Kerstmis in Soufrière met 29 graden

De dagen in Rodney Bay, de grote haven in het Noorden van St Lucia waar de ARC eindigt, vliegen voorbij. Het is enorm gezellig met iedereen de oversteek ervaringen uit te wisselen. Alle Nederlanders praten bij op de borrel op de Pélagie, er is genoeg plaats, eten en drinken voor alle 24 opvarenden, mede dankzij Pauli en Albert. Huub-Jan van de Seaquest en opvarenden zingen een prachtig lied, dat het wel en wee, vooral het wee, van alle boten onderweg memoreert. De inspiratie komt van het lied dat Nils had gemaakt bij de intocht van de laatste Nederlandse boot, de Flying Swan. Lachen geblazen!

We doen nog wat boodschappen, werken de website bij, slapen uit en laten de vele regenbuien gelaten over ons heen komen. De rit met de locale bus naar de hoofdstad Castries is erg leuk. Er is een bushalte bij de haven en je stapt gewoon in de mini van. Iedereen kan mee voor een paar EC dollars en dus bus is dan ook hét standaard vervoermiddel. Castries is een drukke, no-nonsense stad, niet indrukwekkend qua architectuur. De kerk is aardig. Er zijn maar weinig lokale groenten op de markt en erg duur. We vullen onze voorraden aan en eten erg gezellig en goedkoop in een lokaal tentje op de markt.

Op donderdag vertrekken we echt naar La Soufrière, nadat we afgesproken hebben contact te houden via de SSB radio. Het is een prachtige zeiltocht langs de kust van St Lucia naar het zuiden. Schitterende groene heuvels afgewisseld met mooie baaien. De Pitons zien we al van ver. Het weer laat zich van zijn goede kant zien, maar één buitje onderweg. De binnenkomst in de baai is fantastisch, aan de ene kant de Pitons, 2 steile vulkanen, aan de andere kant steile groene heuvels, het stadje er tussen.

We willen voor anker, maar het is onduidelijk of dat wel mag. Een bord dat 5000 $ boete beloofd, schrikt ons af. Natuurlijk zijn er voldoende mensen om onze lijnen aan een mooring vast te maken. Nils vindt een betere manier om de mooring niet onder de boot te laten verdwijnen door onze anker driehoek in te korten over de voor-bolders. De zonsondergang is indrukwekkend, maar de nacht is erg donker zonder sterren of maan en zicht op een donkere oceaan. Er is toch een behoorlijke deining zo ver van het strand; we gaan vroeg naar bed. Vrijdag 24 december zien we dat alleen de catamarans zijn blijven liggen, de enkel rompers zijn allemaal vertrokken.

We gaan met Peltje naar de kant, we moeten vervoer regelen om Saskia van het vliegveld af te halen. We regelen een taxi, lopen door het gezellige, bedrijvige stadje zonder veel witneuzen, hiernaast een foto van de kerk. We horen dat we toch voor anker kunnen bij het strand. Dat lijkt ons wel zo rustig en gemakkelijk, bovendien belooft onze gids WiFi van het nabij gelegen restaurant. Er is nog tijd om de boot te verleggen, maar het begint toch te gieten, te gieten en te gieten. We moeten wel om 13:00 uur op weg naar het vliegveld. We varen in de stromende regen met Peltje naar de Pélagie. Er zijn meerdere pogingen nodig om ons vooranker goed uit te brengen en een achterlijn om een palmboom op het strand vast te maken. En al die tijd blijft het plenzen! De plaatselijke boot-handlers hebben meer ervaring en voorzien ons van goed advies. Eindelijk liggen we, kunnen we droge kleren aantrekken en snel wat eten. Gelukkig klaart het op als we naar het strand gaan, om naar het vliegveld te gaan. Ik Hanneke, neem het zekere voor het onzekere en vaar met bikini naar het strand en kleed me daar om!

We zijn op tijd op het vliegveld, maar er is een lange rij bij de paspoort controle, dus we moeten even wachten voor we Saskia in onze armen kunnen sluiten. De taxi wacht, we zijn net voor donker weer thuis. Gelukkig is het droog als we met Saskia en haar bagage naar de Pélagie varen.

Nu op Kerst ochtend hebben Nils en Saskia al lekker gezwommen terwijl ik dit verhaaltje typ. Er zijn kerstkransjes bij de "koffie", meegenomen door Saskia. Vanochtend zijn de buien overgedreven, dus we hebben prachtig uitzicht vanuit de boot en de zonnepanelen leveren stroom voor PC’s en koelkast.

Vanavond Kerstdiner in het plaatselijke restaurant. We hebben het hier heel gezellig en prima naar ons zin!

Atlantische Oversteek, de balans opmaken

Nu we alweer een paar dagen hier in de haven van St Lucia liggen en lekker uitgeslapen hebben, is het een goed moment om de balans op te maken. Wat vonden we ervan, wat ging goed en wat kan een volgende keer (nog) beter.
De Pélagie, water, stroom en elektra
De Pélagie heeft zich prima oceaanwaardig betoont, maar we hebben natuurlijk geen echte zware storm gehad. Grote golven rollen gemakkelijk onder haar door en zijwaartse golven zijn geen enkel probleem, wel zijn dan de boot bewegingen meer verward. Ook met veel wind aan de wind zeilen was geen probleem, zoals we al wisten; gewoon op tijd reven. De gennaker voeren is niet gemakkelijk, maar de 2-de helft van de reis ging het een stuk beter. We hebben wat geleerd, denken we.  We zijn wel erg afhankelijk van de stuur automaat, we sturen bijna nooit zelf. We vinden dat we dat vaker moeten doen, vooral in het donker, want sturen alleen op het kompas is nog niet zo eenvoudig.

We hadden meer dan voldoende water, we hadden nog ruim 3 kwart tank, 200 liter, over. De tweede helft van de reis stond de elektrische waterpomp uit zodat we nog minder gebruikten. Er was water om te wassen en 2 x een heerlijke douche te nemen. We hebben voor dit soort reizen dus geen watermaker nodig.

De diesel voorraad was ook voldoende, we hadden nog bijna de helft over. Als we de motor zachtjes bijzetten en zo goed mogelijk gebruik maken van de zeilen, kunnen we ook met weinig wind met hulp van de motor best ver komen. Stroom draaien was wel nodig, maar dat gebruikt relatief weinig brandstof.

Elektriciteit heeft nog wel wat aandacht nodig. De zonnepanelen zijn prima, maar er is niet altijd zon. De windgenerator is een goede aanvulling. Hij heeft natuurlijk wel wind nodig en doet het niet zo best als de wind achter is. Onze oude Air Marine maakt een hoop lawaai. Een nieuwe generatie wind generator, bijv. de Rutland 913, staat nog wel op onze verlanglijst. Stroom draaien met de motor deden we gemiddeld een uur per dag, vooral als we via de SSB gingen zenden. We zijn er nog niet helemaal uit waarom het laden zo variabel was, soms 70 Amp. per uur soms maar 30 Amp.uur. Dat moeten we nog eens navragen.

Communicatie
Wind en weers/verwachtingen ophalen is heel belangrijk, en e-mailtjes van het thuisfront zijn erg leuk! We zijn niet blij met de beperkingen van Sail-Mail in deze. Veel zeilers halen data op via hun Iridium telefoon. Dat gaat snel en gemakkelijk en omdat we toch al een abonnement hebben, is het niet eens zo duur. Onze intentie is om die apparatuur ook aan te schaffen zodat voor een volgende oversteek dit aspect beter geregeld is.
Het is een heel rustgevend idee om de iridium telefoon te hebben. Die kwam ook goed van pas om ons communicatie probleem op te lossen. Bijna alle ARC zeilers hadden een iridium telefoon aan boord.

Eten en leven aan boord

Het eten was heerlijk onderweg. Het zelf gebakken brood was iedere keer weer een traktatie. De groenten bleven prima vers, de laatste aubergine ging de laatste dag door het eten! Uien, aardappelen en pompoen zijn er nog. Zelf vind ik sapjes heerlijk, dus die zijn bijna opgegaan. De verse vis was een prima afwisseling. Geen goedkope bron van eiwitten trouwens, de vissen hebben heel wat aas en vislijn mee gepikt, en niet alleen bij ons. We hebben de alcohol niet gemist, ook door het totaal andere ritme aan boord.

Het wachtlopen ging goed. Wel moet er iets meer tijd zijn voor Hanneke in de nacht. Ze was aan het eind erg moe. Volgende keer overwegen we 4x 3½ uur te doen met om de één of twee dagen een uitslaap mogelijkheid voor degene die niet om 8 uur ’s ochtends weer naar bed kan.
Lezen, Sudoku’s maken, muziek en luisterboeken, sterren kijken, genieten van de golven, gezellig samen eten koken en opeten, vissen, verhaaltjes schrijven en radionetjes volgen, de boot op orde houden, de zeilen goed zetten en in de gaten houden; we hebben ons geen moment verveeld onderweg.

Naar verhouding was het leven aan boord comfortabel, we wenden natuurlijk ook aan “wasmachine” omstandigheden. Vooral Nils had in het begin moeite met slapen; de golven slaan behoorlijk tegen de wand en dat kan klinken! Hanneke sliep altijd al met oordopjes in, Nils is er nu ook aan gewend. Dat helpt enorm om een meer rustige slaapsfeer te creëren. Overdag heeft Hanneke ook een ooglapje gebruikt, dat helpt tegen de zon, die in de slaapkamer door het dakraam binnen schijnt.

De ARC
Voor ons waren de informatie van de ARC vooraf en de seminars in Las Palmas erg nuttig. Tenslotte zijn we niet zo super ervaren in het zeilen en vooral niet over langere afstanden. De ARC veiligheidskeuring fungeerde ook als een prima stok achter de deur om alles werkelijk tot in de puntjes op orde te hebben. Het was bijzonder om zoveel nieuwe mensen te leren kennen van allerlei nationaliteiten met hetzelfde doel, de plas over.
De radionetjes onderweg waren erg leuk en gaven structuur aan je dag, maar daar heb je natuurlijk niet perse de ARC voor nodig. Het is ook een goed gevoel dat je niet helemaal alleen op die plas bent, maar eigenlijk helpt het niet. Je blijft toch altijd zelf verantwoordelijk voor je eigen veiligheid.
Mee doen is niet zo goedkoop, maar het grootste nadeel zijn de vaste route en de tijd. De vertrektijd staat vast, 21 november, dus een goed weer moment afwachten is er niet bij. Het ook een lang stuk om in een keer te zeilen. Veel zeilers gaan van de Canarische eilanden eerst in ong. 6-8 dagen naar de Kaap Verden en daarna in 2-3 weken de oceaan over. Zij kunnen dus ook die eilanden te bezoeken en er te provianderen.
Voor ons was het meedoen met de ARC een heel positieve ervaring, die we niet hadden willen missen.

Dus wat vinden we van deze oversteek?

We vinden deze oceaan oversteek een fantastische, bijzondere ervaring, met zijn tweeen samen hebben we het toch maar gedaan! Dit vergeten we ons leven lang niet meer. Dank zij alle goede voorbereidingen ging het prima, er is niets kapot gegaan en we hebben van iedere dag genoten!

En nu zijn we met de Pélagie in de Carieb om dit stuk van de wereld te verkennen. Heel bijzonder. En het leuke is dat we dat met onze gasten de komende weken mogen delen. We kijken er naar uit.

Fotoboek van de oversteek

We hebben een selectie van de fotos van de Atlantische Oceaan op onze website gezet; rechts onder het plaatje van de route. Klik op de foto om deze te vergroten en het bijschrift te zien.
greotjes van Hanneke en Nils

Een fantastisch gevoel, in Sint Lucia aangekomen!!!

We nemen de tijd die laatste nacht, we zeilen een stuk alleen op de fok. We willen graag bij licht aankomen om St Lucia te zien liggen vanaf zee. Nils maakt me om half zeven wakker en we hijsen het grootzeil. De aankomst met de opgaande zon is prachtig.

We gaan gelijk op met een 2-de zeiljacht, wat ons vlak bij de finish-boot inhaalt. Zij kennen de aankomst baai misschien beter, of zijn gewoon betere zeilers in een snellere boot.

We worden zo vroeg in de ochtend ingehaald door vele scheepstoeters en onze buren van Las Palmas staan op de kant om onze lijnen aan te nemen. De organisatie is present met een rum-punch, een fruitmand en koude Heineken biertjes. Een fantastische aankomst!! We voelen ons trots en voldaan dat we er zijn en gaan lekker nog een paar uurtjes naar bed.

’s Middags gaan we langs bij de boten die we gesproken hebben over ons radionetje en leren ze nu ook persoonlijk kennen. Gezellig en natuurlijk gesprekstof te over. Ook “Luna Verde” en de “Seaquest”, boten van ons Nederlandse netje, lopen binnen en we heten ze van harte welkom! We gaan weer vroeg naar bed en vooral ik, Hanneke, moet echt wel even bij slapen.
De volgende dag praten we telefonisch bij met het thuisfront, heerlijk alle stemmen weer te horen. We hebben zowaar internet op de boot, al is het traag. Ook alle felicitatie E-Mails geven ons een heel warm gevoel, fantastisch zoals iedereen meeleeft. We leren nog meer gezichten achter stemmen kennen op de BBQ met alle boten van ons SSB-radionet. De laatste boot van dit net, de Nederlandse Odd@Sea, komt halverwege binnen en wordt door ons allemaal ingehaald. Super!
De ARC prijsuitreiking is zaterdag 18 december. Er zijn ongelofelijk veel prijzen uitgestald! De hele uitreiking duurt meer dan 2 uur, onderbroken door een pauze met hapjes. Voor van alles en nog wat is een prijs; natuurlijk het normale klassement, maar ook bijv. voor de boten die het dichts bij elkaar over de finish gingen, de beste weblog, de meest “sociale” ARC participant, voor alle kinderen en de snelste boot met 2 personen (nee wij niet!). Wel krijgt Nils een heerlijke fles rum als waardering voor zijn netcontrollers werk. Het wordt erg leuk gebracht.
Na afloop is er een heel aardige dansvoorstelling. Het valt me op hoeveel mensen we hebben leren kennen in deze 7 ARC weken. Veel daarvan zullen we vast nog wel eens tegen komen hier in de Carieb. Onze classering is alleszins redelijk, van de 16 catamarans waren we 10-de op handicap en gecorrigeerd voor het motor gebruik. Als we de laatste nacht snel waren doorgevaren waren we nog wel 2 plaatsjes opgeschoven. In het algemene klassement zaten we in het onderste deel van de middenmoot qua klassering; wat ons betreft boven verwachting en ambitie niveau.

Vandaag zondag 19 december is een regendag. Van zee komt de ene na de andere bui aangedreven. Nou ja, dan hebben we tijd om de website bij te werken. Er staan nu ook foto's bij sommige van de verhaaltjes. Nils heeft het toilet gemaakt en de boot is geplakt. Wel moeten we nodig boodschappen doen.

Groetjes vanuit de regen van Hanneke en Nils

Dag 23 en 24: Land in zicht!

De avond van 14 december wordt de wind minder, dus om snelheid te houden laten we de gennaker een nachtje staan. Het gaat goed, geen buien met harde wind. We komen we een beetje ver noordelijk uit, dus om 04:30 bij het wisselen van de wacht zetten we de zeilen over de andere boeg, Altijd weer spannend in de donkere nacht.
De laatste hele dag, 15 december, wordt de wind nog minder en draait zelfs. Uiteindelijk moet in de avond de motor bij. Vlak voor de zon ondergaat zien we land, het eiland Martinique komt in zicht!!
St. Lucia ligt nog in de wolken. Zachtjes motoren we door de nacht, de lichtjes van Martinique worden steeds groter. Nog 30 mijl te gaan! Het plan is om bij daglicht (16 dec) aan te komen, met de motor bij gaat dat zeker lukken!

Hanneke en Nils
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com/

Dag 21 en 22: Genieten van de laatste loodjes

De nacht van 11 december brengt een verrassing; we zijn net om 01:00 in onze wisseling van de wacht de zeilen aan het verzetten, als het begint te regenen. Eerst een beetje, later echt hard. In het donker zie je zo'n bui niet aankomen, dus we zijn 10 minuten later, als de zeilen weer goed staan, drijfnat! Nou ja, de volgende dag droogt alles wel weer.
De wind zwakt wat af en de oceaan wordt rustiger. We hebben prachtige zeildagen. Overdag gaat de gennaker op. We liggen nog steeds eerste in het Nederlandse groepje, en willen proberen dat zo te houden. 's Nachts varen we met het gewone voorzeil, de fok. Dat is iets minder snel, maar wel zo rustig. Lekker slapen vinden we ook belangrijk. De diverse radio netjes blijven gezellig en geven structuur aan de dag. Je weet ook dat je niet alleen bent op die grote oceaan. In de ochtend van 12 december zien we zowaar StarCross, het schip van onze collega radionet facilitator langs varen. Soms is ook die eindeloze oceaan klein.
Er zijn minder buien en de zon schijnt uitbundig. Vanonder onze bimini genieten we in de schaduw van het ruisen van het water en van de golven die nog steeds onder ons doorrollen. De eerste helft van de nacht verlicht de halve maan de oceaan met een zacht licht. Daarna zijn de sterren niet te tellen. En de Pélagie? Die zeilt rustig door, de ene mijl na de andere; niet zo snel, maar wel 24 uur per dag.
De vissen bijten wel, maar nemen de laatste dagen steeds het aas of de haak mee! Vanochtend was zelfs de hele lijn verdwenen. Vanavond eten we dus chili con carne met houdbare worst. We hebben nog meer dan genoeg voorraden, water en diesel aan boord. Alleen is de zwarte thee op, dus drink ik, Hanneke, nu groene. Zo kunnen we nog wel even verder…..
Toch kijken we uit naar de aankomst in St Lucia. We denken nu woensdag nacht of donderdag ochtend te zijn, de wind wordt de komende dagen iets minder.
Dag 21: 12/12: 135 mijlen afgelegd
Dag 22: 13/12: 124 mijlen afgelegd
Nog maar 343 mijl naar St Lucia!

Groetjes vanaf een prachtige oceaan,
Hanneke en Nils

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 18, 19 en 20: In de versnelling naar St Lucia, het ritme aan boord.

In de middag van 8 december als we het tweede rif in het grootzeil hebben gezet, waait het wat minder hard. We gaan lekker onder de douche, doen wat was en maken de boot schoon. Heerlijk. Zo hebben we ook een rustige nacht. De volgende dagen is dat het patroon, overdag 1 rif, 's nachts 2 riffen. Het gaat prima.
De wind draait, zodat St Lucia niet meer bezeild is. We gaan overstag en zetten uiteindelijk het grootzeil aan de ene kant van de mast en de fok aan andere kant. Beiden flink kleiner, dwz gereefd, om de krachten op de boot en het tuig, dat is alle touwen, draden en katrollen niet te groot te laten worden. We gaan nog steeds 6-8 knopen, 10-15 km/uur. Nog steeds lopen de grote golven onder ons door. De fok maakt grote klappen en staat te zwabberen. Hopelijk gaat er niets stuk.
Niet zeilers onder de lezers vragen zich misschien af waarom we niet rechtstreeks naar St Lucia zeilen. Een zeilboot kan niet alle windrichtingen even goed aan. Pal tegen de wind lukt niet, maar ook de wind pal van achteren levert weinig snelheid op en het gevaar dat de zeilen omklappen waardoor er iets stuk kan gaan, zeker bij harde variabele wind en als de boot van de golven af glijdt. Vandaar dat we een goed optimum moeten zien te vinden, en effectief willen anticiperen op veranderingen in wind richting. Immers we zijn ook onderdeel van een wedstrijd. Stiekem vinden we het heel leuk dat we van de Nederlandse boten op het radionetje wij nog steeds eerste liggen.
Dit omdat wij een kortere route hebben gekozen in tegenstelling tot veel andere boten, die doorvoeren naar het zuiden om de passaat te vinden (Die kroop steeds verder tot onder de 12e breedtegraad). Hierbij bleek voor ons steeds de wind toevallig zo te veranderen, dat wij er goed van konden profiteren!
In de middag van 10 december krijgen we de ene regenbui na de andere over ons heen. Regen is niet erg, ik heb voor het eerst sinds mei dit jaar mijn regenbroek aan, maar we zijn beducht voor de harde wind die meestal in zo'n bui zit. Zo'n tropische bui heet hier een squal. We zien vlagen van ruim 40 knopen wind op de meter (record 45,4 schijnbare wind, ware wind is dan zeker 8kn meer!) en de snelheid van de boot op lopen tot 11 knopen (record: 13,75kn)! In zo'n bui sturen we met de hand, we kunnen zelf meer alert op windvlagen en golven reageren dan de stuurautomaat. De rest van de tijd zijn we erg onder de indruk van onze stuurautomaat. Hij doet het prima en stuurt ook de hele nacht met deze zeilvoering. Het schiet dus op.
Nu in de middag van 11 december wordt de zee wat rustiger en kan ik dit verslagje typen. We verwachten in de loop van woensdag 15 december in St Lucia aan te komen, natuurlijk afhankelijk van de wind.
Dag 18: 09/12: 146 mijlen afgelegd
Dag 19: 10/12: 143 mijlen afgelegd
Dag 20: 11/12: 151 mijlen afgelegd
Nog maar 586 mijl naar St Lucia!

Het ritme aan boord van de Pélagie.
De zeilen en het potentiële bootverkeer om ons heen, vereisen dat er altijd iemand wakker is op de Pélagie. Ons wachtschema ziet er als volgt uit:
Onze hoofdmaaltijd eten we rond 17:30. Na de afwas gaat Nils naar bed en begint mijn eerste wacht van 19:00 -22:00. Ik geniet van de zonsondergang, de avond die valt en maan en sterren die opkomen. Dit is ook de tijd voor mij om lekker te lezen.
Ik, Nils, neem om 22:00 uur de wacht over, Hanneke gaat slapen. Nu komen de Sudoku's aan de beurt. Ook heb ik de "Seafort Saga", een serie van 4 boeken over de "ruimtemarine " in 2200 NC gelezen, heel spannend. Nu lees ik "Warlords", speelt in China rond 1920.
Om 01:00 uur mag Nils gaan slapen, dus moet ik, Hanneke, wakker worden, wat voor mij niet altijd mee valt, zo midden in de nacht. Een grote pot thee en een boterhammetje buiten helpt! Op deze reis is het soms stikdonker, want we hebben nieuwe maan en wolken. Vaker is de sterrenhemel prachtig. Het is heerlijk om naar muziek of een boek te luisteren met mijn Mp-3 speler. Binnen een boek lezen is ook prima.
Om 04:30 zorg ik dat ik helemaal klaar ben voor mijn tweede slaapperiode, nu van 3 en een half uur. Dus tanden gepoetst, naar de WC geweest en nachtcrème op vóór ik Nils wakker maak. Vaak ga ik al een half uurtje voordutten. Met de kookwekker een kwartier doezelen, daarna goed uitkijken en weer een kwartiertje. Ook moet ik zorgen dat ik lekker warm in mijn bed stap, anders duurt het te lang voor ik in slaap val.
Ik, Nils, begin dan in het donker, zie het langzaamaan licht worden, eet wat fruit, soms wat chipjes en ontbijt eindelijk met muesli en een vruchtenyoghurt; doe de ochtendafwas, maak wat schoon, lees en puzzel natuurlijk verder.
Om 08:00 maakt Nils Hanneke wakker en stapt zelf nog even in bed. Ook nu ga ik, Hanneke, met een pot thee buiten ontbijten. Als het broodbak-dag is, meestal om de dag, maak ik eerst het deeg, zodat het kan rijzen. Overdag zijn er allerlei klusjes, brood bakken, toetje maken, het ARC radio-net en het Nederlandse net, verslag schrijven, foto's uitzoeken, bedenken welke grib files we nodig hebben en klaar zetten, de tijd vliegt voorbij. Natuurlijk zit Hanneke ook veel buiten om van de golven en het zeilen te genieten. Nils zit meestal binnen op "zijn" stuurstoel, met uitzicht rondom.
Nils loopt zijn inspectie rondje over de Pélagie volgens de ARC cCursus van "Jerry the Rigger": Check, check and check again, takes only three minutes; next day: check , check and check again, etc. Nils heeft al een losgedraaide schroef vastgezet! Hanneke bekijkt alle fruit en groentes op bederf. We besluiten samen wat we zullen eten en wie kookt. Meestal gaan we allebei in de loop van de middag nog een uurtje slapen.
Onder het avond eten maken we het "zeilplan" voor de nacht, zodat we weten waar we aan toe zijn en de wacht overdrachten heel kort kunnen zijn. 's Nachts willen we allebei zoveel mogelijk slapen.
Dit schema is prima vol te houden. Ook al omdat we allebei overdag bij kunnen slapen net zoveel als nodig. We slapen in onze slaapkamer met de deur dicht. Als er iets is, is het 2 stappen om de slaper wakker te maken. Dat geeft de persoon op wacht het gebruik van de salon met alle binnen navigatie apparatuur en keuken, zonder de slaper te storen. Voor ons werkt dat heel prettig.
Groetjes van Hanneke en Nils

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 16 en 17: De passaat brengt windkracht 6-7!

Zo zit je te smeken om wind, zo krijg je er heel veel van. Op 7 en 8 december trekt de passaat steeds verder aan, tot 25-28 knopen. Er komen veel golven met veel witte kopjes en zelfs schuim op het water, maar de Pélagie glijdt er moeiteloos overheen. Het grootzeil heeft al een rif, is dus een stukje kleiner, en in de nachten reven we ook het standaard voorzeil, de fok, verder. Onze snelheid loopt op tot 9 knopen in een windvlaag. Regelmatig maakt de Pélagie een grote zwieperd op een hoge golf, maar onze stuurautomaat corrigeert prachtig. Overdag zie je grote bergen water onder de boot door lopen, gevolgd door een heel gerommel als de golf onder de Pélagie breekt. We vinden het best spannend vooral in de donkere nacht, als je niet ziet wat er gebeurt.

Nu op 8 december, zetten we het 2-de en laatste rif in het grootzeil. We gaan iets minder hard, maar een stuk rustiger, wel zo comfortabel. De zon schijnt , het ziet er spectaculair uit. Nu het zo goed gaat, groeit het vertrouwen in de Pélagie en onze stuurautomaat. We wennen al aan het leven in de `wasmachine`, zoals onze medezeilers in het ARC radionetje deze omstandigheden noemen. Vanochtend heb ik gewoon brood gebakken, het is prima gelukt.

De grib files zeggen dat het nog iets harder gaat waaien tot 35 knopen op masthoogte. De wind is overal even hard, dus we moeten er gewoon doorheen. Nou ja, het schiet wel op, de ARC deadline halen we zeker! Over 2-3 dagen zou de wind wat minder moeten worden, we wachten af.

Dag 15: 07/12: 158 mijlen afgelegd
Dag 15: 08/12: 170 mijlen afgelegd
Nog 1003 mijl naar St Lucia! , al meer dan 2000 mijl afgelegd.

Groetjes vanuit de wasmachine van Hanneke en Nils
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com/

Dag 14 en 15: Sinterklaas op de oceaan

Sinterklaas heeft de Pélagie ook midden op de oceaan gevonden. 5 December 's ochtends staan er 2 kadootjes! Sint stuurt ook een prachtig gedicht per E-mail. Ja, hij gaat met zijn tijd mee.
Als we de pakjes open hebben gemaakt, gelachen om de gedichtjes en gesnoept van de inhoud, komt het grootste kado van deze Goed-heiligman: de wind trekt aan tot wel 18 knopen. Ten zuiden van ons zit een enorm buien complex. Dit zuigt wind aan, waar we de hele dag van profiteren. We vliegen vooruit met bijna 7 knopen gemiddeld. Ook 's nachts blijft de wind doorstaan. We varen de grootste dagafstand tot nu toe: 146 mijl!

In het Nederlandse radio-netje blijkt dat we de enigen zijn met zoveel wind. De Odd@Sea zit aan de andere kant van de buien en heeft bijna geen wind. Ook de boten die ver naar het Zuiden zijn afgezakt de afgelopen dagen, hebben minder wind. We liggen dan ook nog steeds heel goed in het ARC klassement, begrijpen we van Willem van de "Flying Swan". Hij haalt de ARC posities van alle boten op via zijn Iridium telefoon en heeft dus geen last van de SailMail beperkingen.

De ARC organisatie stuurt ons een bemoedigende e-Mail, de passaat komt inderdaad en blijft naar verwachting de komende anderhalve week staan. Dit wordt bevestigd in de grib files die we ophalen. Er komt veel wind, schuin van achteren zoals het hoort in de passaat. Het enige nadeel van veel wind is dat het leven aan boord wat minder comfortabel wordt, vooral het slapen met al dat gehotseklots is weer even wennen. Op 5 december hebben we nog hoge deining van een storm ver ten noorden van ons. De dag erna is het al minder, of wij wennen er aan, dat kan ook.

Als alles goed blijft gaan verwachten we op of voor de 17-de december in St Lucia aan te komen, dus vóór de deadline. De ARC website, http://www.worldcruising.com/arc/viewer.aspx , rekent voor geïnteresseerden de te verwachten aankomst tijd uit op basis van onze positie en snelheid die iedere 6 uur wordt doorgestuurd.
We vieren nog een feestje: we hebben meer mijlen gevaren dan we nog moeten gaan, heel bemoedigend! Het volgende feestje nog "maar" 1000 mijl te gaan, komt er binnen een paar dagen ook aan en dan kunnen we echt gaan aftellen.

Dag 14: 05/12: 101 mijlen afgelegd
Dag 15: 06/12: 146 mijlen afgelegd
Nog 1337 mijl naar St Lucia, al 1691 mijl afgelegd

Groetjes van een hobbelige, bewolkte oceaan, van Hanneke en Nils
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com/

Dag 10 en 11: In alle rust lekker slapen en eten

In de middag van dag 10 kan de motor even uit, maar moet in de nacht weer bij. We laten alle zeilen staan, de motor is alleen voor ondersteuning. Zo krijgen we met weinig toeren, en weinig diesel verbruik, toch een snelheid van net onder de 4 knopen. Niet om over naar huis te schrijven, maar we komen door de windstilte heen.
Normaal mag je in de passaat 15-18 knopen wind verwachten, maar voorlopig zit er niet meer in dan 8-10 knopen. Dit is niet veel voor een relatief zwaar schip als de Pélagie. De zee is wel heel rustig, er zijn weinig golven dus het leeft en slaapt lekker. We zijn ondertussen gewend aan het ritme van wacht lopen. De motor is al 2 dagen uit; de gennaker, het grote voorzeil, staat op wat ons een gangetje geeft van zo'n 3,5 tot 4 knopen, zo'n 6-7 km/uur.
Over 2 dagen komt nog een windstilte aan, dus we zijn nog wel even onderweg. Het is de vraag of we voor de officiële sluiting van de ARC rally op vrijdag 17 december in St Lucia aankomen. Daarvoor zouden we gemiddeld 5 knopen per uur moeten varen vanaf gisteren. Dat gaat dus niet lukken, denken we. Nou ja, alles is betrekkelijk. Van de 6 Nederlandse schepen, waren wij gisteren het dichtste bij St Lucia. Twee schepen hebben de Kaap Verden aangedaan om te tanken en 2 zijn heel ver naar het zuiden gevaren op zoek naar wind. Die halen ons vast nog wel in, ze zijn sneller.
Eerder schreven we dat hier veel op rantsoen is. Dat geldt niet voor het eten, met name alle vers waren. Die moeten zo snel mogelijk op, voor ze bederven. Na 10 dagen op zee hebben we nog veel fruit om uit te kiezen, appels, kiwi's, mandarijnen, citroenen en sinaasappels. Naast knoflook, uien, kool en pompoen hebben we voor de maaltijden ook nog tomaten, komkommer, paprika, rettich, aubergines en rode bietjes, keus genoeg. Iedere dag wordt de voorraad bekeken en dat wat minder goed lijkt wordt of opgegeten of in zee gegooid. Proteïne komt uit zee, vanochtend hebben we weer een dorade, een smakelijke vissoort gevangen van wel 65 cm, ruim voldoende voor 2 dagen.
Dus al duurt de oversteek nog 3 weken, voorlopig kunnen we nog volop genieten.
Dag 10: 01/12: 92 mijlen afgelegd
Dag 11: 02/12: 100 mijlen afgelegd
Hemelsbreed nog 1785 mijl naar St Lucia.

Groetjes van Hanneke en Nils

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 8 en 9: Feestjes!

De ochtend van dag 7, 28 november, begint met een verrassing, we zien een zeilschip vlak voor ons kruisen. De Odd@Sea, een Nederlandse mede ARC-ganger, zeilt eenzelfde koers en is al overstag gegaan. Ze maken foto's van de Pélagie, leuk!

Wij stellen overstag gaan die middag zo lang mogelijk uit, immers we varen zo vrijwel richting St Lucia. Door de pittige wind schieten we flink op. Uit een overzicht van de ARC, dat we krijgen via Lum, blijkt later dat we op dat moment eventjes 3-de staan in het catamaran klassement! Het is wel stuiteren over de golven. De Pélagie heeft er geen moeite mee, ze neemt de golven gemakkelijk en de stuurautomaat doet zijn werk prima. Hele bergen water slaan tegen de voorruiten, maar de kajuit achter blijft droog en gerieflijk. Wel wordt alles zout. De bemanning heeft meer last, slapen is niet zo rustig en de dagelijkse routine vraagt een goede coördinatie. We worden zelfs een beetje misselijk, maar de hutspot met stoofvlees uit een potje smaakt prima.

Als we de volgende ochtend overstag gaan om de harde wind niet verder in te varen, pakt dat goed uit. Niet lang daarna draait de wind zoals voorspeld, zodat we na de overstag niet alleen zuidelijk maar nog steeds een beetje westelijk varen.
De hele dag door proberen we de gribfiles op te halen, nu Lum erin is geslaagd onze oude mail weg te gooien; hulde aan onze fantastische wal-ondersteuner! Het is frustrerend om te moeten wachten tot een ander schip klaar is met mail ophalen, dat kan soms een half uur duren. Als je eigen ophaalsnelheid laag is, moet je stoppen voor je teveel tijd verbruikt en later weer proberen. Ondertussen loopt je accu snel leeg.
's Nachts lukt het eindelijk. Nu weten we wat we moeten doen als in de loop van dag 9, 30 november, de wind helemaal weg valt. Rustig motoren naar het Zuid-Westen en dan komt de wind later vanzelf uit de goede richting. Dus dat doen we nu!

Ondertussen hebben we feestjes gevierd; eentje voor de eerste 1000 mijl afgelegd, eentje voor de eerste klok-terugzetting (bij 25gr WB) en eentje voor St Lucia minder dan 2000 mijl weg. Een feestje betekent o.a. dat we iets mogen kiezen uit onze lekkere dingen zak! We hebben echte Amerikaanse pannenkoekjes gegeten met maple siroop. Er was speciale chocolade en een klein kerst-stolletje.

We genieten van het zeeleven. Vandaag weer een groep springende dolfijnen rond de boot, dat blijft boeiend. Door het heldere water kun je ze ook onder water zien zwemmen. Drie dagen geleden kwamen we een zeeschildpad tegen vlak bij de boot, die ons heel nieuwsgierig aan keek. We hebben ook een grote groep walvissen zien zwemmen. Majestueuze dieren, die gewoon rustig door zwemmen en zich niets van je aan lijken te trekken.

Het gewone boot leven gaat door; vanochtend heerlijk onder de douche (ons douche-feest!). Ja, we hebben nog genoeg water. Met het douche water meteen de was gedaan en de vloer gedweild. Ook is de bilge weer schoon. Er was wat diesel in gekomen toen de vulslang kapot was. Echt klusjes voor een rustig dagje op zee.
Vandaag wil de vis niet bijten, dus eten we pompoensoep.

Dag 8, 29/11: 121 mijlen afgelegd
Dag 9: 30/11: 119 mijlen afgelegd
Totaal afgelegd 1034 mijlen vanaf Las Palmas, hemelsbreed nog 1970 mijl naar St Lucia.
Inderdaad, we zijn de afgelopen twee dagen maar een beetje dichter bij St. Lucia gekomen, maar wel in de regio waar eindelijk de passaat moet gaan waaien.
Groetjes vanaf een rustige zee.
Hanneke en Nils

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 5, 6 en 7: Communicatie op rantsoen

Als je met je eigen schip de oceaan oversteekt, is alles op rantsoen. We beperken ons zoet water gebruik, we hebben `maar` 600 liter aan boord, en spoelen de afwas voor met zeewater. We letten heel goed op ons elektra gebruik door alle apparatuur alleen aan te zetten als het echt nodig is, zelfs de plotter, de boot-TomTom, gaat maar 1 keer per kwartier aan. ´s Nachts gaat de koelkast uit. De stuurautomaat gebruikt het meeste, maar die kan natuurlijk niet uit.
Met diesel kunnen we goed elektriciteit maken, maar ja dat kunnen we niet bijtanken op de oceaan. De zon helpt door onze zonnepanelen, maar het is erg bewolkt op dit moment. En onze windgenerator heeft vanochtend deels de geest gegeven. Niet goed voor de elektriciteit, maar het is wel lekker rustig aan boord.
Nog niet eerder liepen we aan tegen de beperking van SailMail, E-Mail via de SSB, de korte golf
radio. Op de ochtend van dag 5, vrijdag 26 november wordt ons de toegang tot SailMail geweigerd. We hebben onze toegangstijd verbruikt! Eerder in de week werden we al gewaarschuwd. De ARC heeft ons te veel berichten gestuurd die we natuurlijk allemaal binnen moeten halen. Navraag in ons radio-netje leert ons dat we niet de enige zijn. Veel zeilers kunnen ook via hun Iridium telefoon data binnen halen, maar wij hebben die apparatuur niet aan boord.
We bellen Lum en vragen hem om alle oude ARC weerberichten en grib files weg te gooien, zodat we met een schone lei kunnen beginnen. De ARC hadden we al gevraagd ons alleen weersinfo te sturen. Op een Thanksgiving E-Mail van de ARC zitten we in deze situatie natuurlijk niet te wachten. Dit berichtje kan dan ook pas worden geplaatst als het probleem is opgelost. We gaan het vannacht proberen.

De wind is nog niet zo stabiel als die zou moeten zijn. Op dag 5 en 6 was de wind heel licht. Op dag 5 konden we met de grote genaker nog snelheid maken, maar op dag 6 moest de motor 2 keer een aantal uren aan. Wel met een heel laag toerental en de zeilen bij, zodat we zo weinig mogelijk diesel gebruiken. Nu, op dag 7, zondag 28 november, varen we hoog aan de wind, snelheid ruim 6 knopen, en dat is veel voor ons doen. Later vanmiddag draait de wind nog verder naar het westen en zullen we overstag gaan, dwz de zeilen aan de andere kant van de boot zetten. Dan varen we verder met een hoek van 120 graden dus zelfs een beetje ZuidOost. En dan maar hopen dat de wind snel verder doordraait, zodat we eindelijk wat meer in de richting van St Lucia kunnen gaan varen! We zitten allang onder de 20 graden noorder breedte, nu al op 18 graden en 33 minuten.

De harde wind hebben we ontlopen. Twee van onze mede-zeilers meldden vandaag in het radio-netje 35 knopen wind! Dat is windkracht 7 en ze moeten er grotendeels tegen in. De wind had normaal gesproken allang uit het oosten moeten komen (de boter smelt al). Wanneer wel? We hebben geen weerbericht, alleen van onze medezeilers en die zeggen vanaf dinsdag of woensdag. Enfin, het maakt ook niet uit, als je zeilt ga je met de wind!

Dag 5, 26/11: 119 mijlen afgelegd.
Dag 6: 27-11: 82 mijlen afgelegd.
Dag 7: 27-11: 109 mijlen afgelegd, hemelsbreed nog 2108 mijl naar St Lucia.

Groetjes van Hanneke en Nils
PS. Standaardadvies voor het koelkast tijdperk was, ga naar het zuiden tot de boter smelt en dan naar het westen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com/

Dag 4: Eerste dorade gevangen

In de middag van dag 3, woensdag 24-11, valt de wind weg. We weten dat dit tijdelijk zal zijn. Daarom varen we ook zo ver naar het zuiden, pas rond de 20 graden noorderbreedte is de pasaatwind meestal stabiel. In het ARC radionet van 12:00 uur heeft vrijwel iedereen weinig of geen wind. De motor gaat dus bij, wel op een laag toerental om zo efficiënt mogelijk om te springen met onze diesel. We hebben “maar” 350 liter bij ons en we moeten er ook stroom van draaien.

Om 02:00 uur ’s nachts is er weer voldoende wind om het alleen met de zeilen te doen. Een NW wind is hier zeldzaam, het normale patroon is N-NE wind. Er zit ook heel veel wind in het noorden, we krijgen daar vast de hoge golven nog wel van. Sommige experts zeggen dat globale windpatronen minder stabiel zijn als gevolg van global warming.

We kunnen op 2 manieren weer-info ophalen met onze korte golf radio, via de ARC, dagelijkse tekst 3 dagen vooruit, en “grib-files” windkracht en windsterkte tot 6 dagen vooruit. ie laatste geven aan dat er net ten noorden van 20 graden noorderbreedte eerst een windstilte komt, gevolgd door veel wind uit de verkeerde richting dit komend weekend. Ons doel is die wind te ontlopen door er zuidelijk langs te gaan. Dat zou betekenen dat we pas net ten noorden van de Kaap Verdische eilanden naar het westen gaan afbuigen. Dat maakt de tocht wel langer, maar meer comfortabel. We zien wel, morgen halen we weer nieuwe weer-info op.

Vandaag hebben we onze eerste vis gevangen, een prachtige dorade van 65 cm; precies de goede maat om 2 dagen van te eten. Nils heeft hem keurig schoongemaakt en zo dadelijk gaat ie in de pan. Ik ben benieuwd, iedereen zegt dat dit een heerlijke vis is.

Dag 4: 114 mijlen afgelegd.
Groetjes vanaf een rustige zee met hoge bewolking waardoor de zonnepanelen niet erg veel
stroom geven,  Hanneke en Nils

PS. De vis smaakte verrukkelijk. Nils

Dag 2 en 3; Gennaker in de knoop

Dag 2, maandag 22 november, schiet het lekker op met de Gennaker als voorzeil. Het brood is op, ik begin enthousiast aan mijn eerste brooddeeg op zee. Het lukt prima; 2 uur later zitten we heerlijk aan de lunch met vers gebakken brood, zo warm uit de oven, een tractatie! Daarna ga ik nog 2 uurtjes slapen. Dat lukt, want de nacht was kort, 2x 3 uur slaap voor mij.

De gennaker staat al de hele dag. We halen zelfs een van de 2 boten die we zien in, die heeft zijn gennaker niet op. De zee is wat ruw en de wind vlagerig. De gennaker duikelt af en toe helemaal in elkaar, maar herstelt zichzelf steeds weer. We besluiten dit grote zeil te laten staan gedurende de nacht. Het is volle maan, dus je kunt zien hoe het zeil zich houdt.

’s Avonds om half 10 is het uit met de pret, de gennaker draait zichzelf in de knoop! Ik maak Nils wakker en we werken samen een half uur om de knoop te ontwarren. Inderdaad, in het maanlicht, op een doorzeilende boot op het voordek, allebei aangelijnd. Lastig en het lukt niet! We bergen de gennaker op in het voorluik en zetten de fok. We halen een stuk minder snelheid die nacht, niets aan te doen.
In de ochtend trekt de wind aan, de fok is prima, we schieten weer op. In de middag wordt de zee rustiger en halen we de gennaker naar de salon, onze woonkamer en ontwarren de knoop. Als later de wind verder afneemt en wij op onze beurt worden ingehaald door een boot met een gennaker op, hijsen we dit grote zeil opnieuw. Na wat correcties en proberen staat de gennaker weer goed, een fijn gevoel. We houden de lijnen korter, zodat er hopelijk niet weer een knoop in komt!

Nog steeds volle maan, dus we laten dit grote voorzeil de hele nacht staan. Nu in de ochtend van dag 4, woensdag 24-11, staat het nog. We hebben veel mijlen gemaakt de afgelopen 24 uur. Vanochtend hebben we zelfs een zeilboot in de verte ingehaald, zonder groot voorzeil. Misschien behoren we nu niet meer tot de laatsten in het veld. We zijn wel een van de kleinere en langzamere boten, gezien onze “rating” van 0.971. Mijn, Hanneke, doel is niet als laatste te eindigen. Nils maakt het niet uit, hij wil alleen veilig aankomen.

We houden de afgelegde mijlen ieder 24 uur bij. De stand is als volgt:
Dag 1: 115
Dag 2: 113
Dag 3: 135 
Nog 2410 mijlen te gaan naar St. Lucia (hemelsbreed)

DAG 1: Met 260 boten starten, nu een lege zee

Het is maandag 22 november 10:00 uur, onze eerste 20 uur op zee zitten er op! Ik zit heerlijk buiten in het zonnetjes te typen; Nils slaapt weer lekker.

Het is nog hard werken zondagochtend, 21-11, voor we weg kunnen. Eerst nog even de grib files ophalen van internet. Die geven de windvoorspelling voor de komende 7 dagen, altijd nuttig. Het bijbootje moet leeg, dwz de lucht eruit, en schoon worden gemaakt, zodat we het onderdeks kunnen opbergen. Zo heeft de Pélagie een windvang minder voor het geval we toch onverhoopt een storm over ons heen zouden krijgen. Gelukkig bedenkt Nils dat we het met de Genaker val aan boord kunnen hijsen, met de hand tillen is niet te doen. De laatste zaken worden schoongemaakt, nu hebben we nog zoet water van de kant. Ondertussen speelt een fanfare pittige muziek, het is echt feestelijk.

Om 12 uur worden we losgemaakt, en varen we samen met nog 260 boten naar de startlijn even buiten de haven, uitgezwaaid door vele toeschouwers. Leuk! Eerst starten de echte rally zeilers, daarna de toerzeilers, waaronder de Pélagie. Er wordt echt af geteld via de marifoon, bevestigd door een heus kanonschot van het Spaanse fregat, wat als startschip dient. Het is een indrukwekkend gezicht, al die zeilboten velen met hun kleurige grote voorzeilen. Het veld verspreidt zich snel. Veel boten kiezen voor een meer oostelijke route; anderen zoals als wij, blijven dichter bij het eiland. We kiezen ervoor niet direct de gennaker, het grote voorzeil, op te zetten, dus zitten we vrij snel in het achterveld. De wind blijft vrij zwak, dus wij zetten er de gennaker ook. Het is genieten om in dat grote veld van boten zo heerlijk ontspannen mee te zeilen. We eten op tijd, want Nils gaat iets voor zevenen slapen. We halen de gennaker naar beneden, dat grote zeil vraagt veel aandacht en we willen rustig slapen.

De nacht is prachtig! De volle maan is al op als de zon onder gaat. Het wordt nauwelijks donker, de maan-schaduw van de zeilen is te zien op de boot. En overal om je heen de lichtjes van de zeilboten. Ik zit te genieten van de sfeer en bedenk me dat we nu echt op weg zijn. We moeten ons 20 dagen zelf zien te redden, een uitdaging!
Het aantal schepen om ons heen wordt in de loop van de kalme nacht steeds minder, de meesten gaan sneller, sommigen gaan meer west, anderen meer oost. Als ik om 7 uur wakker wordt, zien we er nog maar 2! De wind houdt niet over dus we zetten meteen de genaker. Dat scheelt ongeveer een knoop snelheid, dus nu gaan we (eindelijk!) tussen de 5 en de 6 knopen per uur, dwz tussen de 8-10 km/uur. Wel belangrijk want de totale afstand via de zuidelijke route is ruim 2650 mijl! We nemen deze omdat meer westelijk windstiltes worden verwacht en dat schiet niet op.
Groetjes vanaf een rustige, zonnige oceaan van Hanneke en Nils.

Ons volgen gedurende de oceaan oversteek

Het is vrijdag 19 november en over anderhalve dag gaan we weg! We zijn de hele week erg druk geweest, we snappen ook eigenlijk niet waarmee. Er is zoveel te doen om straks ruim drie weken onafhankelijk te zijn!

De door de ARC georganiseerde workshops zijn erg nuttig en geven veel stof voor discussie. We gaan ons de zeilen nu zo vastzetten met de Bulletalie, zo heet dat touw nou eenmaal, dat we het snel en eenvoudig vanuit de kuip kunnen reven.
Onze hele verstaging laten we ïnspecteren, alles is OK op een klein dingetje na, wat we simpel zelf oplossen. Wat nog belangrijker is, we leren hoe zelf naar de verstaging moeten kijken om eventuele problemen in een vroeg stadium te zien en dus zoveel mogelijk vóór de zijn.

De Pélagie is afgeladen met alle boodschappen voor vier weken! Vanochtend zijn we naar de markt geweest om verse groente en fruit uit te zoeken. Het is netjes gebracht en nu staat alles in kistjes met gaten tussen kranten op een donkere koele plek. En nu maar hopen dat niet alles gaat rotten. Iedere dag moet deze voorraad dus geïnspecteerd worden, dat zal bepalen wat we eten. Nou ja, mocht het toch fout gaan dan hebben blikgroenten en fruit als reserve.

De ARC organisatie die heeft ons een apparaatje gegeven dat iedere 6 uur onze positie zal uitzenden. Je kunt het volgen op http://www.worldcruising.com/arc/viewer.aspx
Of wel naar de ARC website http://www.worldcruising.com/ en daar fleetvieuwer

Lum zal de positie ook bijwerken op het plaatje links boven op onze eigen website. Je kunt zelfs lid worden van de ARC fanclub, zie http://www.arcfanzone.com/
 Vanaf de Pélagie kunnen we op zee kleine e-mailtjes versturen en ontvangen met onze korte golf radio. Daarmee kunnen we ook onze website bijwerken. Ik ben van plan dat om de dag te doen. Wordt niet ongerust als het niet mocht lukken, korte golf is niet altijd betrouwbaar. We kunnen met deze radio ook met andere boten praten. We zijn zelfs een van de netbeheerder, die dit dagelijks praatje van de boten onderling, faciliteren.
We hebben een Iridium telefoon aan boord, dus we kunnen altijd bellen als er echt een probleem mocht zijn. Natuurlijk kunnen we ook gebeld worden, maar dat is duur voor de beller. Ons Iridium telefoonnummer is bekend aan Lum, Rianne, Saskia en Liesbeth.
Op dit moment is er wat weinig wind, dus het plan is eerst naar het zuiden te zeilen om de windstiltes op de Atlantische Oceaan te vermijden en pas later naar het Westen te varen. Omdat er niet zoveel wind wordt verwacht, denken we er ruim 3 weken over te doen, 22-25 dagen. Dat zou betekenen dat we rond 16 december in St Lucia zouden kunnen zijn.
We hebben er veel zin in. Zondag 21 november om 13:00 gaan we (eindelijk!) op weg. We houden jullie op de hoogte!
Groetjes van Hanneke en Nils

Alles weer compleet, hoera!

Het reizend leven is een hele belevenis, maar je moet wel op je spullen letten. We schreven we al eerder dat dit ons niet altijd zo goed lukt.

Vandaag zijn we hartstikke blij, want met de fantastische hulp uit Nederland, zijn we weer compleet! Vorige week zijn de credit kaart en passen aangekomen. Vandaag stond het fietsje op ons te wachten, een groot pak, verstevigd met planken en ijzerdraad. We hebben geluk gehad volgens de ARC mevrouw die al 4 keer had gebeld, dat het pak “zomaar” door de douane is gekomen. Het fietsje is ook niet nieuw; gewoon 2-de hands van Marktplaats, maar het ziet er fantastisch mooi uit. Het heeft dezelfde maten als het gestolen fietsje, dus het past op het berg-plekje op de boot. Nu kunnen Nils en ik weer samen op de fiets boodschappen gaan doen en hoeft niet Nils alles te lopen.

De uitdaging is nu om niet weer spullen kwijt te raken. We hebben al een keer ruin een kwartier in opperste paniek naar een portemonnee gezocht, die gewoon buiten op tafel bleek te liggen! Ik heb al een ochtend een slechte bui gehaad omdat ik mijn koptelefoon miste, die uiteindelijk op de bank in de Pélagie lag.
Gisteren heb ik ook de nieuwe steunzooltjes op gehaald. Het gaat al veel beter met mijn hiel, de pijn is grotendeels weg. Of dit komt door de rust, of de zooltjes die ik al had staat er niet bij, maar ik ben er erg blij mee!

De ARC: voorbereiden en feesten

We kunnen de diesel niet in de motorruimte laten zitten, slecht voor de gelcoat, en gaan de volgende ochtend meteen aan de slag. We scheppen het in lege waterflessen en maken er een lokale visser blij mee. We nemen niet het risico de diesel terug in de tank te doen, er zal wel zout, vuil en water ingekomen zijn. We spoelen de motorruimte wel drie keer met zeepsop, nu komt het pompje goed van pas. Juan komt aan boord en helpt ons de vulslang weer goed en stevig op te hangen. Ook de 2-de watermeter wordt gerepareerd. Alles met een bijboot overstap, Peltje heeft het er maar druk mee!  Ondertussen is de voorbereiding voor de eerste borrel, organiseerd door de ARC, Atlantic Rally for Cruisers, in volle gang bij ons op de kade.

De Pélagie draagt met al haar vlaggetjes bij aan de sfeer. Het is heel gezellig veel van de vrienden die we eerder hebben ontmoet, hier weer terug te zien.
Dit wordt de routine voor de komende dagen, overdag klusjes doen, opruimen en voorbereiden, ’s avonds met zeilers van de ARC, borrelen, eten en feesten. Op vrijdag avond worden we door het gemeente bestuur van Las Palmas onthaald in het plaatselijke openlucht theater in het park. Lekkere wijn, hapjes, de standaard toespraken en een aardig optreden van de plaatselijke drumband en `majorettes`. Alleen hier zijn de pakjes van de dames erg bloot en sexy en de hoofdtooien enorm.

Zondag 14-11 vindt de officiële opening plaats. Per nationaliteit lopen, nou ja Hanneke fietst natuurlijk, we achter de vlagdrager rond de haven. Aan het eind worden alle vlaggen officieel gehesen, net de Olympisch spelen. De drumband is weer present en de dames hebben nu iets andere pakjes aan, wel in dezelfde stijl. Het is erg gezellig, natuurlijk zijn alle 6 de Nederlandse boten met hun bemanning present. De leeftijd varieert van 6 maanden tot over de zestig. Het zonnetje maakt alles extra feestelijk.

We leren ook het nodige, er zijn interessante seminars en er volgen er nog meer. De discussies in de “Double Handed Workshop”, boten die met zijn 2en gaan oversteken, doen ons besluiten toch maar die reserve set van de stuurautomaat aan te schaffen, na advies van de Ray-Marine expert. Zeker na het lezen van een artikel in Zeilen van een 4(!) persoonsbemanning die uitgeput aankwamen, omdat hun stuurautomaat was uitgevallen.
We kopen het Man Over Board, MOB, systeem, wat ons op de plotter laat zien waar de persoon overboord is gevallen, zodat terug vinden iets gemakkelijker zou moeten zijn. Het devies blijft natuurlijk Niet Overboord vallen, dus als de ander slaapt buiten de kuip altijd aangelijnd zijn. Ook hebben we nu elk een warterdichte laserpen op ons reddingvest om naar redders of boeien te schijnen. Hanneke´s ontslagvergoeding van Shell is héél welkom voor al deze zaken.
De Pélagie is door de veiligheidskeuring gekomen. We hebben ook nog een prima tip gekregen om onze nood/stuurinrichting stabieler te maken, erg nuttig.
Veel klusjes zijn ook weer klaar. Alle O-ringen zijn ingevet; ventilatoren tegen de Caribisch warmte zijn in onze slaapkamers opgehangen; je kunt nu, eindelijk!, onder de douche staan; de watertank kan nu gemakkelijker open met een eigen handel en de bescherming rond de verstaging hangt er om het schavielen van de gennaker tegen te gaan.
Ook wijzelf moeten in goede conditie zijn, ik ben naar een podoloog geweest, die me steunzolen heeft voorgeschreven. Maandag zijn ze klaar. Ook een kies, waarvan een hoekje is afgevallen, is weer gevuld; een nieuwe kroon wordt nog overwogen.
De menu lijst is gemaakt, nu alleen nog alles aan boord halen en goed opbergen. Ook onze nieuwe MP3 spelers moet nog goed worden ingericht, zodat we gedurende de nachtwacht zowel naar muziek kunnen luisteren als ook die mooie luisterboeken kunnen horen die we van gulle gevers hebben gekregen!
We hebben nog een week, dus het komt allemaal helemaal goed. We kijken er naar uit om op weg te gaan!

Caldera's bekijken op de fiets, terug naar Gran Canaria

De twee autodagen in La Palma zijn weer fantastisch! De eerste dag verkennen we het noorden. Het hoogste punt van het eiland heeft een mooi uitzicht over de caldera, de krater van de grote vulkaan in het centrum van La Palma. Het is alleen zo koud op 2400 meter dat we vrij snel verder gaan. Lager is het prachtig groen met grote cactus bomen, wat uitnodigt tot een fiets-wandeling een eindje de vallei in. We eten erg lekker in een locaal restaurantje, stoofschotels van konijn en geit. Het laatste stuk rijden we langs uitgebreide bananenplantages, de soms kleine terrassen gaan hoog de berg op; wat een werk, dat dit nog rendabel is!

De tweede dag rijden we naar de andere kant van de Caldera, de berg op door een prachtig groen dennenbos. Het uitzicht, nu met de zon in de rug, is indrukwekkend. Ook hier vinden we een relatief horizontaal pad, waar het fietsje weer goed van pas komt.

De uitgang van de caldera kunnen we ook met de auto bereiken; we wanen ons in een Omaanse wadi, een droge rivier. Ook hier gaan we op stap, het fietsje blijft halverwege achter, te veel rots.

De laatste vulkaanuitbarsting was hier relatief recent, in 1947. Heel bizar, we zien de nieuwe zwarte lavarots, als in Lanzarote, als een stroom tussen de grijsgroene heuvels liggen. In het uiterste zuiden is het landschap pas 60 jaar geleden pas ontstaan en La Palma is er een paar vierkante kilometer groter geworden.

In de nieuw ontstane krater kunnen de Canarische dennen  alweer groeien. Er zijn veel bananenplantages en wijngaarden geplant op die “nieuwe” vruchtbare vulkaan-as.

We komen voldaan weer thuis en kijken meteen nog even naar de windverwachting, de grib files; handig Internet aan boord! Eigenlijk hadden we nog een rustig dagje gepland maar de wind is de volgende dag gunstig. Om naar Gran Canaria te zeilen moeten we bijna tegen de overheersende NO wind in varen, ruim 150 mijl. Dit is voor ons een dag, nacht en dag zeilen. We besluiten de volgende dag, zondag 7 november, meteen te vertrekken om gebruik te maken van de relatief gunstige wind.

De eerste uren helpen stroom en wind ons om redelijk goed Noord te varen. Wel 50 dolfijnen springen en duikelen voor en onder de netten op ons voordek; een fantastische show!

Als altijd genieten we van de kleuren van de zonsondergang. Onder de sterrenhemel moeten we toch nog een slag maken, dat wil zeggen de zeilen aan de andere kant van de boot zetten, zodat met een hoek van ruim 100° verder kunnen. Dit omzetten van de zeilen, overstag gaan, doen wij altijd met zijn tweeën, niet zo fijn voor de nachtrust! Nu is de stroom tegen en ook laat de wind het afweten, dus de motor gaat bij.

Zo ronden we in de ochtend de punt van Tenerife. De zon schittert op de ongenaakbare rotsen. Nu kunnen we meer afvallen, dwz minder tegen de wind in zeilen. Wel trekt de wind aan, met een rif in het zeil schiet het ook goed op.
Het einde dan de middag lopen we Gran Canaria aan. Het wordt al donker, dus nog even snel tanken en melden bij het havenkantoor. Het tanken gaat helemaal mis, 30 liter diesel loopt zo uit de vulslang onze motorruimte in! Gelukkig hebben we een alarm dat ons waarschuwt voor vloeistof in de motorruimte. Dan maar eerst maar naar onze plek. We krijgen een ligplaats in de aparte haven voor catamarans. Het kost heel wat moeite voor we vastliggen, met twee lijnen van de achterkant van de Pélagie naar de wal en twee lijnen vóór naar 2 boeien.

Nu hebben we drie problemen: we moeten onze motorruimte vrij krijgen van diesel, de leiding moet worden gerepareerd en we moeten opnieuw gaan tanken, dus weer zo ingewikkeld losmaken en vastmaken. Ook kunnen we niet zomaar naar het kade, we hebben ons bijbootje nodig en moeten daarna een trapje omhoog klimmen. Nog niet zo handig met al die voorraden die we straks aan boord moeten brengen.
Nou ja, we zien wel weer, eerst eten en slapen; na de onrustige nacht zijn we daar wel aan toe! Morgen is er weer een dag!

Lekkere pittig zeilen naar La Palma

De boekjes zeggen dat de eilanden verder naar het westen steeds mooier en groener worden, La Palma is misschien wel het mooiste Canarische eiland. Daar willen we dus ook graag naartoe, al is het 60 mijl om varen.
Het plan is om zondagmorgen vroeg weg te gaan, maar we vergeten te betalen. Nou ja, we zijn op vakantie en maandag kan ook. Het blijkt maandag zo hard te waaien dat we na ruim een kwartier omkeren en de haven van La Gomera weer invaren, 35 knopen wind tegen vinden we een beetje te veel van het goede voor een pleziertocht. De laatste dagen in deze haven zijn erg gezellig, we ontmoeten nog een aantal boten waarvan we al veel hadden gehoord, zoals de “Minor” met Pauli en Tjebbe en de “Bella Ciao” met Frits en Reinhilde. Leuk bijkletsen dus. Van Frits die zijn eigen catamaran heeft gebouwd, krijgen we nog een goede tip voor een betere ophanging van onze bijboot.

Woensdag 3 november zijn we er helemaal klaar voor, en laten ons niet afschrikken door de grillige wind. Eerst hebben we 20 knopen wind uit de verkeerde hoek, zodat we richting Tenerife moeten varen. Daarna valt de wind vrijwel weg en moet de motor bij. Gelukkig komt de wind terug en het wordt een heerlijke, pittige zeildag. We hebben ruim 25 knopen halve wind zodat we een rif zetten, dat is het zeil kleiner maken. De hoge golven komen van de zijkant, immers de dagen ervoor was er veel wind. In het begin vind ik het wel een beetje eng; je ziet een “muur” van water op je afkomen. De Pélagie trekt zich nergens wat van aan en deint prachtig met de golven mee. De golven spatten uiteen op het voordek en de ramen aan de voorkant. Ik zit buiten in de kuip achter en er komen maar af en toe een paar druppeltjes water mijn richting op. Alles went, en even later zitten we zelfs een boekje te lezen! We vliegen met 6-7 knopen richting La Palma. Eind van de middag liggen we in de mooie, nieuwe haven van Santa Cruz. Het was de hele dag bewolkt en met deze wind ook koud. Geen fotoweer, dus geen foto's bij dit verhaal.

Het deint hier wel enorm, de landvasten knerpen over de boot, we maken het lawaai ‘s avonds wat minder met doekjes om de lijnen. De volgende morgen leggen we de landvasten aan de kant waar we niet slapen. We hebben internet op de boot, wat een luxe. We bellen met de dochters en spelen bridge on line, natuurlijk lekker buiten.

We verkennen het stadje. Het is er erg gezellig in de straten met mooie gebouwen en, typisch Spaans, veel pleinen. De koffie is lekker en goedkoop, 80 cent op een terrasje. Bij een oud herenhuis, Palacio Salazar, mogen we zo naar binnen, nu is het tentoonstellingsruimte. . Vooral het mooie houtsnijwerk op trappen en plafonds is opvallend, ook in het oude stadhuis em de kerken. Wel is het stadje klein, er zijn maar 3 leuke straten en 4 pleintjes.

Er zijn veel mensen op straat en ’s middags ook veel kinderen. De jochies spelen op het plein voor de kerk, voordat ze naar binnen worden geroepen voor catechismus-les.

Een vader voetbalt met 4 jochies van verschillende leeftijden. Het jongste ventje van 5 maanden wordt door pa de hele tijd met een hand gedragen, ook als hij de bal weg trapt. De kinderwagen staat achteloos in de hoek.

Voor morgen hebben we een auto gehuurd, we gaan 2 dagen het eiland verkennen.

Ongerept Gomera met prachtige vergezichten

We liggen nu een aantal dagen op La Gomera, we voelen ons hier thuis. Het begint dinsdagmiddag al goed als we aan komen, Henk en Miranda nemen onze lijnen aan! Het is erg leuk om ze weer te ontmoeten en bij te praten. We zagen ze voor het laatst in Las Palmas op Gran Canaria. We spreken af elkaar weer te zien in het Caribische gebied, ze gaan ongeveer naar dezelfde eilanden als wij. Naast andere vertrekkers, Rene en Birgit, Willem en Martine, ontmoeten we ook Geertje en Caspar, die ook naar de Carieb gaan oversteken via de Kaap Verden later dit jaar. We praten bij over het gebruik van de korte golf zender, het maken van yoghurt en andere nuttige zaken voor vertrekkers, gezellig en nuttig.

San Sebastian is een rustige stadje, oude huizen aan sfeervolle straten, mooie pleinen met grote groene bomen, en natuurlijk een oude kerk. Hier zei Columbus zijn laatste gebeden voor hij vertrok naar Amerika; in het licht van onze komende oversteek een bijzondere gedachte.

We liggen erg mooi, we kijken uit op een spectaculaire rotswand in allerlei kleuren. Alleen 's ochtends bij het ontbijt en 's avonds bij het avondeten hebben we de zon in de kuip, waar we van genieten. Verder hebben we heerlijke schaduw, want overdag wordt het hier wel zo’n 28-30 graden.

Omdat ik nog steeds niet mag lopen, besluiten we voor twee dagen een auto te huren. Donderdag verkennen we het zuiden van La Gomera, de dag erna het noorden, waar het veel is groener is, omdat daar de passaat wolken regen brengen. De informatie bij de verschillende “Miradors”, uitzichtpunten langs de weg, is erg informatief.

We zijn onder de indruk van de imposante kloven en dalen, met grote rotsmassa’s die daar ver boven uitsteken. Dit is hard magma gesteente waarmee de eruptie-gangen waren gevuld. Het zachtere omringende gesteente is geërodeerd, de harde kern (harder, omdat die veel zuren bevat) is blijven staan.

Overal zijn kleine terrasjes aangelegd, vroeger gebruikt voor de verbouw van essentiële gewassen, nu liggen ze veel braak, het toerisme hier of in Tenerife geeft meer inkomsten. Ook zijn veel bewoners in de vorige eeuw geëmigreerd. Alleen de bananenplantages in het zuiden zijn blijkbaar nog de moeite waard . Ook zien we nog veldjes met aardappelen, volgens de beschrijving wordt er drie keer per jaar geoogst.

Op het eiland staan overal palmbomen, de vruchten zijn geen dadels zoals in Oman, maar worden alleen als veevoer gebruikt. De palm geeft palm-sap. Alle andere onderdelen werden ook gebruikt, bijv als bouwmateriaal. Nu niet meer, want zelfs de vangrail van de prachtige nieuwe wegen zijn hier gemaakt van hardhout; geïmporteerd met EU subsidie?


Het midden van het eiland bestaat uit een groot “oerbos”, waar de oorspronkelijke vegetatie al sinds eind 19e eeuw in stand wordt gehouden. Afhankelijk van de hoogte bestaat dit uit een soort jeneverbes en laurier bomen. Hier groeien veel planten specifiek voor dit gebied.

Er zijn veel  wandelingen aangegeven, we “doen” er eentje die niet zo steil is; Nils loopt en ik probeer zoveel mogelijk te fietsen.

Bij deze eilanden is de zee nooit weg, toch altijd weer leuk. We eten ons meegenomen boterhammetje op het strand, onder weer zo'n imposante muur van kleurige rode rotsen. We bekijken nog wat potentiële ankerplaatsjes, maar zien niets dat echt geschikt is.

Tussen alle bedrijven door laten we de was doen en maken de boot schoon. Ook praten we bij met onze Franse buren, zij willen beter Engels leren en mijn Frans moet nodig worden opgepoetst, dus we hebben veel plezier. Zaterdagmiddag ontmoeten we Eli en Joe weer, we kletsen heel gezellig bij. Ze geven ons informatie over het volgende eiland La Palma, waar ze net vandaan zijn gekomen. Straks zien we ze weer bij de start van de ARC.

Van Tenerife naar La Gomera

Nog even terug kijken op Tenerife

Tenerife is een prachtig eiland, we hebben er een fijne tijd gehad. Santa Cruz is niet zo toeristisch, gewoon een bestuurs- en haven stad met gezellige winkels. De winkels zijn er niet eens open op zondag, tot verdriet van Saskia en Remco, die nog wat boodschappen wilden doen aan het begin van hun vakantie.
Het was leuk om weer eens voor anker te liggen, nu in de baai van Abona, er te zwemmen en snorkelen. Zoals Remco al schreef, lagen we niet erg rustig. Dat is wel typisch voor de Canarische eilanden, er zijn helaas maar weinig beschutte anker plekken. We liggen dus grotendeels in havens. Ik kijk al uit naar het Caribische gebied, waar we veel vaker zullen kunnen ankeren. En dus kunnen genieten van de natuur rond die anker plek. In een haven zie je voornamelijk masten. Maar ja, daar zullen we dan wel weer met weemoed terugdenken aan de beschutte havens hier, zeker als we ook daar deining zullen hebben.

De ontmoeting met de walvissen, pilot whales, in het Nederlands grienden, was erg indrukwekkend. Een grote groep zwom ons rustig tegemoet, je kon ze zelfs horen ademen. Hiernaast kun je goed de ronde kop zien en het spuitgat. We denken ook moeders met jongen gezien te hebben! We zijn een stukje met ze mee gevaren, heel bijzonder! Later zagen we in de verte nog een grote groep.

Nils slaat een steiger aan de haak
We proberen nog steeds te vissen. Nils heeft op advies van onze buurman op Gran Canaria al andere kunst-fisjes gekocht, maar we hebben nog weinig succes. Bij het binnenvaren van Las Galletas, onze laatste haven op Tenerife, vergeten we zelfs de lijn binnen te halen. Daar hebben we dus een steiger aan de haak geslagen. Gelukkig konden Nils en Remco lukt het de lijn en het aas met het bijbootje zijn alsnog binnen halen.

In Las Galletas kijken we van uit de boot direct op de Teide. Het is een boeiend schouwspel, iedere ochtend is de lucht wolkenloos blauw, rond het middaguur komen de eerste wolken en 's avonds zijn de bergen niet meer te zien. Dit levert dan wel weer een prachtige zonsondergang op.

Naar de plaatselijke dokter
In Las Galletas ben ik voor mijn voet naar de dokter geweest. Het maken van een afspraak in het gezondheidscentrum, was het moeilijkste. De secretaresse had er wel 40 min voor nodig voor ze mij als nieuwe, buitenlandse patiënt had ingevoerd. De arts heeft mij de volgende dag sterke ontstekingsremmers voorgeschreven en natuurlijk rust. Het consult was overigens gratis, de medicijnen vier euro. Nu loop ik dus zo weinig mogelijk, zoals al eerder gemeld. We wachten af of dit echt gaat helpen. Gelukkig hebben we een zeilboot en trekken we niet lopen rond met een rugzak.
Zondag, 23-10, gaan Nils, Saskia en Remco naar het water-glijbanenpark, een verlaat cadeautje voor Saskia’s verjaardag eerder die week. Het is een succes, iedereen geniet. Nils voelt zich weer helemaal jong en klimt ook enthousiast vele malen de hoge torens op om naar beneden te glijden. Ik, Hanneke, blijft thuis met een boekje.
Maandagochtend om 04:45 gaat de wekker, de jongelui moeten om 06:15 op het vliegveld zijn, een uur later vertrekt hun vlucht. We hebben een auto gehuurd en zijn precies op tijd op de luchthaven. Terwijl Saskia en Remco vliegen, gaan wij naar de Pélagie en slapen nog een paar uurtjes. We maken nog een laatste rondrit over Tenerife en gebruiken de auto ook om al onze voorraden weer aan te vullen bij de Lidl.

Naar La Gomera
Dinsdag vertrekken we naar La Gomera, altijd weer leuk naar een nieuwe bestemming! Ook weer even lekker zeilen verwachten we. Helaas, de wind trekt zich niets aan van de voorspelling en is zelfs tegen! We slagen er in toch nog ongeveer de helft te zeilen. Onderweg zien we grienden in de verte en zwemmen er dolfijnen rond de boot. La Gomera ligt voor ons te blinken in de zon, achter ons kijkt de Teide op ons neer.
We genieten van deze 24 mijl op zee.