Schildpadden langs de kant van de weg - Naar de Marquesas

De natuur hier op de Galapagos blijft indrukwekkend. Woensdag wandelen we over scherpe lavasteen langs interessante cactussen naar een diepe canyon. Het water is héél helder; we plonzen er in en kunnen de bodem zien en de grote vissen die waarschijnlijk per ongeluk hier verzeild zijn geraakt. Ik ben er ook zo weer uit, want het water is hartstikke koud!

's Middags gaan we met een taxi het binnenland van Santa Cruz in en lopen door een indrukwekkende, hoge lavatunnel. Als lava naar beneden stroomt, koelt de buitenkant af, terwijl de binnenkant nog vloeibaar is. Als plotseling de lava toevoer ophoudt, stroomt de hete lava toch weg, bijv. in zee; de harde buitenkant is dan ineens een tunnel. Aan de ingang zit de Galapagos uil; mooi.
Soms ontstaat geen tunnel, maar zakt het "dak" in; dan ontstaan grote gaten in het landschap. We lopen langs 2 van deze "sink-holes", indrukwekkend. De inheemse Galapagos boom/struik Scalesia met de Darwin-vinken, maakt het plaatje helemaal af.

En dan zien we zomaar een grote schildpad langs de kant van de weg! Hij zit rustig gras te eten. Natuurlijk moet meneer (of mevrouw?) op de foto. We zien er nog meer onderweg naar het gebied waar deze dieren vrij rondlopen. Zoals je in Nederland konijntjes kunt zien op het gras, zo zie je hier schildpadden. We komen ook hele grote exemplaren tegen. Eentje loopt of schuifelt langs een rotsig pad door het bos omhoog, ik hoor hem steunen en kreunen, wat indrukwekkend! Als we te dicht bij komen zakt hij op de grond en trekt zijn kop en poten in, een onneembaar fort, want zijn schild loopt ook onder hem gewoon door. We proberen een van de oude schilden die in het centrum staan, op te tillen; wat een gewicht. Die beesten moeten wel erg sterk zijn om dit allemaal mee te sjouwen en dat honderden jaren lang; ze kunnen wel ruim 200 jaar worden.

Voorbereiden voor ruim 3000 mijl zeilen
De windverwachting blijft zeggen dat we eigenlijk donderdag weg moeten om wind te hebben voor het eerste stuk naar het zuiden, waar we op 5 graden de passaat zouden moeten kunnen oppikken. Maar we hebben nog een duik geboekt voor donderdag!
We krijgen het dus erg druk. De tweede fok wordt gezet; de laatste was weggebracht en we regelen ons uitreis-papier, zarpe. Gewapend met een boodschappenlijst en tassen, staan we donderdag ochtend om 7 uur klaar voor onze duiktrip.
De duiken zijn erg mooi, vooral de eerste. We zien wel 15 grote rifhaaien, die totaal niet in ons geïnteresseerd zijn. Zeeleeuwen zwemmen sierlijk door het water en er is vooral heel veel vis te zien.
Om half vier zijn we terug en verdelen de taken; Hanneke doet de boodschappen, Nils haalt de zarpe en de was op. Het gaat allemaal vlot. Helaas gaat het naar binnenhalen van het motortje van Peltje lastig. De handel van de schroef breekt af! Nils weet toch een oplossing te verzinnen en eindelijk om bijna zes uur is het motortje stevig benedendeks verankerd. Snel gaan we anker op en bij het laatste licht varen we de baai van Santa Cruz uit.
En dan blijkt dat er toch geen wind is! De motor moet aan. Het is balen, hebben we ons daarvoor nou zo gehaast…. Voor Nils is het al bijna bedtijd en ik bak als avondeten maar een eitje, dat was toch in de verdrukking gekomen tussen alle boodschappen.
Als we eenmaal wat verder van het eiland zijn, komt de wind toch en kan de motor uit.

Op zoek naar de passaat
De volgende dag zijn we druk met opruimen en schoonmaken; dat was er nog niet van gekomen! Ook de filters van de watermaker moeten nog worden vervangen, het water in de baaien bij Panama-stad en Santa Cruz was behoorlijk vervuild; dan gaan filters niet lang mee. Gelukkig gaat dat allemaal goed. De watermaker gaat direct een tijd aan; een redelijk gevulde watertank geeft een gerust gevoel.
De Pélagie zeilt ondertussen heerlijk door. Met de halve winder op en stroom mee halen we zelfs een tijdlang 8 knopen. Dat is lang geleden, het is heerlijk zeilen, we zijn blij dat we zijn vertrokken. We genieten van biefstuk met bloemkool in de avondzon
De koers is zuidwest, volgens de windverwachting is de passaat wind op dit moment zo rond de 4 graden zuid en 94 graden west te verwachten. In de loop van de volgende nacht moet wel af en toe de motor bij, maar we maken prima voortgang. En er blijft wind.
De tweede nacht besluiten we de halve winder te laten staan. Hij duikelt wel af en toe in elkaar, maar ja, we gaan wel lekker snel. De volgende ochtend blijkt dat het zeil kleine scheuren heeft. Blijkbaar is het toch achter de verstaging blijven haken. Dat moeten we repareren! Die dag valt ook de wind weg maar het is niet meer ver naar de passat, dus de motor mag bij.
Dag 2 is een regenachtig dagje met veel wolken en weinig wind. Het grootzeil klappert vreselijk, niet best. We halen het dus maar naar beneden en gaan verder met ons ijzeren zeil. Wel lekker gemakkelijk, we maken ons geen zorgen om eventuele wind in de buien; we hebben toch geen zeil op. We komen in de buurt waar we de passaat verwachten. En ja hoor, 's avonds trekt de wind aan; het grootzeil kan weer gehesen worden en we gaan als een speer met ruim 7 knopen!

Op naar de Marquesas
We zetten een koers uit naar Fatu Hiva, het eerste eiland in de Marquesas in Frans Polynesië waar we voor anker willen. Nu nog ruim 2750 mijl te gaan, bijna 5000 km. De Pélagie zet er dapper de sokken in, we gaan ruim 7 knopen, regelmatig 8 met uitschieters van 9 knopen! Dat schiet op. Er zijn redelijke golven, het leven aan boord is minder comfortabel; elk voordeel heb zijn nadeel zei Cruijf al. We zetten zelfs een rif in het grootzeil voor iets meer comfort in de nacht. We slapen prima; nog zo'n 18 dagen te gaan!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com