Carnaval in Alor

Oefenen voor de optocht

Op woensdag 5 augustus varen we de inham in waar op het einde Kalahabi ligt, het grootste dorp/stad op Alor. Het is een prachtige tocht langs imposante, hoge groene hellingen met aan de voet soms een klein dorpje waar de moskee bovenuit steekt. Op veel plaatsen liggen houten platformen in het water, deze worden gebruikt om te vissen. Er hangt een net onder wat regelmatig geïnspecteerd wordt of er al vis in zit.

Er liggen al zo’n 40 schepen voor anker, een mooi gezicht. Het is er diep, we liggen op 20 meter! Het dorp heeft voor ons zeilers speciaal een tijdelijke steiger gebouwd, zodat we onze bijbootjes kunnen parkeren: een prima service waar we slechts eenmalig zeven dollar voor hoeven te betalen. Omdat de Rally alle papieren al heeft doorgestuurd, hoeven we ons alleen maar op de kade te melden. Hier is een eenvoudig ontvangst-kantoor ingericht, er staat een soort partytent met een houten bureautje er onder en onder de grote boom staan plastic stoelen in de schaduw.

Traditionele kleding

We nemen een kijkje op het sportveld waar ontzettend hard wordt gewerkt aan de laatste voorbereidingen voor het “Carnaval” voor morgen. We weten niet wat we ons voor moeten stellen bij de term carnaval in een moslimland, hoewel hier een deel van de bevolking christelijk is. Op het veld worden overal “stands” gebouwd, voornamelijk van bamboe. Wat een veelzijdig materiaal: als je het rond laat heb je stevige poten, als je het splijt heb je kleine latjes. Wil je een kleurtje, dan spuit of smeer je er zo wat verf op. Iedereen heeft ontzettend veel plezier. Er hangt een groot plakkaat van wel 10 bij 5 m, dat ons zeilers van harte welkom heet!

Krijgers vol bepakt

De volgende dag worden we om drie uur op het sportveld verwacht. Het is er vol, ook de straten eromheen. Het carnaval blijkt een grote, bonte optocht zijn van wel meer dan 30 groepen. De meeste groepen komen uit een naburig dorp in hun traditionele kledij: veel-kleurige ikat rokken en omslagdoeken. Sommige groepen bestaan uit vervaarlijk uitziende krijgers met pijl en boog die een krijgersdans uitvoeren voor het podium. 

Andere groepen dragen schitterend geborduurde kleding; wat een kleuren, wat een lust voor het oog. Natuurlijk is er ook muziek, traditionele gong en trommelinstrumenten worden meegedragen, maar er zijn ook twee moderne drumbands, compleet met majorettes! Zelfs de politie en militairen ontbreken niet.

Wij zeilers zijn de eregasten en zitten vlak achter alle hoogwaardigheidsbekleders op plastic stoelen onder een schaduw-dak van plastic. Na het defilé beginnen de toespraken, ik probeer onopvallend op te staan om al die prachtig aangeklede mensen die nu op het terrein rond lopen, te bekijken, maar dat is niet de bedoeling. Toespraken zijn belangrijk en moeten met eerbied worden beluisterd, ook al snap je er niets van. Gelukkig vertaalt de presentatrice op het podium een deel ervan in het Engels: de samenvatting is dat ze ons welkom heten en blij zijn dat we er zijn om het toerisme te promoten. Uiteindelijk kunnen we rond lopen; de prachtig uitgedoste strijders toen hun krijgsdans ook voor de toeschouwers op het veld, schitterend! 

De vrouwen maken de prachtige omslagdoeken met de hand

Er is een hele groep vrouwen die weeftechnieken demonstreren; wat een detailwerk, wat een aandacht en concentratie om geen fouten te maken. We lopen langs de stalletjes, die er nu prachtig afgewerkt uitzien. Er wordt informatie gegeven over natuurbescherming, politie of gezondheid; Nils laat zijn bloeddruk meten en krijgt een mooie button. Streekproducten en handenarbeid worden verkocht. Het is gezellig druk, dit feest is niet alleen voor de zeilers maar vooral ook voor het hele eiland.

De dansgroep poseert; ik moet erbij!

Wij moeten helaas terug om ons om te kleden voor een galadiner bij de gouverneur thuis. Als verrassing worden een aantal van onze zeilers uitgedost in de plaatselijke kledij, een mooi gezicht. Het eten staat klaar op grote tafels, wat een gastvrijheid. Ook alle gidsen en mensen die voor de organisatie hebben gezorgd zijn uitgenodigd. Na de onvermijdelijke toespraken en een elegant dansoptreden en krijgen we allemaal (weer) een prachtige, lokaal geweven omslagdoek. Dan brengt de bus ons weer naar de kade, langs het sportveld, waar het feest nog in volle gang is!

 De volgende dag is er een tour georganiseerd voor zeer bescheiden bedrag. Nils en ik zijn de enige zeilers! We hebben de bus voor ons zelf, naast de drie (!) vrouwelijke gidsen en een mannelijke begeleider. De gids spreekt prima Engels, wat een weelde.

Welkomst-dans

We rijden naar het dorpje voor onze eerste ankerplek, waar we worden begroet door een traditionele dans van de vrouwen. We dansen mee. Met een lokaal, overvol bootje steken we over naar het eilandje Kepa. Daar vindt een traditionele ceremonie plaats; de lokale bevolking “offert” voedsel aan de zee-geesten. Rijst wordt gekookt in grote plannen op houtvuren, een groot stuk vlees, een geit?, wordt geroosterd. Er zijn een paar honderd mensen.

Héél veel mensen  bij de offer-ceremonie

In gevlochten rieten mandjes wordt door de oudste vrouwen van het dorp een balletje rijst, een stukje vlees en wat betel noten mooi gerangschikt op een groen blad. De oudste mannen van het dorp roepen de geesten aan, gedurende 10 minuten kijkt iedereen ernstig voor zich uit. Daarna worden de offerandes op de rotsen in de branding geplaatst en verdwijnen zo in zee.

Het eten wordt aan de zee toevertrouwd

Dan wordt de rest van het voedsel verdeeld onder alle aanwezigen, ook wij moeten mee-eten. Het is bijzonder om dit mee te maken, dit is geen toeristisch gebeuren, dit is echt een plaatselijk gebruik.

Na afloop moet iedereen terug naar het vasteland. Overvolle lokale boten varen af en aan, ook weer apart. Na een snorkel en lunch op het strand keren we vol indrukken terug naar de Pélagie.

Sam, onze vaste Sail-Indonesia begeleider komt aan boord van de Pélagie. Hij gaat met ons mee naar de volgende ankerplaats, we vertrekken de volgende ochtend om drie uur. We hopen er met een nachtje doorzeilen te zijn. Bij het hijsen van het grootzeil, blijkt de buitenkant van de grootval versleten te zijn. Dit touw wil niet meer door het blok! Nils bedenkt een oplossing en gelukkig hebben we een reserve val (touw) aan boord. Een half uurtje later is het probleem opgelost. Helaas valt, tegen de voorspelling in de wind weg. Nu aan het eind van de tweede nacht komt Wakatobi in zicht, nadat we heel hard ons best hebben gedaan om de Pélagie af te remmen. Ook hier willen we niet in het donker aankomen. Weer een nieuwe bestemming!