VIP onthaal in Benteng

Met alle dansers en trommelaars op de foto

Op dinsdag 9 september is het maar 25 mijl om in Benteng te komen. Als Julie en Mike van de Sirius ons aanbieden om van hun kano's gebruik te maken, zeggen we geen nee. We peddelen nogmaals langs de schitterende rotsformaties van deze kust. Het allerleukste is dat mijn ellebogen niet protesteren bij deze inspanning, het dus gaat langzaam beter!

In Benteng is weer internet, heerlijk om even e-mail op te halen en het nieuws te volgen. Als we naar de kant gaan, blijkt ook hier een heel feestterrein te zijn ingericht. We worden heel hartelijk ontvangen en lopen langs de stalletjes met lokale lekkernijen en handenarbeid. Leuk om te zien, we kopen natuurlijk een paar kleinigheden. We lopen het stadje in. 

Oefenen in spijkerbroek

Bij het sportterrein wordt geoefend. De drumband in vale T-shirts en broeken, speelt enthousiast en de lokale trommels staan klaar. Een grote groep jongens van een jaar of 10 staat in de rij en oefent hun dans onder leiding van hun leraar. Wat oudere meisjes komen heel bevallig aan dansen, gewoon in hun spijkerbroek. Het is erg leuk om iedereen in hun dagelijkse plunje zo bezig te zien.

Voor anker bij Benteng

Om half 8 's avonds zijn we terug in nette kledij; er wordt een kleine openingsceremonie gehouden. Na een aantal toespraken voeren acht jongens van een jaar of 10 een sierlijke dans op, begeleid door lokale trommelaars. Na een korte wandeling over het feestterrein neemt het hoofd van het toeristen-bureau ons mee naar een restaurant, waar snel veel schotels op tafel worden gezet. Ik heb altijd een beetje probleem met het eten hier, het is voor mij vaak te heet, te veel sambal. Maar meestal zijn er wel een of twee schotels acceptabel, dit keer is de vis lekker! 

In onze luxe airconditioned bus

De volgende dag is er voor ons een toertje over het eiland georganiseerd. Een luxe bus met grote ramen en zelfs airconditioning komt voorrijden. Eerst rijden we naar een lokale markt, altijd leuk! Dan moet de bus nog "tanken". Benzine en diesel verkopen is hier in Indonesië een staatsmonopolie van Pertamina. Er zijn relatief weinig tankstations, daarom zien we op alle eilanden kleine tankjes met diesel en flessen met benzine langs de weg te koop staan. De bus stopt bij zo'n plek en de chauffeur koopt twee tankjes diesel. Een volgend tankje wordt gevuld uit een groot open vat, gewoon met een schep. Hoezo schone diesel. . .

Alles koop je op de markt; een koelkast is er niet

De rit over het eiland is erg interessant. De kustweg is bijna helemaal bebouwd, veel huizen zijn van hout, er wordt veel bijgebouwd en er staan al prachtige stenen huizen. Bentang is erg groen; rond de huizen staan planten en bloemen, in de tuinen en achter de huizen groeien heel veel kokospalmen. Overal staan scholen, ook in de kleine dorpjes. Het vliegveld heeft een verlengde startbaan gekregen, de geasfalteerde weg moet er omheen. Blijkbaar was het geld op; de omweg is hobbelig en onverhard; daarna gaat de asfaltweg gewoon weer verder. De middelbare scholieren moeten nu ruim een kilometer extra lopen, want ook zij moeten om de verlengde startbaan heen!

In de bergen hebben de huizen hele hoge stelten

In een kustdorpje is een groot anker te zien van een achttiende eeuwse Chinese jonk, er is een grote bronzen gong van 200 vóór Christus, het bergdorpje heeft huizen op hele hoge palen omdat de grond er zo ongelijk is. Hier mogen we binnen kijken! 

Hier wordt op hout gekookt

En hier op petroleum; het afval kan gewoon door de spleten in de vloer worden weggegooid

De keuken bestaat uit twee delen: één deel waar op hout wordt gekookt en één deel waar een petroleumstel staat. Water komt uit een ton. Een plastic rek dient als keukenkast. Het ziet er allemaal heel schoon en verzorgd uit. Hier is wel elektriciteit, maar nergens zien we etenswaren die een koelkast nodig hebben. Alles wordt gewoon bij kamertemperatuur bewaard. Vandaar dat iedereen elke dag vers koopt op de markt.

Moeder en zoon in hun woonkamer

De lunch wordt geserveerd op het strand, dit keer zijn de vers gebakken grote ronde sago chips met gesmolten palmsuiker het lekkerst. Alle zeilers doneren $ 10 voor het schildpaddencentrum. Hier kweken ze de schildpadjes op tot ze twee maanden oud zijn. We zetten allemaal een schildpadje in zee, weer leuk.

Op de terugweg moeten we nog even bij het woonhuis van het hoofd van het toeristen bureau langs. Of we even 10 minuten willen binnenkomen. Het is natuurlijk altijd leuk om een woning te zien van een "rijke" Indonesiër. Het huis heeft een formele zitkamer en een informele grotere ruimte ook met banken, waar de slaapkamers op uitkomen. Drie jongens zitten in een slaapkamer samen muziek te maken. Buiten in de tuin staat nóg een lunch voor ons klaar! We doen allemaal ons best daar nog iets van te nemen. Als we om half drie terug zijn op de Pélagie neem ik me voor niets meer te eten die dag en lekker aan boord te blijven.

Aan het eind van de middag hoorden we via de radio dat we om half acht worden verwacht op de kade. Ik ga toch maar mee, tenslotte zijn we hier helemaal naar toe gezeild om "acte de presence" te geven.

De gidsen en een aantal politieagenten begeleiden ons naar het kantoor van de Regent. In de grote formele ruimte zitten al een aantal (belangrijke?) mensen te eten. Ook wij moeten meteen opscheppen, de sate is heerlijk, Nils geniet van de garnalen. We zijn nog niet klaar, of we moeten alweer weg. Nils merkt op: "Het is gezellig druk op straat vanavond". Hoe dichter we bij het strand komen hoe meer mensen er blijken te staan. We lopen door rijen van 20 personen dik naar een podium toe, waar honderden mensen al staan te wachten. Wij worden naar de bijna-ereplaatsen geleid, we voelen ons echte VIP’s!. We zijn nog niet van onze verbazing bekomen of de mensen die 10 minuten geleden nog bij ons in de eetzaal zaten, worden naar de ereplaatsen naast ons geleid. Even later loeien de sirenes en lopen twee mannen, voorzien van beveiligers, het terrein op en nemen de middelste ereplaatsen in: de Regent van Benteng en de Gouverneur van Sulawesi!

Heel veel mensen zien de lampionnen de lucht ingaan

Het programma begint met een aantal korte toespraken. Dan volgt al snel een dans van meisjes in prachtige groen-gele kleding. Met fakkels wordt onder hoge stofzakken een vlam aangestoken. De lucht in de zak wordt warm en de "lampionnen" stijgen heel gracieus omhoog. Eerst een dan vijf, dan tien uiteindelijk wel ruim 50 flikkerende lichtjes stijgen omhoog boven de zee! Wat een majestueus, betoverend gezicht!

Een lokale beroemdheid zingt tot groot plezier van het publiek een aantal swingende nummers. Wij worden uitgenodigd om erop te dansen, altijd leuk. Sharon trekt de stoute schoenen aan en vraagt de gouverneur om met haar mee te dansen. Ze draaien zelfs rondjes tot grote hilariteit van het publiek. De gouverneur doet manmoedig mee! Alle zeilers moeten een nummer op het podium komen dansen, weer veel hilariteit. Daar zien we pas hoeveel toeschouwers er zijn! Al met al hebben we een hele leuke avond.

We worden behandeld als VIP's; een heel speciaal gevoel

We zijn pas laat thuis en moeten vroeg weer op want de grote dansshow begint al om acht uur; de gouverneur moet op tijd weg! Als we ruim voor achten op het feestterrein aankomen, is daar nog bijna niemand. Geen probleem, we gaan gezellig koffie drinken in een naastliggend cafeetje, ook weer een belevenis. De koffie is acceptabel maar de melk mierzoet. Als je denkt dat je chocola/mokka drinkt, is het best lekker. 

Om kwart over acht begint er leven op het feestterrein te komen; langzaam druppelt iedereen binnen, voor ons staan de VIP stoelen vooraan klaar. De dansers en leden van de drumbands zijn natuurlijk al allemaal aanwezig, nu prachtig aangekleed. De geluidsinstallatie wordt in orde gemaakt, de doosjes met "snacks" op de stoelen gelegd en de rode loper wordt uitgerold. Eindelijk lopen de belangrijke mensen het feestterrein op. De gouverneur zelf wordt binnengereden op een van de versierde Riksja's. Er zijn wel 20 fotografen en meerdere cameramannen die alles vastleggen!

De dansers komen het veld op

 De bijeenkomst begint met het Indonesische volkslied. De melodie wordt gespeeld door een eenvoudige xylofoon, de drumband bevestigt het ritme. Eerst zingen een paar mensen mee; bij het tweede couplet zingt iedereen mee; een mooi moment. Na het standaardgebed houden een aantal belangrijke mensen een langdradig verhaal. Nils bedankt namens alle zeilers de organisatie voor het hartelijke, gastvrije welkom! De toespraak van de gouverneur kan ik zelfs een beetje volgen, leuk.

Geen spijkerbroeken meer!

Dan beginnen de traditionele trommels te spelen. De fluiten klinken heel karakteristiek, dat hadden we zo nog niet eerder zo gehoord. De jongens doen hun dans met grote overtuiging; het ziet er prachtig uit. De meisjes in hun schitterende kostuums, mooie make up en glinsterende sieraden zwaaien bevallig met hun armen en de doeken die ze bij zich hebben. Indrukwekkend! Het is de muziek en dans, die ze dagen eerder in spijkerbroeken oefenden.

De leraressen van de middelbare school hebben zelfs een speciaal "feest uniform"

Dan moet de gouverneur echt weg en valt de bijeenkomst een beetje uit elkaar. De drumband speelt nog een aantal nummers en iedereen loopt langs de prachtig versierde riksja's naar de tuin van de Regent. Daar staat een uitgebreid lopend buffet van meerdere tafels klaar. Er is van alles: hele kreeften en krabben, heerlijke saté, gegrilde vis, lokale hartige en zoete hapjes en een lekkere frisse fruitdrank met yellie stukjes; wat een hoeveelheid voedsel. Iedereen eet mee en binnen drie kwartier zijn de tafels leeg!

Deze middag zitten we lekker op de Pélagie en moeten we besluiten hoe verder. We willen proberen toch naar Komodo te zeilen al is het aan de wind met stroom tegen. We willen erg graag de Komodo "draken" zien.

De andere schepen van de Indonesia Rally zien we dan weer in Bali rond 22 september.