Heerlijk eten op de grond in Wakatobi

Voor anker bij Wanci

Om half zeven in de ochtend van woensdag 13 augustus zien we de ingang van de vaargeul naar het eiland Wangi–Wangi liggen. Het is een smalle doorgang door het koraal, maar gelukkig komt een bootje voor ons uitvaren. Wat een service. Speciaal voor ons zijn er moorings neergelegd voor de plaats Wanci.

Omdat Sam, de organisator van de Indonesië Rally, met ons is meegevaren, gaan we vrij snel naar de kant om hem af te zetten. Hier is een uitgebreid welkomst comité, er zijn de jongens die alle boten helpen met binnenkomen, er zijn een tiental jonge studenten die graag hun Engels met ons willen oefenen en ons wegwijs maken, de officials klaren ons gemakkelijk in en een drietal mensen organiseert tochtjes voor ons. Het kan niet op.

Zowel leerkrachten als kinderen willen dolgraag met ons op de foto

Die ochtend lopen we met een drietal gidsen heel gezellig over de markt, we denken dan nog dat we etenswaren moeten kopen. We lopen langs een aantal scholen, even binnen kijken is geen probleem. De klaslokalen liggen rond een schoolplein en zijn zijn eenvoudig ingericht. Eén school heeft een bibliotheek, waar een paar kasten met tijdschriften staan. Boeken zien we er niet. De kinderen zitten op de grond te dammen met schaakstukken. Iedereen is enthousiast over ons bezoek en wil met ons op de foto. We hebben allemaal heel veel plezier.

We worden ontvangen met een ere-haag

Nu zijn we toch wel moe, we gaan even bij slapen op de Pélagie. Niet te lang want om twee uur staat ons eerste tochtje op het programma. Met een bus rijden we een half uurtje het binnenland in. We worden ontvangen door een erehaag van jongens in traditionele dracht. Het plein van de plaatselijke lagere school is omgetoverd tot een ontvangsthal. Bamboe palen dragen palmbladeren zodat we schaduw hebben en ook op de grond liggen netjes palmbladeren als tapijt. 

De ouderen van het dorp zitten al op ons te wachten

Traditionele muziek van trommels en een gong schept een gezellige sfeer. De ouderen van het dorp, ongeveer 15 mannen met ernstige gezichten, zitten al op ons te wachten in hun prachtige traditionele kleding en hoofddeksels. De dorpelingen zelf staan er in grote getale omheen om ons te bekijken. Na een welkomst-speech wordt er gebeden en krijgen we allemaal zelf gemaakte versnaperingen aangeboden. Lekker.

Er wordt een traditioneel knikkerspel gespeeld, natuurlijk moeten wij ook meedoen tot grote hilariteit van iedereen, lachen geblazen.

Een zestal meisjes, zwaar opgemaakt, in prachtige glanzende kostuums, dansen sierlijk op de muziek. Daarna moeten wij natuurlijk ook meedoen net als een aantal andere toeschouwers. Weer veel lachen en hilariteit; we genieten allemaal. Via een prachtig uitzichtpunt rijden we terug naar de haven, wat een geslaagde middag.

Er is geen activiteiten gepland voor de volgende ochtend, op ons verzoek regelt de organisatie een viertal auto’s en gaan we snorkelen. Het is prachtig, het koraal groeit naar beneden langs een verticale muur. 

We zien wéér nieuwe soorten vis

Het zicht is fantastisch en er is heel veel vis; grote scholen hele kleine visjes, tientallen soorten iets grotere vissen, zelfs een aantal grote roofvissen en drie barracuda’s! Een zeeslang zwemt sierlijk vlak voor mij naar boven om adem te halen en zwemt weer terug om tussen het koraal verder te scharrelen.

Dansers met de speer in hun hand

‘s Middags rijden we naar een ander dorp. Vlak voor de oude moskee uit 1450 staan de stoelen voor ons klaar. Op het terrein ervoor worden een aantal krijgsdansen uitgevoerd, begeleid door trommels. Mooi. 

Het eten staat al klaar, de ouderen zitten al op de grond, of we maar willen aanschuiven

Alle zeilers worden uitgenodigd naar een apart gebouw te komen. Daar zitten de ouderen van het dorp al klaar in kleermakerszit op de vloer in hun traditionele gewaden. Het eten, wel 30 schalen, staat in het midden uitgestald. Wij worden uitgenodigd om aan de andere kant te gaan zitten en na het traditionele gebed, van het eten te nemen. Het is heerlijk; wel een beetje scherp voor mijn smaak, maar een aantal groentegerechten, zoals boontjes met taugé en pinda’s is verrukkelijk. Meisjes in prachtige kledij schuiven steeds maar weer nieuwe schotels naar ons toe. Zelfs hele krabben worden geserveerd. Er is ook een heerlijk frisse, koude kokos melkdrank met fruit-jelly. Wat een weelde, wat een speciale, gastvrije ontvangst. 

Ook sommige toeschouwers zien er prachtig uit

Ook aan de rest van het dorp worden versnaperingen uitgedeeld.Na het eten is er nog een demonstratie “been-vechten”. Het ziet er spectaculair uit, alle omstanders genieten mee. We moeten nodig terug, ‘s avonds wordt ons door de organisatie een galadiner aangeboden in een luxe resort. Het is wel ruim een uur rijden in een slecht geventileerde bus over hobbelige wegen, maar je moet er wat voor over hebben. Het eten valt ons eigenlijk tegen, al is er voor iedereen een halve kreeft; ‘s middags was het lekkerder! Maar nu zitten we comfortabel op stoelen, ook wel weer fijn. Alle schippers krijgen een prachtige oorkonde aangeboden en alle bemanningsleden een mooi hand-geweven sjaaltje. Het houdt niet op. 

Met de danseressen op de foto op mijn 62e verjaardag

We zien een traditionele dans met life muziek. Ook hier worden we uitgenodigd om mee te dansen, gezellig.

De mooie houten boten worden hier gewoon naast het huis gebouwd

De volgende ochtend rijden we naar de haven wijk. Hier wordt een offer gebracht aan de zeegoden. De dubbele kano met een platformpje er op, komt aanvaren. 

Met muziek en dans offeren aan de zeegoden

De trom slaat, de meisjes dansen en de oudere vrouwen bereiden het offer, dat in zee wordt geplaatst. Een sfeervol gebeuren.

‘s Middags varen we met z’n allen in een traditionele boot naar de overkant van de baai. Het scheepsmaatje stuurt de boot met zijn voeten; zijn hoofd komt net boven het dek uit zodat hij wat kan zien; de kapitein kijkt toe.

We mogen de inwijdingsceremonie meemaken van jonge meisjes die nu vrouw zijn geworden. Ze zijn allemaal schitterend aangekleed met een enorme hoofdtooi met goud en bloemen. De moeders en tantes juichen en schreeuwen enthousiast, maar de meisjes zelf zien er beduusd en ernstig uit. 

 

 

  

Later vertelt onze gids dat ze gedurende de voorbereidingsperiode niet naar buiten mogen en drie nachten verplicht moeten slapen op één zij en daarna drie nachten op de andere zij. In deze periode mag alleen gestampt maïsmeel gegeten worden.

We worden allemaal naar buiten gedirigeerd, de meisjes stappen in een bak op hele grote bamboe staven. Zo’n 20 jonge mannen van het dorp, zwiepen de bak omhoog; de meisjes vinden het heel eng, maar gillen is er niet bij. 

Tot slot worden alle meisjes rondgedragen of rondgereden door het hele dorp. Eindelijk kan er een lachje af bij de nieuw-bakken dames.

Natuurlijk moet hier ook worden gegeten, hele stapels snacks staan de hele middag al klaar netjes beschermd voor de vliegen door een groot stuk stof. 

De meisjes worden het hele dorp rondgedragen

Wij zeilers worden uitgenodigd in het grote huis van een van de belangrijke mannen hier. Daar staat voor ons een hele rijsttafel klaar , die we natuurlijk weer een kleermakerszit op de grond verorberen in een van de kamers in het huis. Het is weer heerlijk, de salade van jonge papaja, kool en pinda’s vind ik het lekkerst. Nils geniet ook erg van de gebakken vis en gestoofde inktvis.

Met de kooksters van de rijsttafel op de foto

De vrouwen ruimen de borden af; in mijn beste “Bahasa Indonesia” vraag ik ze of zij hebben gekookt. Dat is zo en ik kan ze een compliment maken dat het heerlijk was. Nu komt mijn Indonesisch toch nog van pas, want zij spreken geen Engels.

Wat weer een interessante en leuke middag met lekker eten! Nee, koken doen we hier niet, genieten des te meer.