Terug op het noordelijk halfrond

Het gaat erg hard met al die stroom mee, met twee knopen in de rug maken we een daggemiddeldes van 180 mijl. Wel komen we steeds westelijker. Als we een goed moment zien om de ITZ over te steken en meer noordelijk te gaan varen, doen we dat meteen. Nog drie keer krijgen we een dreigende donkere lucht over ons heen. Nu reven we wel op tijd, twee keer voor niks, een keer midden in de nacht is het wel echt nodig.

Zo is er wéér een dag voorbij

Vrijdag 26 februari gaan we 's avonds laat voor de vierde keer deze wereld-omzeiling de evenaar over. Ik lig lekker in bed te slapen, Nils maakt een Sudoko puzzeltje, Neptunus laat zich niet zien. Ook het oversteken van de evenaar wordt een beetje gewoon.
Nu zeilen we in de noordoostpassaat, die direct vandaag al behoorlijk aanwakkert tot 18 knopen. We moeten nu behoorlijk aan de wind varen, het is gedaan met onze gemakkelijke voordewindse rakken. Het is zelfs de vraag of Sint Maarten te bezeilen is. We hebben besloten de wind op 60° te houden en dan maar te zien waar we uitkomen. We kunnen altijd nog een paar eilanden zuidelijker het Caribisch gebied binnen varen.
Pittige wind en een aan-de-windse koers veranderen de Pélagie in een wasmachine. Het is even wennen, voor de bemanning dan: de Pélagie zeilt fantastisch door met 7-8 knopen. De bemanning is niet gewend alles stoot-vrij weg te zetten, mokken, borden en de snijplank vliegen door de kajuit. Gelukkig is alles van plastic en blijft het heel. Ook de fles slaolie, die ik niet meteen had opgeruimd, blijft niet staan. Helaas vliegt de dop er af en de slaolie belandt op de grond. Het is onze laatste fles olie, die kunnen we niet missen. Op mijn knieën schep ik de gemorste slaolie in een bakje. Het is nog een beetje link, de grond is hardstikke glad..... De Pélagie sjeest en hobbelt voort, ik glij door de kajuit.

Het schiet zo natuurlijk wel goed op, we zijn al over de helft. Nog 1500 mijl, ongeveer 11-12 dagen, hotsen en klotsen voor de boeg. . . .
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Nils: 70 jaar jong!

Op 24 februari wordt Nils 70 jaar! Een paar dagen voor die tijd realiseer ik me dat ik eigenlijk niets bijzonders voor hem heb gekocht toen we nog in Zuid Afrika waren. En nu is het natuurlijk te laat, winkels heb je hier niet op de oceaan en ook geen internet service.
Gelukkig hebben we een doos met "lekkere dingen". Daar zit nog een zakje Hollandse boerderijdrop in en een heerlijk busje noten. In de koelkast ligt nog een pak echte "oud Amsterdammer" kaas, ook bijzonder. In de keukenkast staat nog een pak Muffinmix, dat kan prima dienen als verjaardagstaart.
Op 23 februari in mijn avondwacht maak ik de kadootjes klaar en leg ze met een zelfgeschreven verjaardags-wens op de tafel.

Nils ontdekt de cadeautjes gedurende zijn nachtwacht en maakt ze precies om 12:00 uur open. Hij voelt zich echt jarig.
Ik heb nóg een cadeautje: een half uur extra slaap en pas om vijf uur zing ik hem toe met "Lang zal ze leven". Als Nils weer naar bed is om 8:30 uur wil ik de muffins gaan maken. Er moeten eieren in. Het ruikt al een beetje vreemd op de plank waar de eieren liggen; snel blijkt waarom: er kruipen allemaal beestjes rond in het pak en het stinkt inderdaad verschrikkelijk. In mijn ontzetting kieper ik direct het hele pak overboord! Pas 5 minuten later realiseer ik me dat dat de laatste eieren waren, ik had op zijn minst kunnen kijken of er toch nog goede eieren tussen zaten, maar nu is het te laat. Geen muffins dus! Het komt wel een beetje goed uit want er moest vrij veel olie in het beslag. De laatste fles olie is maar driekwart liter en geen hele liter zoals ik dacht, de olie is op rantsoen.

De rest van de dag staat in het teken van de verjaardag. De zeilers op het netje feliciteren Nils, ik zing nog eens extra lang zal ze leven en ook Neptunus doet mee. Een prachtige gestreepte tonijn hapt in ons aas. Neptunus had al geoefend de dag ervoor, toen hadden we twee keer beet maar de eerste vis sprong van de haak en de tweede was zo sterk dat de lijn meteen door midden brak.
's Avonds eten we heerlijke gebakken tonijn met rode bietjes, aardappelen en witte wijnsaus. Het proosten op deze verjaardag stellen we uit tot Sint-Maarten, als we varen op zee is de alcohol in de ban.

Tot nu toe prima zeilweer in de ITZ
Van de zeilers die voor ons uit zeilen hoorden we berichten over regenbuien, windvlagen en onverwachte windveranderingen in het gebied rond de evenaar, kortom de ITZ oversteken is niet altijd gemakkelijk. Tot nu toe valt het erg mee, na twee dagen met veel bewolking hebben de nu twee dagen met redelijk wat zon en vooral véél stroom mee, wel 1-2 knopen. Gisteren hadden we een daggemiddelde van 158 mijl!! De wind is sterker dan voorspeld: prima. Alleen vanochtend was een beetje penibel. Achter me zag ik een donkere lucht aankomen. "Moeten we gaan er reven? Maar ja Nils ligt net zo lekker op bed. Tot nu toe hebben we bijna geen wind uit dit soort donkere luchten gehad". Dus wacht ik het af, tot de wind ineens 20° draait en aanwakkert tot 25-30 knopen. Gelukkig had ik het grootzeil al wat minder ver uitgezet. Snel roep ik Nils die de fok kleiner maakt, zelf zit ik achter het stuur om windveranderingen op te vangen. We gaan wel 8-10 knopen door het water, dus 9-11 knopen over de grond. De Pélagie zeilt prima, de stuurautomaat kan het goed aan. Na een half uurtje komen we met de schrik vrij. Volgende keer wel op tijd reven, Hanneke!
We zitten al op 2,2 graden zuid, de stabiele Noord Oost passaat van het noordelijk halfrond begint hier rond 1 graad noord. Dat is ook een reden dat we hier zeilen, volgens Jimmy Cornell én volgens de grib files is op deze breedte de windstilte rond de evenaar relatief klein. Nog 2-3 dagen volhouden, dan zijn we hebben we de stabiele NE passaat te pakken.

De kop is er af, al 1370 mijl gevaren, nog 1909 zeemijlen te gaan.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Volle maan

De volle maan komt op

Een van de leukste dingen van dit zeilend leven vind ik het contact met de natuur. We leven letterlijk "van de wind" onze „carbon footprint" is minimaal. De wind zorgt voor onze voortgang en energie via de windgenerator, de zon levert energie via de zonnepanelen, van zeewater maken we drinkwater.
Overdag vind ik zeilen nog steeds heerlijk, het geruis van het water langs de boot, het deinen op de golven, de vliegende vissen in het water en de zeevogels die langs vliegen.
's Nachts vind ik het wat minder, tenminste als het donker is en je weinig kunt zien. Als er veel sterren zijn en vooral als de maan schijnt, is het ook 's nachts genieten.

Als we uit Ascension vertrekken staat de maan in het eerste kwartier. Het is heerlijk licht gedurende mijn eerste wacht tot half tien 's avonds. Gedurende mijn tweede wacht, van één tot half vjif, blijft de maan steeds langer staan.
Vanavond is het volle maan. Na het radionetje van zes uur, Nils ligt al in bed, maak ik voor mezelf een kop thee en ga lekker buiten zitten om de opkomst van de volle maan te zien. Gelukkig is het relatief helder. De maan komt oranje-rood op tussen de wolken door, prachtig. Hij klimt hoger, het wordt steeds lichter. Het zilveren licht spiegelt in het water, het is genieten. Dat moet ook wel want morgen komt de maan 50 minuten later op en daarna iedere dag nog later totdat er helemaal geen maan meer over is: nieuwe maand over 14 dagen. Dan is het echt donker en vind ik het veel minder leuk 's nachts. Maar jullie raden het al, de maan komt gewoon weer terug en kan ik verder gaan met genieten, al hoop ik dat we tegen die tijd bijna in Sint-Maarten zijn!

Stroom zoeken
Ondertussen zijn we de Braziliaanse kust tot op 150 nautical miles genaderd. Vanaf Ascension hebben we al 1145 mijl afgelegd. Inderdaad we zijn dichter bij de kust dan oorspronkelijk gedacht, we zoeken de stroom langs deze kust. Van Matt van de Superted hebben we een commando gekregen wat via "Saildocs" een grib file terug geeft met actuele stroom informatie. Die kan worden ingelezen in bijv. OpenCPN en Zygrib.
Voor geinteresseerden: Stuur een email naar Query@saildocs.com (hetzelfde adress als voor wind gribfiles) met als onderwerp Saildocs request en de text :
send RTOFS:2N,5S,42W,32W|0.3,0.36|0,12,24,48..72|CUR
waarbij de coördinaten het gebied aangeven en de getallen tussen de komma de tijds-intervallen, net als met een wind gribfile request. Straks komt hier een voorbeeld van een stroom gribfile.

Dichter bij de kust is meer stroom, dus besluiten we onze koers aan te passen. Wel zullen we meer vissersboten tegen komen en wordt het zeilen naar Sint Maarten wat minder vóór de wind, maar 1-2 knopen stroom mee bij weinig wind is wel heel fijn!
Rond de evenaar is altijd weinig wind. Ons grote lichtweer-zeil sleurt ons vooruit en de stroom van bijna een knoop geeft ons een extra duwtje in de rug; de Pélagie gaat weer lekker met zes knopen op een vlakke zee. Het is somber, warm-vochtig weer; de hele lucht is bewolkt. Vanochtend waren er een paar miezerbuitjes, maar gelukkig zonder grote windvlagen. Niet goed voor de energiehuishouding, onze nieuwe generator komt goed van pas.

Reparaties
Bij het uitzoeken van de foto's is mijn voetmuis echt nodig om mijn ellebogen te ontzien. Helaas, er zit weer een draadje los. Hier is geen reparateur voorhanden zoals in Indonesië en Zuid-Afrika. Dus gaan we zelf aan de slag met duck-tape, bij gebrek aan soldeerervaring voor zo'n minuscuul stekkertje. Hoera, het is gelukt nu werkt mijn voetmuis weer. We kunnen verder met de foto's.
De plotter heeft zichzelf spontaan gerepareerd, blijkbaar moest hij wennen aan het nieuwe kaartje. Nu werkt alles weer als vanouds! De wc is nog niet zo intelligent, dat blijft nog even behelpen.

Nog 2230 zeemijlen te gaan.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Leven met pech

Op de Pélagie gaat niet alles altijd naar wens. Als op iedere zeilboot gaat er regelmatig iets kapot en de mogelijkheden voor nieuwe onderdelen of deskundige hulp is heel beperkt op dit traject midden door de Atlantische Oceaan.

De Pélagie vaart de nacht in

Onderweg naar Ascension spoelde ons elektrisch toilet niet meer goed door. Nils besteedt een ochtend aan zijn "favoriete?" klus: het schoonmaken van de vermaler en pomp onder in de toiletpot, yak!. Er kwam best wat rotzooi uit, maar eigenlijk liep het geheel nog steeds niet goed door. Nu op zee is het iets beter want de snelheid van de Pélagie zuigt het water uit de afvoer-slangen. Toch moeten we regelmatig de toevoer afsluiten om het geval leeg te kunnen krijgen. Ook een behandeling met ontstopper zet geen zoden aan de dijk. Hier moeten we dus mee leven tot Sint-Maarten! Gelukkig hebben we nog een tweede handmatig toilet aan boord.

Vanuit Ascension loopt onze route naar het noord-westen richting Caribisch gebied. Helaas ligt er een groot windstil gebied waar we eigenlijk doorheen zouden moeten. De afstanden zijn te groot om "even" de motor aan te zetten. De tegenwoordige grib-files, windverwachtingen, kijken zo'n 10 dagen vooruit. Hierop is te zien dat verder naar het westen meer wind is: gemakkelijker zeilen en minder dieselverbruik. Bovendien loopt er langs de Braziliaanse kust een stroom naar het noorden van 1-3 knopen, mooi mee genomen. Nu zeilen we al vier dagen pal naar het westen om dit wind-stille gebied te omzeilen. Hier op de zevende breedtegraad is de wind prima, de laatste dagen halen we daggemiddelden van boven de 150 mijl. Zaterdag of zondag, vlak bij de Braziliaanse kust kunnen we naar het noorden, waarschijnlijk moet dan wel voor een paar dagen de motor af en toe bij.

Vliegende vissen springen hoog en komen op de Pélagie terecht, zelfs in Peltje.
We gooien ze overboord, anders gaat het zo stinken

Als we maandag 15 februari uit Ascension wegvaren wil onze Raymarine plotter, de boot TomTom, niet opstarten! Het lijkt er op dat het nieuwe data-kaartje van Zuid Amerika niet gelezen kan worden. Terugzetten van de oude kaart van Zuid Afrika lukt ook niet. Is er iets met de kaartlezer aan de hand? Het is wel lastig, maar niet een heel groot probleem. Op de Pélagie hebben we nog drie pc's met het navigatie programma "Open CPN", en ook nog een iPad met Navionics-kaarten. Alleen de informatie van de Raymarine instrumenten is niet gekoppeld met deze computers, zoals de richting waar in we sturen, de windsnelheid en de gegevens over grote schepen die binnenkomen via de AIS. De eerste twee kunnen worden afgelezen op de instrumenten buiten; de AIS gegevens komen ook binnen op onze boordcomputer. Met dit probleem valt dus te leven, alleen onze gewoontes een beetje aanpassen!

Ondanks alles is de stemming op de Pélagie prima. Bij het wegvaren van Ascencion gooien we de hengel uit en hebben meteen beet, een heerlijke zeekarper, waar we vier keer van eten: vanavond met ketjap, gember, kool en pompoen. We zijn begonnen aan het fotoboek. De leuke foto's van afgelopen zomer komen voorbij: het genieten met de kleinkinderen, de prachtige bruiloft van ons nichtje. We hoeven ons niet te vervelen hier op deze wijde oceaan.

Dit grote traject hebben we voor ons zelf onder verdeeld in drie stukken:
1. Eerst ver genoeg naar het westen om wind te zoeken, om de evenaar over te steken: ongeveer 1000 mijl.
2. Dan de evenaar en de ITZ, Inter Tropical Zone, over, een gebied met weinig wind, veel buien en wind veranderingen in die buien, ongeveer 500 mijl.
3. Tenslotte in de stabiele, pittige NE passaat van het noordelijk halfrond naar Sint Maarten, dan nog 1850 mijl.
Op dit moment, vrijdag 19 februari, zijn we ruim halverwege het eerste stuk. De Pélagie sjeest voort met zeven knopen per uur. Nog heel veel mijlen te gaan!
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Veelkleurig vulkaangesteente op Ascension

Ascencion vanaf de Pélagie

Woensdag 10 februari zien we Ascension in de verte liggen. Zoals Matt op het radionetje zegt: "Nu weet ik waar de Thunderbirds hun verborgen eiland hadden". Het eiland schittert in de zon als we 's middags langs de kust zeilen. De hengel die al drie dagen werkeloos was krijgt het druk. Eerst vangen we een vis die weer ontsnapt, maar 500 m voor de ankerplek hebben we beet; een mooie zeebaars die Nils snel moet binnenhalen voor we de ankerplek voorbij zeilen.

De Pélagie nadert Ascencion

Aan land gaan en weer terug valt niet mee

Ascension heeft geen watertaxi zoals Sint Helena en ook hier is de kade niet beschut door een pier; de oceaan-deining komt gewoon langs. Gelukkig is er nu weinig wind en kúnnen we naar de kant, dat kan niet altijd. Het valt niet mee, vooral Peltje goed achterlaten is een probleem. De eerste avond, in het donker, val ik bijna in het water met de PC in een rugzak. Het gaat net goed!

De deining breekt met veel kabaal, de Pélagie op de achtergrond

De volgende dag hebben de golven en de lijnen van alle andere boten en bootjes de benzineleiding van Peltje kapotgemaakt! Er liggen wel roeispanen in Peltje, maar de Pélagie ligt te ver weg. Gelukkig krijgen wij én Peltje een lift van iemand die net aankomt met zijn boot. Hij blijkt de enige te zijn de rest van de middag, bofkonten die we zijn. We besluiten derde dag de gerepareerde benzineleiding er dus maar af te halen. Ook dat is niet zo'n goed idee, want er komt water in Peltje van de golven en de benzineleiding wordt nat! Gelukkig kan Nils die droog blazen. We zijn bijna blij dat we overmorgen hier weg kunnen varen. Dan gaat het ook harder waaien, dus worden die golven alleen maar hoger.

Kleurige rotsen

Schitterende kleurige rotsen

Ascension is een vulkaaneiland. Het is een relatief jong, hoewel in de afgelopen paar 400 jaar geen nieuwe uitbarstingen meer zijn geweest. Overal zie je vulkaangesteentes in allerlei kleuren, oude kraters liggen overal verspreid over het eiland. De rotsen die de zee inlopen zijn pikzwart en heel puntig, een mooi gezicht.

Wandelen met Matt en Jean

In het midden van het eiland vangt de hoogte berg de meeste regen. Daar is het groen en koel en kun prachtig wandelen met schitterende uitzichten. Mijn voeten kunnen het net 1-2 uur volhouden, fijn!

Het eiland heeft geen oorspronkelijke bewoners; in het begin van de 19e eeuw is het ingericht als Engelse basis om Franse schepen te kunnen zien aankomen die mogelijk Napoleon wilden bevrijden uit Sint Helena. Nu heeft dit stukje rots midden in de Atlantische Oceaan vele bestemmingen. De Britten hebben er nog steeds een kleine legermacht, het is een steunpunt om naar de Falkland eilanden te komen. Het vliegveld wordt door de Amerikanen gebruikt, de BBC heeft er een versterkingsstation, er is een oud NASA-volgstation voor het Apollo programma, de landingsbaan was geschikt voor de spaceshuttle en ook de Arianeraketten worden van hiervandaan begeleid. Overal zien we radarbollen, antennemasten en grote schotelontvangers.

Zwarte lava vormt hier een deel van de kust

Er wonen heel weinig mensen, er zijn zelfs geen beroepsvissers. De zee rond het eiland is dan ook heel rijk aan vis. Vandaag hebben we een prachtige duik gemaakt. Het is lang geleden dat we zo veel vis en zoveel verschillende soorten hebben gezien: heel veel morene alen, 2 schildpadden, 4 soorten "Trigger Fish" grote en kleine kreeften, grote scholen rode kardinaals-vissen en nog veel meer. Het zicht is heel goed, meer dan 30 meter en het water lekker warm. Super dus!

Zee-Schildpadden

Sporen van zeeschildpadden die eiren komen leggen op het strand

Ascension heeft prachtige zandstranden, waar de "groene schildpad" haar eieren komt leggen. Rond de Pélagie zien we meteen al heel veel schildpadden rondzwemmen en paren. Dat laatste gaat met veel gezucht, gesteun en gespetter gepaard. We boeken een toertje om te gaan kijken naar het eieren leggen. Dat begint pas om kwart over negen 's avonds. We hebben het eerder gezien maar het blijft heel indrukwekkend die grote beesten eieren te zien leggen in een gat dat ze zelf hebben gegraven. Daar zijn ze uren druk mee. De vrouwtjes komen een keer of zes 100-150 eieren leggen met tussenpozen van twee weken. Vandaar dat enthousiaste paren want al die eieren moeten bevrucht worden. De groene zeeschildpad eet voornamelijk zeegras, wat hier niet groeit. Hun voeder zeegebied is in Brazilië. Een keer per drie jaar zwemmen ze het hele eind naar Ascension, leggen eieren en zwemmen weer terug. Een periode van zo'n vier maanden waarin ze niet of nauwelijks eten! Ascension is een aantrekkelijk nestgebied omdat er geen vossen en andere land-roofdieren zijn.
Morgen gaan we nog een laatste wandeling doen op de groene berg in het midden van het eiland. Maandag trekt de wind aan en vinden we het prima om weer te vertrekken. Dan hoeven we tenminste niet meer die enge trap op en af!

Al halverwege naar Ascension

Al halverwege naar Ascension
De week dat we in Sint Helena hebben gelegen was er erg weinig wind. Vrijdag is er meer wind en het windgebied trekt mee naar het noorden, een prima weervenster, dus besluiten we te vertrekken.
Op Sint Helena is niet zoveel vers te krijgen. Een dag na ons komt ook de postboot met verse groenten, maar meer dan wortelen, paprika, aardappelen en uien komt er niet in de winkels. We vullen meteen onze voorraden aan. Woensdag zien we zowaar mooie, verse aubergines in een supermarktje in Jamestown. We nemen vrijwel de hele voorraad mee, 10 stuks. Donderdagochtend vlak voor ons vertrek, verschijnen er nog meer verse groenten die op het eiland zijn geteeld: prei, kleine kooltjes, tomaten en Nils vindt zelfs nog twee prachtige stronkjes broccoli. Voorlopig zijn de maaltijden op de Pélagie weer prima voorzien van verse groenten. De blikken kunnen we nog even in de kast laten.

Schrikken van de halvewinder
Vandaag, maandag 8 februari, zijn we al ruim over de helft, het schiet al weer op. De eerste 2 dagen was er wat weinig wind, de motor en de halvewinder, het grote lichtweer zeil, hielpen om toch een beetje snelheid te maken. In de middag van de tweede dag trekt de wind aan, terwijl de halvewinder op staat. Nils en ik zijn verdiept in onze dagelijkse 3 spelletjes rummicub en letten even wat minder op. Als ik na afloop van het tweede spelletje naar buiten loop om naar de zeilen te kijken, zie ik tot mijn schrik dat de aanwakkerende wind de halvewinder helemaal om de fok heeft gewikkeld. Ondertussen weten we wat we moeten doen: alle twee trekken we ieder aan één kant van het zeil om de knoop te ontwarren. Uiteindelijk komt het zeil los en slaken we een zucht van verlichting. Helaas, 2 minuten later zit het weer in de knoop! Eerste pas ik de koers van de Pélagie aan en dan trekken we de knoop er weer uit. Dit keer zit de lijn van het zeil tussen Nils zijn beide benen. Als het met een klap weer wind vangt, schiet de lijn omhoog. Nils schiet mee en komt angstwekkend dicht bij de reling van de Pélagie. Hij kan nog net binnenboord blijven en is vreselijk geschrokken. Een striem van het touw staat in zijn rechter knieholte. We moeten wel blijven opletten! Met deze wind van ruim 15 knopen halen we dit grote zeil meteen naar beneden, we kunnen het met moeite onder controle houden!
De wind blijft lekker doorstaan, met 16-20 knopen wind snelt de Pélagie vooruit met zo'n zes en zeven knopen per uur. De zee is relatief rustig, de hoge golven van de Zuidpool zijn ondertussen ver weg. De wind is pal van achteren en stabiel; alleen als er buien in de buurt zijn moeten we erg goed opletten. Voor de rest stuurt de Pélagie zichzelf, makkelijk zat.

Dolfijnen en vliegende vissen
Het is rustig op dit deel van de Atlantische Oceaan, dit gebied ligt buiten de scheepvaartroutes, vissersboten zien we niet, alleen de postboot vaart tussen de beide eilanden, die kwam Nils de eerste nacht prompt tegen. Zeevogels schitteren door afwezigheid, net als de grote vissen; onze hengel zwabbert al dagen werkeloos achter ons aan. Alleen vliegende vissen worden door de boegen van ons schip verleid tot sprongen uit het water. Gisteren kwamen een hele school van wel 50 dolfijnen spelen met de boegen van de Pélagie, altijd een prachtig gezicht.
Morgen kunnen we gaan uitkijken naar de Superted en de Vulcan Spirit, de twee andere schepen die ook van Sint Helena naar Ascension varen en meedoen met ons radionetje. Beide schepen zijn beduidend groter en dus sneller.
Volgens de weersverwachtingen wordt de wind in de buurt van Ascension wat minder; we verwachten woensdag of donderdag aan te komen, nog 230 mijl te gaan van de oorspronkelijke 705.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

In de voetsporen van Napoleon

St Helena vanaf de pas

Robert kom je hier overal tegen als "Yachtie", hij werft actief voor zijn rondritten over het eiland. Dinsdag gaan alle zeilers die hier nu liggen met hem mee, we passen net alle acht in zijn gammele busje.

Robert is al 80 jaar, veel van de geschiedenis van Sint Helena die hij vertelt heeft hij zelf meegemaakt, zoals een brand in Jamestown in 1946, en de ondergang van het schip waarvan nu nog de mast boven water uitsteekt vlak voor Jamestown. Hij heeft overal plaatjes van, ook van Napoleon die hier van 1815 tot zijn dood gevangen werd gehouden.

Jamestown vanaf de weg

Vanuit Jamestown gaat het steil de berg op; het uitzicht is schitterend. De zeekant van Sint Helena bestaat uit kale rotsen, maar het binnenland is prachtig groen, volgens onze Engelse zeilvrienden lijkt het net Engeland. Er wonen zo'n 4000 mensen op het eiland, de enige verbinding met de buitenwereld is de "Postboot" die iedere drie weken het eiland aan doet. Alle mensen, alle goederen en natuurlijk de post worden via dit schip aan en afgevoerd. Verder komen er alleen wat zeilers met hun eigen boot. Iedereen kent iedereen, er wordt uitgebreid gegroet en gezwaaid. De Engelse staat is nu de voornaamste werkgever.

Vliegveld in wording

In de jaren 50 waren er op het eiland 7 touwslagerijen; uit de vezels van de,Nieuw Zeelandse "flags" werd een sterk touw gemaakt, maar na de opkomst van plastic en kunstvezels was dit niet meer rendabel. 500 mensen werden werkeloos. De flags groeien maar door en dreigen het eiland te overwoekeren. Nu is er alleen wat toerisme en zeer kleinschalige groente en fruitteelt.

De Pélagie aan de mooring voor St Helena

Op dit moment wordt het nieuwe vliegveld gebouwd, de hoop is dat daardoor het toerisme zal toenemen. Je kunt je afvragen of Engeland de investering van 350 miljoen ooit terugkrijgt en of Sint Helena ooit zelf voorzienend wordt. Of misschien heeft het vliegveld toch ook een militaire betekenis als uitwijkhaven voor de vliegtuigen die van en naar de Falkland eilanden vliegen?

In de voetsporen van Napoleon
Robert laat alle plaatsen zien waar Napoleon is geweest of heeft gewoond. Zijn eerste huis in de hoofdstraat van Jamestown, natuurlijk aan de "Napoleonstraat"; het buitenhuis waar hij verbleef voordat zijn eigenlijke onderkomen klaar was, het Briars Paviljoen; en natuurlijk het complex waar hij eigenlijk woonde "Longwood House".

Longwood House

Dit buitenverblijf ligt in een grote prachtige tuin met veel bloemen. Het huis is best groot, wel niet zo groot als Versaille, maar het ziet er toch ook niet uit als een gevangenis. Temeer daar hij met toestemming zich over het hele eiland mocht bewegen.
We wandelen naar zijn eerste graf in een prachtig groene dal. Rond een ijzeren hekwerk waar zijn lichaam nu natuurlijk niet meer is, het is bijgezet in Parijs, zijn prachtige bloemen en bomen geplant, een keizer waardig.

Diana's Peak

Diana's Peak
Robert neemt ons mee naar de mooie plekjes van het eiland, zoals het uitzicht op Diana's Peak, de hoogste berg van het eiland die Nils en een aantal andere zeilers zondag beklommen hebben. Ook het uitzicht op het dal naar het westen is schitterend met de hibiscus en blauwe lelies die hier in het wild bloeien.
De gouverneur heeft hier een riant onderkomen met op zijn Engels een grote tuin er omheen. Hier woont de oudste schildpad ter wereld, Jonathan, die iedere week met de hand slablaadjes, wortels en appels, gevoerd krijgt om zijn vitaminetekort aan te vullen.

Governors House

Deze reuzeschildpad van ruim een meter is als cadeautje op Sint Helena aangekomen vanuit de Seychellen in 1882. Toen werd hij gezien zijn grootte geschat op 50 jaar oud, dus heeft hij de respectabele leeftijd van 180 jaar.

Vrijdag naar Ascencion

Vrijdag 5 februari willen we vertrekken voor de 700 mijl naar Ascencion. De onderkant van de Pélagie is weer schoon en Nils is de mast in geweest om de zijkanten van de "spreaders" af te plakken, zodat ze de genaker niet zullen beschadigen. Dit grote lichtweer-zeil zullen we vast nodig hebben de komende weken.

Nils in de mast

Straks de laatste verse boodschappen, morgen nog een keer op zoek naar walvishaaien en dan vrijdag verder naar het Noorden.

Zwemmen met walvishaaien

Sint Helena in de ochtend zon

Land in zicht
Als ik op vrijdag 29 januari 's morgens wakker word, ligt Sint Helena al aan de horizon. Nog wel ver weg en het is een beetje mistig, maar toch: land in zicht na 13 dagen! In de loop van de ochtend trekken de mist en de wolken op en ligt Sint Helena te schitteren in de zon. De bergen rijzen recht uit zee op, het lijkt of een reuzenhand wat klodders rotsen in verschillende kleuren neergesmeten heeft. Alleen heel bovenop zien we een beetje groen; blijkbaar regent het alleen boven op de bergen.

Laatste maaltijd op zee, omelet

De wind waait om de berg en met een prachtig vaartje zeilen we langs de majestieuze rotswanden, het is een schitterend gezicht. Als we om de noordpunt zijn heen gevaren neemt de wind af en zien we de ankerplek al liggen.
De havenmeester vertelt ons over de marifoon dat we zelf een gele mooring mogen uitzoeken. Het is nog een klus om twee lijnen door de ring op de mooring te krijgen, maar het lukt. Een half uurtje later ligt de Pélagie veilig aan twee lijnen.

Een grote sprong naar de kant
Hier vaart een taxibootje. Al snel blijkt waarom: landen bij de kade is door de swell, de golfslag, vrijwel onmogelijk. De taxiboot wordt tegen de kade aangesmeten en gaat heftig op en neer. Op de kade hangen dikke touwen met knopen er in; die moet je vast grijpen en op het juiste moment de sprong naar de kant wagen!
Zoals overal moeten we hier eerst inklaren. Alles gaat gemakkelijk, niet gratis, 60 pond = 70 euro, totdat de immigratie vraagt om een bewijs van onze medische verzekering. Dat ligt op de Pélagie! We krijgen een stempel in ons paspoort dat slechts één dag geldig is. Morgen terugkomen met het bewijs dat we een medische verzekering hebben.
We gunnen ons zelf een rustige internetmiddag en denken wel een café te kunnen vinden waar we onder het genot van een drankje internet kunnen gebruiken. Niet op Sint Helena; je kunt hier alleen internet kopen per half uur voor 7,50 euro! En het is nog heel traag ook. Veel verder dan het ophalen van onze e-mail komen we niet in drie kwartier. Een krant downloaden zit er niet in. Nou ja, dan doen we hier andere dingen.

Walvis haai Foto gemaakt door Mack van de Superted

Zwemmen met walvishaaien

Nog diezelfde middag gaan we even langs bij Mack en Jean van de Superted, een van de boten van ons radionetje, zij zijn een dag voor ons aangekomen. Ze vertellen dat de volgende ochtend een toer vertrekt om walvishaaien te gaan zoeken. Je kunt in het water springen en er omheen zwemmen als het allemaal meezit. Dat willen wij natuurlijk ook wel. De walvishaaien komen hier om te paren in deze tijd van het jaar. Sint Helena is de enige bekende paar-plaats voor walvishaaien in de Atlantische Oceaan.
We denken de immigratie wel even vóór het begin van de tocht te kunnen afhandelen, maar zo snel gaat dat hier niet. Nils blijft achter want het is streng verboden om tochtjes te maken als je nog geen geldig stempel in je paspoort hebt!
De toerboot vaart langs het eiland, een bemanningslid staat bovenop om te speuren naar walvishaaien. Na 20 minuten maken we een bocht en inderdaad er zwemt een walvishaai net onder de oppervlakte! Wat een groot beest, ruim 7 m lang. Na een paar minuten duikt hij naar beneden, we moeten op zoek naar een andere. Weer een kwartier later wordt er nog een gespot. Deze is nog groter, wel 9 m lang. Hij (of zij) blijft rustig in de buurt van de boot aan de oppervlakte zwemmen. De eerste acht mensen liggen al snel in het water om te kijken, ik natuurlijk ook! Wat een fantastisch gezicht: zo naast dit grote beest te zwemmen in het heldere water. De lichte stippen op zijn huid schitteren in de zon. Er hangen wel 30-40 zuigvissen aan. De grote bek is opengesperd, er zwemt een klein visje tussen zijn baleinen, waarschijnlijk een schoonmaak-visje. Na een kwartier mogen de volgende acht mensen in het water en tot slot mogen we nog allemaal 5 minuten. Wat een belevenis! Vlak langs de prachtige rotsen van Sint Helena varen we weer terug naar Jamestown.

De prachtige rotesen van St Helena

Weinig wind

De weersverwachting voor de volgende dagen voorspelt relatief zwakke wind, slechts rond de 10-12 knopen. Zijn deze zwakke passaatwinden het gevolg van de sterke El-Nino dit jaar? We hebben nog een heel eind te varen, dus moeten we op tijd vertrekken, zeker als het niet zo snel zal gaan.
Maar eerst zijn hier nog veel leuke dingen om te doen: Nils maakt vandaag, zondag 31 januari, samen met alle andere zeilers een wandeling naar de hoogste top van Sint Helena. Helaas, mijn voeten vinden het niet goed dat ik mee ga. Morgen doen we de was en staat een duik op het programma. Dinsdag een toertje over het eiland en hopelijk woensdag nog een walvishaai trip, zodat Nils deze schitterende dieren ook kan zien. Donderdag de rest van de boodschappen, (en nog een tour of een duik?), dan zouden we vrijdag kunnen vertrekken. Jullie horen het al: we vervelen ons hier niet. Integendeel, we zouden best nog wat langer willen blijven, maar helaas . . . .