In Sydney langs het Operahuis

Sydney vanaf zee

Het is een gemakkelijk nachtje zeilen van Stephens Bay naar Sydney; de zee is rustig, dus we kunnen lekker slapen. Tenminste als je warm genoeg bent; dat geldt zeker voor mij, Hanneke. Het is hier een stuk kouder zo verder van de evenaar. De lange broeken en truien hebben we weer tevoorschijn gehaald. Voor mijn tweede slaapperiode maak ik zelfs een warme kruik, lekker.

Genieten van een prachtige zonsondergang

Er is hier veel meer scheepvaart dan in de Pacific. Het Automatisch Informatie Systeem, AIS, doet goede diensten. Dat signaleert commerciële schepen al ver van tevoren. Zelfs hun koers, snelheid en naam zijn op ons navigatie scherm te zien. Tijdens mijn tweede nachtwacht komen twee grote schepen de Pélagie achterop, zo te zien op aanvaringskoers. Ook zij kunnen de Pélagie zien op hun AIS, maar dan moeten ze natuurlijk wel kijken! Ik besluit het dichtstbij zijnde schip, de Pacific Jewel, op de marifoon op te roepen en te vragen of ze voor of achterlangs de Pélagie zullen gaan. Ze gaan voorlangs, dan hoef ik alleen koers te houden. Ook het achterste schip meldt zich, dat gaat achterlangs. Zo zie ik twee grote schepen allebei een beetje van koers veranderen om de kleine, nietige Pélagie de ruimte te geven. Het volgende half uur geniet ik van beide grote, fel verlichte passagiersschepen die voor en achter de Pélagie langs naar Sydney varen. Ik denk nog dat ze ook het vuurwerk gaan bekijken, maar de volgende dag waren ze alweer verder. Voor hun passagiers is een dag Sydney blijkbaar genoeg.

Hoge kantoren,, de opera en grote brug in Sydneyhaven

In de loop van de ochtend zien we de vele hoge flats en de grote brug over de haven van Sydney al vanaf zee schitteren in de zon. Sydneyhaven is een heel brede ingang, we zeilen zo naar binnen. Op deze mooie zaterdagmiddag zijn we niet de enigen. Het stikt hier van de zeil-, motor-, rondvaart- en veerboten, wat een drukte op het water! Wij laten onze zeilen maar zakken, zodat we tenminste om ons heen kunnen kijken. We doen onze eigen havenrondvaart langs allerlei baaien, imposante, hoge flatgebouwen; langs het prachtige operahuis en onder de indrukwekkende oude havenbrug door. Heel bijzonder om op eigen kiel door Sydney te varen!

 

Langs de opera

In Rose Bay gaan we voor anker. Deze baai ligt tamelijk dicht bij zee en als de wind ‘s middags aantrekt worden we lekker nat als we terugkomen van het boodschappen doen. ‘s Nachts neemt de wind nog meer toe; hoewel we goed beschut liggen zijn er toch teveel kleine golfjes om met Peltje droog naar de kant te varen om Sydney te verkennen. In onze pilot vinden we een andere baai wat verder landinwaarts. Vanmiddag maar eens kijken of “Balls Head Bay” wat meer beschutting biedt. Daar is ook een treinstation waarmee we gemakkelijk het centrum kunnen bereiken. Hopelijk kunnen we daar ook gemakkelijk met Peltje naar de kant.

Kerstmis op zee

 

Invaart Stephen's Bay

In Coffs Harbour is weinig te merken van Kerstmis. Nergens zien we kerstbomen of plaatjes van Kerstmannen. In de supermarkt klinkt geen kerstmuziek uit de luidsprekers, alleen gewone achtergrondmuziek. In de grote supermarkt in Mooloolaba stonden wel kinderen in de rij om bij de Kerstman op schoot op de foto te gaan. Hier zo aan het strand en de haven overheerst het vakantiegevoel. Er is een grote kermis die overdag, maar vooral ‘s avonds heel veel uitbundige bezoekers trekt. De kleurige lampjes flikkeren, de muziek schettert, maar geen kerstverlichting of muziek.
Voor ons is Kerst dus ook maar een gewone dag. Als we in Sydney willen komen, moet ieder weergaatje benut worden. Het zeilen is hier anders dan op de Pacific, de passaatwinden daar blazen altijd ongeveer dezelfde richting uit. Hier zijn, net als in West Europa, hoge- en lagedrukgebieden die elkaar afwisselen met de daarbij behorende variabele winden.
In de loop van Eerste Kerstdag zal de wind via het oosten naar noorden draaien, daar willen we gebruik van maken. Om 8:30 uur vertrekken we, met de dan nog zuidenwind varen we een stuk de zee op. Met de hulp van de watertemperatuur zoeken we de Oost Australische stroom. Dit warme water stroomt met wel vier knopen snelheid langs de kust naar het zuiden. Het gaat fantastisch: de watertemperatuur loopt wel 3 graden op, de stroom neemt ons mee en als we overstag gaan om naar het zuiden te varen duwt de stroom ons met ruim drie knopen per uur vooruit. Natuurlijk controleren we de stuurautomaat, pfff.. Er lekt geen olie meer, een zorg minder!


Veel huizen, mensen en boten in Stephens Bay

We gaan zo snel dat we onze geplande aanloophaven midden in de nacht dreigen te bereiken. Ook een tweede aanloophaven komt veel te vroeg langs. Dan maar doorvaren en in één keer Sydney proberen te bereiken. Dat is te overmoedig, in het begin van de ochtend staat een harde wind tegen en de stroom is weg; niet erg comfortabel dus. We zoeken onze heil in Port Stephens, een prachtig gebied met blauw water, hel-witte stranden en vooral veel mensen, boten en jet-skies zo midden in de Australische zomervakantie. Rustig is anders!

De verlengde snorkel komt ook nu goed van pas!

Nils gaat het blauwe, heldere water in om een hoognodig controlerondje onder water te doen. Er is heel weinig aangroei op de kielen van de Pélagie, alleen wat schelpen rond de schroef en het roer.  Helaas, helaas is de anode weer los en de schroeven weer weg. Nils bedenkt dat de schroeven met onderwaterkit nog beter vastgezet kunnen worden. Na een paar uur hard werken zit de anode weer vast en is de boot schoon. Dapper van Nils, het water is hier maar 20.5 graad!

Dit berichtje schrijven

Een laatste blik op de windverwachting doet ons besluiten om vanmiddag al door te varen naar Sydney, nog 85 mijl. Daar hopen we dan eindelijk op in de loop van 28 december aan te komen.

Zelf sturen, dat valt tegen!

De Pélagie loopt Coffs Harbour binnen

Onze tweede dag op twee onderweg naar Coffs Harbour zit ik heerlijk te lezen, lekker windje rustige zee, prima. Opeens gaat de telefoon, een sms’je. Het is John, die onze stuurautomaat heeft gereviseerd. Of we de motor van de stuurautomaat al hebben gecontroleerd, die mag niet te warm worden anders is er toch iets mis. Die John toch, zo zorgzaam. Wij waren er al van uitgegaan dat alles in orde was, maar nu ga ik toch maar even kijken. De motor is prima van temperatuur, maar wat ligt daar voor bruine smurrie op de vloer van de motorruimte? Olie! Waar komt die nu weer vandaan? Uit de stuurautomaat, het oliereservoir is al een stuk leger dan gisteren! Goede raad is duur: John kunnen we niet meer bellen, we zijn ondertussen buiten telefoonbereik. We nemen geen risico en besluiten met de hand te gaan sturen. Dus hebben Nils en ik om de beurt een uur “dienst“. De varen pal voor de wind, dus moet er nauwkeurig koers worden gehouden, niet gemakkelijk maar wel een goede oefening voor ons, we sturen bijna nooit zelf! Als ik het eten heb gekookt, gaat Nils eerst eten en daarna pas ik. Als Nils naar bed sta ik de volgende drieënhalf uur zoveel mogelijk achter het stuur.  De stuurautomaat moet wel af en toe aan zodat ik de koers kan controleren, naar grote schepen kan kijken op de AIS, een warme jas aan kan trekken want het is koud achter het stuur of gewoon even naar de wc kan gaan. Het valt niet mee, ik krijg steeds meer waardering voor onze stuurautomaat. 

Dolfijnen komen ons begroeten als we de haven naderen

Zondagochtend om 8:00 uur lopen we veilig Coffs Harbour binnen, wat een opluchting. Het eerste wat we doen is het oliereservoir van de stuurautomaat inspecteren. Daar zit nu bijna niets meer in! Doordat we een wit  papiertje onder het apparaat hebben gelegd, is te zien waar het heeft gelekt. Die schroef lijkt inderdaad wat los te zitten. John vertelt ons telefonisch welke olie we nodig hebben en hoe we dit kunnen bijvullen. David en Sylvia liggen hier ook voor anker, hij heeft ervaring met hydraulische systemen en legt ons uit, wat we moeten doen.


Olie vullen met een slagroom spuit

Nu op maandagavond is de olie gekocht en is het reservoir bijgevuld met de hulp van een gekochte slagroomspuit en een klein slangetje; er is boven de stuurautomaat geen ruimte om de olie er gewoon in te gieten. Bij het testen zagen we nog een lekkage, ook deze schroef is nu goed aangedraaid. Voorlopig hopen we er het beste van. Als de nood aan de man komt kunnen we het reservoir ook onderweg met de slagroomspuit, oh nee oliespuit, bijvullen. 

De Marina en de baai van Coffs Harbour, de Pélagie ligt in de baai voor anker

Op stap

Tussen alle bedrijven door bekijken we natuurlijk ook dit stadje, tot het centrum komen we niet, het is te ver voor de benenwagen. Ook hier zijn de straten breed, er is veel groen tussen de huizen, alles is ingericht op autoverkeer. Er is wel een bus maar met de winkeltjes vlak bij de haven kunnen we ons prima redden.

Kreek met zwart witte pelikaan en meeuwen

Er is een leuke kreek, met een terrasje waar we gezellig koffiedrinken en de zwart witte pelikanen bewonderen. Er ligt een rotseiland voor de haven met een wandelpad naar boven, leuk om te doen terwijl de was in de machine. Er staat veel wind, nog een reden dat we hier liggen, we waaien bijna van het pad af.


We waaien bijna weg op het eilandje voor de kust
Nils heeft zijn even baard afgeschoren, zodat de puistjes er onder snel beter worden

Er blijkt een tennisbaan te zijn, waar we gebruik van mogen maken, dus komen de tennisrackets te voorschijn. De handvat-windsels zijn helemaal vergaan. Voorlopig doen we er maar afplaktape overheen. Het is echt lekker om weer een balletje te slaan. Morgen, 1-de Kerstdag gaan we weer een stukje verder naar het Zuiden. Helemaal naar Sydney lukt nog niet, er komt een lagedrukgebied aan met veel wind uit de verkeerde richting. Met een beetje geluk kunnen we 28 december weer verder.

Kerstsfeer in de marina

Op zaterdagavond 14 december wordt in de haven van Moolooolaba de jaarlijkse kersttocht gehouden. We zitten eerste rang, want de Pélagie ligt vlak langs de route van de versierde schepen. Het restaurant van de Marina pakt groots uit met een extra schip aan het eind van de steiger met live muziek; vlak bij de Pélagie, gezellig. Het is druk op de steigers, ook onze buren staan er met een wijntje en een biertje. Aan de overkant in het park staan honderden mensen te wachten op wat er komen gaat. De huizen aan het water zijn al een paar dagen voorzien van uitbundige kerstverlichting. Onze buurvrouw heeft knipperende lichtjes aan haar reling bevestigd, sfeervol.
De optocht zelf is aardig, maar niet heel bijzonder. Een 20-tal boten, voorzien van kerstverlichting vaart langs. Pas op de terugweg, als het wat donkerder is, komen de lichtjes echt tot hun recht. Het is wel erg gezellig en tenslotte is het over ruim twee weken Kerstmis.
Onderweg naar Sydney
De klussen aan de Pélagie duren, zoals altijd, langer dan verwacht. Pas donderdag kan de mast er weer worden opgezet en worden alle onderdelen, lijnen, elektriciteit- en datakabels weer vakkundig aangesloten en getest. We willen vrijdag graag uitvaren, zodat we Sydney kunnen bereiken voordat de wind weer naar het zuiden draait. Donderdag werken we tot laat door om de broek en alle zeilen weer op de Pélagie te zetten. Een hele klus; gelukkig helpt Greg mee om met name het grootzeil en zeillatten weer goed te monteren. Dit hadden we nog niet eerder zelf gedaan, weer wat geleerd. We zijn allebei doodmoe en hebben spierpijn van het sjouwen en trekken.
Vrijdagochtend om 8:00 uur varen we weg. Het eerste stuk is behoorlijk tegen de wind in, de motor moet bij. De mast kraak vreselijk dit is nieuw! Als we kijken blijkt de mast niet helemaal recht op de mastvoet te staan; met ons onervaren oog lijkt de mast ook verder naar achteren te hellen. Is dit wel goed? Bovendien wordt het moeilijk slapen bij al dat gekraak!
We bellen Greg, volgens hem is er niets aan de hand, maar tegen dat gekraak kan hij wel wat doen door schroeven in de mast te zetten. We gaan terug. In zijn laatste werkuren voor de Kerstvakantie zet Greg de schroeven in de mastvoet. Pas in het begin van de middag kiezen we weer zee, Sydney is niet meer haalbaar in één keer. We besluiten halverwege te stoppen in Coffs Harbour, de windshift en de harde wind daar af te wachten en tweede kerstdag verder te varen.
Het is nu drie uur uur 's nachts, onze eerste nacht op zee. De bijna volle maan schijnt prachtig op het water, we hebben stroom mee, de zee is rustig, alleen de wind laat het, volgens de voorspelling, op dit moment een beetje afweten dus de motor staat bij. We verwachten zondag 21 december aan te komen. Het valt me mee dat we zo gemakkelijk ons zeil-ritme weer oppakken.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Jetlag

 

Aan de Sunshine Coast

Van China naar Brisbane slapen we prima in het vliegtuig, zo moe zijn we nog van alle indrukken. Gelukkig hebben we al vervoer naar de Marina geregeld; om 11:00 uur staan we op de Pélagie, die er nog net zo netjes bij ligt als een maand geleden.
We proberen wat te slapen, maar er liggen zoveel klussen op ons te wachten dat we maar meteen aan de slag gaan. Het is hier zomer en het wordt ‘s ochtends al om vier uur licht, onze biologische klok zegt opstaan! Hoera voor jetlag! Het duurt nog wel een dag of vier voordat we weer de hele nacht kunnen doorslapen, maar nu maandag 16 december zitten we eindelijk weer in het Australische ritme.

Verstaging vernieuwen en andere klussen
De dag na onze aankomst varen we met de Pélagie volgens afspraak naar de werkplaats hier verderop om onze mast er af te laten halen, de verstaging moet worden vernieuwd. John en Greg gaan vakkundig aan de slag om alle elektronica, lijnen en de giek los te maken. Niemand trekt zich iets aan van de regen die gestadig neervalt. De kraan tilt de mast en de rolfok omhoog; er blijft een erg kale Pélagie achter! Ook geeft John de stuurautomaat een hoognodige onderhoudsbeurt, installeert de nieuwe en vervangt Nils de kap van het buitenscherm en krijgen de motorruimtes nieuwe sloten. Bij al het werk kijken we mee en leren weer nieuwe dingen, nuttig! 

Kondilla nationaal park

Naar het binnenland

Op zaterdag en zondag wordt niet aan de Pélagie gewerkt; we huren een auto om het binnenland te verkennen. Als voorbereiding installeren we een wereldwijd navigatie systeem op onze tablet. Dat brengt ons heel gemakkelijk over fantastisch goede wegen (wat een contrast met de afgelopen twee jaar!) naar het Kondalilla nationale park. We maken een schitterende wandeling door tropisch bos, langs een waterval en leuke zwempoelen.

Wat een ruimte biedt dit deel van Australië! De weinige huizen staan op grote stukken land, de weilanden staan vol met bomen en bosschages, het rollende heuvelland ziet er vriendelijk uit, een beetje als Oostenrijk. Wel is de dieren wereld heel anders en met name de vogels maken heel andere geluiden. Op veel plaatsen zijn kleine en grotere Nationale parken waar de natuur haar gang mag gaan. Het weer is fantastisch, de zon schijnt, met een lekker windje is het niet te warm en natuurlijk heeft de auto airconditioning. Deze streek doet zijn naam “Sunshine Coast” alle eer aan. We genieten en zijn echt weer op vakantie.

Eten aan een tafeltje met aan 3 kante bos

De verhuurder heeft ons een restaurant aanbevolen met een prachtig uitzicht op het stuwmeertje “lake Baroon”. Het eind tafeltje, met aan drie kanten bos komt vrij, een prachtig plekje voor een heerlijke lunch. Hier zitten allerlei vogels, we kijken onze ogen uit. Een Kakaboora, een grote soort ijsvogel die niet van vis leeft, maar van kleine dieren, komt zo dichtbij dat Nils heel gemakkelijk een foto kan maken.

Een Kookaburra komt even kijken...

We zijn even afgeleid door het kijken naar de andere vogels zo vlak om ons heen op dit prachtige plekje. Ineens vliegt er iets langs mijn oor, een geluid op mijn bord en het laatste stukje kip is weg! Twee meter verderop zit de Kookaburra heel verlekkerd mijn stukje kip op te peuzelen. Het is net of hij mij schalks aankijkt: “Heb ik jou even beetgenomen!”

. .. en pikt een stukje kip van mijn bord!

We zijn stomverbaasd, nog niet eerder heeft een vogel in een restaurant zomaar een stukje vlees van mijn bord gepikt! Slim als hij is, komt hij weer achter ons zitten om te kijken of er nog een stukje vlees over is. Dit wordt ons te gortig en we jagen hem met wat moeite weg! 

Imposante bomen

Met enorme wortelstelsels

‘'s Middags wandelen we in het Mary Cairn Cross nationale park. Ook dit is een tropisch regenwoud, met heel grote, imposant hoge bomen. Er staan veel informatieborden, leuk en interessant. Ineens zien we een gestalte voor ons op het pad: onze eerste kleine boskangoeroe!

Boskangaroo

Een plaatje is duidelijker!

Ook zondag trekken we er met de auto op uit, nu iets verder naar het noorden. Als we de weg vragen, worden we zomaar doorverwezen naar de Nederlandse eigenares van een leuk kledingwinkeltje. Ze woont hier al 40 jaar, maar praat nog heel goed Nederlands. Vooral de ruimte en rust in Australië spreekt haar aan.
Gedurende onze wandelingen op zondag zien we de boskangoero zelfs heel dichtbij, hij staat op een meter afstand naar ons te kijken en springt dan op zijn kangoeroes weg, prachtig om te zien. Een grote varaan scharrelt door het struikgewas. Ineens stopt Nils er ligt een slang op het pad! Die is niet zo heel schuw, we kunnen hem uitgebreid bekijken als hij langzaam het pad afkruipt en op zoek gaat naar wat eetbaars tussen de bladeren ernaast. Bijzonder!

Een varaan vlak naast het pad

Gemberfabriek

‘s Middags brengen we een bezoek aan de gemberfabriek. Het klimaat is hier goed geschikt voor de verbouw van gember. Al sinds het begin van deze eeuw wordt de gember ook verwerkt in een coöperatie die nu is uitgegroeid tot een moderne fabriek. Er is een heel toeristencircuit aangebouwd: er is een mooie tuin met verschillende gember planten waar een treintje doorheen rijdt, je kunt de fabriek bezoeken en er zijn proeverijen van allerlei gemberproducten, er is zelfs gemberijs in wel 15 smaken! De fabriek is dicht wegens onderhoud, dus we moeten het doen met uitleg en film, erg interessant. De proeverijen zijn echt lekker en we doen een paar nieuwe ideeën op voor het gebruik van zowel verse als verwerkte gember. Natuurlijk kopen we een aantal producten en proeven we het gemberijs, lekker. Al met al geen goedkoop uitje, al was de toegang gratis!
Het herinnert ons aan de rumfabriek in Bundaberg waar ook een toeristische attractie van is gemaakt. Ondernemende mensen, die Australiërs!

Even in China

Straatbeeld in Guangz

Op onze lucht vlucht terug naar Australië hebben we een overstap van ruim 13 uur in China op het vliegveld van Guangzhou, de nieuwe naam voor Kanton. Ons plan is om zelf de stad in te gaan, daarom halen we Chinees geld bij de bank op Schiphol. Nee, dit hoef je niet van te voren te bestellen, dit is gewoon op voorraad; de Chinese economie wordt ook voor Nederland steeds belangrijker.

Na een hele korte nacht met weinig slaap, voor ons gevoel was het nog gewoon middag, staan we op dinsdagochtend om 7:00 uur lokale houop het immense vliegveld van Guangzhou. Bij de paspoortcontrole van de internationale overstap wacht ons een aangename verrassing. Onze vliegmaatschappij, China Southern Airlines, biedt ons een gratis hotelkamer aan, wat een service!

Veel grote flatgebouwen

Met ongeveer 15 medereizigers gaan we met de bus de stad in en verwachten eigenlijk vlak bij het vliegveld naar een simpel hotel gebracht te worden. Maar we rijden ruim een half uur, geïmponeerd door de grote moderne snelwegen, genietend van de drukte op straat en de grote flatgebouwen om ons heen; we kijken onze ogen uit.

De bus stopt voor een groot, chique hotel, met veel marmer en een grote ontvangsthal,  spiksplinternieuw, nog maar nauwelijks af, 26 verdiepingen hoog. We mogen eerst ontbijten, op de tweede verdieping staat een prachtig lopend buffet klaar met Chinees én Westers eten. Een half uurtje later brengt ons kaartje ons naar een knots van een suite met heerlijke bedden. Daar ploffen we in en slapen een paar uur aan één stuk door. Om half drie uur wil ik toch nog echt wat van de stad zien, Nils slaapt nog wat verder.

 

Aan verkopers geen gebrek

Bij de balie staan Nederlandse medereizigers, ze proberen met een taxi naar het oude centrum van de stad te gaan bij de rivier, natuurlijk wil ik wel mee. Helaas is dat te ver weg, drie kwartier tot een uur met een taxi heen en mogelijk veel meer tijd terug vanwege het spitsuur. Guangzhou is een miljoenen stad.

We besluiten tot een blokje om in de buurt, ook leuk. De eerste indrukken zijn van “gewoon” een grote stad met veel nieuwe maar ook heel oude, grauwe flatgebouwen, veel winkels en vooral veel mensen, fietsers, brommers en scooters op straat. Op iedere hoek staat wel een brommer met een groen hesje, dit blijken taxi’s te zijn. Je kunt zo achterop stappen en ze hebben zelfs een tweede helm voor je. De stad is dicht bebouwd, de hoofdstraat is breed met soms zowaar een rij bomen, maar ertussen is weinig licht en ruimte. We lopen langs een bedden-buurt, een elektronica buurt met veel I-phones, de fietsenmaker repareert gewoon aan de straat. Er zijn vooral heel veel kledingzaken.

Wel zo gemakkelijk

Een jochie met een open naad in het achterste van in zijn broek, doet gewoon zijn behoefte op straat, achter een boom, dat wel. Zijn moeder ruimt met wat Kleenex de rommel op.

Het grote station met intercitytreinen valt voornamelijk op vanwege het plein waar veel auto’s geparkeerd staan. Even binnenlopen is geen optie je komt alleen binnen met een geldig treinkaartje. Er wordt uitgebreid gecontroleerd zowel bij de ingang als bij de uitgaan. Op het grote sportveld wordt door een groot aantal jonge mensen in prachtig groen witte trainingspakken hard getraind zo op het einde van de middag.

Het is heel gezellig in een paar straatjes waar geen auto’s mogen komen, en het barst van de winkels natuurlijk op de begane grond, maar ook met roltrappen op de eerste verdieping en heel veel stalletjes op straat.

Voetgangersgebied

Minder gezellig wordt het als er een vijftiental politieagenten door de straat komen lopen en een mevrouw van een kraampje zo te zien bekeuren. Ze telt haar geld, geeft ze smeergeld omdat ze hier illegaal staat? De winkelende bezoekers staan er afkeurend bij te kijken en maken foto’s. Ook de politie maakt foto’s. Zal deze strijd straks op internet verder worden uitgevochten? We lopen snel verder, het is waarschijnlijk beter er niet bij betrokken te raken. 

Hartige poffertjes

Om vijf uur haal ik Nils van het hotel en we lopen nog even terug naar de voetgangers-zone. We kopen zes hartige poffertjes die op straat worden gebakken, leuk en lekker! Zo tegen het eind van de middag wordt het steeds drukker en gezelliger op straat. Ook het verkeer neemt enorm toe, de kruispunten staan behoorlijk vast. Helaas gaat onze bus terug naar het vliegveld om zes uur. Om negen uur vliegen we verder naar Brisbane, nog vol van de indrukken van een dagje China.

In Nederland

Met kleindochter Lisa in de speeltuin

Op vrijdagochtend 8 november landen we na een prima vlucht om 5:30 uur op Schiphol. Onze auto staat klaar bij de stalling, om 8:00 uur parkeren we voor het huis van onze dochter in Rijswijk. Het lijkt net of we gisteren zijn weggegaan; alles ziet er nog hetzelfde het zelfde uit!

Wandelen met Lisa en Quinten

Het is ontzettend leuk om de kleinkinderen weer te zien, die zijn natuurlijk een stuk groter geworden, maar Skype heeft ons op de hoogte gehouden. De daarop volgende weken zijn we volop opa en oma, het is genieten! 

Mijn jongste zus Karin wordt 50 en geeft een spetterend dansfeest. We zien alle Klavers in één keer, wat leuk.  Met de hele Honhoff familie vieren we Sinterklaas, het is een bijzonder gezellig weekend en natuurlijk is het fantastisch om iedereen weer te zien. We komen tijd tekort dus ook het bijwerken van deze website schiet er bij in. 

Ondertussen bereiden we ons alweer voor op ons vertrek naar Australië. Aanstaande maandag 9 december vliegen we weer terug om Oud en Nieuw in Sydney te vieren. Hoe gek het ook klinkt, na deze intensieve maand met alle kleinkinderen, kinderen, familie en vrienden hebben we weer veel zin om naar het zonnige Australië te vertrekken en daar ons zeilavontuur te vervolgen.

 

Aktie op zaterdagochtend

We liggen hier prima in de marina van Mooloolaba. Wat een weelde, met de walstroom hebben we elektra in overvloed en warm water uit de kraan; dat is héél lang geleden, Europa of zo? Het is er gezellig, we kletsen met onze buren en andere „Yachties“. 

Actie op het water

Het is hier vroeg licht, zo rond 05:00 uur en dus ‘s avonds ook vroeg donker, rond 18:00 uur, helaas. Het is heerlijk weer, ongeveer 25 graden met een koel briesje. Vroeg opstaan loont, we kunnen om half zeven al lekker buiten ontbijten. Zaterdag zijn we ook vroeg wakker, maar dit keer niet alleen: in het kanaal langs de marina klinken enthousiaste stemmen, een groep van wel 15 kanoers komt energiek langs. Ze worden gevolgd door nog veel meer watersporters, allerlei kano’s, zeilboten, iedereen gaat er op uit. Wat een enthousiasme op de vroege zaterdagmorgen. Ook op zondagochtend wordt gesport, zij het wat minder.

Het fietspad langs het strans van Mooloolaba

Naast de marina ligt het strand, kilometers lang. Er is zowaar een fietspad langs, het is leuk om er helemaal langs te fietsen. Op meerdere plaatsen heeft de gemeente electrische barbeques neergezet. Eén druk op de knop en je kunt zo je vlees klaar maken. In het weekend is het er gezellig druk; hele families honkballen, er zijn verjaarspartijtjes, honden springen rond, alles kan op het gras onder de bomen of op het strand.

Bush Turkey volgens de omstanders

Ook is er natuur: tussen alle mensen door zien we „bush-turkeys“ het mannetje met een grote gele lel, leguanen zitten op de rotsen bij het strand, witte ibissen met zwarte koppen zoeken naar restjes, zwarte grote papagaaien (met wat geel) krijsen met een hoog geluid naar elkaar en sommige bomen zitten vol groengele parkieten. Een grote rog knabbelt steigerpalen schoon en zwartwitte pelikanen komen langszwemmen.

Naast andere kleinere zaken moet onze verstaging nodig worden vernieuwd. Dat willen we nu regelen, want als we 12 december weer terug komen, begint hier al bijna de zomer-kerstvakantie. Vanaf 20 december gaat alles dicht tot begin januari en zelf willen we met nieuwjaar in Sydney zijn. Het is altijd weer een uitdaging om te snappen hoe dat in een ander land gaat. De mensen die langs komen om te kijken en een offerte te maken zijn erg aardig en hulpvaardig. Onze motorruimte lekt nog steeds. John heeft een goed idee: „Zet de waterslang er maar op, kruip zelf in de motorruimte met de klep dicht en kijk waar het water binnen komt“. Dat werkt; we vinden wel 3 lekken! Twee kunnen we met kit repareren, voor de derde hebben we John’s hulp nodig, die plakken we voorlopig even met tape af. 

Dat is wel waterdcht tot we over 4 weken terugkomen

Adam komt naar ons ontsnappingsluik kijken, dat steeds erger is gaan lekken. Hij kijkt veel beter dan wij en ziet al na 5 minuten dat de buitenste rubberen afsluitring op twee plaatsen los zit, tsja .... en dan lekt het. (Wij hadden niet eens gezien dat er ook nog een buitenring was!) We kunnen het in 30 minuten zelf plakken. Nee Adam wil geen geld, service van de zaak!  

Nu is de klussenlijst vrijwel afgewerkt en is alles geregeld voor de nieuwe verstaging. Morgen 7 november vliegen we naar Nederland, de Pélagie blijft hier tot we op 12 december weer terug komen om naar Sydney te zeilen, hopelijk mét nieuwe verstaging en gerepareerde zeilen.

Het waddengevoel bij Fraser eiland

 

Zandbanken met pelikanen vóór Fraser eiland

Vrijdag heeft Dillon van de Orion een uitstapje naar de rumfabriek in Bundaberg georganiseerd. Hier wordt veel suikerriet verbouwd en uit de melasse, het afvalproduct van de suikerverwerking, wordt rum gemaakt. De fabriek dateert al uit 1880, héél oud, zeker voor Australische begrippen.
De rondleiding is aardig, het leukste zijn de 2 glaasjes rum en rum-likeur die we aan het eind mogen proeven. Best lekker, maar hier kost een fles rum 30 dollar; in Panama betaalden we maar 8 dollar per fles, dus we laten dit even passeren. 

We gaan ook nog naar een frisdrank „brouwerij“ daar wordt op een ludieke kinderlijke manier de produktie van o.a. gember“bier“ uitgelegd. Ook hier mogen we proeven, binnen een kwartier krijgen we 10 soorten drankjes voorgeschoteld, wel een beetje snel en veel! Toch weer een interessante belevenis. Het openbaar vervoer terug naar de marina rijdt niet meer later in de middag, dus brengt een taxi uitkomst. Een duur dagje uit, de goedkope Pacific tochtjes zijn passee.

Na veel overleg met de Kahiba die ook langs de kust naar het zuiden moet, besluiten we toch zaterdagochtend te vertrekken. Eerst moet de motor bij, want de wind is tegen maar later wordt het een heerlijk zeildag. We genieten ervan weer onderweg te zijn. We gaan voor anker bij Moon Point, de noord punt van Fraser eiland, dat vlak voor de kust ligt. Er zijn hier zwart-wit pelikanen, leuk. We zijn weer in de bewoonde wereld, overdag en nu ook bij de ankerplaats zien we behoorlijk veel andere boten. De lichtjes van een stad glinsteren in de verte. 

De Kahiba voor de kust van Fraser eiland

De volgende dag zeilen we om 6 uur ’s ochtends verder, we moeten langs een ondiep stuk, bij voorkeur bij wat hoger water. Het is spannend zeilen tussen Fraser eiland en het vaste land door, de wind is ook heel variabel in richting en sterkte. Gelukkig hoeven we de Kahiba maar te volgen, Gunnar komt uit Brisbane, dit is zijn achtertuin. Overal om ons heen zien we ondieptes, de zandplaten komen boven het water uit; het is net of we in de Waddenzee varen. Fraser eiland is het grootste zandeiland ter wereld, de zandbanken zijn aan de kust behoorlijk steil, een mooi gezicht. Ruim voor donker kan het anker de grond in vlak bij de landpunt aan de zuidkant van het eiland. 

Gunnar en Eva hebben daar met zijn dochter en haar vriend afgesproken om op het strand te BBQ-en, wij zijn ook uitgenodigd. Tegen donker zitten we in ons bijbootje om naar de kant te varen. Een hele expeditie, het baai is erg ondiep, dus het gaat maar net. Daarna moeten we nog een heel eind lopen over het strand, en de dochter van Gunnar vinden... pas na een half uur zoeken in het half donker komen we elkaar toch nog tegen.

De BBQ is gezellig en lekker, maar nu moeten we wel in het pikdonker weer terug. Peltje ligt nog op dezelfde plek, maar het water is niet gestegen, het is nog verder gezakt! We waden in het donker door het water, de ankerlichten van onze boten geven de richting aan. Peltje moeten we zelfs dragen, het blijft maar ondiep. Eindelijk blijft Peltje drijven, kan de motor naar beneden en varen we het laatste stukje. Wat een opluchting als we weer veilig terug zijn op de Pélagie. 

De Pélagie langs de Australische kust

Gunnar en Eva blijven hier nog een paar dagen, wij varen de volgende ochtend bij het eerste licht door naar Mooloolaba. Het is spannend om over de drempel naar de zee te varen, het ondiepste punt, te zien door de grote brekers die erover heen slaan, ligt op een andere plek dan onze kaart aangeeft.  Alles gaat goed, we zijn blij als we weer op zee zijn! De krijtrotsen langs de kust schitteren in de zon. In de loop van de dag trekt de wind steeds meer aan, het slechte weer komt er inderdaad aan. De volgende dag waait het hard; wij liggen tevreden en beschut in de marina. 

Op naar de supermarkt

Mooloolaba is een grote plaats, ruimte zat, alles ligt ver van elkaar met grote brede wegen er tussen. Onze fietsjes zijn dus erg handig, maar we moeten wél een helm op, we zijn tenslotte in het bureaucratische Australië. Ook geld wisselen en een simkaart kopen kan alleen met een echt paspoort, een fotokopie is niet voldoende! Onze Europese gasfles is niet goed genoeg, er zit geen ontluchtingsknop op dus vinden ze het hier niet veilig, in tegenstelling tot alle andere landen waar we zijn geweest! We zullen toch echt een andere gasfles moeten kopen.  

 We gaan onze klussenlijst afwerken en het vervangen van de verstaging voorbereiden. De Pélagie blijft hier liggen als wij op 7 november voor 5 weken naar Nederland gaan. We kijken er naar uit om iedereen weer te zien!

In Australië aangekomen

Door het Chesterfield rif

De laatste 450 mijl naar Australië zijn een fluitje van een cent. De tocht door het Chesterfield rif is mooi, de route gaat tussen 2 zandeilandjes door, de riffen er omheen zijn duidelijk zichtbaar en er zitten heel veel vogels. Eenmaal op de oceaan de wind is heerlijk stabiel en komt ruim van achteren in. We gaan heel comfortabel met 6 tot 8 knopen richting Bundaberg. Wat een mooie laatste tocht over deze oceaan!
Volgens plan ligt meren we maandag in de loop van de ochtend aan de quarantaine steiger van Mrina Bundaberg. We lunchen met onze laatste kaas! Immers hier in Australië zijn ze erg nauwkeurig; je mag geen vlees en groenten naar binnen brengen; ook worden alle voorraad en zelfs de souvenirs op beestjes gecontroleerd. De 2 pakjes gehakt uit onze diepvries moeten er aan geloven, net als de 5 uien en 2 knoflook bollen die we nog over hebben. Nou ja, we kunnen hier weer nieuw kopen.
De Orion komt na ons aan; samen met Sally en Dillon vieren we onze succesvolle oversteek met een lekker etentje in het kleine dorpje een half uurtje lopen van de marina, heel gezellig. De FlapJack is hier ook, ze staan ondertussen op de kant om hun boot op te knappen voor de verkoop. We praten gezellig bij met een borrel op de Pélagie.

Bijpraten met Pauline, Robin en Sally

Dinsdag gaan we Bundaberg in; een doorsnee Australische stad. Wat een winkels; alles is te koop. Historische gebouwen zijn er natuurlijk niet, wel prachtige brede straten en wegen met nieuwe grote auto’s. De welvaart spat er van af. We realiseren ons hoe goedkoop de Pacific was; geen liggeld voor marina’s en weinig andere kosten, er was gewoon niet veel te koop. Hier is dat anders, de marina kost hier 45 euro per nacht alle prijzen zijn vergelijkbaar met Nederland. In deze marina zijn zelfbedienings-wasmachines – de was doen is wel weer heel goedkoop.
Het weer is heerlijk, zo’n 23-25 graden met een verkoelend briesje; vanuit onze plek in de marina hebben we een mooi uitzicht op de rivier. Papagaaien, reigers en roofvogels hebben we al gezien. We willen vrij snel naar Mooloolaba, daar hebben we een plaatsje voor de Pélagie gereserveerd als we naar Nederland gaan. De komende 2 dagen staat de wind verkeerd, dus zaterdag denken we te vertrekken voor dese 3 daagse tocht langs de Australische kust.
We genieten hier van een paar rustige dagen met wat klusjes. Nils ligt veel in bed met een beetje koorts en wat griep verschijnselen, maar voelt zich vandaag alweer beter. Met internet op de Pélagie zijn we weer in contact met de rest van de wereld.
De foto's van de Huon en Chesterfield staan er nu bij de vorige verhalen, dus kijk even terug.

Laatste stop: Chesterfield rif

Het is ruim 280 mijl van het Huon naar het Chesterfield rif. Ook daar moeten we midden op de dag aankomen, het ziet er best lastig uit op de kaart.

Nils zet het sleepanker uit

We verwachten er 2 dagen en 2 nachten over te doen, maar de eerste anderhalve dag is er veel minder wind dan voorspeld. Dan maar een nachtje langer op zee en in de ochtend aankomen, denken we onbezorgd. Dus dobberen we de tweede dag in de windstilte op een blauwe gladde zee. Maar in de loop van de middag begint het toch te waaien! In één nacht halen we het niet, we moeten er nog 2 nachten over doen. Met de zeilen volledig gereefd gaat de Pélagie nog steeds meer dan 5 knopen, dan komen we 's ochtends in het donker aan. We besluiten onze sleepzak te gebruiken om de vaart uit de Pélagie te halen. Die is sinds Nederland nog niet gebruikt, dus eigenlijk is het een goede oefening. Na een uurtje staat hangt alles achter de Pélagie en gaan we nog maar drie en een halve knoop; dat is beter.

Genieten van vers gebakken brood

Als ik de wacht van Nils overneem, gaan we toch weer bijna vijf knopen; dat is te snel! De zak remt minder af, is er iets stuk? Dat is niet te zien in het donker, ook al is het volle maan. Dan maar een langere weg nemen, we laten de Pélagie zigzaggen naar de ingang van het rif. Ondertussen maken we ons zorgen, is er niet té veel wind om zomaar door een rif te varen? 

Héél veel vogels op het Chesterfield rif



In de ochtend komen we volgens plan om 8 uur bij de de ingang van het rif. Bij het binnenhalen blijkt de sleepzak inderdaad aan flarden! Misschien zat een van de lijnen toch niet helemaal goed, of misschien waren de naden van de zak na 11 jaar gewoon versleten. Eenmaal in het rif kloppen onze kaarten en waypoints precies, zelfs het rotsje waar we ruim langs moeten, zien we in de verte blinken in de zon. Er liggen zowaar nog 2 andere boten, ook weer gezellig! Het gaat prima, we hebben ons voor niets zorgen gemaakt.

Schildpad komt het strand op

Het is ook hier weer schitterend! Het Chesterfield rif bestaat uit een aantal kleine zandeilandjes, sommigen met kleine struik-bomen. Overal nestelen vogels, je ruikt hun poep al van verre! De vogels zitten in grote getale op het strand, in de lucht en op hun nesten, op de grond of in de boompjes. Ook hier zien we schildpadden, niet vanaf de Pélagie maar wel in het water en ook op het strand; schitterend.

Helemaal alleen voor het Chesterfield rif, prachtig snorkel gebied

De zachte en harde koralen voor het strand zijn prachtig van kleur, als we er snorkelen. Er zit veel vis, ook een aantal grote roofvissen en ik zie een grote blauwe trigger-vis. Als we met Peltje aan komen varen, vlucht een haai weg; onder water komen we een schildpad tegen die statig langs zwemt; wat een ongerepte wereld!

Australië wacht, de wind wordt over een paar dagen hard in dit gebied dus vertrekken we vrijdag 18 oktober in de middag voor de 450 mijl naar Bundaberg. Met halve wind en een relatief rustige zee, maken we nu zaterdag 19 oktober, prima voortgang met ongeveer 6 knopen per uur; nog 322 mijl te gaan. We verwachten maandag in de loop van de dag aan te komen, áls de wind gaat doen wat de voorspellingen zeggen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com