Gezellig maar koud en regenachtig in Horta

Overal bloeien bloemen

Woensdag 25 mei slapen we heerlijke uit! De Pélagie ligt rustig achter haar anker, er gaat geen wekker na drie uur om het stuur over te nemen; wat een weelde! Er liggen nog meer Nederlandse boten in de baai, een groep van zes boten blijkt terug te komen van een rondje rond de Atlantische oceaan. Ook zij hebben het de laatste dagen zwaar gehad. 's Avonds gaan we met de hele groep uit eten, gezellig om met iedereen ervaringen uit te wisselen.
De reparatie van de stuurautomaten heeft de hoogste prioriteit. Donderdag blijkt een religieuze feestdag, toch is het Raymarine kantoor open. "Nee, we komen niet als je voor anker ligt". Na veel praten bij de marina krijgen we vrijdagmiddag een plaatsje aan de kade. Helaas komt Peter, de Raymarine expert, niet langs. Nou ja, we hebben genoeg was om ons bezig te houden.

De kust van Fayal

Het eiland rond
Zaterdagochtend realiseren we ons dat er in het weekend toch niets gebeurd. Dus trakteren we ons zelf op een huurauto. De Azoren zijn vulkanisch, net als de Canarische eilanden, Ascension en St Helena. Eerst rijden we naar het Zuid oostelijkste puntje van het eiland. Daar heeft heel recent in 1957,een vulkaan uitgebarsting nieuw land gemaakt. Eenmaal op weg betrekt de lucht. Na een half uur rijden we in de miezer en even later is er alleen maar mist. Misschien kunnen we beter eerst ergens gaan eten. Dan kan meteen de accu van ons fototoestel worden opgeladen, dat waren we nog vergeten.

Een verlaten haventje langs de Noordkust van Fayal

Eenmaal binnen blijken er twee andere mannen in de eetzaal te zitten, ook Nederlanders. En ook aan het schuilen, te zien aan de natte jassen die over de stoelen hangen. We stellen voor samen te eten en het is erg gezellig. Hans en Hans zeilen als bemanning mee op de "Oosterschelde", een grote oude driemaster, die ook in de haven ligt en op weg is naar Rotterdam. Ook zij hebben het slechte weer over zich heen gekregen.
Als anderhalf uur later het eten op is, regent het nog steeds. De beide Hansen zijn op het scootertje ook op weg naar het zuidoosten. We stellen voor om gezamenlijk met onze auto te gaan, dat is warmer. Het museum en de landaanwinning als gevolg van de uitbarsting zijn erg de moeite waard.
Later in de middag klaart het weer wat op, we maken een mooie wandeling rond een enorme rots, ook van vulkanische oorsprong, aan de zuidkant van Fayal.

De Oosterschelde

De Hansen hebben ons uitgenodigd om een kijkje te nemen op de Oosterschelde; wat een prachtig, groot schip uit het begin van deze eeuw! En alle zeilen moeten met mankracht gehesen worden. Natuurlijk laten we Hans en Hans ook de Pélagie zien. De regen klettert weer naar beneden; na een glaasje wijn zijn ze nog net op tijd voor het avondeten. De "Oosterschelde" vertrekt de volgende dag.

Zondag rijden we langs de noordkust van Fayal. Er zijn leuke oude havenplaatsjes, schattige huisjes en veel bloemen, vooral heel veel hortensia's die als hagen en afscheiding worden gebruikt. Helaas staan er pas een paar in bloei.

Langs de Levada's

 
We eten voor vijf euro een heerlijk lokale buffet, waar het halve dorp langskomt op deze zondagmiddag. De centrale krater ligt nog steeds in de wolken, dus maken we een mooie wandeling langs oude waterkanalen, de levada's. De EU heeft recent meebetaald om alle bruggetjes te restaureren.

Er staan heel veel hortensia's langs de kant van de weg.

Stuurautomaten

Maandagmiddag staat Peter eindelijk voor de Pélagie. Van onze hoofd-stuurautomaat zijn Inderdaad de koolborstels versleten. Gelukkig heeft Peter die in voorraad, dus het probleem is snel verholpen. Met onze reserve stuurautomaat blijkt niets mis. Die kon het gewoon niet meer aan toen de wind toenam. Met recht een thuiskomertje voor lichte omstandigheden!

De afgesleten koolborstels

Nu de grote reparaties gedaan zijn kunnen we de andere eilanden hier gaan bezoeken. Tenminste als het weer een beetje meewerkt. Het is hier koud en regenachtig met véél wind. Het lijkt hier wel winter volgens de lokale bevolking. Voorlopig nog geen goed weer om naar Engeland te zeilen. 

Moe, voldaan en onder het zout in Horta aangekomen

De Pélagie nadert Horta op het eiland Fayal

Vanochtend zijn we veilig in Horta aangekomen!
Vooral de laatste nacht was erg zwaar. Heel veel wind, tot 35 knopen, hoge golven die de Pélagie alle kanten op gooien en een bewolkte hemel, géén maan, met pittige buien. Als stuurman/vrouw krijg je regelmatig totaal onverwacht een plens zeewater over je heen. En het is koud koud; natte handschoenen helpen niet echt! En alles is zout, alle buitenste kleren, de bank binnen waar je het regenpak uit doet, je haren, handen en gezicht, alleen maar zout.

Een indrukwekende kraterwand

De wind doet wat is voorspeld, Horta is goed te bezeilen, als de wind naar het noorden draait, draaien wij mee, maar minder hard waaien doet hij niet.
Gelukkig wordt het al vroeg licht, om half 5 ligt het eiland Fayal aan de horizon. 3 uur later varen we de marina van Horta binnen. Wat zijn we opgelucht dat we veilig binnen zijn en ook een beetje trots op onszelf dat het allemaal is gelukt!. Op dit moment is er geen plaats in de marina zelf, dus gaan we voor anker en naar bed. Eerst maar eens bijslapen. 
Zover deze korte update, foto's en meer volgen.

Onderweg naar Horta

Tegelijk met het vorige bericht halen we die zondagmiddag nieuwe windvoorspellingen op. En zoals altijd hier zijn die weer net een beetje anders. De beste wind om te zeilen is nu, dan kunnen we met de goede wind mee zeilen. Dus besluiten we meteen te vertrekken. De golven zijn nog hoog en het waait ook nog behoorlijk zo'n 25 knopen. Nils zit op het punt van de dansende Pélagie en maakt alle heftige bewegingen mee! Heel rustig haalt hij de sleepzak en alle touwen die daarbij horen, netjes binnen. Ondertussen begin ik richting Horta te sturen. Dat valt nog niet mee met die hoge golven. Regelmatig komt er een plens buiswater over Nils voorop en de stuurstoel. En ik had me nog niet voldoende voorbereid, het zeilpak hangt nog in de kast, dom, dom, dom.
Snel zetten we een klein beetje zeil, veel is niet nodig zo hard waait het nog steeds. Nils gaat sturen en ik trek meteen droge kleren én mijn zeilpak aan.
Zoals voorspeld wordt het in de loop van de avond rustiger. De nieuwe weersverwachting die we 's nachts ophalen laat zien dat de wind nog een tijdlang uit het westen en noordwesten blijft komen. Als we ver genoeg naar het noorden kunnen zeilen en de breedte van Horta kunnen bereiken, kunnen we het laatste stuk met de voorspelde noordenwind naar het oosten varen.
Daar zijn we nu al twee dagen mee bezig en het gaat prima! De wind is minder Noord dan voorspeld. Vannacht bereiken we de breedte van Horta, dan naar het oosten en dat kan met de voorspelde noordenwind.
Ook nu varen we eigenlijk achter de depressie aan maar een dag verder weg. Het waait behoorlijk en er zijn pittige golven, zo schiet het op! Als de huidige voorspellingen een beetje uitkomen denken we woensdag ochtend in Horta te zijn.

Helemaal ingepakt. Onder het zeilpak heb ik 4 broeken, 2 hemden, 2 coltruien, 2 fleece jacks en nóg heb ik het koud!

Het is wel een ander leven aan boord nu er steeds iemand achter het stuur moet zitten. Veel tijd voor andere dingen behalve slapen en sturen is er niet, temeer omdat we steeds een kwartier nodig hebben om ons aan en uit te kleden. Het is buiten zo koud dat extra truien, broeken, handschoenen, mutsen. laarzen en een heel regenpak aan moeten met daaarover ons reddingsvest.
Zaken als brood bakken, water en yoghurt maken en eten koken en afwassen moeten ook. Eten gaat tussen de bedrijven door, vaak achter het stuur, aan schoonmaken komen we helemaal niet toe.
Gelukkig schijnt de zon, de nachten zijn licht door de bijna volle maan. Het is echt leuk om over die grote golven te sturen. Het zou nog leuker zijn als je na een uurtje zou kunnen zeggen: het is genoeg geweest. Dat zit er niet in en als de een slaapt, maximaal drie uur, is dat een lange, koude zit voor de ander..
Gelukkig kan ik met mijn voeten sturen en nu de golven wat regelmatiger zijn kan het stuurwiel ook worden vastgezet zodat de stuurman of vrouw zijn of haar handen vrij heeft om een boterhammetje te eten of een kopje thee te drinken.
Jullie merken we ontdekken een andere kant van het zeilen en vooral ondervinden we aan den lijven hoe essentieel een stuurautomaat is. Nog 2 nachtjes en dan zijn we er.
Dank jullie allemaal voor alle fijne reacties die we hier midden op de Atlantische Oceaan mochten ontvangen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Achter ons zee anker

Na ons vorige bericht blijven we steeds heel alert naar het weer kijken. Via de radio kunnen we alleen 's nachts weer ophalen, overdag kan het ook met de Iridium telefoon. Het blijft moeilijk om te beslissen wat te doen: hier op de 34-ste breedtegraad wachten tot het slechte weer voorbij trekt, of er direct achteraan en deels er doorheen in om Horta te kunnen bereiken voor de harde noordenwind dat vrijwel onmogelijk gaat maken.

Het is even wennen met de hand sturen

Het wordt helemaal lastig als op donderdag 19 mei ook onze tweede auto pilot kuren begint te krijgen: ook hier de boodschap "Drive stopped". Het lukt nog een paar uur om deze melding weg te drukken, maar uiteindelijk stopt hij (bijna) helemaal mee. Er zit niets anders op dan met de hand te gaan sturen. Dat gaat op zich prima, het is wel erg vermoeiend en mijn ellebogen doen weer pijn. Sturen met mijn voeten, in plaats van met mijn armen, helpt wel een beetje. Het is 's nachts behoorlijk koud, gelukkig zijn er genoeg warme kleren aan boord.
Het slechte weer breidt zich uit: als we daar nu achter aan en doorheen willen, betekent dat vier dagen en nachten achter elkaar met de hand sturen onder zware omstandigheden. Kunnen we dat wel aan? Zoveel ervaring met handsturen in zwaar weer hebben we eigenlijk niet. En wat als mijn elleboog het gaan begeven en mijn arm het "niet meer doet". Dan staat Nils er helemaal alleen voor, midden in het slechte weer.
Het alternatief is hier blijven rondhangen, maar dan moeten we nog veel meer dagen met de hand sturen: ook niet aantrekkelijk.
Samen bedenken we de oplossing: we zouden ons sleepanker als zee-anker kunnen inzetten. In Australië hebben we een nieuwe sleepzak gekocht. Volgens de gebruiksaanwijzing kan die ook als zee-anker worden ingezet.

Het slechte weer komt eraan

Zaterdagochtend zien we dat de voorspellingen voor die nacht nog hardere wind aangeven: langere tijd tot 35 knopen. We raadplegen het boek "Zwaar weer zeilen" en zetten het zee-anker. Volgens de beschrijving zou de Pélagie zou zich in de wind moeten draaien, maar ze blijft dwars op de golven liggen. We kijken het een tijdje aan: dit gaat goed; hopelijk blijft het goed gaan als de wind verder toeneemt. Er valt een last van me af, hier kunnen we het slechte weer afwachten. nu kan ik lekker slapen. Die nacht houden we "ankerwacht": er is altijd iemand wakker om het zee-anker in de gaten te houden.

Zo ziet onze sleepzak eruit, hier gebruikt als zee-anker

Nu is het zondag 22 mei. Het waait nog stevig, maar de 35 knopen wind is ons gepasseerd. Het zee-anker heeft het uitstekend gehouden! De Pélagie drift dwars op de wind met een snelheid van ongeveer een knoop met de wind mee. Het is wel hobbelig met al die golven die dwars onder ons door lopen, maar het is goed te doen. Het is heerlijk om samen in de salon te zitten en te overleggen nu er niet steeds iemand achter het stuurwiel hoeft te zitten. We hebben prima en lang geslapen en maken er vandaag een rustige ontspannen dag van. Mijn ellebogen hebben tijd om zich wat te herstellen.
Morgenvroeg met het eerste licht kunnen we weer verder. Helaas zal een dag later de wind tegen gaan staan. Opkruisen kan wel maar dat betekent twee keer zo lang met de hand sturen, geen aantrekkelijk vooruitzicht., Ons plan is om het zee-anker opnieuw uit te zetten en rustig te wachten tot de tegenwind ons heeft gepasseerd.
Tegen het einde van deze week is de wind weer "normaal" en denken we verder naar Horta te kunnen zeilen. Daar hopen we begin volgende week veilig aan te komen. Dit wordt onze langste oversteek in dagen tot nu toe! Nog 523 mijl naar Horta.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tegenstrijidge verwarrende weersvoorspellingen (vervolg)

Sinds ons laatste bericht zijn we twee dagen en twee weersvoorspellingen verder. De voorspelling van 16 mei was weer redelijk goed: met flink doorzeilen zouden we voor het slechte weer in de Azoren kunnen zijn. Dus meteen hebben we de Pélagie vol gas gegeven: het rif eruit en op zoek naar zoveel mogelijk wind.
De voorspelling van gisteravond, 17 mei was weer heel anders. Niet voor de komende drie dagen, maar wel voor de dagen daarna. De harde wind, wel uit de goede richting, komt twee dagen eerder en verder zuidelijk, helemaal tot de 34e breedtegraad. Voor die flinke storm zullen we niet in een veilige haven zijn, dus nu zijn we weer aan het vertragen en blijven de komende dagen rond of onder de 34e breedtegraad. Na het slechte weer wordt de wind ook meer meer tegen, maar nu denken we: "Dat is zo ver weg, we zien wel".
Dus eigenlijk hebben we geen idee wat er aan het einde van de week gaat gebeuren we wachten het (on) geduldig af.
De andere schepen van ons radionetje komen wel voor het slechte weer aan. We blijven over samen met Superted die een paar dagen geleden van Bermuda is vertrokken.
Voorlopig is het hier nog comfortabel. Er is genoeg te eten aan boord, de watermaker maakt water, de zon en de generator zorgen voor elektriciteit. We hebben nog een paar duizend elektronische boeken om te lezen. Ons meest recente fotoboek schiet ook al lekker op.
Het wordt wel steeds kouder nu we meer noordelijk varen. De korte broeken blijven in de kast, de dekbedden en warme truien zijn tevoorschijn gehaald en ik maak iedere avond een kruik voor ik in mijn bedje duik. Vooral 's nachts is het behoorlijk fris. De nachten zijn heerlijk helder: het is bijna volle maan.
De afgelopen dagen zagen we regelmatig doorzichtige lichtpaarse "kannetjes" langsdrijven. Eerst dacht ik dat het afval-plastic was, maar Nils wist het antwoord: het zijn "Portugese oorlogsschepen", een kwallensoort met hele lange giftige tentakels. Ze houden zich drijvende met luchtkamers, een leuk gezicht om ze zo te zien langsdrijven.
Nog 667 mijl te gaan, maar ook nu dat zegt niet zoveel. Voorlopig gaan we met een omweg en heel langzaam.. Volgens de weersvoorspelling van gisteravond zouden we vrijdag 27 juni aan kunnen komen. Maar dat verandert vast nog een aantal keren.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tegenvallende weersvoorspellingen

De laatste paar dagen is het schitterend weer hier op de noordelijke oceaan. Geen wolkje aan de lucht, een heerlijk rustig windje schuin van achteren, vrijwel geen golven, vanochtend dolfijnen rond de boot: het leven is comfortabel op de Pélagie.
We kunnen er nu beter maar van genieten, want dat blijft niet zo. Na onze geruststellende gribfiles van 9 mei halen we vier dagen later weer zo'n grote windvoorspelling op tot en met de Azoren, 10 dagen vooruit. Die brengt slecht nieuws, rond onze aankomsttijd draait de wind naar het noord-noordwesten in de buurt van de Azoren en hard! Misschien is er nog een kans om vóór die noordenwind aan te komen als we flink doorvaren. Helaas de gribfile van vannacht, 15 mei, laat zien dat het slechte weer een dag eerder komt. Dat halen we niet: als alles mee zit zouden we zondag 22 mei in de Azoren kunnen aankomen, maar dan is het al een dag stevige noordenwind, daar komen we niet tegen in. De ostenwind, pal tegen, komt tot de 34-ste breedtegraad, dus moeten we terug naar het zuiden. Pas vanaf maandag 23 mei kunnen we beginnen meer naar het naar het noorden te varen, vanaf woensdag 25 mei kunnen we beginnen met de laatste 400 mijl naar het noordwesten om in Horta uit te komen, tenminste als de windvoorspellingen goed blijven.
Op dit moment zijn we al aan het vertragen; hier is het mooi weer dus brengen we onze extra dagen liever hier door dan in de harde wind rond de Azoren.

Er is nóg een probleem, onze stuurautomaat geeft een foutmelding en is er mee opgehouden. Wat zijn we blij met onze tweede stuurautomaat!!! Gisteren hebben we een frustrerende dag besteed om deze tweede stuurautomaat goed in te regelen. Dat is uiteindelijk gelukt! Deze stuurautomaat is eigenlijk een "Thuiskomertje", net zo iets als de reserveband van je auto die misschien ook niet de specificaties van je gewone banden heeft. Onze tweede stuurautomaat is net iets te zwak voor de Pélagie volgens de specificaties. We zijn er niet helemaal gerust op dat bij harde wind deze automaat het goed blijft doen. Nog een extra reden om niet meer dan nodig in de voorspelde harde winden rond de Azoren te willen zeilen.

We kijken met heel veel interesse uit naar de gribfile's van vannacht. Die gaan we voor 10 dagen vooruit nu iedere nacht ophalen, als dat enigszins mogelijk is.
Het is wel een teleurstelling, ongeveer 4-5 dagen extra op zee. Maar ja, zo is het zeilersleven, je gaat met de wind en als die tegenzit ga je dus niet.

Nog 872 mijl te gaan, maar dat zegt niet zoveel. Voorlopig denken we niet aan aankomen, meer aan vertragen, zodat we niet in de verkeerde winden terecht komen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Door de Paardenbreedtes

De grote grib-file die we op maandag 9 mei ophalen ziet er goed uit om naar de Azoren te zeilen. Er komt een hogedrukgebied langs, geen wind dus even motoren, en een paar depressies met veel wind maar als we zuidelijk genoeg varen valt dat wel mee.

Op de motor door de Paardenbreedtes

Eerst moeten we nog door de Paardenbreedtes. Gerekend vanaf de evenaar, waar meestal weinig of geen wind is, kom je als je naar de polen gaat, eerst door het gebied van de passaatwinden, stabiele winden meestal vanuit het zuid-of noordoosten. In deze zone hebben we de afgelopen zes jaar grotendeels gezeild: relatief gemakkelijk. Alleen het zuiden van Australië en rond Zuid Afrika waren buiten de passaatwinden. Nu moeten we naar het oosten en zoeken daarom de westenwinden. Die vind je verder naar de polen toe, in ons geval ten noorden van het Azoren hogedrukgebied.
Eerst moeten we nog door een gebied van windstiltes, de Paardenbreedtes. Die zijn zo genoemd omdat vroeger zeilschepen hier vaak hun paarden moesten opeten als ze weken lang in deze stiltes bleven ronddobberen.
Bij ons hield anderhalve dag geleden hield de wind ermee op, gelukkig hebben wij een motor die ons in minder dan 20:00 uur door deze windstilte heen loodst.
Alleen het kleine hogedrukgebied moet vannacht nog over ons heenkomen, ook dan biedt de motor uitkomst. Morgennacht verwachten we in het gebied van de zuidwesten winden te zijn die ons naar de Azoren zullen brengen.

We vangen een prachtige zeilvis

Voor een lange oversteek hebben we meestal alleen wat kipfilet en gehakt in ons kleine diepvriesje. We gaan ervan uit dat we onderweg vis vangen, zodat er iets meer variatie in het menu kan komen.
Op deze oversteek is de hengel de eerste onstuimige dagen binnen gebleven, daarna is een grote sterke vis er met ons aas vandoor gegaan en heeft de hengel met een nieuw aas anderhalve dag werkeloos buitenboord gehangen.

Nils maakt er prachtige filetjes van, waarvan we heerlijk eten.

Donderdagochtend om 5:00 uur bij het eerste krieken van de dag heeft Nils weer beet: het blijkt een prachtige, niet al te grote zeilvis te zijn! Nils roept om assistentie en met z'n tweeën halen we het beest binnen. Het is wel jammer om zo'n prachtige vis te moeten onthoofden, maar ja we willen graag vis op het menu. Van dit exemplaar kunnen we ruim zes keer eten. Dat doen we 's avonds meteen: de vis smaakt heerlijk!
Nog 1225 mijl te gaan, we zijn bijna op de helft.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Op weg naar de Azoren dag 1-4

Vrijdag 6 mei varen we naar Soper's Hole aan de westpunt van Tortola. Daar checken we uit en kopen de laatste verse waren in de winkel van de Marina. Om 12:00 uur varen we om de punt van Tortola heen, langs St. John en Jost Van Dyke de oceaan op. Er staat een lekker windje uit het zuidoosten. Een koers van 60° op de wind brengt ons naar het Noord-oosten, precies volgens plan. Het is een mooi gezicht al die groene eilanden om ons heen. We zijn blij op weg te zijn. De Maagdeneilanden zijn wel mooi, maar het is er erg druk en er zijn maar relatief weinig ankerplekken. Overal liggen meerboeien. Echte wandelpaden zijn er maar heel weinig, de eilanden zijn ingesteld op auto's. En alles is erg duur, ook in de winkels. Een simpel bruin brood kost vier en een halve dollar, dat kunnen we goedkoper zelf bakken. Verse groenten en broodbeleg zijn bijna helemaal onbetaalbaar. Dat hebben we natuurlijk wel gekocht, we moeten wel lekker eten op de oceaan.

Weer een dag voorbij

Eenmaal uit de beschutting van de Maagdeneilanden worden de golven hoger. Dit keer komen die niet rustig van achteren binnen maar deels van voren. Onze magen moeten even wennen; het helpt ook niet dat ik nog een dag antibiotica moet slikken waar je ook al een beetje misselijk van wordt.
De eerste twee dagen staat er veel wind; de Pélagie stuift met 7-8 knopen per uur over de golven! Voor de eerste nacht gaat er een rif in het grootzeil wat anderhalve dag blijft zitten. Als de wind de derde dag iets afneemt, gaan we ongereefd nog steeds rond de zeven knopen, dat schiet op!

Met deze onstuimige wind eten we binnen

We vinden aansluiting bij het radionetje van een viertal andere boten, die een paar dagen eerder zijn vertrokken. Met deze snelheid komen we tenminste een beetje dichterbij.
Vandaag de vierde dag zijn we in ons ritme. Het slapen gaat prima, er is genoeg eten en lekkere dingen aan boord, de eerste zelfgemaakte yoghurt is alweer op. De zon schijnt uitbundig na een paar sombere dagen: prima voor onze energiehuishouding. Mijn verkoudheid is (vrijwel) over.
We zeilen nog steeds 60° op de wind, wat nu resulteert in een koers van 25° over de grond, de wind is meer naar het oosten gedraaid.
Vanavond halen we met onze iridium telefoon de weersverwachting op voor een groter gebied en meerdere dagen. Op basis daarvan besluiten we of we inderdaad naar de Azoren door zeilen of toch afzwaaien naar Bermuda.
Gezeilde afstand 535 mijl, nog te gaan naar Flores, het meest westelijke eiland van de Azoren 1765 mijl.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

De zon is weer terug - morgen richting Azoren

Puntige rotsen markeren de oostpunt van Peters-eiland

Twee rustige dagen liggen we voor anker in de baai van Peters-eiland, gevolgd door een nachtje in de Benures baai op Norman eiland. Hier is het prachtig en rustig, maar één andere boot in de hele baai. Het weer is opgeklaard: eindelijk schijnt de zon en dus bewijzen onze zonnepanelen dat onze accu's het prima doen! Ze blijven helemaal opgeladen.

The Indians

Ik voel me iets beter, we varen naar "The Indians" een aantal grote rotsen vlakbij Pelicans eiland dat recht uit zee oprijst. Er zitten en vliegen wel honderden witte kleine meeuwen rond en op deze rotsen, een mooi gezicht. Volgens de pilot moet het er mooi snorkelen zijn, Nils gaat het water in. Het zicht is prima maar er zijn relatief weinig koraal en vissen.
We varen door naar een mooring bij “the Caves” op Norman Island. Hier is het een drukte van belang, we vinden met moeite een vrije mooring. Rondvaartboten varen af en aan met enthousiaste snorkelaars. Ook Nils gaat kijken, ik doe nog rustig aan de koorts is nog niet weg. Hier is het erg mooi: veel koraal en heel veel soorten vis, hele scholen en zelfs 3 grote tarpans.

The Caves mét heel veel snorkelaars

Bij deze meerboeien mag je alleen overdag liggen, dus maken we plaats voor de volgende volle boot met snorkelaars en varen helemaal rond Peters-eiland terug naar "onze" baai, die waar je kunt ankeren met gratis wifi. De alternatieven die we in gedachten hadden hebben allemaal moorings, waarschijnlijk $ 30 per nacht, en zijn erg druk; ankeren is dan lastig.

"Onze baai" met het resort dat ons gratis Wifi biedt

Ondertussen houden we het weer goed in de gaten: Met het prima wifi op onze ankerplek kunnen we het weer van vrijwel de hele Noord Atlantische Oceaan ophalen tot 10 dagen vooruit. We constateren dat het Azoren hogedruk gebied langzamerhand stabiel wordt, het weer voor de komende 10 dagen ziet er goed uit. Natuurlijk kan dat veranderen de laatste 4 dagen zijn relatief ongewis. Ons plan is om morgen te vertrekken en ongeveer 4-5 dagen naar het noordoosten te varen. Afhankelijk van de weersverwachting op dat moment besluiten we om of naar Bermuda te gaan, nog 3 dagen, maar als het kan gaan we in één keer naar de Azoren. Daar verwachten we na ongeveer 18-20 dagen aan te komen.

Dus vanaf nu geen foto's meer op deze website die komen pas later van uit de Azoren. Helemaal betere ben ik, Hanneke, nog niet, maar wel bijna. De eerste dagen is er rustig weer voorspeld, het komt vast goed.

Ziekenboeg

De Pélagie voor "The Baths"

Met mijn verkoudheid gaat het maar matig; ik heb nog steeds af en toe koorts en hoest behoorlijk. Maar er zijn ook dagen dat het prima gaat, voorlopig kijken we het nog even aan.
Na een rustig dagje voor anker bij Spanish Town, zijn we op 28 april al heel vroeg bij "The Baths", de indrukwekkende rotsformaties bij het uiterste zuidwesten van "Virgin Gorda". Dit is een nationaal park, je kunt er alleen aan een mooring liggen met een vergunning en alleen overdag. We zijn de eerste en kiezen een plekje vlak bij de rotsen, mooi.

Op stap met Peltje

Met Peltje maken we een tochtje vlak langs de rotsen, indrukwekkend! Volgens onze pilot is er ook een mooi wandelpad tussen de rotsen door, van het ene strandje naar het andere. Het is een beetje lastig om naar de kant te gaan, dat kan maar op één plek en alle zeilers brengen hun bootje terug naar een boei. Nils zet mij met de rugzak met de camera op het strand en zwemt terug. Het pad blijkt niet hier te zijn, er staan allemaal grote, luxe privé villa's. Toch willen we een eindje wandelen en zowaar via de weg vinden we een prachtig wandelpad min of meer bij toeval.

Over en onder de rotsen, indrukwekkend!

Het is een kruipdoor sluipdoor route onder en over de rotsen, deels door het water. Het is erg mooi en indrukwekkend, je voelt jezelf heel klein tussen die waanzinnig grote rotsblokken!.


De wandeling is prachtig, de cactussen bloeien

Omdat we hier niet mogen slapen, varen we 's middags een aantal eilanden verder. In "Deathman's Bay", de meest zuidelijke baai van Peter eiland, valt laat in de middag ons anker. We liggen toevallig dicht bij het resort mét een open wifi signaal. Nu kunnen we het weer, e-mail en de krant ophalen.
Ondertussen hebben we zorgen over onze accu's die laden eigenlijk te weinig vinden we. We besluiten naar de marina om de hoek te varen om de accu's te laten testen. Op zaterdag is er niemand beschikbaar maar onze zeilbuurman meet de accu's door en vindt geen probleem. Wel vernieuwen we de accuklemmen, verwijderen de corrosie, schuren de contacten en vetten alles in met dielectrisch vet.
De walstroom in de marina laat de accu's volledig op; onze accumeter is weer bij. Alles werkt weer goed, wat een geruststelling.
Ondertussen is mijn koorts terug gekomen, die nacht heb ik zelfs bijna 40° koorts. Ik voel me zo slap als een vaatdoek.. Zondagochtend gaan we naar een huisarts. Die constateert gewoon griep en schrijft antibiotica, een hoestdank en zelfs extra vitamine B voor. Nu moet het goed komen!
De Marina is zo duur, ruim € 100 per nacht, dat we er niet willen blijven liggen. In de de baai in Peter eiland ligt het gratis voor anker en is er ook wifi.
Het weer valt hier vreselijk tegen, de zon hebben we nog nauwelijks gezien en het regent veel en hard! Daar wordt je niet blij van en de zonnepanelen doen ook vrijwel niets. Dat hebben we nog nooit gehad, de generator aan als we voor anker liggen.
Iedere avond hebben we radio contact met nog een aantal zeilers hier in de buurt. Die staan op het punt te vertrekken. Helaas wij kunnen niet mee, ik moet toch echt eerst goed uitzieken. Eind deze week of begin volgende week is er een volgend weervenster.