Nog meer fantastische gastvrijheid!

Ceremoniele kano

Op dinsdag 19 augustus is er een belangrijke ceremonie in Wanci om de “watergeesten” gunstig te stemmen, zodat er voorspoed zal heersen de wijk. De ouderen hebben een nieuwe traditionele kano gemaakt, een uitgeholde boomstam, die nu gevuld gaat worden en zal worden toevertrouwd aan de zee.

Veel rijst, cassave en prachtige poppen

Als we ‘s middags op het feestterrein aankomen, staat de kano met bamboe zijleggers al klaar met aan beide uiteinden een grote mannelijke en vrouwelijke, prachtig aangeklede pop. Na het traditionele gebed, waarbij de ouderen en wij zeilers op de grond zitten en de rest van de wijk om ons heen staat, wordt de kano door de oudere vrouwen gevuld: een grote teil mais, cassave, bananen en hele zak met rijst. Ook wij moeten een handje rijst in de kano gooien: dat brengt geluk! Prachtig aangeklede poppen worden tussen al het eten in de kano gezet.

Onder tromgeroffel wordt de kano op de schouders van wel 20 jonge mannen gehesen, die eerst 10 rondjes maken op het kruispunt bij het feestterrein. Dan gaat het richting zee, toch nog een stief kwartiertje lopen. De politie heeft de straten afgezet. Overal kijken buurtbewoners toe. 

Tien rondjes draaien op de rontonde

Op de rotonde worden nog eens 10 rondjes gedraaid. Het is warm, de kano is zwaar, de dragers hebben het zwaar. Gelukkig is er verkoeling voorhanden, omstanders gooien plenzen water over de dragers heen. Aangekomen bij de zee lopen de dragers met de kano gewoon het ondiepe water in, pas na een paar honderd meter kunnen ze niet meer staan en wordt de kano, met alle waardevolle zaken er in, tot zinken gebracht. 

Onbevreesd het water in...

Het is vlak bij de pier, dus goed te zien voor de honderden omstanders. Wij lopen terug naar het feestterrein, waar alle betrokkenen een maaltijd wordt aangeboden, tot de politieagenten aan toe.

Een indrukwekkende ceremonie, hele zakken voedsel en al die prachtig aangeklede poppen: een behoorlijke investering voor een wijk!

Al onze dagen in Wanci zijn we vergezeld van onze gidsen. Nu op de laatste dag nemen we nogmaals een groepje mee naar de Pélagie om ze ons “huis” te laten zien. Dat vinden ze geweldig! Als ik ze terug breng, koop ik nog wat groenten voor onderweg, de volgende ochtend om zes uur willen we vertrekken naar onze volgende ankerplek bij het eiland Buton. Daar zijn we dan eigenlijk een dag te vroeg, denken we. We kijken er naar uit om daar een dagje rustig rond te wandelen, zonder direct drie gidsen om ons heen te hebben!

Het is een heerlijke zeildag, de stroom is mee, de rustige wind van achteren houdt ons grote licht-weer zeil, de genaker, lekker gevuld.  

Bij het "zwembad" van Buton

In Buton wordt op ons gewacht; al drie uur voor onze aankomsttijd herhaalt het “Buton Informatie Centrum” ieder kwartier op kanaal 16 van de marifoon de coördinaten waar we naartoe moeten en roept ons op om vooral te antwoorden. De kustwacht vaart naar ons toe en begeleidt ons naar binnen! Vijf minuten nadat we ons anker hebben uitgegooid is de douane al aan boord. Gelukkig hebben we genoeg kopieën van alle benodigde papieren, het inklaren is zo gebeurd.

Aan de kant is een heel feestterrein ingericht met tenten en muziek. We gaan toch maar even kijken, er is speciaal voor ons een dinghy steiger gebouwd met een trap de pier op. Als we met Peltje aankomen, worden onze lijnen meteen aangenomen. Ook hier staan gidsen klaar, maar gelukkig spreken Andini en Salam goed Engels. We maken een heerlijke wandeling met prima uitleg langs de mond van een riviertje, dat in een zwembad is veranderd.

Er is voor deze avond een welkomstdiner georganiseerd, helaas zijn wij de enige zeilers; er zijn wel een twintigtal lokale mensen om ons welkom te heten! Nils en ik voelen ons een beetje verloren, maar we lachen gewoon alle onzekerheid weg. Het eten is lekker en de traditionele dansen met live muziek interessant en weer anders als we eerder zagen.

De keuken van Andini's huis

De volgende ochtend staan onze gidsen er meteen; we willen graag iets meer van het eiland zien en vragen of er ook bussen zijn. Bussen? Er staan auto’s met chauffeur klaar voor de zeilers, dus of we maar willen instappen! De lokale regering betaalt, wat een luxe. Eerst gaan we naar een grote markt waar je alles kunt kopen: we hebben nog veiligheidsspelden nodig (die op de Pélagie zijn ondertussen verroest) en ik zoek nog een lange rok; iedereen ziet er hier zo prachtig uit, ik wil een beetje mee kunnen doen. Prima geslaagd lopen we een uurtje later de markt weer af, na natuurlijk ook nog alle groentes en vis bekeken te hebben. Als je vissoorten wilt zien, kun je gaan snorkelen. Je kunt hier ook naar de vismarkt gaan en dan kom je alle soorten vis tegen van heel klein, een centimeter, tot heel groot anderhalf meter grote tonijnen, en alles daartussen in.

Het oude heiligdom van de Sultan

We rijden naar een oud, vervallen buitenhuis met prachtig uitzicht: hier heeft de sultan vroeger gewoond. Andini laat ons haar huis zien, haar twee broers kijken televisie, haar moeder komt net onder de douche vandaan. Vroeger kookten ze op hout onder een afdakje in de tuin; nu koken ze op gas, gewoon op de keukenvloer. In de woonkamer staat een grote koel-diepvriescombinatie.

We bekijken de visserijhaven: een grote pier met wel vijf grote houten vissersboten en rijden door een aantal dorpen met overal scholen en moskeeën. In een dorpje aan het strand wordt naast een huis een grote houten boot gebouwd.

In het buurtrestaurant van Andini

Andini brengt ons naar haar favoriete buurtrestaurantje, warong, waar we genieten van een gado gado voor mij en haar; Nils heeft kip en rijst en mag wat van de lekkere huis-sambal meenemen naar de Pélagie. Na een kort uurtje uitrusten op de Pélagie rijden we ‘s middags naar een locatie waar asfalt wordt gewonnen, bekijken we een kleine waterkrachtcentrale en wandelen we op een prachtig breed strand. We hebben het gevoel dat we het halve eiland hebben gezien, leuk en interessant.

De dansen blijven prachtig en bijzonder, vind ik

Ondertussen zijn de acht andere schepen aangekomen en is er ‘s avonds het echte, uitgebreide welkomstdiner. Na ruim een uur wachten op de bobo’s kunnen we eindelijk eten. 

De regent, burgemeester, schuift aan bij onze tafel; Nils en ik worden verplaatst naar de tafel met de andere bobo’s. Zij hebben blijkbaar al gegeten, wij hebben net ons bord vol geschept en moeten/willen een conversatie voeren zonder dat de bobo’s veel Engels kennen! Gelukkig vertaalt Andini, onze 40 woorden Bahasa Indonesia gebruiken we allemaal. De vrouwelijke secretaris van het ontvangstcomité blijkt nog redelijk wat Engels te kennen. We hebben weer veel plezier en leren elkaar een beetje kennen. Hier krijgen we een prachtige, handgeweven lap stof aangeboden, die als rok kan worden gedragen.

Er zijn weer kleurige, traditionele dansen, ik blijf ervan genieten ook van het enthousiasme waarmee de trommelaars bezig zijn. Alle zeilers worden uitgenodigd om mee te dansen, het wordt een heel gezellige avond.