 |
| De militaire parade op onafhankelijkheidsdag |
Het lijkt wel of alle dorpen ons zeilers graag willen ontvangen. Op zaterdag 16 augustus rijden we naar een kustdorpje, waar een prachtige plek aan het strand onder de kokospalmen voor ons in gereedheid is gebracht. De ouderen zitten er al, en ook wij worden na een half uurtje op stoelen, uitgenodigd om met hen in de kring te komen zitten op de kokosbladeren.
 |
| Alle ouderen krijgen een symbolisch bedrag van de Indonesische regering als dank voor hun gebed |
Eerst het standaardgebed, daarna komt een vertegenwoordiger van de regering, ook in traditionele dracht, alle ouderen een envelopje aanbieden. De gids vertelt dat dit een klein, symbolisch geldbedrag is, ongeveer twee euro, om de ouderen te bedanken dat ze ook voor de Indonesië staat hebben gebeden. We krijgen allemaal een snack aan geboden, vervolgens worden er twee traditionele spelen gespeeld.
 |
| Voet olleybal onder de palmen |
De eerste gaat om behendigheid met kokosnoten, daarna een soort volleybal met de voeten met een rotan bal. Wij zeilers moeten ook meedoen, wederom tot grote hilariteit van ons allemaal.
Daarna staat de rijsttafel klaar, het is weer heerlijk en we wennen zelfs aan het op de grond zitten. Die middag heeft de organisatie niets voor ons georganiseerd, we gaan zelf snorkelen met het grootste deel van de groep. Het is weer prachtig, dit keer ziet Nils een zeeslang, ik geniet van meer nieuwe soorten vis.
Onafhankelijkheidsdag.
Vijf dagen na de overgave van Japan, verklaarde Indonesië zich op 17 augustus 1945 onafhankelijk. Na een heftige en bloedige strijd heeft Nederland deze onafhankelijkheid pas in 1949 erkend. De eerste datum wordt hier ieder jaar uitgebreid gevierd. Al dagen lang zien we steeds meer vlaggen verschijnen in de dorpen waar we doorheen rijden, ook in Alor. Wij zeilers worden hier in Wanci verwacht op het sportveld, annex paradeterrein. We moeten gaan zitten op een ereplaats, nog voor de vrouwen van de hoogwaardigheidsbekleders. Dat is jammer voor hen, wij zijn een kop groter.
 |
| De schoolmeisjes zingen, allemaal met een witte hoofddoek en een rood bandje. De Indonesische vlag is rood wit. |
Als we op het terrein aankomen, staan de delegaties van de verschillende scholen al in het gelid, net als de drumbandband. Na een openingslied van de kleine meisjes, beginnen de speeches, aangekondigd door een prachtige roffel van de drumband.
 |
| De bobo's op het "toneel" om te speechen, te luisteren en de parade te bekijken |
De militairen in smetteloos witte uniformen, zowel mannen als vrouwen, de laatsten in rok en witte kniekousen, marcheren in strak gelid over het veld. De vlag wordt gehesen met het nodige vertoon. De drumband, geleid door een vrouw, besluit het officiële gedeelte met een aantal leuke marsen, compleet met majorettes en vlaggen-zwaaiers. Het is zeker lang genoeg voor de schooljongetjes, die beginnen hoe langer hoe meer te klieren, ipv in het gelid te staan. Toch knap dat ze het zo’n 2 uur hebben volgehouden!
 |
| Met de burgemeester op de foto, Nils zwaait enthousiast met de Nederlandse vlag |
Ook hier wil iedereen met ons op de foto, tot de burgemeester toe. Er heerst een leuke sfeer.
 |
| Ook de belangrijke mensen willen met ons op de foto; we hebben veel plezier samen |
Die avond zijn we uitgenodigd bij de burgemeester thuis.
Wijs geworden (denken we) eten we niet van te voren, maar gaan met zijn allen
gezellig borrelen op een van de schepen hier. Helaas, dit keer geen eten, wel ligt
op iedere stoel een klein kartonnen doosje met een snack; een magere
avondmaaltijd. De avond bestaat grotendeels uit speeches, niet vertaald, medaille-
en prijsuitreikingen. Alle betrokkenen bij de onafhankelijkheidviering zijn er.
Een dansgroep laat traditionele dansen zien met live muziek. Na afloop moeten
alle zeilers meedansen net als de militairen en de leden van de drumband en
alle andere aanwezigen. Dat is het leukste deel van de avond, vooral de
mannelijke militairen hebben veel plezier met een aantal vrouwelijke zeilers
Huizen op palen aan de rand van Wanci
Snorkelen op Hoga
We maken het niet zo laat, de volgende dag staat een tochtje met een traditionele boot naar het eiland Hoga op het programma. De tocht erheen duurt geen anderhalf uur zoals gezegd, maar bijna drie uur. We zitten op de houten planken van het bovendek, onze billen zijn een beetje gekneusd, maar het uitzicht en de tocht langs de eilanden is mooi! Hoga is een vakantie-eiland, de bewoners van het naburige eiland exploiteren vakantiehuisjes, eco-toerisme. Er staan er wel zo’n 50: allemaal helemaal leeg en niet erg goed onderhouden! Er wordt nu een nieuw resort gebouwd verderop op het eiland…… Men komt hier om te duiken, deze ochtend gaan inderdaad zo’n 15 duikers te water, ze zien eruit als lokale toeristen.
 |
| Hoga Island |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten