Indrukwekkend Fatu Hiva

De caldera van Fatu Hiva



Langs Fatu Hiva



Ankerbaai Fatu Hiva

Vrijdagochtend om half 5, net als ik Nils wakker wil maken voor zijn laatste wacht, zie ik iets heel groots en heel donkers naast de Pélagie opdoemen. Ik schrik ervan! Als Nils wakker is kijken we samen en besluiten dat dat grote ding "gewoon" Fatu Hiva is, het hoge eiland waar bij daglicht over ongeveer 3 uur aan willen komen. Gerust ga ik nog even slapen en bij zonsopgang zien we inderdaad Fatu Hiva steeds zichtbaarder worden, heel bijzonder na 21 dagen op zee. We varen rond het eiland naar de ankerplaats, langs imposante rotswanden en steile klippen. De vroege zonlicht schittert op de wand van de caldera, de oude vulkaan opening. Het aanlopen van de ankerplaats gaat gemakkelijk, er is ruimte genoeg, er liggen maar 3 andere schepen. Ons anker valt helemaal vooraan in het ondiepe gedeelte, het houdt meteen, dus we gaan eerst nog een paar uurtjes slapen. Dat is het plan, maar Nils is zo enthousiast dat we er zijn, dat hij meteen begint het schip schoon te krabben. Tsja, en dan wil ik ook zien waar we liggen.



Prachtige groene duif

De baai is bijzonder indrukwekkend; steile rotsformaties rijzen omhoog, we begrijpen meteen dat de oude zeevaarders hier penissen in zagen. Daarachter ligt een kloof, die nodigt uit tot een wandeling. Dat doen we dan ook meteen die middag. De beloofde waterval vinden we niet, maar wel prachtige tuinen, veel kokospalmen en mango bomen. De lokale groene duif kijkt ons nieuwgierig aan; de lokale heggemussen hippen over de weg. En overal imposante rotsformaties en steile caldera wanden. Wat een mooie natuur. 
Samen met medezeilers die ook net zijn aangekomen, drinken we een drankje op onze geslaagde oversteek. Het was een snelle, gemakkelijke en eigenlijk heel comfortabele zeiltocht. De wind was nooit harder dan 20 knopen en vrijwel altijd meer dan 10. Vooral het zeilen met 2 fokken was heerlijk rustig. 

Onze anker baai van boven af; helemaal links de Pélagie


Die avond gaan we vroeg naar bed en genieten van een lange, ongestoorde nachtrust. Heerlijk!
Fatu Hiva is niet groot, ongeveer 30 km lang en zo'n 20 km breed. Er wonen slechts zo'n 800 mensen in 2 dorpjes, onze ankerplek ligt bij het kleinste dorpje. We regelen dat we zaterdagochtend met een bootje naar het andere dorp worden gebracht zodat we terug kunnen wandelen, een beetje beweging na 21 dagen op zee is prima! De wandeling blijkt bijzonder spectaculair. De caldera omvat het hele eiland, dus overal zien we die steile rotspunten omhoog rijzen. Er tussenin loopt onze weg langs kokospalmen, mango bomen, veel bloeiende struiken, grassen en rietachtige planten.

Versgevallen mango's; heerlijk tegen de dorst!

De mango's liggen gewoon op de weg, dus onze dorst lessen we met verse gevallen mango's!. Er zijn vrijwel geen tekenen van menselijke bewoning of bebouwing; puur natuur. De vogels zingen en de zon schijnt: heerlijk. Het is alleen wel een beetje lang; de tocht is 18 kilometer, 9 km omhoog en daarna 9 km naar beneden... Het pad wat we lopen is de enige weg op het eiland en na 3 uur wandelen, haalt zowaar een auto ons in. Hij biedt ons een lift aan, die we aannemen tot het hoogste punt, daarna lopen we verder. Als we pas om half 5 in "ons" dorpje aankomen, zijn we blij dat we de lift hebben aangenomen. Dit was al ver genoeg (7 uur lopen!), maar héél erg de moeite waard. 

Binnenland Fatu Hiva


De Pélagie is behoorlijk vies geworden van al die golven, zowel boven als onder water; de eerste zee-aangroei is al zichtbaar, ondanks de nieuwe antifouling. We hebben begrepen dat die aangroei er zo snel mogelijk af moet, dus zondag zijn we de hele dag bezig om de Pélagie er weer netjes uit te laten zien.
Maandag vertrekken we vroeg in de ochtend naar Hiva Oa, het volgende eiland in de Marquesas groep 40 mijl noordelijker. We moeten hoognodig inklaren, dwz ons aanmelden bij de douane; we zijn immers in een nieuw land aangekomen. Dat lukt nog dezelfde middag; het dorp is wel ruim een uur lopen van de ankerplaats; gelukkig geven lokale bewoners ons zowel op de heen als op de terugweg deels een lift. Hier zijn wel winkeltjes, maar de prijzen zijn schrikbarend hoog. Gelukkig hebben we het meeste al ingeslagen in Panama.
Er is hier ook weer internet, de mevrouw die onze was doet biedt aan dat je haar huis mag internetten. Dus zitten we in haar keuken met uitzicht op haar tuin en praten heel gezellig bij met onze dochters. Erg leuk weer na ruim 3 weken! We blijken zelfs internet te kunnen ontvangen op de Pélagie; wel tegen betaling, maar nu hoeven we niet ruim een uur naar het dorp te lopen.
Morgen gaan we per auto dit eiland verkennen. De klussenlijst, die we natuurlijk hebben na 3 weken zeilen, moet nog maar even wachten.