen, die ook op zulke mooie locaties waren aangelegd.

Voor ons, bobo's en zeilers, staan prachtige tribunes klaar met een schaduwnet erboven. Meer dan de helft van de dansers moet in de zon wachten. Voor de rest van de toeschouwers is niet veel geregeld, die zitten gewoon op de rotsen. Er is fantastische live muziek met hele grote luidsprekers zodat iedereen op het immense veld alles kan horen.

Na het gebed zijn er een aantal toespraken, waarin de Regent uitgebreid wordt gefeliciteerd met dit record van 20.000 dansers wat natuurlijk vereeuwigd is in de nodige oorkondes.

Bijschrift toevoegen

Dan komen de eerste danseressen het veld opgerend! Ze vormen twee schepen en zwaaien bevallig met de sjaals die ze bij zich hebben. Het hele veld wordt gevuld met kleurige figuurtjes en beweegt als een geheel op maat van de prachtige, ritmische muziek. Wat een belevenis; wat een spektakel; heel bijzonder om dit mee te kunnen maken, het lijkt wel of we bij een opening van de Olympische Spelen zijn!

Op het eind worden alle zeilers gevraagd mee te dansen. Andini duwt me het veld op, net als de andere dansers door hun gids aangemoedigd worden, tot groot enthousiasme en plezier van iedereen. Zelfs de regent en zijn vrouw komen het veld op.

Als eindelijk de muziek stopt, komen er overal mobiele telefoons vandaan en moet ik met duizenden enthousiaste meiden op de foto. Allemaal willen ze mijn arm aanraken en er in knijpen om te kijken of die witte huid wel echt is! Nu begrijp ik hoe een filmster of koningin Maxima zich moeten voelen! Nils en de andere zeilers vergaat het niet veel beter. Eindelijk slagen we erin onze tribune weer te bereiken. Daar staat water voor ons klaar en worden voorbereidingen getroffen voor een prima lopend buffet als lunch. Wat weer een verwennerij!

Verbroedering met de Bobo's in hun prachtige traditionele kledij

De laatste dag staat een tochtje naar een druipsteengrot op het programma. Het is ruim twee uur rijden het binnenland in, leuk om meer van het eiland te zien. Overal, ook in de kleine dorpjes in het binnenland, worden nieuwe stenen huizen gebouwd, bestaande huizen krijgen een likje verf. Ieder dorpje heeft zijn school en natuurlijk een of meerdere moskeeën.  Er lijkt elektriciteit te zijn, maar water komt nog steeds uit een put, tenminste in het dorpje waar we de grot gaan bekijken. Het is wel een invasie: 12 vierwiel-aangedreven auto's en twee politieauto's rijden de onverharde hoofdstraat in! we worden gastvrij ontvangen in de schaduw van een stukje zeil; ieder krijgt een kokosnoot aangeboden om uit te drinken. De grot heeft mooie druipsteen formaties. Voor ongeveer 50 m is er licht middels een generator. Een aantal zeilers kruipen samen met de gidsen nog in een onverlichte gang.

Met alle gidsen op de foto

We gaan door naar een mooi stuk strand waar een simpele lunch uit plastic bakjes wordt geserveerd.

’ s Avonds Is er een afscheidsdiner in een restaurant. Het eten is simpel, maar de sfeer is prima. Iedereen zingt en danst mee met de jukebox, ook de lokale gastheren, echt een verbroedering, erg leuk!

Ook deze dag geeft Andini ons prima "gegidst". In de auto hebben we leuk kunnen praten. Ze wil wel naar onze volgende ankerplek komen Bau Bau, aan de andere kant van het eiland, daar woont haar grootmoeder. We stellen voor dat ze met ons meezeilt, dat vindt ze fantastisch! Ze slaapt bij ons op de Pélagie; de volgende ochtend om zes uur  varen alle boten als afscheid in formatie langs het huis van de Regent. Na een heerlijke rustige zeiltocht liggen we nu voor Bau Bau voor anker, Andini is naar haar grootmoeder. Morgen staan nieuwe gidsen op ons te wachten!

Na al deze fantastische ontvangsten, vragen we ons af waarom de lokale bestuurders zoveel moeite doen voor een klein aantal zeilers. We horen dat ze graag het toerisme willen promoten en vragen of we volgend jaar terug willen komen. We hebben twijfels of het geld voor deze evenementen aan ons zeilers goed is besteed. We weten nu al dat we waarschijnlijk niet terugkomen, maar natuurlijk kunnen we wel over deze fantastische, gastvrije mensen en  hun prachtige tradities aan onze achterban vertellen.